ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ้านริมโขง]

..ละครบนโลก..

ฉันคือหนึ่งตัวแสดงในแหล่งโลก
ทุกบาทบทเศร้าโศกโบกสลอน
ลืมตาพลันวันละบทไม่ลดทอน
ยามหลับนอนรับบทใหม่ในนิทรา

เป็นสะสารลื่นไหลในพิภพ
ตั้งแต่เกิดจนจบ ครบสาขา
วุ่นว่ายวนบนวิถีแห่งชีวา
เพียงเพื่อว่าปากท้องของผองตน

เป็นละครโรงใหญ่ไร้สิ้นสุด
ไม่มีจุดสกัดมัดเรื่องหม่น
ปล่อยลามไหลวนเวียนผลัดเปลี่ยนตน
ด้วยมีคนรับช่วงห่วงสัมพันธ์

จึงกำหนดบทสะท้อนย้อนด้วยจิต
บทถูกผิดปัญญาพาเสกสรร
กี่มากน้อยกิเลสรับปรับประกัน
จากปางบรรพ์เล่นลามตามกันมา

ฉันกำหนดบทฉันเองเกรงใครเล่า
ฉันก็เฝ้า-แสดง-แสร้งสรรหา
บทชีวิตสุดฝืนกลืนน้ำตา
บทพรรณนาโวหารสานสมดุล

ฉันยังอยู่บนโลกที่โยกไหว
อยู่ด้วยใจซึมซับกับโลกหมุน
รับบทมาสวมร่างอย่างเซซุน
รอโลกหมุนเลยไป..ได้พักยาว..

"บ้านริมโขง"

[Prapacarn ❀]

ละครโลก โศกส่ำ ใครกำหนด
ยามสลด ใครกำกับ สำหรับฉัน
เมื่อทดท้อ ลืมบทให้ หรือไรกัน
และหนาวสั่น ลืมสอด แขนกอดไว้

ให้เดินทาง คว้างเปลี่ยว เลี้ยวผิดช่อง
เพราะไฟส่อง มอดดวง หรือไฉน
ก้าวเลยล้ำ ตกขอบ คนชอบใจ
หรือโรงใหญ่ ผู้กำกับ มัวหลับเพลิน...



ในละครโลก  แซมเล่นไม่เก่งเลยค่ะ....

 

[พิมพ์วาส]

<a href="http://www.youtube.com/v/Sxlheek4cNA&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/Sxlheek4cNA&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

คำร้อง แก้ว อัจฉริยะกุล
ทำนอง เวส สุนทรจามร
ร้อง เอื้อ สุนทรสนาน

อันความหมุนเวียนผลัดเปลี่ยนที่ในโลกเรา
ทั้งเขาทั้งเราก็คงจะเห็นทั่วกัน
ไม่เที่ยงไม่แท้ปรวนแปรทุกวัน
ต่างเปลี่ยนแปรผันยิ่งนานนับวันมากหน

โลกเราทุกวันผลัดเปลี่ยนแปรผันง่ายดาย
ทั้งหญิงทั้งชายก็มีดีร้ายเจือปน
แต่ก่อนเศรษฐีเดี๋ยวนี้ซิจน
ผลัดเปลี่ยนเวียนวนจะแน่ไฉนกับโชคโลกเรา

โลกเรานี่ก็เหมือนเวทีที่กว้างใหญ่
เราเกิดมาเพื่อใช้กรรมเก่า
ต่างมีกรรมทุกผู้ทุกหมู่เหล่า
เพราะว่าเขากับเราเกิดมาแสดงละครกัน

ละครของโลกมีโศกมีทุกข์สุขปน
คลุกเคล้าระคนชั่วดีเจ็ดหนปนกัน
อยู่อยู่ก็ร้ายแล้วหายไปพลัน
กลับเปลี่ยนแปรผัน ความดีเลวนั้นช่างกลับช่างกลาย

โลกเราผันแปรเกิดแก่เจ็บตายว่ายวน
คนเราทุกคนไม่มีใครพ้นความตาย
เมื่อเกิดมาแล้วไม่แคล้วสักราย
บทบาทสุดท้ายไม่มีแคล้วตายเพื่อนเอ๋ย

เป็นคนทั้งทีรีบก่อความดีให้สม
ทุกทุกสังคมจะได้นิยมชมเชย
เมื่อพลาดเพลี่ยงพล้ำอย่าซ้ำนักเลย
ไม่ช่วยก็เฉยโปรดเถิดอย่าเย้ยผ่อนหนักผ่อนเบา

ชีพยังอยู่ให้เขาชื่นชูประเสริฐกว่า
ไยจะมาอิจฉากันเล่า
อย่าเป็นคนเสียทีที่เกิดเปล่า
เพราะว่าเขากับเราไม่วายใกล้ตายทุกเวลา

ยามชีวิตยังจะฝากจะฝังอะไร
ครั้นถึงตายไปโลกเราจะได้บูชา
ด้วยเหตุฉะนี้ความดีนานา
อุตส่าห์ใฝ่หาประเสริฐหนักหนายิ่งกว่าอะไร

