ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

“เขาจะรู้ไหม”


**รู้บ้างไหม เคยเห็น บ้างหรือเปล่า
มีใครเฝ้า แอบมอง ปองใฝ่ฝัน
แววตาซึ้ง ตรึงใจ ที่ให้กัน
ฉันเก็บไป นอนฝัน ทุกวันคืน

**แต่เพราะว่า เป็นหญิง ถูกติงได้
มิกล้าเผย ความนัย ทำใจฝืน
ถ้อยคำนั้น ต้องสงวน ชวนกล้ำกลืน
ไม่อาจยื่น บอกกล่าว ให้เข้าใจ

**โอ้รักเอย อยากเผย...ไม่เคยกล้า
อยากรู้ว่า เขานั้น รักฉันไหม
ทรมาน ยิ่งนัก เมื่อรักใคร
กลัวเขาไม่ คิดชอบ ตอบกลับมา

**เขาจะรู้ ไหมหนา ว่าใครหนึ่ง
แอบคิดถึง ทุกวัน เฝ้าฝันหา
เขาคิดเหมือน เราไหม ในบางครา
แอบหวังว่า เขานั้น คงปันใจ....


“สุนันยา”

[suknun]

อยากจะบอก ไม่รู้ ถ้าไม่เผย
ถ้านั่งเฉย ไม่กล้า ที่จะถาม
ฉันอยาถาม เต็มที่ พยายาม
แต่โดนปราม จากใคร จากหลายคน
ได้แต่คิด ในใจ อยากรู้จัก
ครั้นจะทัก ออกไป ใจสับสน
กลัวเขามี คนรัก ให้กังวล
กลัวเป็นคน มีเจ้า ดองหัวใจ

[ระนาดเอก]

“เขาจะรู้ไหม”


**รู้บ้างไหม เคยเห็น บ้างหรือเปล่า
มีใครเฝ้า แอบมอง ปองใฝ่ฝัน
แววตาซึ้ง ตรึงใจ ที่ให้กัน
ฉันเก็บไป นอนฝัน ทุกวันคืน

**แต่เพราะว่า เป็นหญิง ถูกติงได้
มิกล้าเผย ความนัย ทำใจฝืน
ถ้อยคำนั้น ต้องสงวน ชวนกล้ำกลืน
ไม่อาจยื่น บอกกล่าว ให้เข้าใจ

**โอ้รักเอย อยากเผย...ไม่เคยกล้า
อยากรู้ว่า เขานั้น รักฉันไหม
ทรมาน ยิ่งนัก เมื่อรักใคร
กลัวเขาไม่ คิดชอบ ตอบกลับมา

**เขาจะรู้ ไหมหนา ว่าใครหนึ่ง
แอบคิดถึง ทุกวัน เฝ้าฝันหา
เขาคิดเหมือน เราไหม ในบางครา
แอบหวังว่า เขานั้น คงปันใจ....


“สุนันยา”

ฤาลมรักเห่เข้าเย้าสะกิด
ฤาชีวิตผูกพันจนฝันใฝ่
ฤาพระพรหมสลักภักดิ์ทรามวัย
ฤาหทัยรัญจวนป่วนถ้อยงาม

เขาจะรู้ไหมหนอใครรออยู่
ถูกความเหงาพรั่งพรูจู่ล้นหลาม
หลงติดหล่มตรมรักหนักเกินปราม
ชินนิยามความโศกที่โบกเยือน

ทุกคราวลมเห่ห้อมกล่อมใบไม้
หวิวแว่วไปดั่งคว้างอยู่กลางเถื่อน
ทุกเข้าออกหายใจไม่รู้เลือน
เปรียบเสมือนเขามอบรักครอบงำ

โอ้รักเอยเกยอยู่มิรู้หาย
บัญชากายสถิตจิตเช้าค่ำ
ฤทธิ์เดชาคว้าโฉบโอบกอดกำ
เคล้นนัยน์ร่ำถึงพธูเธอผู้เดียว..

