ยั ง จำ ทุ ก ถ้ อ ย คำ . . . . ที่ พี่ พ ร่ำ สั ญ ญ า
ในวันที่เอ่ยคำร่ำลา ท่ามกลางสายฝน
หยดน้ำอุ่นจากสองตา ไหลลงมาปะปน
ความห่วงหามันท่วมท้น...เอ่อล้นเต็มหัวใจ
........
พี่ บ อ ก ไ ป ไ ม่ น า น ห ร อ ก แ ก้ ว ต า
คนดีของพี่จ๋า...อย่าร้องให้
สองแขนที่กอดประครองปลอบน้องว่าต้องไป
สองมือที่คอยเช็ดน้ำตาให้..แล้วสัญญาไว้จะรีบกลับมา
........
พี่ จ๋ า . . . . น้ อ ง ห วั่ น ไ ห ว แ ล ะ ห ว า ด ก ลั ว
ยิ่งคืนนี้ฟ้ามืดสลัว..ยิ่งห่วงหา
คิดถึงเหลือเกินแล้ว...นานแค่ไหนที่ไม่พบหน้า
เมื่อไหร่หนอจะกลับมาแล้วกระซิบปลอบน้องว่าไม่เป็นไร
........
คื น นี้ . . . เ สี ย ง ฟ้ า ร้ อ ง คำ ร า ม ลั่ น
น้องกลัวเหลือเกินตัวสั่น หวั่นและไหว
หวนคิดถึงสัญญาหน้าฝนที่คนหนึ่งคนได้ฝากไว้
รีบกลับมาได้ไหม....คิดถึงจนหัวใจ...จะทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ
เอ-มิ-กา
