ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

"รอยเปื้อนบนเรือนใจ"
*****
นั่งเขียนกลอน รอนร้าว ใต้เงาโศก
อยู่กับโลก ออนไลน์ ด้วยใจเหงา
ทรวงสะท้อน อ่อนล้า พาซึมเซา
มีเพียงเงา เป็นเพื่อน นับเดือนปี
*****
เก็บกลืนความ ระทม สุดขมขื่น
มิอาจยื่น หยิบโยน เพื่อพ้นหนี
ดวงฤทัย ชอกช้ำ เขาย่ำยี
เกินกล่าวชี้ เนื้อความ เจ็บช้ำทรวง
*****
จึงรินร่าย อาลัย ด้วยใจเศร้า
สิ่งรุมเร้า เกาะกิน สิ้นสุขหวง
ร้อยคารม ขมรับ กับการลวง
ระบายทวง ทุกสิ่ง อย่างจริงจัง
*****
จินตนา พร่างพรม ผสมถ้อย
ที่รินร้อย จากใจ ในความหลัง
เขาผู้หนึ่ง สร้างเหตุ เจตน่าชัง
แสนยากหยั่ง ไมตรี มีเลศนัย
*****
หยิบยื่นความ อารี ดั่ง-พี่-เพื่อน
เป็นเสมือน สายน้ำ ที่ฉ่ำไหล
ชำระล้าง รอยเปื้อน บนเรือนใจ
จึงเผลอไผล ซึมซับ กับห้วงจินต์
*****
ถึงนานวัน ผ่านพ้น เขาคนนั้น
กลับเปลี่ยนผัน ห่างหาย ไม่ถวิล
สิ้นห่วงหา อาลัย ไม่ยลยิน
ลืมกวินท์ คนเหงา ที่เฝ้าคอย.....

*****

“สุนันยา”

[Music]

 

มอบคะแนนแทนกลอน..อ้อนนะจ๊ะ
ลืมพี่ซะคนดี..ที่ให้หงอย
พี่ไม่เก่งกลอนกิจประดิษฐ์-ประดอย
แถมใจลอย..ไปเรื่อยจนเมื่อยใจ

กระทู้เจ้าแก่-หนุ่ม..มารุมปลอบ
มีคำตอบแบบอื่นที่ลื่นไหล
พี่ไม่เก่งบทกวีพิรี้พิไร
มากกว่าใครคือห่วง..เค้าลวงเธอ

มาเอาใจ-เอาจริง-ทิ้งหรือเปล่า?
แอบตามข่าวซุกซนทุกคนเหรอ?
พวกเสือสิงห์กระทิงเปลี่ยวมาเกี่ยวเจอ
ห่วงนะเออ..รักแอบแอบ..ปวดแปลบใจ

    

คะแนน..รอก่อนนะ(ยังไม่ครบชั่วโมง..เดี๋ยวเค้าลงโทษพี่อีก!!)

[♥หทัยกาญจน์♥]

หากรอยเปื้อนบนเรือนใจใคร่ขอลบ
ข้าขอกลบเกลื่อนกล่นดลใจนี้
ฝากคำห่วงจากทรวงรักร้อยวจี
ถึงสาวงามนามดีสุนันยา

หากรอยเปื้อนบนเรือนใจใช่เลอะเทอะ
ที่เปื้อนเปรอะเปี่ยมล้นพ้นคุณค่า
เก็บความรักสุขเล็กเล็กทุกเวลา
ให้งดงามตระการตาตรึงกมล

หากรอยเปื้อยบนเรือนใจลบไม่ออก
ต้องช้ำชอกช้ำใจใคร่ขื่นขม
จงลืมเลือนรักร้าวร้านระทม
อย่าตรอมตรมตรองตรึกนึกให้นาน

หากร้อนเปื้อนบนเรือนใจเริ่มลางเลือน
คงสว่างกระจ่างเคลื่อนเลือนลอยผ่าน
คงพบสุขทุกข์หายโศกเจือจาน
ขอพี่สาวผู้แสนหวานพบรักจริง

หทัยกาญจน์

[สุนันยา]

 

มอบคะแนนแทนกลอน..อ้อนนะจ๊ะ
ลืมพี่ซะคนดี..ที่ให้หงอย
พี่ไม่เก่งกลอนกิจประดิษฐ์-ประดอย
แถมใจลอย..ไปเรื่อยจนเมื่อยใจ

กระทู้เจ้าแก่-หนุ่ม..มารุมปลอบ
มีคำตอบแบบอื่นที่ลื่นไหล
พี่ไม่เก่งบทกวีพิรี้พิไร
มากกว่าใครคือห่วง..เค้าลวงเธอ

มาเอาใจ-เอาจริง-ทิ้งหรือเปล่า?
แอบตามข่าวซุกซนทุกคนเหรอ?
พวกเสือสิงห์กระทิงเปลี่ยวมาเกี่ยวเจอ
ห่วงนะเออ..รักแอบแอบ..ปวดแปลบใจ

    

คะแนน..รอก่อนนะ(ยังไม่ครบชั่วโมง..เดี๋ยวเค้าลงโทษพี่อีก!!)