ระนาดเอก

 

[ฤดีไพร]

วอนลมล่องไปชิดสะกิดเขา
ว่ายังมีคนเศร้าใจเปล่าเปลี่ยว
เธอคิดถึงคนึงหานานช้าเชียว
อยากข้องเกี่ยวกับเธอเพ้อนานมา

วอนเมฆขาวลอยไปให้เขาเห็น
และทำเป็นอักษรซ่อนอ่านว่า
ฉันรักเธอเรื่อยไปไม่ส่างซา
เพียงไม่กล้าเอยคำกลัวช้ำจินต์

หากฟ้าครางคราวใดให้ยินเสียง
เป็นสำเนียงของฉันนั้นทั้งสิ้น
เป็นเสียงบอกรักไปให้ได้ยิน
ฉันถวิลหาเธอเพ้อรำพัน

หากฝนหลั่งลงมาแต่คราไหน
ขอฝนได้ช่วยโลมประโคมฝัน
มีคนคิดถึงเขาเนานานวัน
ขอฝนนั้นช่วยกล่อมเขายอมรัก

๑เรยา๑

[บ้านริมโขง]

กระแสจิตแรงกล้าพาสะท้อน
จากอาวรณ์ห่วงหาพาหวั่นไหว
ถึงหนึ่งดวงห้วงแสงแสดงไป
สื่ออาลัยด้วยรักสลักจินต์

เขาคงรู้จากสัมผัสจัดเสนอ
ลมอาจเพ้อเพลงหวานซ่านถวิล
อาจมีลางบอกเหตุเฉดฟ้าดิน
หรือได้ยิน จิ้งจกทัก..รัก รัก ..รัก !!

ความจริงใจไม่แปรไม่เปลี่ยนผัน
แจ้วจำนรรจ์ฝากไปให้สมัคร
อาจวางกองกลางทรวงดวงใจภักดิ์
อาจสำลัก กระอักไอ..ใครนินทา

เกิดเจ็บป่วยหนาวร้อนนอนจับไข้
แล้วละเมอเผลอไผลใครห่วงหา
ปากคอสั่นผีเข้าเฝ้ากรอกยา
ว่าเธอมาเข้าสิง...อิงแอบครอง 

สุดท้ายแล้วเขารู้..ยิ่งกว่ารู้
ว่ามีผู้คิดถึงหนึ่งสนอง
เธอคนเดียวเท่านั้นฝันใฝ่ปอง
เพียงอยากลอง ใจเล่น..เป็นฉันใด..?

"บ้านริมโขง"

[รุ่งอรุณ]

เขาจะรู้ไหมหนาว่าคิดถึง
เขาจะรู้ไหมซึ้งคนึงหา
เขาจะรู้ไหมหนอทรมา
เขาจะรู้ไหมว่าตั้งตาคอย

เขาจะรู้ไหมเอ่ยไม่เคยบอก
เขาจะรู้ไหมพอกพูนเหงาหงอย
เขาจะรู้ไหมว่าน้ำตาปรอย
เขาจะรู้ไหมบ่อยที่น้อยใจ
 
 

 ๐รุ่งอรุณ๐

[สุนันยา]

อยากจะบอก ไม่รู้ ถ้าไม่เผย
ถ้านั่งเฉย ไม่กล้า ที่จะถาม
ฉันอยาถาม เต็มที่ พยายาม
แต่โดนปราม จากใคร จากหลายคน
ได้แต่คิด ในใจ อยากรู้จัก
ครั้นจะทัก ออกไป ใจสับสน
กลัวเขามี คนรัก ให้กังวล
กลัวเป็นคน มีเจ้า ดองหัวใจ

suknun

เก็บอาการ เอาไว้ ในรู้สึก
แม้ร้าวลึก อารมณ์ ข่มให้ไหว
เมื่อไม่กล้า ต้องฝืน กล้ำกลืนใน
ดวงฤทัย คนเขลา ที่เฝ้ารอ

เถอะปล่อยกาล ผ่านผัน ให้วันเปลี่ยน
คงแค่เวียน แอบมอง ไม่ร้องขอ
มิอาจเผย เปรยย้ำ ต้องจำพอ
รักที่ก่อ กอบกลับ ซับใจตน..