 

แฮะๆๆชอบเพลงนี้หนะค่ะ เขียนกลอนไม่ไหวแล้วพักสมองซะเลยอิอิ 

[บ้านริมโขง]

เป็นเวทีโรงใหญ่แสงไฟส่อง
ร่างนวลผ่องตัวเด่นเล่นไม่เขิน
ส่วนตัวเราบทรองหมองเหลือเกิน
ย่ำเท้าเดินตามแสงแห่งเวที

เพียงแลเห็นเช่นสลัวตัวประกอบ
รายเรียงรอบไร้แรงแสงสดสี
มองมัวหม่นยากไร้ใครปรานี
เพียงอยู่เสริมเติมเวที..ที่ต้องการ

อยากดิ้นรนให้เด่น ได้เห็นชัด
ก็ติดขัดด้วยทุนบุญสมาน
แหล่งกำเนิดเกิดก่อหนอร้าวราน
ฟ้าประทานเพียงนี้..หนี้ชีวิต

หวังละครบนโลกได้โยกเปลี่ยน
กลับมาเขียนถึงเราเฝ้าทวงสิทธิ์
ให้โอกาสคนจนบ่นเพียงนิด
อย่ากำกับบทให้ผิด..จนปิดตาย.

"บ้านริมโขง"

[♥หทัยกาญจน์♥]

..ละครบนโลก..

ฉันคือหนึ่งตัวแสดงในแหล่งโลก
ทุกบาทบทเศร้าโศกโบกสลอน
ลืมตาพลันวันละบทไม่ลดทอน
ยามหลับนอนรับบทใหม่ในนิทรา

เป็นสะสารลื่นไหลในพิภพ
ตั้งแต่เกิดจนจบ ครบสาขา
วุ่นว่ายวนบนวิถีแห่งชีวา
เพียงเพื่อว่าปากท้องของผองตน

เป็นละครโรงใหญ่ไร้สิ้นสุด
ไม่มีจุดสกัดมัดเรื่องหม่น
ปล่อยลามไหลวนเวียนผลัดเปลี่ยนตน
ด้วยมีคนรับช่วงห่วงสัมพันธ์

จึงกำหนดบทสะท้อนย้อนด้วยจิต
บทถูกผิดปัญญาพาเสกสรร
กี่มากน้อยกิเลสรับปรับประกัน
จากปางบรรพ์เล่นลามตามกันมา

ฉันกำหนดบทฉันเองเกรงใครเล่า
ฉันก็เฝ้า-แสดง-แสร้งสรรหา
บทชีวิตสุดฝืนกลืนน้ำตา
บทพรรณนาโวหารสานสมดุล

ฉันยังอยู่บนโลกที่โยกไหว
อยู่ด้วยใจซึมซับกับโลกหมุน
รับบทมาสวมร่างอย่างเซซุน
รอโลกหมุนเลยไป..ได้พักยาว..

"บ้านริมโขง"

โลกคงหมุน เวียนว่าย คล้ายไม่หยุด
ไม่รู้จุด จบสิ้น สงบขาว
ไม่รู้บ่วง ห่วงกรรม ก่อเกิดพราว
ไม่รู้หนาว เหน็บร้อน หรือย่างไร

เพียงเราเป็น เช่นมนุษย์ หนึ่งบนโลก
ต้องเคราะห์กรรม เศร้าโศก วิโยคไหว
ต้องสุขสม ตรมตรอม ยอมเลยไป
ต้องเป็นหนึ่ง พึ่งชดใช้ ในเวรกรรม

โรงละคร สอนบท บาทชัดแจ้ง
คนแสดง ดั่งใจ จิตครวญคร่ำ
คนแสแสร้ง แกล้งคิด ลิขิตทำ
คนชอกช้ำ ระกำ ใยมากมี

หทัยกาญจน์

[สุนันยา]

ชีวิตคือละคร

ทุกบาทบทละครทุกตอนสร้าง
พรหมท่านวาง กฏไว้ ให้เหน็บหนาว
บนเส้นทาง เดียวดาย ไร้แสงพราว
อีกรอนร้าว ถมทับ นับเดือนปี

อยู่บนโลก ละคร ต้องนอนโศก
สุดวิโยค เพียงตน ยากพ้นหนี
มีเพียงเงา น้ำตา คอยพาที
ขาดรักที่ เย้าเยือน  เป็นเพื่อนใจ

ชีวิตคือ ละคร สะท้อนโลก
มีเศร้าโศก ยิ้มรื่น ชื่นสดใส
แต่..ละคร ของฉัน ที่ผ่านไป
บทที่ได้ มีแต่ แพ้ระทม

ถูกกำหนด ให้รับ กับบทเศร้า
เป็นละคร น้ำเน่า เคล้าผสม
ไม่มีบท  เลิศหรู ให้ดูชม
หรือเพราะพรหม วางผิด ..คล้ายปิดทาง...