ไม่อยากได้ คะแนน แทนคำห่วง
อยากซบทรวง ออดอ้อน คราวอ่อนไหว
อยากยินเสียง เพรียกพร่ำ ยามหม่นใน-
ห้วงหทัย ซึมซับ กับระทม

พี่อย่าเป็น เหมือนเขา สร้างเงาเจ็บ
ยากจะเก็น ซ่อนใจ ให้หายขม
เสียงสะอื้น ยังสะอึก  ตรึกใจตรม
เพราะเป็นปม แผลเก่า ที่ร้าวราน

ขอเป็นกำ ลังใจ ให้น้องหน่อย
ช่วยลบรอย ระกำ ด้วยคำหวาน
ช่วยโอบเอื้อ เจือรัก จากดวงมาน
ช่วยสงสาร น้องยา ที่ล้าทรวง

ไหนบอกว่า พี่สาว เฝ้ามองอยู่
คอยแอบดู มีใคร ไหนห่วงหวง
กลัวมากมี คนที่ จะคิดลวง
ไยทิ้งช่วง ห่างหาย เหมือนไม่แล...

 
"สุนันยา"

[สุนันยา]

หากรอยเปื้อนบนเรือนใจใคร่ขอลบ
ข้าขอกลบเกลื่อนกล่นดลใจนี้
ฝากคำห่วงจากทรวงรักร้อยวจี
ถึงสาวงามนามดีสุนันยา

หากรอยเปื้อนบนเรือนใจใช่เลอะเทอะ
ที่เปื้อนเปรอะเปี่ยมล้นพ้นคุณค่า
เก็บความรักสุขเล็กเล็กทุกเวลา
ให้งดงามตระการตาตรึงกมล

หากรอยเปื้อยบนเรือนใจลบไม่ออก
ต้องช้ำชอกช้ำใจใคร่ขื่นขม
จงลืมเลือนรักร้าวร้านระทม
อย่าตรอมตรมตรองตรึกนึกให้นาน

หากร้อนเปื้อนบนเรือนใจเริ่มลางเลือน
คงสว่างกระจ่างเคลื่อนเลือนลอยผ่าน
คงพบสุขทุกข์หายโศกเจือจาน
ขอพี่สาวผู้แสนหวานพบรักจริง

หทัยกาญจน์

ดวงฤดี พี่ร้าว เจ้าช่วยปลอบ
ต้องขอขอบ คุณใน น้ำใจหญิง
อักษรสาส์น ซึ้งหนัก เหมืองหลักพิง
ช่างงามยิ่ง น้องจ๋า หทัยกาญจน์

เป็นบางช่วง โศกช้ำ ระกำจิต
เพลงชีวิต รันทด หมดหอมหวาน
เพียงเพราะเขลา ไม่เท่า ผู้เชียวชาญ
จึงถูกหัก ดวงมาน ด้วยการลา

ต้องยอมรับ กับใจ ในความซื่อ
จริงใจหรือ..มิช่วยได้ ดั่งใครว่า
เราซื่อตรง คงคำ จำนรรจา
กลับกลายว่า โง่เขลา ไม่เท่าทัน

โลกออนไลน์ คล้ายสอน อย่าอ่อนจิต
อาจถูกคิด ทำร้าย ให้โศกศัลย์
พีอ่อนไหว จึงต้อง หมองจาบัลย์
ขอเตือนกัน ก่อนสาย โลกไอที...