"สุนันยา" 

[ระนาดเอก]

วอนลมล่องไปชิดสะกิดเขา
ว่ายังมีคนเศร้าใจเปล่าเปลี่ยว
เธอคิดถึงคนึงหานานช้าเชียว
อยากข้องเกี่ยวกับเธอเพ้อนานมา

วอนเมฆขาวลอยไปให้เขาเห็น
และทำเป็นอักษรซ่อนอ่านว่า
ฉันรักเธอเรื่อยไปไม่ส่างซา
เพียงไม่กล้าเอยคำกลัวช้ำจินต์

หากฟ้าครางคราวใดให้ยินเสียง
เป็นสำเนียงของฉันนั้นทั้งสิ้น
เป็นเสียงบอกรักไปให้ได้ยิน
ฉันถวิลหาเธอเพ้อรำพัน

หากฝนหลั่งลงมาแต่คราไหน
ขอฝนได้ช่วยโลมประโคมฝัน
มีคนคิดถึงเขาเนานานวัน
ขอฝนนั้นช่วยกล่อมเขายอมรัก

๑เรยา๑

มีชีวิตอยู่ได้ใต้รอยเศร้า
มีความเหงาเข้าสิงเป็นสิ่งหลัก
มีความโหยโรยราเข้ามาทัก
มีความภักดีล้นจนโง่งม

อนิจจารักที่มีแต่ทุกข์
เข้าย่ำบุกอุราอย่างสาสม
อนิจจารักไยไขว่คว้าลม
สวมกอดห่มรังแต่ได้แค่เงา

ความคิดถึงทวีไม่มีหมด
ความรันทดล้นปรี่ที่ความเหงา
ความชาชินกินกร่อนซ่อนนานเนา
ความโง่เขลาบานเบ่งเก่งรำพัน

ร่อนระเริงเหลิงหลงท่ามดงหนาม
ไฟรักลามเปลวชูคู่ไฟฝัน
ลุกอยู่กลางหว่างทรวงช่วงทุกวัน
เปรียบนรกโลกันตร์สวรรค์เลือน..

ระนาดเอก

 

[สุนันยา]

“เขาจะรู้ไหม”


**รู้บ้างไหม เคยเห็น บ้างหรือเปล่า
มีใครเฝ้า แอบมอง ปองใฝ่ฝัน
แววตาซึ้ง ตรึงใจ ที่ให้กัน
ฉันเก็บไป นอนฝัน ทุกวันคืน

**แต่เพราะว่า เป็นหญิง ถูกติงได้
มิกล้าเผย ความนัย ทำใจฝืน
ถ้อยคำนั้น ต้องสงวน ชวนกล้ำกลืน
ไม่อาจยื่น บอกกล่าว ให้เข้าใจ

**โอ้รักเอย อยากเผย...ไม่เคยกล้า
อยากรู้ว่า เขานั้น รักฉันไหม
ทรมาน ยิ่งนัก เมื่อรักใคร
กลัวเขาไม่ คิดชอบ ตอบกลับมา

**เขาจะรู้ ไหมหนา ว่าใครหนึ่ง
แอบคิดถึง ทุกวัน เฝ้าฝันหา
เขาคิดเหมือน เราไหม ในบางครา
แอบหวังว่า เขานั้น คงปันใจ....


“สุนันยา”

ฤาลมรักเห่เข้าเย้าสะกิด
ฤาชีวิตผูกพันจนฝันใฝ่
ฤาพระพรหมสลักภักดิ์ทรามวัย
ฤาหทัยรัญจวนป่วนถ้อยงาม

เขาจะรู้ไหมหนอใครรออยู่
ถูกความเหงาพรั่งพรูจู่ล้นหลาม
หลงติดหล่มตรมรักหนักเกินปราม
ชินนิยามความโศกที่โบกเยือน

ทุกคราวลมเห่ห้อมกล่อมใบไม้
หวิวแว่วไปดั่งคว้างอยู่กลางเถื่อน
ทุกเข้าออกหายใจไม่รู้เลือน
เปรียบเสมือนเขามอบรักครอบงำ

โอ้รักเอยเกยอยู่มิรู้หาย
บัญชากายสถิตจิตเช้าค่ำ
ฤทธิ์เดชาคว้าโฉบโอบกอดกำ
เคล้นนัยน์ร่ำถึงพธูเธอผู้เดียว..

