เฝ้าเขียนกลอนอ้อนขานอยู่นานนัก
เธอบอกรักกับฉันหมดปัณหา
คืนหนึ่งก็พบกันตามสัญญา
เมื่อเธอมาตามคำเคยจำนรรจ์
จากคนผู้อยู่ไกลได้พบหน้า
เราสบตาสบใจไม่ห่างหัน
สบโอกาสโอบกายไว้แน่นพลัน
ตัวเธอสั่นดังลูกนกซบอกอาย
เธออย่าเคืองเรื่องเล่ามันเร้าจิต
เพราะเฝ้าคิดเชยชมได้สมหมาย
เป็นคืนแรกแปลกใหม่ได้ผ่อนคลาย
ล้ำหน้าชายอื่นอื่นอยากชื่นนาง
เนื้อแสนนุ่มนิ่มเหลือเมื่อกอดจับ
ก้มจูบซับซอนไซ้ไปทั่วร่าง
ทุกซอกมุมไม่เบื่อเมื่อเธอคราง
เกือบรุ่งสางอ่อนพับจนหลับไป
ตะวันแดงแสงชอนเมื่อตอนเช้า
ยังเพลียเฝ้าควานเก้อเธอไปไหน
นึกถึงยังชุ่มชื่นรื่นหทัย
เรื่องที่ได้เล่านั้นฝันเมื่อคืน
ดาว อาชาไนย