"สุนันยา"

[สุนันยา]

เธอถูกคนใจร้ายเขามาหลอก
ให้ช้ำชอกเจ็บปวดกับความหลัง
คนไม่ดีนิสัยน่าชิงชัง
หลอกให้หวังแล้วทิ้งไม่เหลียวแล

คนใจดำคนนี้ไม่น่ารัก
ชอบมาหักอกหญิงทำเอาแย่
เธอก็ยังรักเขาไม่ผันแปร
ที่แน่คือช้ำใจเสียเวลา

แทนที่จะมีโอกาสคบคนอื่น
ให้ฉ่ำชื่นมีสุขแหละหรรษา
กลับต้องเหงาเดียวดายที่ผ่านมา
เช็ดน้ำตาทุกวันตลอดกาล

มันน่าแค้นใจนักชายคนนี้
มาทำทีว่ารักว่าสงสาร
พอหลงกลติดบ่วงในเล่ห์มาร
มันก็พาลเลิกรักแล้วทิ้งไป

 Dewada

เขาคงไม่ คิดรัก เลยสักนิด
จึงเบือนบิด กลับคำ ทำเหลวไหล
ที่เหมือนดี คือแสร้ง แสดงไป
สาแก่ใจ แล้วห่าง ทำหมางเมิน

เสียในความ รู้สึก ที่ตรึกห้วง
เขาแค่ลวง ให้ช้ำ ทำห่างเหิน
เสียใจนัก ที่หลงถ้อย ร้อยคำเพลิน
ไม่เสียเงิน ไม่เสียตัว แต่กลัวจัง

ถึงตอนนี้ กลายเป็น ความระแวง
จนแขยง กับที่ มีความหวัง
ไม่เชื่อคำ บางใคร ในภวังค์
กลังภินท์พัง ดังวัน ที่ผ่านมา

หากตอนนี้ ทำใคร เสียใจบ้าง
ต้องขอโทษ ผ่านทาง วางกลอนว่า
ด้วยระวัง ระแวง ใช่แสร้งพา
มิอาจเชื่อ วาจา วางผ่านจอ...


"สุนันยา"

[♥หทัยกาญจน์♥]

หากรอยเปื้อนบนเรือนใจใคร่ขอลบ
ข้าขอกลบเกลื่อนกล่นดลใจนี้
ฝากคำห่วงจากทรวงรักร้อยวจี
ถึงสาวงามนามดีสุนันยา

หากรอยเปื้อนบนเรือนใจใช่เลอะเทอะ
ที่เปื้อนเปรอะเปี่ยมล้นพ้นคุณค่า
เก็บความรักสุขเล็กเล็กทุกเวลา
ให้งดงามตระการตาตรึงกมล

หากรอยเปื้อยบนเรือนใจลบไม่ออก
ต้องช้ำชอกช้ำใจใคร่ขื่นขม
จงลืมเลือนรักร้าวร้านระทม
อย่าตรอมตรมตรองตรึกนึกให้นาน

หากร้อนเปื้อนบนเรือนใจเริ่มลางเลือน
คงสว่างกระจ่างเคลื่อนเลือนลอยผ่าน
คงพบสุขทุกข์หายโศกเจือจาน
ขอพี่สาวผู้แสนหวานพบรักจริง

หทัยกาญจน์

ดวงฤดี พี่ร้าว เจ้าช่วยปลอบ
ต้องขอขอบ คุณใน น้ำใจหญิง
อักษรสาส์น ซึ้งหนัก เหมืองหลักพิง
ช่างงามยิ่ง น้องจ๋า หทัยกาญจน์

เป็นบางช่วง โศกช้ำ ระกำจิต
เพลงชีวิต รันทด หมดหอมหวาน
เพียงเพราะเขลา ไม่เท่า ผู้เชียวชาญ
จึงถูกหัก ดวงมาน ด้วยการลา

ต้องยอมรับ กับใจ ในความซื่อ
จริงใจหรือ..มิช่วยได้ ดั่งใครว่า
เราซื่อตรง คงคำ จำนรรจา
กลับกลายว่า โง่เขลา ไม่เท่าทัน

โลกออนไลน์ คล้ายสอน อย่าอ่อนจิต
อาจถูกคิด ทำร้าย ให้โศกศัลย์
พีอ่อนไหว จึงต้อง หมองจาบัลย์
ขอเตือนกัน ก่อนสาย โลกไอที...