ระนาดเอก

 

รำพึงแผ่ว บอกผ่าน เป็นสาส์นรัก
สายใยทัก สอดร้อย เป็นสร้อยเหนียว
สลักมอบ แด่ขวัญ ผูกพันเกลียว
โน้มใจเหนี่ยว แนบน้อง ครองภิรมย์

คือความหวัง วาดไว้ ในสำนึก
ความรู้สึก ลึกล้ำ ที่จำข่ม
เก็บเป็นรอย อาลัย ในอกตรม
กลัวไม่สม ดั่งจิต ที่คิดครวญ

หากเขารู้ ความใน ของใจนี้
จะหลบลี้  ห่างหาย ให้กำสรวล
หรือจะรับ รักตอบ มามอบนวล
อกรัญจวน ครุ่นคิด ด้วยฤทธิ์รัก

หรือ เขามี ใครอยู่ เป็นคู่แล้ว
หรือไร้แวว รักหวาน จะสานถัก
หรือ รักเอย เลยผ่าน ไม่หันทัก
หรือ ว่าเขา ก็ภักดิ์ มอบรักเคียง

“สุนันยา”
 

[ระนาดเอก]

เขาจะรู้ไหมหนาว่าคิดถึง
เขาจะรู้ไหมซึ้งคนึงหา
เขาจะรู้ไหมหนอทรมา
เขาจะรู้ไหมว่าตั้งตาคอย

เขาจะรู้ไหมเอ่ยไม่เคยบอก
เขาจะรู้ไหมพอกพูนเหงาหงอย
เขาจะรู้ไหมว่าน้ำตาปรอย
เขาจะรู้ไหมบ่อยที่น้อยใจ
 


๐รุ่งอรุณ๐

เขาจะซึ้งหรือแค่แลมองผ่าน
เขาจะพานขึงโกรธหรือโปรดไหม
เขาจะล้อเราเล่นหรือเช่นไร
เขาจะใส่ใจภักดิ์รักหรือชัง

เขาจะดีเหมือนที่เราดีไหม
เขาจะไร้หรือตอบมอบความหวัง
เขาจะคิดถึงเราเล่าจริงจัง
เขาจะคลั่งเหมือนเราหรือเปล่านะ..

ระนาดเอก

 

[กังวาน]

เขาจะรู้ไหมหนาว่าคิดถึง
เขาจะรู้ไหมซึ้งคนึงหา
เขาจะรู้ไหมหนอทรมา
เขาจะรู้ไหมว่าตั้งตาคอย

เขาจะรู้ไหมเอ่ยไม่เคยบอก
เขาจะรู้ไหมพอกพูนเหงาหงอย
เขาจะรู้ไหมว่าน้ำตาปรอย
เขาจะรู้ไหมบ่อยที่น้อยใจ
 
 

 ๐รุ่งอรุณ๐

ก็รู้อยู่เสมอเธอคิดถึง
ก็รู้อยู่ว่าซึ้งสักแค่ไหน
ก็รู้อยู่ทรมานนานเท่าใด
ก็รู้อยู่ว่าใครตั้งตาคอย

ก็รู้อยู่ถึงไม่เอ่ยหรือเผยบอก
ก็รู้อยู่ว่าต้องพอกความเหงาหงอย
ก็รู้อยู่ว่าน้ำตาเธอต้องปรอย
ก็รู้อยู่ว่าใจน้อยและน้อยใจ

เธอก็รู้เมืยฉันนั้นแสนแสบ
ถ้าเธอแปลบเรื่องเราจะเศร้าใหญ่
รออีกนิดให้เธอหลับจะกลับไป
เพราะพี่ให้ยานอนหลับไว้กลับเธอ

[♥หทัยกาญจน์♥]

ฝากลำนำคำคิดถึงซึ้งดวงจิต
ถึงพี่ชายผู้เป็นมิตรสนิทใกล้
ฝากสายลมห่มกอดพลอดห่วงใย
ถึงพี่ชายสบายไหมคะคนดี

ฝากลำนำพร่ำคำหวานผ่านกานท์กลอน
ถึงพี่ชายยามนอนตอนคืนนี้
ฝากเดือนดาวพราวฟ้าพร่างนที
บอกคิดถึงตรึงใจพี่น้องรอคอย

หทัยกาญจน์

[สุนันยา]

กระแสจิตแรงกล้าพาสะท้อน
จากอาวรณ์ห่วงหาพาหวั่นไหว
ถึงหนึ่งดวงห้วงแสงแสดงไป
สื่ออาลัยด้วยรักสลักจินต์

เขาคงรู้จากสัมผัสจัดเสนอ
ลมอาจเพ้อเพลงหวานซ่านถวิล
อาจมีลางบอกเหตุเฉดฟ้าดิน
หรือได้ยิน จิ้งจกทัก..รัก รัก ..รัก !!

