ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

..ขอบพระคุณ..ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ..



“กวีเอกแห่งวังเหงา?”

๐

ระยิบไหวใสแสงวับแห่งเขียว
เคลื่อนตัวเลี้ยวเกาะไต่ตามใบสน
แวบวับส่งทอท่ามความมืดมน
ด้วยอำนาจพลังตน..ผลน้อยนิด

เจ้าโดดเด่นเหนือสัตว์เดรัจฉาน
คราวที่ม่านราตรีคลี่คลุมปิด
ฤาละอองเศษดาวสกาวฤทธิ์
เนรมิตเป็นเจ้าเป้าสายตา

คืนที่สายลมเหงาเฝ้าทายทัก
คืนที่ตักตวงโศกอกผวา
คืนที่นั่งเงื่องหงอยปล่อยวิญญาณ์
คืนที่ถูกยถาคว้าครอบงำ

"ในทรวงฉัน..
เหมือนเปลวไฟแห่งฝันนั้นเลือนต่ำ
ประกายร้อนอ่อนคลายคล้ายถ่านดำ
ที่เปียกฉ่ำยากติดฤทธิ์เปลวไฟ.."

กำลังต้านสัจธรรมที่ล้ำสิทธิ์
ดั่งมือองค์เทวาฤทธิ์ชิดคว้าไขว่
กระชากฝันจินตนาคร่าหายไป
ปล่อยหัวใจแห้งเหือดเหลือเลือดลม

ไฟชีวิตรังแต่แพ้หิ่งห้อย
เจ้าร่างน้อยแสงคุ้นกรุ่นเหมาะสม
หนึ่งเจิดจ้า-หนึ่งคล้ำกำลังซม
อยู่ใต้เงื้อมือพรหม..ที่ชมเรา..

ระนาดเอก

[♥หทัยกาญจน์♥]

"ไร้แสงทอง ของหิ่งห้อย "

แสงหิ่งห้อย คล้อยเคลื่อน เลื่อนลอยผ่าน
บินโบกธาร ธารา คราเงียบเหงา
ส่องแสงพริบ ระยิบระยับ จับบางเบา
แวววับเงา สะท้อน ส่องธารา

เพียงแสงส่อง ต้องน้ำ ฉ่ำแสงน้อย
ดั่งหิ่งห้อย หากส่องแสง แรงคุณค่า
เปรียบกับคน ทนเหงา เศร้าโศกา
ไร้ปัญญา อับแสง แจ้งส่องทาง

เพียงแสงนิด แสงน้อย ในความมืด
ไม่เคยจืด จางหาย คล้ายสว่าง
กระพริบเห็น เป็นจังหวะ กะจับวาง
ส่องคืนร้าง รักเปล่าเปลี่ยว เดียวในกานท์

เพียงคืนนี้ ที่เหงา เปล่าเปลี่ยวนัก
ไร้กลอนบท บาทรัก ถักขับขาน
ไร้แสงทอง ของหิ่งห้อย คอยส่องธาร
ช่างเหงียบเหงา ร้าวร้าน กานท์กวี

เพียงกวี ศรีบ้าน กานท์เหงาหงอย
เพราะรอคอย คนส่องแสง แจ้งวิถี
คงไร้คน คลายเหงา เคล้าวจี
คงนิทรา ในราตรี นี้เดียวดาย

หทัยกาญจน์