"สุนันยา"

เครือข่ายโลก อินเตอร์เน็ต เด็ดไร้สาย
ต่างจุดหมาย จุดจบ พบเร็วรี่
ต่างหลากพ่อ พันธุ์แม่ คล้ายชั่วดี
ต่างกันที่ สัตยา วาจาจาร

ในโลกจริง โลกนี้ หรือโลกไหน
ต่างมีทุกข์ เศร้าเสียใจ จิตขับขาน
ต่างมีสุข สมหมาย ใคร่เบิกบาน
ต่างชั่วกาล เวลา พาพบกัน

อันโลกนี้ ออนไลน์ คล้ายเพ้อพบ
ต่างประสบ สานจิต ชิดเพียงฝัน
ต่างไม่เห็น เป็นตน คนสัมพันธ์
ต่างเชิงชั้น เชิงชาย พลิกพายแพลง

ขอให้พบ สบรัก ในโลกหล้า
ใต้นภา อาทิตย์ ชิดจันทร์แสง
พบรักแท้ ที่จริงใจ ใช่จำแลง
ประจักษ์แจ้ง รักแท้ มีอยู่จริง

หทัยกาญจน์

[บ้านริมโขง]

อ่านบทกลอนอ้อนหวานเธอขานขับ
ความอาภัพบรรยายคล้ายเหงาหงอย
รำพึงหวนอวลใจรักไหลลอย
ได้เคลื่อนคล้อยจากนาง..สร้างแผลใจ

ชีวิตขมตรมเศร้าเจ้าผ่านสิ้น
หายลยินกลิ่นสีมีแสงใส
กาลเวลาผันผ่านนานเพียงใด
หาลบรอยอาลัยให้จางเลย

เหมือนยังเก็บความเศร้าไว้เผาร่าง
เหมือนยังสร้างกรงขังฝังไว้เฉย
เหมือนยังเฝ้าทบทวนเช่นควรเคย
เหมือนจำเลยหัวใจ...ใช่..ตนเอง

หากไม่ล้างรักเก่าเอาออกสิ้น
แม่ยุพินยังรับกับข่มเหง
ใครคนใหม่ไหนกล้ามาบรรเลง
ทั้งตัวเองเกรงนัก..รักซ้ำรอย

เห็นครวญฝากอยากช่วยด้วยรักแท้
แต่กลัวแม่กังขาว่ามาสอย
ฉวยโอกาสวาดฝันอันเลิศลอย
จากคนหงอยคอยหายามล้าแรง

หากว่าพร้อมเมื่อใดหัวใจว่าง
ไร้ใดหมางหม่นอกตกระแหง
โปรดบอกฉันทันทีมีแสดง
จะเปิดแสงแห่งสุข...ทุกเวลา. 

"บ้านริมโขง"

[สุนันยา]

เครือข่ายโลก อินเตอร์เน็ต เด็ดไร้สาย
ต่างจุดหมาย จุดจบ พบเร็วรี่
ต่างหลากพ่อ พันธุ์แม่ คล้ายชั่วดี
ต่างกันที่ สัตยา วาจาจาร

ในโลกจริง โลกนี้ หรือโลกไหน
ต่างมีทุกข์ เศร้าเสียใจ จิตขับขาน
ต่างมีสุข สมหมาย ใคร่เบิกบาน
ต่างชั่วกาล เวลา พาพบกัน

อันโลกนี้ ออนไลน์ คล้ายเพ้อพบ
ต่างประสบ สานจิต ชิดเพียงฝัน
ต่างไม่เห็น เป็นตน คนสัมพันธ์
ต่างเชิงชั้น เชิงชาย พลิกพายแพลง

ขอให้พบ สบรัก ในโลกหล้า
ใต้นภา อาทิตย์ ชิดจันทร์แสง
พบรักแท้ ที่จริงใจ ใช่จำแลง
ประจักษ์แจ้ง รักแท้ มีอยู่จริง

หทัยกาญจน์

ขอขอบใจ น้องเจ้า เฝ้าห่วงหา
เรื่องผ่านมา จะลบ จบทุกสิ่ง
ลบรอยโศก โลกเสมือน เตือนท้วงติง
จะหยุดนิ่ง สักพัก เพื่อหักใจ

บนโลกนี้ ดีชั่ว ทั่วไปหมด
คงเป็นกฏ ของกรรม นำชี้ให้
สุดปลายทาง ไม่รู้ อยู่ ที่ใด
ยากรู้ใครเลวดี ทุกที่ทาง

คนหน้าตา แสนทราม งามในจิต
ค่าควรพิศ กลับโดน คนถากถาง
คนรูปสวย รวยทรัพย์ แทบจับวาง
แต่จืดจาง ชั่วช้า สารพัน

กลับไม่มี คนมอง จ้องว่าชั่ว
เหมือนมืดมัว ไม่เห็น มีเส้นกั้น
เปรียบออนไลน์ คนดี มีเหมือนกัน
แต่พี่นัน อาภัพ...กลับไม่เจอ....

