ความจริงใจคนที่นี่มีเสมอ
กลับต้องเก้อทำให้ใจหม่นหมอง
เฝ้ารอวันรอคืนชื่นเคียงครอง
หวังเราสองได้พบได้สบตา
วาดวิมานคลอคู่ครั้งอยู่ห่าง
เพราะฟ้ากว้างไกลมากยากไปหา
ยิ่งตื่นเต้นอยากเจอเธอจะมา
คอยเวลาเผลอตนกระวนกระวาย
นับวันนับคืนไว้อยากไปรับ
ความหวังกลับแปรผันจนขวัญหาย
คอยเธอนัดไร้เงาเหงาเดียวดาย
คงรักกลายแล้วหรือไม่ซื่อตรง
เธออยู่ไกลสุดหล้าขอบฟ้ากั้น
ใจก็มั่นรักล้นจนใหลหลง
เมื่อเธอมาเมืองกรุงมุ่งพะวง
เพ้อว่าคงสมจิตได้ชิดชม
ฝันอยู่ในอ้อมกอดต่างพลอดพร่ำ
คอยฟังคำวอนเว้าเอารักห่ม
จะไม่ขัดขืนห้ามตามอารมณ์
ยอมตกหล่มรักปองที่พ้องพาน
เธอมาแล้วไยเมินแกล้งเหินห่าง
เงียบและร้างเมินรักสมัครสมาน
มือที่เกื้อกลับเก้อเพ้อซมซาน
ไฉนรานรักเราเฝ้าหลงคอย
ดาว อาชาไนย
