ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[♥หทัยกาญจน์♥]

<a href="http://www.youtube.com/v/QnOW6e38Wsc&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/QnOW6e38Wsc&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

เ พิ่ ง รู้ ว่ า เ ห ง า

เ พิ่ ง รู้ ว่ า . . . มี ค ว า ม เ ห ง า เ ป็ น เ ง า
ที่คอยเฝ้าเป็นเพื่อนตามติดประชิดใกล้
จากคนที่เคยรัก เคยผูกพัน เคยเชื่อใจ
ห่างกันไปเกินกว่าจะพบกัน

จ า ก ค น ที่ . . . เ รี ย ก ต น เ อ ง ว่ า เ พื่ อ น
ต่างก็ลืมเลือนรีบมุ่งไป...เพื่อหาความฝัน
ในเมื่อวานผองเรา เคยร่วมผูกสัมพันธ์
ว่าจะหันกลับมามอง ในวันที่ไม่เหลือใคร

จ า ก ค น ที่ . . . เ รี ย ก ว่ า ต น เ อ ง ว่ า ค น รั ก
ที่เคยกรอกใบสมัครจะเป็นคู่ชีวันฝันใฝ่
เธอมาวันนี้มาบอกคำลา จากแสนไกล
หมดเยื่อใยที่เคยมอบความรัก ให้ ตลอดมา

เ พิ่ ง รู้ ว่ า . . อ า จ จ ะ เ ห ง า
แต่ไม่เศร้าเพราะรู้ว่าอย่างน้อยก็ยังมีคุณค่า
สำหรับชีวิตคนทุกคนที่หมุนเวียนผ่านตา
ก็คือ..คนที่ผ่านเข้าหาแล้วก็เลยผ่านไป

ฉั น ห วั ง เ พี ย ง แ ค่ . . .
คงจะมีรักแท้มาเยี่ยมเยือนหาฉัน. . . บ้าง(ใช่)ไหม?
เพียงวันนี้ เพิ่งรู้ว่า  มีความเหงาเปรียบเสมือนกำไร(ของชีวิต)
ที่คอยวิ่งตามใจ และอยู่ด้วยกันกับเรา....ไปทุกวัน

หทัยกาญจน์

[amika29]

ฝ น ต ก ห นั ก ม า ก
จนไม่อยากจะทำอะไร
หนาว..ตัวรุมเหมือนจะมีไข้
แถมหัวใจก็อ่อนแอ

คิ ด ว่ า อ ยู่ กั บ ค ว า ม เ ห ง า . . จ น ชิ น
แต่ทุกครั้งที่ฝนริน..กลับชะรอยแผล
โดดเดี่ยว อ้างว้าง ขาดคนดูแล
ที่เคยว่าตัวแน่...วันนี้แทบแย่เหมือนกัน

ซุ ก ตั ว กั บ ก อ ง ผ้ า
เหว่ว้า...หัวใจหนาวสั่น
ได้แต่โทษบางคนข้างบนนั้น
ทำไมไม่ส่งคนเหงาเท่าๆกัน..มาให้ฉันสักที

เอ-มิ-กา

[sitang]

เพราะความเหงาเหล่านี้มีความหมาย
และมากมายความรู้สึกเธอกับฉัน
ต้องห่างไกลเกินตาแลหน้ากัน
จึงเห็นค่าความผูกพันระหว่างเรา
ต่อจากนี้วันเดือนปีจะผ่านพ้น
หลากร้อนฝนลมหนาววันเก่าเก่า
ความทรงจำอาจจางจนบางเบา
แต่ก็ซ่อนเงื่อนเงาความอาลัย
คงจักมีวันหนึ่งในวันนั้น
เธอกับฉันจักมาพบกันใหม่
แม้เวลาลบเลือนเฉือนภาพไป
แต่หัวใจยังคงมีความผูกพัน
เพราะเพิ่งรู้ว่าเหงาในวันนี้
เพราะทุกวินาทีผ่านมานั้นคงมั่น
การจากลาจักพิสูจน์ความสำคัญ
ของคำนั้นมิตรภาพตราบเท่านาน




สิตางศุ์ ๒๒๐๙๒๕๕๔

[บ้านริมโขง]