"สุนันยา"

เป็นการเปรียบเทียบเท่านั้นเองนะคะ
บนโลกออนไลน์ ทำให้สุ มีเพื่อนมากมาย
และ ส่วนมาก ก็ เป็นคนดี ทั้งนั้นค่ะ
คนที่ทำ ให้เราเสียความรู้ สึก ไม่ใช่ คนไม่ดีนะคะ
เพียงแต่ อาจไม่ใข่... เท่านั้นเองค่ะ..
คนอ่อนไหว อาจต้องเจอ ปัญหานี้บ้าง..
สุ...ไม่ตั้งใจพาดพิงใคร หรือว่า โลก ออนไลน์ ไม่ดีนะคะ
ถ้ามี สิ่งไหน เกิด ไปล่วงเกินใคร ต้อง ขอ อภัย ทุกท่าน
ไว้ ณ. ที่นี้ ด้วยค่ะ..

"สุนันยา"

[สุนันยา]

อ่านบทกลอนอ้อนหวานเธอขานขับ
ความอาภัพบรรยายคล้ายเหงาหงอย
รำพึงหวนอวลใจรักไหลลอย
ได้เคลื่อนคล้อยจากนาง..สร้างแผลใจ

ชีวิตขมตรมเศร้าเจ้าผ่านสิ้น
หายลยินกลิ่นสีมีแสงใส
กาลเวลาผันผ่านนานเพียงใด
หาลบรอยอาลัยให้จางเลย

เหมือนยังเก็บความเศร้าไว้เผาร่าง
เหมือนยังสร้างกรงขังฝังไว้เฉย
เหมือนยังเฝ้าทบทวนเช่นควรเคย
เหมือนจำเลยหัวใจ...ใช่..ตนเอง

หากไม่ล้างรักเก่าเอาออกสิ้น
แม่ยุพินยังรับกับข่มเหง
ใครคนใหม่ไหนกล้ามาบรรเลง
ทั้งตัวเองเกรงนัก..รักซ้ำรอย

เห็นครวญฝากอยากช่วยด้วยรักแท้
แต่กลัวแม่กังขาว่ามาสอย
ฉวยโอกาสวาดฝันอันเลิศลอย
จากคนหงอยคอยหายามล้าแรง

หากว่าพร้อมเมื่อใดหัวใจว่าง
ไร้ใดหมางหม่นอกตกระแหง
โปรดบอกฉันทันทีมีแสดง
จะเปิดแสงแห่งสุข...ทุกเวลา. 

"บ้านริมโขง"

เห็นคำเอื้อน เหมือนห่วง ทรวงที่ช้ำ
เป็นทรงจำ ครั้งก่อน ใช้อ้อนหา
รอยแผลเก่า เตือนจิต เคยผิดมา
อยากรักษา ให้หาย จากใจตน

ยอมรับว่า ระแวง แหยงในจิต
ดังลิขิต ตอกย้ำ ทำสับสน
อยากเปิดใจ แต่ยังล้า ไม่กล้าชน
กลัวเจอคน เรรวน มาป่วนใจ

ด้วยว่าเป็น คนเขลา ชาวบ้านป่า
ดวงชะตา พลิกผันจนหวั่นไหว
มาอยู่ป่า คอนกรีด เหมือนกรีดใน
ห้วงหทัย ปวดร้าว เมื่อเขาลวง

อยากถอนพิษ แผลใจ ให้ไกลร่าง
อยากพ้นทาง เดียวดาย ที่ใหญ่หลวง
อยาก มีหนึ่ง ดวงใจ ไว้เคียงทรวง
อยาก มีใคร ที่หวง คอยห่วงกัน

สัญญาใจ ยึดมั่น นั้นเพียงหนึ่ง
เลิกรำพึง เรื่องก่อน เหมือนนอนฝัน
จะลืมสิ้น สายใย ไม่ผูกพัน
ขอแค่เพียง รักฉัน ไม่ผันแปร

จะมีไหม แบบนี้ ที่ร้องขอ
มาพะนอ เพื่อคอย ลบรอยแผล
อยู่เป็นขวัญ ฤดี ที่ดูแล
มีรักแท้ ร่วมสร้าง เส้นทางใจ....