ความจริงใจไม่แปรไม่เปลี่ยนผัน
แจ้วจำนรรจ์ฝากไปให้สมัคร
อาจวางกองกลางทรวงดวงใจภักดิ์
อาจสำลัก กระอักไอ..ใครนินทา

เกิดเจ็บป่วยหนาวร้อนนอนจับไข้
แล้วละเมอเผลอไผลใครห่วงหา
ปากคอสั่นผีเข้าเฝ้ากรอกยา
ว่าเธอมาเข้าสิง...อิงแอบครอง 

สุดท้ายแล้วเขารู้..ยิ่งกว่ารู้
ว่ามีผู้คิดถึงหนึ่งสนอง
เธอคนเดียวเท่านั้นฉันใฝ่ปอง
เพียงอยากลอง ใจเล่น..เป็นฉันใด..?

"บ้านริมโขง"

“สาธุ”ขอ-ให้เป็น  เช่นพี่กล่าว
คงจะหาย ปวดร้าวพราวไสว
มีรักเยือน เตือนย้ำ ฉ่ำชื่นใน
ดวงฤทัย เริงรื่น ไม่ขื่นตรม

หากเขารับ รู้ได้ ในกระแส
ว่ารักแน่ มอบหมาย ให้สุขสม
ความหม่นไหม้ คงหาย คลายระทม
มีรักพรม แผ่วผ่าน สำราญจินต์

ความจริงใจ แน่แท้ ไม่แปรผัน
เหมือนตะวัน เฉิดฉาย ไม่รู้สิ้น
เหมือนดาวดวง เคียงหมาย ใต้เมฆินทร์
ทั้งชีวิน หวังครอง ปองผูกพัน

รัก รัก รัก อย่าคล้อย ให้หงอยเหงา
หวังเพียงเขา รักตอบ เพื่อปลอบขวัญ
นี่เราเผลอ เพ้อไป รู้ไม่ทัน
พี่ริมโขง แกล้งฉัน...สุนันยา.....

“สุนันยา”



 

[รัตติกาล]

ในคิดถึง...ซึ้งทรวง..หรือห่วงหา
ยามหลับตายามตื่น...ไม่ขื่นขม
มีแต่เขา...เนาแนบ...แอบชื่นชม
ซ่อนรื่นรมย์..ห่มหวาน...บนลานใจ

คือผู้เดียวหนึ่งนั้น...ที่ฝันหา
ให้ตรึงตรา...อาวรณ์...กลอนสดใส
หากกานท์หม่น...คนหมอง...ครองข้างใน
สื่อเข้าใจทุกบาท...ที่วาดวาง

สุขเพียงแค่...แลมอง...ปองตรงนี้
เขาจะมีใจตอบ...มอบหรือห่าง
กระจกคั่น..กั้นไว้..ใยเบาบาง
กอดกายพลางส่งใจ...ไปกับลม...

รัตติกาล  

<a href="http://www.youtube.com/v/6Wi6dFyr3Tk&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/6Wi6dFyr3Tk&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[ระนาดเอก]

ฝากลำนำคำคิดถึงซึ้งดวงจิต
ถึงพี่ชายผู้เป็นมิตรสนิทใกล้
ฝากสายลมห่มกอดพลอดห่วงใย
ถึงพี่ชายสบายไหมคะคนดี

ฝากลำนำพร่ำคำหวานผ่านกานท์กลอน
ถึงพี่ชายยามนอนตอนคืนนี้
ฝากเดือนดาวพราวฟ้าพร่างนที
บอกคิดถึงตรึงใจพี่น้องรอคอย

หทัยกาญจน์

ฝากสายลมพรมพร่างกลางเวหน
นำไอล้นปนรักผลักเหงาหงอย
ฝากกล่อมนางอย่างแผ่วแล้วสวมรอย
แต้มจูบค่อยปล่อยเบาราวเมฆบาง

แตะหน้าฝากจากนั้นปันมาแก้ม
เพื่อรักแย้มแจ่มทรวงช่วงทุกอย่าง
ฝากลมเชยเลยไล้ผมไปคาง
ส่งรักค้างคาใจไปบอกเธอ..

