ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

“ยังคงเดียวดาย”

นอนเดียวดาย หม่นหมอง ในห้องเหลี่ยม
ขาดคนเยี่ยม หยอกเย้า คราวป่วยไข้
แสนเหว่ว้า อาดูร พอกพูนใจ
เพราะขาดใคร ห่วงหา เอื้ออาทร

นอนสะอื้น กลืนกล้ำ ครวญร่ำไห้
มีเพียงน้ำ หยดใส ร่วงใส่หมอน
เหงาสุดเหงา เข้าถม จมร้าวรอน
ยากถ่ายถอน ขื่นขม ระทมทรวง

คนเคยบอก ห่วงเรา เขาห่างหาย
คงเบื่อ หน่าย แล้วหนา ไม่มาห่วง
จึงปล่อยเรา เศร้าตรม ขมแดดวง
คำเคยหวง คลับคล้าย กลายลางเลือน

นอนเดียวดาย หม่นหมอง ในห้องเก่า
เก็บใจเหงา ปวดปร่า คราไร้เพื่อน
ขาดคนที่ บอกรัก คอยพักเยือน
ดุจดวงเดือน ห่างฟ้า ช่วงราตรี

อยากมีใคร สักคน วนเวียนทัก
เพื่อตระหนัก ณ.ห้วง บ่วงใจนี้
คอยปลอบเหงา เคล้าคลุก ปลุกฤดี
คงเปรมปรีดิ์ ด้วยรัก เป็นหลักพิง

ไม่ต้องนอน หนาวเหน็บ ยามเจ็บหนัก
เพราะมีหลัก ยึดเหนี่ยว เกี่ยวใจหญิง
มีคนโอบ แขนกอด พลอดรักจริง
ได้แอบอิง ไอละมุน คงอุ่นทรวง.........

“สุนันยา”

[♥ กานต์ฑิตา ♥]

<a href="http://www.youtube.com/v/XG6jhFbzrJQ&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/XG6jhFbzrJQ&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[Design with love ᵔᴥᵔ]

ห้องนอนเก่าของเราไร้คนเกี่ยว
ดูเปล่าเปลี่ยวว่างนักรักห่างหาย
เมื่อยามหนาวไร้คนเคียงข้างกาย
ความเงียบคอยทำร้ายอยู่เรื่อยมา

เป็นหญิงหนึ่งมิซึ้งรักเมินเฉย
มันไม่เคยทายทักจักห่วงหา
เมื่อจมร่างท่ามกลางห้วงนิทรา
ไร้กายาใดปลอบปลุกชุบชีวัน

วาสนากัลยาคงหมองเศร้า
ไม่มีเหงาของใครในทางฝัน
อยู่คนเดียวมันก็ดีเหมือนกัน
แต่ว่าฉันเมื่อใดกันมันจะชิน

คงต้องจมขื่นขมในห้องเก่า
คอยความเหงาพิพาทวาดตัดสิน
เมื่อความรักชาตินี้มิยลยิน
ช่วงชีวินคงต้องเหงาเศร้าต่อไป

                              with love"

[ทอฝัน]

...มิอาจฝืนใจเจ็บเก็บก้นกรุ
ด้วยปะทุปริล้นเกินทนไหว
เหงาที่สุดเหงามากอยากฝากไป
ถึงคนไกลเคยกู่ให้รู้คำ

ในดายเดียวเดียวดายคล้ายอ่อนล้า
ซุกร่างใต้ผืนผ้าแล้วเพ้อพร่ำ
พิรุณรวงโรยฟ่องละอองพรำ
แล้วรินรื้นชื่นฉ่ำที่ปลายตา...
 