"สุนันยา" 

[ตะวันฉาย]

...ใช้น้ำตาเป็นหมึกบันทึกเขียน
จากบทเรียนแสนเศร้าเฝ้าห่วงหา
เกิดรอยเปื้อนดำด่างต่างนานา
ส่งแผลมาตามติดเข้าปลิดปลง

...ขอบรรเลงเพลงกลอนตอนสะอื้น
ขอหยิบยื่นความในใกล้เป็นผง
ใส่กานท์เนาว์เคล้าพจน์ให้ลดลง
เรือนใจคงพอบรรเทากับเงากานท์

...หลายปีแล้วรอยเปื้อนมิเคลื่อนลบ
หลายปีกลบ จบรัก มิพักขาน
หลายปีแล้ว แววช้ำ คอยย้ำจาร
หลายปีผ่าน รอยยังเด่น เน้นเรือนใจ...

ตะวันฉาย

ปล...ช้าเป็นเต่าอีกแล้วเรา...

[มังตรา]

ใจดวงน้อย  เฝ้าคอย   พี่คล้อยหา                 แก้วกานดา อยู่ไหน  ไม่ส่งเสียง
เคยได้ยิน เธอพร่ำ  คำสำเนียง                     ให้พี่เอียง  เพ้อหา  แลตามอง

วันปีล่วง  เวลาผ่าน  เนิ่นนานแล้ว                 คงคลาดแคล้ว  แจวสวน  ให้ชวนหมอง
หรือหลบลี้  หนีพี่   ที่ตีจอง                         บุญเราสอง  หมดลง  ที่ตรงนี้ 

โอ้อกเอ๋ย  ใจช้ำ  เขาทำเศร้า                      ภาพสองเรา  ฝังห้วง  บ่วงวิถี
เป็นแผลลึก  ในจิต  ติดฤดี                          เป็นเหมือนสี  ที่ป้ายลง  ตรงกลางแด

ให้ตรมขม  ขื่นจิต  แทบคิดสั้น                     จะผ่านคืน  ฝืนวัน  ยักยันแย่
เหตุเพราะรัก  เรือล่ม  ระทมแท้                    กลายเป็นแผล รอยเปื้อน  บนเรือนใจ

                                                                                                                   





       

[สุนันยา]

รอยเปื้อนบนเรือนใจยังกระจ่าง
ยิ่งขัดล้างยิ่งฝังลึกยิ่งสึกหรอ
เจ้าจะโกรธโทษพี่..โทษให้พอ
พี่ไม่ขอเถียงนางข้างข้างคูคู

เจ้าระแวงแคลงจิตคิดไปเอง
จึงบรรเลงเพลงโศกเข้าโกรกหู
บอกว่าเศร้าใจนักรักพันตู
พี่ไม่รู้ในจิต..เจ้าคิดอะไร

ให้เป็นเพื่อน..พี่ก็เป็นดั่งเช่นเพื่อน
ให้เป็นพี่..พี่ก็เหมือนเป็นพี่ใหญ่
แล้วคนสร้างรอยเปื้อนบนเรือนใจ
เขาเป็นใครไหนกัน..สุนันยา

 "พี่ควายเฒ่า"

ยากจะบอก ว่าใคร คนไหนนั้น
ปล่อยให้มัน ผ่านไป พี่ควาย(ฒ่า)จ๋า
จะลบเลือน ฝันร้าย ไม่ชายตา
ฝื้นชีวา ขับส่ง ไม่ลงเอย

ขับไล่เงา เหงาโศก ในอกขม
ให้ภิรมย์ สักที ดังที่เผย
ไม่อยากย้อน ทรงจำ ซ้ำรอยเลย
ทุกถ้อยเปรย ขอร้อง อย่าข้องใจ

หากแม้ว่า ยอมรับ ปรับเป็นพี่
เยี่ยมเยือนมี ปลอบขวัญ คราหวั่นไหว
แม้นเป็นเพื่อน บอกนิด อย่าคิดไกล
ช่วยซับรอย อาลัย ให้คลายตรม.....

"สุนันยา"

[สุนันยา]

...ใช้น้ำตาเป็นหมึกบันทึกเขียน
จากบทเรียนแสนเศร้าเฝ้าห่วงหา
เกิดรอยเปื้อนดำด่างต่างนานา
ส่งแผลมาตามติดเข้าปลิดปลง

...ขอบรรเลงเพลงกลอนตอนสะอื้น
ขอหยิบยื่นความในใกล้เป็นผง
ใส่กานท์เนาว์เคล้าพจน์ให้ลดลง
เรือนใจคงพอบรรเทากับเงากานท์

...หลายปีแล้วรอยเปื้อนมิเคลื่อนลบ
หลายปีกลบ จบรัก มิพักขาน
หลายปีแล้ว แววช้ำ คอยย้ำจาร
หลายปีผ่าน รอยยังเด่น เน้นเรือนใจ...