เพิ่งรู้เหรอ..ว่า “เหงา” เข้าซุกร่าง
ยามเหินห่างเดียวดายคลายสุขสันต์
เพิ่งรู้เหรอ..ยามจาก มากรำพัน
ความอัดอั้นนั้นข่มตรมอุรา

ส่วนฉันรู้ตั้งนานสานสดับ
ไม่ซึมซับน้ำใจ..ใครห่วงหา
ไม่รู้ร้อนรู้หนาวคราวลับลา
ไร้เสน่หา..อื่นใด ไม่ชื่นชม

เกิดความ “เหงา” ตัวเราคือผู้รับ
รื่น, ชื่นพับ กลับแล แต่ขื่นขม
เห็นคนอื่นสดใสในภิรมย์
ส่วนตัวเรา..เหงาบ่ม...เกินข่มใจ

อยากหาย “เหงา” ถอดวาง หลีกทาง “เหงา”
นั่งทบทวน เรื่องเก่า  เฝ้าขานไข
ที่ผ่านมา..หวานหาย..ละลายไป
เกิดจากใคร...ตัวเรา...หรือเขาทำ...?

"บ้านริมโขง"

[สุนันยา]

เห็นเจ้าเหงา ระทม ขมในจิต
พี่เฝ้าคิด กังวล จนถึงค่ำ
ด้วยห่วงน้อง คนดี ที่ระกำ
ขอฝากคำ พร่ำรัก มาฝากเยือน

หากเจ้าเหงา มากมี ไม่หนีหน้า
ส่งข่าวมา ให้เห็น พี่เป็นเพื่อน
สัมพันธ์นี้ ไม่มี จะลี้เลือน
จะเป็นเหมือน น้ำใส ล้างใจนาง

คิดถึงพี่ ด้วยนะ เวลาเหงา
จะคอยเย้า หยอกหนู อยู่เคียงข้าง
หากน้ำตา เจ้านอง ทั้งสองปรางค์
ระบายวาง ตรงนี้  ตรงพี่ยา

จะช่วยซับ น้ำตา เวลาเหงา
จะคอยเฝ้า ปลอบใจ คลายปวดปร่า
จะโอบเอื้อ อาทร ส่งกลอนพา
จะไม่ลา ห่างเจ้า ให้เหงานาน...


"สุนันยา"

[♥หทัยกาญจน์♥]

เพิ่งรู้เหรอ..ว่า “เหงา” เข้าซุกร่าง
ยามเหินห่างเดียวดายคลายสุขสันต์
เพิ่งรู้เหรอ..ยามจาก มากรำพัน
ความอัดอั้นนั้นข่มตรมอุรา

ส่วนฉันรู้ตั้งนานสานสดับ
ไม่ซึมซับน้ำใจ..ใครห่วงหา
ไม่รู้ร้อนรู้หนาวคราวลับลา
ไร้เสน่หา..อื่นใด ไม่ชื่นชม

เกิดความ “เหงา” ตัวเราคือผู้รับ
รื่น, ชื่นพับ กลับแล แต่ขื่นขม
เห็นคนอื่นสดใสในภิรมย์
ส่วนตัวเรา..เหงาบ่ม...เกินข่มใจ

อยากหาย “เหงา” ถอดวาง หลีกทาง “เหงา”
นั่งทบทวน เรื่องเก่า  เฝ้าขานไข
ที่ผ่านมา..หวานหาย..ละลายไป
เกิดจากใคร...ตัวเรา...หรือเขาทำ...?

"บ้านริมโขง"

เพิ่งเคยลิ้มชิมรสบทบาทเหงา
เพิ่งเคยขีดเขียนความเศร้าเล่าลึกล้ำ
เพิ่งเคยลองมองห่วงบ่วงบาปกรรม
เพื่งเคยรู้รักจดจำตรากตรำยอม

เพิ่งเคยเห็นเป็นเชกเฉกเขาว่า
เพิ่งเคยพบต้องพรากหน้าครามิพร้อม
เพิ่งเคยใช่คำว่ารักจักต้องตรอม
เพิ่มเคยดอมดมรักล้มลางเลือน

เพียงความเหงาความเศร้าเข้าแทนที่
เพียงขีดเขียนเพียรวจีที่คลาดเคลื่อน
เพียงเลี้ยวมองเสี้ยวบ่วงห่วงกรรมเยือน
เพียงมาเตือนตนให้ใจยอมทน