.................//แมลงปอ

[สุนันยา]

<a href="http://www.youtube.com/v/XG6jhFbzrJQ&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/XG6jhFbzrJQ&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ขอบคุณ สำหรับ บทเพลง เพราะๆนะคะคุณ kanthita

 

[sitang]

เดียวดายไร้จุดหมายในใจนี้
ทั้งชีวีเปี่ยมล้นความห่วงหา
ด้วยรักจากใจที่ไกลตา
กู่ก้องร้องวาจาใยได้ยิน
จึงเดียวดายโดดเดี่ยวเพียงลำพัง
อันความหวังดั่งซากเศษก้อนหิน
รอและรอเฝ้ารอเป็นอาจินต์
ตราบชีวินคงได้เพียงคอยรอ

สิตางศุ์

๒๘๐๙๒๕๕๔

[สุนันยา]

ห้องนอนเก่าของเราไร้คนเกี่ยว
ดูเปล่าเปลี่ยวว่างนักรักห่างหาย
เมื่อยามหนาวไร้คนเคียงข้างกาย
ความเงียบคอยทำร้ายอยู่เรื่อยมา

เป็นหญิงหนึ่งมิซึ้งรักเมินเฉย
มันไม่เคยทายทักจักห่วงหา
เมื่อจมร่างท่ามกลางห้วงนิทรา
ไร้กายาใดปลอบปลุกชุบชีวัน

วาสนากัลยาคงหมองเศร้า
ไม่มีเหงาของใครในทางฝัน
อยู่คนเดียวมันก็ดีเหมือนกัน
แต่ว่าฉันเมื่อใดกันมันจะชิน

คงต้องจมขื่นขมในห้องเก่า
คอยความเหงาพิพาทวาดตัดสิน
เมื่อความรักชาตินี้มิยลยิน
ช่วงชีวินคงต้องเหงาเศร้าต่อไป

                              with love"

อยู่กับเงา เดียวดาย ใจรันทด
เหมือนฟ้ามืด เงาบด ลดแสงใส
มีเพียงเงา เย้าเยือน เเป็นเพื่อนใจ
คูชิดใกล้ เพียงหมอน ที่นอนเคียง

แอบสะอื้น กับเงา เมื่อร้าวจิต
ดั่งช่วิต ติดตรม พรหมหลีกเลี่ยง
เหมือนถูกสาป ด้วยพราย ที่รายเรียง
ต้องอยู่เพียง ตัวฉันถึงบั้นปลาย

แม้กู่ก้อง ร้องไป ก็ไร้ค่า
ปราถนา ยากฉุด ถึงจุดหมาย
ราตรีผ่าน ม่านฟ้า ทอประกาย
ก็คงยัง เดียวดาย...อยู่ในทรวง


"สุนันยา" 

[สุนันยา]

...มิอาจฝืนใจเจ็บเก็บก้นกรุ
ด้วยปะทุปริล้นเกินทนไหว
เหงาที่สุดเหงามากอยากฝากไป
ถึงคนไกลเคยกู่ให้รู้คำ

ในดายเดียวเดียวดายคล้ายอ่อนล้า
ซุกร่างใต้ผืนผ้าแล้วเพ้อพร่ำ
พิรุณรวงโรยฟ่องละอองพรำ
แล้วรินรื้นชื่นฉ่ำที่ปลายตา...
 
.................//แมลงปอ

พิรุณโปรย โชยพร่ำ ยิ่งย้ำเจ็บ
ทั้งหนาวเหน็บ เกินทน จนปวดปร่า
สิ่งมองเห็น คือคราบ ที่ฉาบมา
บนใบหน้า สองแก้ม ดั่งแต้มรอย

เหงาสุดเหงา ฤทัย หาใดเหมือน
รักลาเลือน เตือนช้ำ ถึงความหงอย
ปาดน้ำตา มองฝน ที่หล่นปรอย
ใจดวงน้อย เหว่ว้า..โอ้ อาดูร..


