ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[masapaer]

"อยากกอดเธอ"

๐

เสียงเธอถอนหายใจคล้ายสะอื้น
อยู่กับความกล้ำกลืนขื่นรู้สึก
นัยน์ตาก่ำคล้ำคลอน้ำบ่อลึก
หลั่งผลึกหยดน้ำคลอตามมา

ไม่มีเสียงอันใดได้เอื้อนเอ่ย
ไม่มีเสียงใดเปรยเพื่อเอ่ยหา
ไม่มีแล้วแววใสในดวงตา
มีแต่เศร้าอ่อนล้าเข้ามาแทน

ตัวเธอชุ่มด้วยเหงื่อใต้เสื้อผ้า
หรือน้ำตาที่คลั่งหลั่งเกินแสน
เพราะน้ำบ่าท่วมท้นคนทั่วแดน
ด้วยโกรธแค้นอันใดอย่างไรกัน!

ในขณะเฝ้าดูอยู่ห่างห่าง
เธอก็สร้างสิ่งกล้าสู่ตาฉัน
เธอ? ยืน เดิน ก้าว วิ่ง!..ชิงประจัญ!
ท้าทายมัน!..อหังการ์มหานที

คลื่นกระทบกระทั่งทั่วหลังหน้า
กายถลาล้าอ่อนมิย้อนหนี
เธอคว้าโอบยื่นช่วยด้วยปราณี
ด้วยทั้งที่..ยังฝันร้าย..ในชั่วคืน

ยิ้มจางจางแต่แน่นหนักประจักษ์เห็น
ใต้ความเย็นสะกิดจิตฉันตื่น
เธอผู้กล้าไม่แพ้แต่หยัดยืน
เหยียบบนพื้นความช้ำย่ำมันจม!

หนึ่งค่ำคืนถึงเช้า..เราอยู่ไหน?
ต่างก็กลัวทางไกลเกินใจข่ม
รู้ฉันรู้เธอหนาวร้าวระบม
ซ่อนระทมข่มกลั้นฝันทารุณ

อยากเอ่ยถาม.."เธอหนาวร้าวเพียงไหน?"
น้ำตาใต้แสงจันทร์นั้นดูอุ่น
หลั่งล้างใจใกล้แยกแตกเป็นจุน
ยังมิหนุนสู้ไหวภัยธารา

แท้น้ำตา..เธอหลั่งนอง..คือของฉัน
เธออาจสั่นสะท้านขวัญผวา
ฉันมีเพียงความรักจักเยียวยา
ปลอบชะตาล้านักจักผ่อนคลาย

ในขณะจมภวังค์ตั้งคำถาม
ฉันก็พบความงามผลิโชนฉาย
นัยน์มุ่งมั่นไม่ท้อก่อประกาย
จากหญิงชายท่ามกลางระหว่างชล

ฉันอยากกอดความงามท่ามกลางนั้น
กับความฝันเจิดจ้าใต้ฟ้าหม่น
ฉันอยากกอดเธอไว้ในกมล
จวบสิ้นจนพ้นราตรีที่ระทม..ที่รัก!

๐




ขอมอบเป็นกำลังใจในการต่อสู้แก่ผู้ประสบภัยน้ำท่วมและเจ้าหน้าที่ทุกหน่วย ประชาชนผู้ให้การช่วยเหลือทุกคน
ด้วยความปรารถนาดี และมีความหวังที่จะได้เห็นบ้านเมืองกลับเป็นปกติและได้รับการฟื้นฟูในเร็ววัน
~มะสะแป~

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

เถิดเข้ามาหาล้อมอ้อมกอดฉัน
ถึงไม่อุ่นกรุ่นสวรรค์ชั้นปฐม
อ้อมกอดน้อยคอยรับระงับตรม
ทำลายสิ้นขื่นขมหรืองมงาย

เพียงหนึ่งคนบนทางแขนกว้างรับ
แม้ร่างยับเยินไหม้ใจสลาย
จักอยู่เฝ้าเหล่าคนไม่พ้นตาย
ดับกระหายจิตตกสะทกใจ

เถิดเหยียบร่างหว่างกายของชายชาติ
เพียงพ้นกรรมอุบาทว์มิอาจให้
ร่างของเธอตกร่วงสู่บ่วงใด
เหยียบฉันไปได้เลยอย่าเอ่ยแย้ง

ฉันสัญญาตรงหน้ากล้ามิหวั่น
ขอเพียงเธอสุขสันต์ฉันแสวง
เป็นกำลังใจเผื่อเมื่ออ่อนแรง
ทุกแขนงใครช้ำเพียงย่ำเรา

 

บัณฑิตเมืองสิงห์

[ภู กวินท์]

เธอคือผู้ทุกทนอย่างคนกล้า
ทั้งที่เสียน้ำตามาหวาดหวั่น
สร้างตำนานร้าวลึกนึกฝ่าฟัน
เพื่อผ่านพ้นคืนวัน, อันร้าวราน

ท่ามกลางเส้นทางใหม่ไหลไม่หยุด
กับหัวใจชำรุดสุดประสาน
สายตาที่ซึมเศร้าเหงามานาน
เก็บอาการไม่ท้อ, ทรนง

เป็นบทเพลง-เพลงเก่าที่เล่าเรื่อง
จากบ้านเมืองเฟื่องฟูดูลุ่มหลง
วันนี้เธอเพ้อพกเมื่ออกปลง
เธอมั่นคงตรงโลก, โชคชะตา

ความแกร่งกล้าอุดมการณ์ประมาณไหน
เธอใช้ใจมุ่งมั่นเพื่อฟันฟ่า
น้ำไหลเชี่ยวเรี่ยวแรงแข่งศรัทธา
จนวันนั้นไม่กลับมา, เป็นเหมือนเดิม

เธอยังอยู่วันนี้มีชีวิต
มีความคิดสำนึกยังหึกเหิม
มีความหวังกำลังใจที่ใส่เติม
เพื่อจะเริ่มต้นใหม่, ในไม่ช้า

เธอยังมีดาวเดือนเป็นเพื่อนสู้
และเธอมีฉันอยู่ ผู้รักษา
เธอยังมี พี่-น้อง ผองประชา
และยังมีศรัทธา, มาหาเธอ!

.......................

 

[Design with love ᵔᴥᵔ]

ท่ามกลางผู้คน...
ฉันเห็นแววตาหม่นปนละห้อย
ฉันเห็นความเศร้าเหงานับร้อย
ฉันเห็นรอยบาดแผลแน่ในใจ

ภาพที่ปรากฏตรงหน้า...
ฉันเห็นหยาดน้ำตาว่ารินไหล
ฉันเห็นทุกทุกสิ่งหมดสิ้นไป
ฉันเห็นใครหลายคนจมความทุกข์

สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า...
ฉันเห็นว่าความลำบากยากปลอบปลุก
ฉันเห็นโกลาหลผู้คนชุก
ฉันเห็นสุขเหลือน้อยด้อยเต็มที

เรื่องที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า...
ฉันเห็นคนทำท่าว่าจะหนี
ฉันเห็นเขาหอบข้าวของจองพื้นที่
ฉันเห็นน้ำล้นปรี่ ..หนีอย่างไร?

                               Design with love"

* อาจจะเกี่ยวกับหัวข้อน้อยมาก(หรือไม่เกี่ยวเลย)^^"