ตะวันฉาย

ปล...ช้าเป็นเต่าอีกแล้วเรา...

คิดว่ามี แต่เรา ที่เศร้าถม
เก็บระทม กับตน จนร้าวไหว
อดีตแต้ม รอยฝัง อยู่ข้างใน
ฤดีดวง หม่นไหม้ แทบวายวาง

จารึกไว้ กับบท รสอักษร
ที่ร้าวรอน กับถ้อย คอยถากถาง
เจ็บระบม เหลือที่ ไม่มีจาง
อยู่บนทาง หว่างทรวง ของดวงมาน

หรือต้องตั้ง สมาคม ระทมจิต
เพื่อเกาะติด เหตุเศร้า ที่ร้าวฉาน
มาร่วมแก๊งค์ แบ่งพบ ประสบการณ์
ให้เป็นม่าน กำแพง ที่แกร่งพอ...

"สุนันยา"

[สุนันยา]

ใจดวงน้อย  เฝ้าคอย   พี่คล้อยหา                 แก้วกานดา อยู่ไหน  ไม่ส่งเสียง
เคยได้ยิน เธอพร่ำ  คำสำเนียง                     ให้พี่เอียง  เพ้อหา  แลตามอง

วันปีล่วง  เวลาผ่าน  เนิ่นนานแล้ว                 คงคลาดแคล้ว  แจวสวน  ให้ชวนหมอง
หรือหลบลี้  หนีพี่   ที่ตีจอง                         บุญเราสอง  หมดลง  ที่ตรงนี้ 

โอ้อกเอ๋ย  ใจช้ำ  เขาทำเศร้า                      ภาพสองเรา  ฝังห้วง  บ่วงวิถี
เป็นแผลลึก  ในจิต  ติดฤดี                          เป็นเหมือนสี  ที่ป้ายลง  ตรงกลางแด

ให้ตรมขม  ขื่นจิต  แทบคิดสั้น                     จะผ่านคืน  ฝืนวัน  ยักยันแย่
เหตุเพราะรัก  เรือล่ม  ระทมแท้                    กลายเป็นแผล รอยเปื้อน  บนเรือนใจ

                                                                                                                   

แล้วอย่างนี้ รู้ไหม ว่าใครผิด
เคยผูกมิตร สัญญา แต่คราไหน
กลายเปลี่ยนผัน ด้วยคำ ต้องจำไกล
ไม่ห่วงหาอาลัย หรือไรกัน

พี่สร้างรอย แผลใจ ให้ปรากฏ
เป็นกบฏ รักนี้ ที่แปรผัน
สร้างระทม ถมทับ รับไม่ทัน
ต้องจาบัลย์ นานเนิ่น จนเกินทน

จะมาอ้าง อะไร คล้ายบุญหมด
คำสบถ สาบาน แต่กาลหน
มีสักนิด ไหมพี่ ที่ยินยล
ทิ้งรักหล่น ร่วงหาย ไม่ปรานี

เป็นรอยเปื้อน กลางใจ ล้างไม่ออก
รอยถลอก ยังเห็น ด้วยเส้นสี
คอยเตือนย้ำ ซ้ำซาก จากเดือนปี
เจ็บครั้งนี้ ไม่จาง เพราะฝังใจ....

"สุนันยา"

ว๊า.....คนรู้หมดเลย ว่าเป็นมังตรา...หุหุ

[ฤดีไพร]

อ่านกลอนเหงาเข้าใจในความเหงา
คงเหมือนเราเฝ้าหงอยเจ็บรอยแผล
ขาดคนเคยเคียงข้างร้างลับแล
เหงาดวงแดเดียวดายเมื่อชายเมิน

จึงเอาใจใส่กลอนในตอนค่ำ
มาเขียนพร่ำ รำพันกานท์ แม้นานเนิ่น
ที่เขาจากพรากไกลในทางเดิน
จึงขัดเขินหัวใจไร้รื่นรมย์

หากเขาอ่านกานท์เราเขาคงรู้
ว่าฉันผู้เดียวดายคล้ายขื่นขม
ขาดเขาแล้วหัวใจให้ระทม
จึงจ่อมจมกับเศร้ามาเร้าทรวง

หากได้อ่านกานท์นี้ที่ฉันร่ำ
เป็นลำนำออกไปไร้คนห่วง
ขอเพียงเธอยังจำใช้ย้ำทวง
มิได้ควงแค่รู้ข่าวหายหนาวใจ