เพียงปากว่าหากไม่พบคบไม่รู้
เพียงจากหายคล้ายมีอยู่ทุกแห่งหน
เพียงความรักที่เกิดขึ้นในบันดล
เพียงหมองหม่นหมองเศร้าเหงาบันดาล

หทัยกาญจน์

[ไพร พนาวัลย์]

อยู่ด้วยกันเห็นฉันน่าหมั่นใส้
พอห่างไกลใจคงน่าสงสาร
ดีแล้วล่ะที่ท้อทรมาน
อย่าซมซานถามหาคนน่าชัง

ชอบจุกจิกจู้จี้แถมขี้บ่น
ฉันต้องทนพันผูกดั่งถูกขัง
ตอนนี้เงียบหูใครดีใจจัง
เหงาซะมั่ง ให้เข็ดรอเสร็จงาน

คิดว่าเหงาเป็นเพียงคนเดียวหรือ?
คนซื่อบื้อก็เหงาจนงุ่นง่าน
เหอะ ถ้าเจออย่าทำเป็นรำคาญ
อีกไม่นานรอหน่อยจะปล่อยวาง

 
"ปรางค์  สามยอด"

[กาญจนธโร]

...ความรู้สึก..คิดถึงหมดใจ...
...ค่อยค่อยเปลี่ยนไป..มากมายจนล้น...
...คิดถึงซึ้งซึ้ง..ของคนหนึ่งคน...
...ยังคงวุ่นวน..บนความเดียวดาย...

...ไม่เคยรู้จักความเหงา...
...แต่นานเข้า..เราก็รู้ความหมาย...
...ความว้าเหว่..หลอมใจละลาย...
...ให้รู้สุดท้าย..ความเหงาเป็นอย่างไร...

...เพิ่งรู้ว่าเหงา..ตอนนี้เอง...
...ตอนใจเคว้ง..เพราะถูกเพลงคิดถึงสั่นไหว...
...พร้อมพร้อม..คำรักบางใคร...
...ค่อยค่อยเลือนไกล..เหลือใว้เพียงทรงจำ...

ปภัสร์
๒๓ กันยายน ๒๕๕๔

[♥หทัยกาญจน์♥]

เห็นเจ้าเหงา ระทม ขมในจิต
พี่เฝ้าคิด กังวล จนถึงค่ำ
ด้วยห่วงน้อง คนดี ที่ระกำ
ขอฝากคำ พร่ำรัก มาฝากเยือน

หากเจ้าเหงา มากมี ไม่หนีหน้า
ส่งข่าวมา ให้เห็น พี่เป็นเพื่อน
สัมพันธ์นี้ ไม่มี จะลี้เลือน
จะเป็นเหมือน น้ำใส ล้างใจนาง

คิดถึงพี่ ด้วยนะ เวลาเหงา
จะคอยเย้า หยอกหนู อยู่เคียงข้าง
หากน้ำตา เจ้านอง ทั้งสองปรางค์
ระบายวาง ตรงนี้  ตรงพี่ยา

จะช่วยซับ น้ำตา เวลาเหงา
จะคอยเฝ้า ปลอบใจ คลายปวดปร่า
จะโอบเอื้อ อาทร ส่งกลอนพา
จะไม่ลา ห่างเจ้า ให้เหงานาน...


"สุนันยา"

"ขอขอบคุณ คำปลอบ ตอบจากพี่
สุนันยา ผู้แสนดี วจีหวาน
ร้อยเรียงคำ ลำนำรัก ถักท้อกานท์
จะช่วยปลอบ ใจร้าวร้าน รักมลาย"

ด้วยวันนี้ น้องเหงา เศร้าซึมแทรก
ดวงใจแหลก หลากยับ แยกห่วงหาย
หัวใจห่าง เหินกัน ฝันวอดวาย
ดินสลาย เดือนเลือนลับ มิพบพลัน

เพียงเราต่าง ห่างสุด ดุจเขาเขียว
แผ่นดินเดียว ดวงชะตา พาคลาดฝัน
มหาสมุทร ห่วงน้ำลึก ตึกสูงชัน
พรากใจฉัน จากเขา เหงาจวนเจียน

อันความรัก ถักถึง ตรึงในจิต
หวนคนึง พินิจ คิดคำเขียน
หมดถ้อยคำ พร่ำเพ้อ เจ้อวนเวียน
เพียงความรัก ปรับเปลี่ยน เลยเปลี่ยวใจ