“สุนันยา”

[กังวาน]

ละครเศร้าเคล้าน้ำตาพาคนทุกข์
ละครสุขสร้างสรรค์วันสว่าง
ละครรักปักทรวงดวงใจนาง
ละครร้างคนแพ้...ไม่แน่ใจ

โลกต้องมีที่อยู่ทุกหมู่เหล่า
จะคนเขลาคนฉลาดขาดไม่ไหว
แพ้ชนะปะปนระคนไป
ไม่มีใครอยู่ค้ำฟ้าอย่าอาทร

เธอระทมขมขื่นตื่นมาเศร้า
ก็พรหมเขากำหนดกฎไว้สอน
ตัวเรานี้ที่โศกโลกละคร
ไม่ถึงตอนที่จะสุขอย่าทุกข์เลย

ถ้าผ่านฝนทนหนาวฟ้าพราวใส
ตะวันใหม่ทอแสงร้อนแรงเผย
ความรักที่งดงามรอทรามเชย
คงลงเอยด้วยความสุขสนุกจริง

[--ณัชชา--]

ฉันแสดงตามบทกำหนดเขียน
ฉันวนเวียนในโลกที่โศกยิ่ง
ฉันไร้บ้านไร้รักไว้พักพิง
ทุกทุกสิ่งเวียนว่ายในกองกรรม

ฉันดิ้นรนทุกทีที่เจ็บร้าว
ฉันเหน็บหนาขมขื่นทุกคืนค่ำ
คนเขียนบททำไมเขาใจดำ
เขียนแต่บทช้ำช้ำ กับน้ำตา

natcha

 

[yaguza]

ดูละคร ตอนค่ำ นั้นน้ำเน่า
พระเอกเมา ไปมั่ว ตัวอิจฉา
ตัวผู้ร้าย จะต้อง จ้องค้ายา
ส่วนนางเอก ชะตา แสนอาภัพ

มานั่งดู ละคร ตอนหลังข่าว
พออิ่มข้าว มีหนัง ดันนั่งหลับ
ทำคอพับ คออ่อน ลงนอนพับ
เสียงจุ๊บจั๊บ ขอบอก ช่างออกรส

...........ยากูซ่า...........

[--ณัชชา--]

แล้วจะดูหรือจะหลับล่ะครับพี่
แต่รู้ดีคำตอบ..ชอบหนังสด..
แสดงเองกำกับตามภาพพจน์
เฝ้าเขียนบทเข้าข้างอ้างตัวเอง

หาว่าหนังน้ำเน่ายังเฝ้าจ้อง
ทำนั่งมองเปรียบปานตัวนั้นเก่ง
พอตัวนางยิ้มชื่นทำครื้นเครง
อยากบรรเลงเป็นตัวพระฉะตัวนาง

natcha

 

[yaguza]

เราชอบดู มากกว่า นะขอบอก
จะหนังนอก หนังใน ก็ไม่ต่าง
จะดูจบ สักที ไม่มีทาง
ก็ดูพราง หลับพราง ข้างทีวี

ไม่อยากจะ แสดง ใช่แกล้งว่า
เพราะเคยมา ไคร่ครวญ จนถ้วนถี่
อันหน้าตา อย่างเรา ไม่เข้าที
แสดงดี แค่ไหน คงไม่ดัง

............ยากูซ่า...........

[บ้านริมโขง]

ละครคือชีวิต

ละครใดไหนหรือคือน้ำเน่า
ที่วอนเว้าเหน็บแนมแถมถากถาง
ละครใดใสเย็นเห็นแวววาง
ยกตัวอย่างบ้างหนาอย่าว่ารวม

ละครคนปนเปเทสะบัด
อย่างเคืองขัดวัดค่าราคาสวม
กำหนดโดยชอบชังดั่งกำกวม
ตีจนน่วมจากปากสำรากคำ

เพราะพูดมากหลายปากมากมาถ่ม
จึงสะสมความเน่าเข้าจนหนำ
ใช่อื่นใดใจตนคนกระทำ
ไม่รู้ซ้ำว่าตน..คนหนึ่งนั้น

ละครใดไหนแสร้งแสดงเดี่ยว
มากคนเหลียวรอบข้างวางตัวมั่น
ทุกบทตอนอ้อนเอี่ยวเกี่ยวสัมพันธ์
จากตัวฉันวันเริ่มเติมต่อไป

จะน้ำเน่าน้ำดีมีสมสุข
ต่างก็คลุกเคล้าทั่วกลัวไฉน
สังคมคนอยู่เดียว-เดี่ยวได้ไง
ต่างพอใจทุกข์สุขที่คลุกคลี

จึ่ง..ลิขิตเวรกรรมนำสมทบ
ไม่เคยจบละครคนบนวิถี
ต่อเวียนวนซ้ำซากมากวิธี
ละครคนบนโลกนี้..มีชั่วกาล.

"บ้านริมโขง"