๑เรยา๑

[สุนันยา]

เพราะว่าเรา เป็นหญิง สิ่งที่เห็น
เป็นประเด็น สะท้อน ความอ่อนไหว
หญิงลืมยาก ด้วยจินต์ ถวิลใน
รอยอาลัย ฝักลึก ให้นึกทวน

คนเคยแนบ แอบชิด สนิทสนม
ทิ้งระทม ในโลก โศกกำสรวล
อยู่กับรอย เปื้อนใจ ที่ไหลอวน
คนเซซวน คือหญิง ถูกทิ้งตรม

กลืนแต่เจ็บ เก็บแต่ช้ำ ทุกค่ำเช้า
อยู่กับเงา เดียวดาย ในความขม
เมื่อรักลา ล่องหาย กับสายลม
ยังเหลือปม แผลเป็น ให้เห็นรอย

อยากชวนน้อง เรยา มาคิดใหม่
เราร่วมมือ ร่วมใจ คงหายหงอย
ตั้งหน้าเชิด เข้าไว้ ไม่สำออย
ให้ชายคอย ตามง้อ ขอรักเรา...

"สุนันยา"


 
 

[มังตรา]

แล้วอย่างนี้ รู้ไหม ว่าใครผิด
เคยผูกมิตร สัญญา แต่คราไหน
กลายเปลี่ยนผัน ด้วยคำ ต้องจำไกล
ไม่ห่วงหาอาลัย หรือไรกัน

พี่สร้างรอย แผลใจ ให้ปรากฏ
เป็นกบฏ รักนี้ ที่แปรผัน
สร้างระทม ถมทับ รับไม่ทัน
ต้องจาบัลย์ นานเนิ่น จนเกินทน

จะมาอ้าง อะไร คล้ายบุญหมด
คำสบถ สาบาน แต่กาลหน
มีสักนิด ไหมพี่ ที่ยินยล
ทิ้งรักหล่น ร่วงหาย ไม่ปรานี

เป็นรอยเปื้อน กลางใจ ล้างไม่ออก
รอยถลอก ยังเห็น ด้วยเส้นสี
คอยเตือนย้ำ ซ้ำซาก จากเดือนปี
เจ็บครั้งนี้ ไม่จาง เพราะฝังใจ....

           "สุนันยา"




ฟังเจ้ากล่าว  เล่าความ  ตามกลอนอ้าง                           เหตุรักร้าง  ห่างจิต  จึงคิดถึง
กรุ่นในอก  รกใจ  ให้คนึง                                              ด้วยเคยซึ้ง  พึงหวง  ดั่งดวงแด

แต่ตัวพี่  จี้ซ้ำ  ทำให้เศร้า                                              พาจิตร้าว  หนาวระกำ  ทำเอาแย่
เศร้าหัวอก  ตระหนกไป  ไม่เหลียวแล                              เป็นรอยแผ่  แพ้เปื้อน  บนเรือนใจ

พี่จะไม่  ไปแก้  แต่จะขอ                                               พี่จะง้อ  พะนอเฝ้า  เอาใจใส่
พี่จะรัก  สมัครหลง   ปลงฤทัย                                        จะหนีไกล   ถ้าเจ้าไล่  ไม่ใฝ่ปอง

ขอโอกาศ  วาสนา  ถ้ามีครบ                                          ให้บรรจบ  ทำนบใน  ใจเราสอง
ขอพรพระ   ประสิทธิ์ล้น  ดั่งมนต์จอง                               สิ่งเศร้าหมอง  ให้ตรองผ่าน   ไม่นานเอย


                                                                                                                     

[ดิษฐา]

จุดด่างดำช้ำซ้ำ ย้ำเกินเก็บ
ร่องรอยเจ็บแปดเปื้อน คละเคลื่อนหม่น
จากเพียงเสี้ยวฝังเกาะ กระเทาะจน
เกินทานทน แผ่กว้างไม่จางไป

คอยอาศัยวันเดือน ที่เลื่อนผ่าน
อาจไม่นานเบาบาง เลือนรางได้
ปีผ่านพ้นใจยับ กลับทับใจ
จะหาใครไหนซับ ทับรอยเดิม

[..กุสุมา..]

รอยเปลื้อนเจ็บเก็บจำระกำจิต
เฝ้าปกปิดเยี่ยงไรกลายกลับเพิ่ม
วันเดือนปีผันผ่านเจ็บซ้ำเติม
ใจดวงเดิมใยมิกลับย้อนทับรอย