"สุนันยา"

[สุนันยา]

เดียวดายไร้จุดหมายในใจนี้
ทั้งชีวีเปี่ยมล้นความห่วงหา
ด้วยรักจากใจที่ไกลตา
กู่ก้องร้องวาจาใยได้ยิน
จึงเดียวดายโดดเดี่ยวเพียงลำพัง
อันความหวังดั่งซากเศษก้อนหิน
รอและรอเฝ้ารอเป็นอาจินต์
ตราบชีวินคงได้เพียงคอยรอ

สิตางศุ์

๒๘๐๙๒๕๕๔

ก็ยังคงเดียวดาย ฤทัยอยู่
จะร้องกู่ ก้องไป ดังใจขอ
คงได้ยิน ถึงจิตที่คิดคลอ
แต่ สุดท้อ เต็มที ฤดีดวง

เพียงดายเดียว หน่ายนัก สุดหักห้าม
อยู่กับความ ขื่นขม ตรมติดบ่วง
คงหมดสิทธ์ คิดฝัน นั้นทั้งปวง
อยู่กับดวง ฤดี ที่เดียวดาย

"สุนันยา"

[ระนาดเอก]

“ยังคงเดียวดาย”

นอนเดียวดาย หม่นหมอง ในห้องเหลี่ยม
ขาดคนเยี่ยม หยอกเย้า คราวป่วยไข้
แสนเหว่ว้า อาดูร พอกพูนใจ
เพราะขาดใคร ห่วงหา เอื้ออาทร

นอนสะอื้น กลืนกล้ำ ครวญร่ำไห้
มีเพียงน้ำ หยดใส ร่วงใส่หมอน
เหงาสุดเหงา เข้าถม จมร้าวรอน
ยากถ่ายถอน ขื่นขม ระทมทรวง

คนเคยบอก ห่วงเรา เขาห่างหาย
คงเบื่อ หน่าย แล้วหนา ไม่มาห่วง
จึงปล่อยเรา เศร้าตรม ขมแดดวง
คำเคยหวง คลับคล้าย กลายลางเลือน

นอนเดียวดาย หม่นหมอง ในห้องเก่า
เก็บใจเหงา ปวดปร่า คราไร้เพื่อน
ขาดคนที่ บอกรัก คอยพักเยือน
ดุจดวงเดือน ห่างฟ้า ช่วงราตรี

อยากมีใคร สักคน วนเวียนทัก
เพื่อตระหนัก ณ.ห้วง บ่วงใจนี้
คอยปลอบเหงา เคล้าคลุก ปลุกฤดี
คงเปรมปรีดิ์ ด้วยรัก เป็นหลักพิง

ไม่ต้องนอน หนาวเหน็บ ยามเจ็บหนัก
เพราะมีหลัก ยึดเหนี่ยว เกี่ยวใจหญิง
มีคนโอบ แขนกอด พลอดรักจริง
ได้แอบอิง ไอละมุน คงอุ่นทรวง.........

“สุนันยา”

นอนเดียวดายในมุ้งกับยุงเหงา
ที่บินเย้าแหย่หูขนซู่,หน่วง
หลับทีไรกังวนล้นแดดวง
ยุงตามจ้วงล่วงกัดปัดก็ตาม

สะอื้นฮักหนักใจจนผ่ายผอม
ไล่ยุงตอมหลบมุมแบบซุ่มซ่าม
มุ้งยิ่งเปิดเกิดขาดอนาถลาม
ผลบุ่มบ่ามสายมุ้งขาดนุงนัง

ความเดียวดายผสมข่มเฉียวฉุน
ด้วยคอยวุ่นคล้องสายไปผนัง
โอละเห่ไฟดับโชคอับจัง
มุ้งก็ยังยุ่งเหยิงหมอนเปิงปลิว

คืนแห่งความเฟอะฟะโกลาหล
น้ำตาหล่นอ่อนล้าท้องมาหิว
เทียนเท่านั้นที่พึ่งซึ่งต้องดิว
คลำทางหิ้วท้องโหยโดยไปครัว

เปิดตู้เย็นหยิบน้ำด้วยความหิว
ยามใจหวิวแก้วแตกแหลกไปทั่ว
เศษระยิบของแก้วแววมืดมัว
ทิ่มเอาหัวแม่เท้าเอาเลือดนอง

คืนชะตาศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก
ถ้วยชามแตกซ้อนซ้ำกระหน่ำห้อง
"นาฬิกาปลุกดังรั้งเนื้อทอง
ให้หยุดท่องฝันร้าย..ชายเย้ากลอน..?"

