ใส่หูฟังนั่งรอเธอต่อสาย
เช้าถึงบ่ายหายไปไม่โทรหา
เธออยู่ไหนกันหนอขอโทรมา
ฉันตั้งตาท่าอยู่เธอรู้ดี
หรือติดเพื่อนติดการงานประชิด
ฉันเฝ้าคิดทวนไปให้ถ้วนถี่
งานนังนุงยุ่งยากมากเรื่องมี
คิดอีกทีเธอเหนื่อยนักคงพักกาย
อยากจะยินสำเนียงเสียงสักนิด
ประโลมจิตแจ่มใสให้เหนื่อยหาย
ขาดสำเนียงเสียงนวลชวนเดียวดาย
จิตมิวายครวญคร่ำพร่ำรอเธอ
ทุกทุกวันเคยนั่่งฟังน้ำเสียง
ฝากสำเนียงผ่านฟ้ามาเสมอ
วันนี้สายหายไปใจละเมอ
จิตพร่ำเพ้อครวญหาเสียงยาใจ
เสียบหูฟังนั่งจมใต้ร่มรื่น
แทนจะชื่นกลับขื่นจิตคิดหมองไหม้
ทั้งคิดถึงทั้งห่วงหาทั้งอาลัย
ฉันยังได้ตั้งหน้าตั้งตารอ
คิดกดเบอร์โทรหามิกล้าได้
เพราะเกรงใจไปกวนชวนไม่ต่อ
เลยนั่งซึมขรึมอยู่ดูเหมือนตอ
นั่งจนท้อทำไมไม่โทรมา.......
สล่าผิน