คนเคยสุข เคยสนุก คึกสนาน
สมสราญ ร่างเนื้อเย็น เห็นผ่องใส
ปรับแปรเปลี่ยน เขียนอ่อนนอก และแข็งใน
คร่ำครวญใคร่ อยากมีคู่ เคียงดูแล

หทัยกาญจน์

[♥หทัยกาญจน์♥]

...ความรู้สึก..คิดถึงหมดใจ...
...ค่อยค่อยเปลี่ยนไป..มากมายจนล้น...
...คิดถึงซึ้งซึ้ง..ของคนหนึ่งคน...
...ยังคงวุ่นวน..บนความเดียวดาย...

...ไม่เคยรู้จักความเหงา...
...แต่นานเข้า..เราก็รู้ความหมาย...
...ความว้าเหว่..หลอมใจละลาย...
...ให้รู้สุดท้าย..ความเหงาเป็นอย่างไร...

...เพิ่งรู้ว่าเหงา..ตอนนี้เอง...
...ตอนใจเคว้ง..เพราะถูกเพลงคิดถึงสั่นไหว...
...พร้อมพร้อม..คำรักบางใคร...
...ค่อยค่อยเลือนไกล..เหลือใว้เพียงทรงจำ...

ปภัสร์
๒๓ กันยายน ๒๕๕๔

ห า ก เ พิ่ ง รู้ ว่ า เ ห  ง า
อย่าเพิ่งซึมเศร้า...โศรกเสียใจซ้ำ
อย่างน้อย...มีคนเหงามากมายคล้ายเพื่อนร่วมกรรม
ที่มาจากการกระทำ...ของคนไร้หัวใจ

เ พี ย ง อ  า จ จ ะ เ ห ง า . .ใ น วั น นี้
วันหน้ายังมี..โอกาสฝันใฝ่
อาจจะพบรักแท้..ดูแลจากคนไกล
ที่พร้อมมอบให้..เธอตลอดกาล

ห า ก เ ธ อ เ ห ง า  . . ยิ่ ง นั ก
คงไขว่คว้าตวงตัก..สุขสนุกสนาน
ขอเชิญใช้เวลา..ขีดเขียนกลอนกานท์
คงแก้เหงา..อย่างยาวนาน ..ได้สักวัน

หทัยกาญจน์

[♥หทัยกาญจน์♥]

ฝ น ต ก ห นั ก ม า ก
จนไม่อยากจะทำอะไร
หนาว..ตัวรุมเหมือนจะมีไข้
แถมหัวใจก็อ่อนแอ

คิ ด ว่ า อ ยู่ กั บ ค ว า ม เ ห ง า . . จ น ชิ น
แต่ทุกครั้งที่ฝนริน..กลับชะรอยแผล
โดดเดี่ยว อ้างว้าง ขาดคนดูแล
ที่เคยว่าตัวแน่...วันนี้แทบแย่เหมือนกัน

ซุ ก ตั ว กั บ ก อ ง ผ้ า
เหว่ว้า...หัวใจหนาวสั่น
ได้แต่โทษบางคนข้างบนนั้น
ทำไมไม่ส่งคนเหงาเท่าๆกัน..มาให้ฉันสักที

เอ-มิ-กา

ห า ก มี  ค น เ ห ง า เ ท่ า เ ท่ า กั น
ใจคนนั่น คงทนทาน ด้านกว่านี้
คงไม่ร้าวร้านรัก ถักวจี
กานท์กวี กลอนเหงา เศร้านมนาน

ห า ก ย า ม ฝ น พ  ร่ำ
ฝนปรายสายน้ำ ร่ายลงคงสะท้าน
หลายฤดูเปลี่ยน เวียนเลยเคยพ้นผ่าน
รักชั่วกาล มิพบคน เหงาเหมือนเดิม

ห า ก ต่ า ง ค น    ต่ า ง เ ห ง า
ไม่มีใคร คอยเล่า ต่างเงียบ มิส่งเสริม
เพราะ ยิ่งเล่า ยิ่งเหงา ยิ่งเศร้า เคล้าเต็มเติม
มันยิ่งเหงา เงียบงันเพิ่ม พูนทวี

หทัยกาญจน์