ระนาดเอก

[สุนันยา]

โถพี่ชาย เย้ามา พาให้ขำ
จากที่ช้ำ ดายเดียว เกี่ยวกอดหมอน
กลายเป็นว่า ขำกลิ้ง ไม่ได้นอน
คิดถึงตอน พี่ระนาด พิฆาตยุง

นอนวาดภาพ พี่ชาย ในสำนึก
ความรู้สึก บอกว่า คงจะฟุ้ง
นุ่นในหมอน มุ้งพัน กันนังนุง
แล้วจะยุ่ง ปานไหน อยู่ในนั้น

คงอึดอัด น่าดู คล้ายดักแด้
คงจะแย่ ดิ้นรน จนดังลั่น
คงเหนื่อยนะ มุ้งยุง ยุ่งพันลวัน
น้องสุนัน ห่วงพี่ ซะนี่กระไร

รู้ว่าไม่ จริงหรอก เพียงหนอกเย้า
เพื่อคลายเหงา ที่มี นี้ใช่ไหม
ขอบคุณมาก ค่ะ พี่ ที่ห่วงใย
น้องยิ้มได้ เมืออ่านกลอน ตอนพี่ลง..

 
"สุนันยา"

[~ploy pim~]

   
            คงเดียวดาย รอเธอ มาทายทัก
            ..จำต้องหัก จิตใจ ที่ใฝ่หา
            ..หากเรานี้ ไม่มี แม้ราคา
            ..และไร้ค่า มากล้น ทนทุกข์ใจ

                  ..จะมีใคร ไหนหนอ ขอเคียงข้าง
                  ..แสนอ้างว้าง มากล้น สักปานไหน
                  ..หากมีใคร ..??.... มาเข้าใจ
                  ..ขอฝากไว้ หนึ่งกลอน วอนไมตรี

                             ~ploy pim~

          

[my smile]

เ ห มื อ  น ไ ม่ จ ริ ง ใ จ
ยังไม่อบอุ่นเท่าไร..หัวใจดวงนี้
เหมือนบางสิ่ง..ยังเติมไม่เต็ม.สักที
ยังคงเดียวดายริบรี่... ความรัก ..ไม่รักดี..เจ็บ.!! ร้าวราน

 

[สุนันยา]

   
            คงเดียวดาย รอเธอ มาทายทัก
            ..จำต้องหัก จิตใจ ที่ใฝ่หา
            ..หากเรานี้ ไม่มี แม้ราคา
            ..และไร้ค่า มากล้น ทนทุกข์ใจ

                  ..จะมีใคร ไหนหนอ ขอเคียงข้าง
                  ..แสนอ้างว้าง มากล้น สักปานไหน
                  ..หากมีใคร ..??.... มาเข้าใจ
                  ..ขอฝากไว้ หนึ่งกลอน วอนไมตรี

                             ~ploy pim~

          

มาฝากไว้ ตรงนี้ มีคำตอบ
ไมตรีมอบ ปลอบขวัญ วรรฉวี
ด้วยน้ำใจ หลั่งล้น ท้นทวี
ร่วมกวี เดียวดาย ไปด้วยกัน

เมื่อไม่มี ใครรัก มาฝากจิต
เชิญมิ่งมิตร เรียงร้อย ถ้อยฝากฝัน
จะกี่กลอน วอนซึ้ง ตรึงสัมพันธ์
ร่วมสร้าสรรค์ งานศิลป์ อย่างยินดี...


"สุนันยา"

[สุนันยา]

เ ห มื อ  น ไ ม่ จ ริ ง ใ จ
ยังไม่อบอุ่นเท่าไร..หัวใจดวงนี้
เหมือนบางสิ่ง..ยังเติมไม่เต็ม.สักที
ยังคงเดียวดายริบรี่... ความรัก ..ไม่รักดี..เจ็บ.!! ร้าวราน

 

จะหาความ จริงใจ คงได้ยาก
ด้วยหลายหลาก ดวงจิต หากคิดสาน
เมื่อบางสิ่ง กั้นกลาง ระหว่างมาน
ต้องเจ็บนาน ในบ่วง ห้วงคำนึง...

"สุนันยา"