ระนาดเอก

[masapaer]

เก็บนิยามความรักหมักหมมไว้
สะสมลึกตรึกในให้ขื่นขม
ความรักเธอเช่นไร..ใจฉันตรม
เกินกว่าข่มหัวใจไม่อาจยิน

เขาจะรู้หรือไม่ใครแอบซ่อน
แอบหลับนอนห้องใจให้ถวิล
หลบมุมมืดซอกใจไหวรวยริน
รักพลัดถิ่นหลงทางกลางใจเธอ

ประหม่าหวั่นหัวใจเธอไม่รู้
ยิ่งอดสูสิอายใจเผยอ
แค่คนเพี้ยนบ้าบ๊องจ้องบำเรอ
ทำเสนอหน้ารักเกินหักใจ

เขาจะรู้หรือไม่ใครซ่อนอยู่
นอนคุดคู้ทนหนาวร้าวแค่ไหน
คอยหลบหลบซ่อนมานสะท้านใน
เพียงเพราะไหวหวามแอบแบบรักเธอ
 

"มะสะแปเอง"

เง้อออออออออออออ....พี่ระนาด  ปาดหน้า....!!!!!!!

[♥หทัยกาญจน์♥]

ฝากลำนำคำคิดถึงซึ้งดวงจิต
ถึงพี่ชายผู้เป็นมิตรสนิทใกล้
ฝากสายลมห่มกอดพลอดห่วงใย
ถึงพี่ชายสบายไหมคะคนดี

ฝากลำนำพร่ำคำหวานผ่านกานท์กลอน
ถึงพี่ชายยามนอนตอนคืนนี้
ฝากเดือนดาวพราวฟ้าพร่างนที
บอกคิดถึงตรึงใจพี่น้องรอคอย

หทัยกาญจน์

ฝากสายลมพรมพร่างกลางเวหน
นำไอล้นปนรักผลักเหงาหงอย
ฝากกล่อมนางอย่างแผ่วแล้วสวมรอย
แต้มจูบค่อยปล่อยเบาราวเมฆบาง

แตะหน้าผากจากนั้นปันมาแก้ม
เพื่อรักแย้มแจ่มทรวงช่วงทุกอย่าง
ฝากลมเชยเลยไล้ผมไปคาง
ส่งรักค้างคาใจไปบอกเธอ..

ระนาดเอก

ขอขอบคุณสายลมพรมพื้นพร่าง
ใจเบาบางอ้างว้างพลางไผลเผลอ
รับสายลมเชยเลยรำเพยเจอ
รักละเมอมากล้นพรรณนา

รักละอุ่นครุ่นกรุ่นค้างคารัก
ยามลมพัดเผยทักถึงใจข้า
โอบกอดรักกักหิ่วระลิ่วมา
ข้ามแผ่นฟ้าแผ่นน้ำซึ้งดวงใจ

ขอบคุณพี่ระนาดเอกนะคะที่ตอบกลับมา

หทัยกาญจน์

[ระนาดเอก]

เก็บนิยามความรักหมักหมมไว้
สะสมลึกตรึกในให้ขื่นขม
ความรักเธอเช่นไร..ใจฉันตรม
เกินกว่าข่มหัวใจไม่อาจยิน

เขาจะรู้หรือไม่ใครแอบซ่อน
แอบหลับนอนห้องใจให้ถวิล
หลบมุมมืดซอกใจไหวรวยริน
รักพลัดถิ่นหลงทางกลางใจเธอ

ประหม่าหวั่นหัวใจเธอไม่รู้
ยิ่งอดสูสิอายใจเผยอ
แค่คนเพี้ยนบ้าบ๊องจ้องบำเรอ
ทำเสนอหน้ารักเกินหักใจ

เขาจะรู้หรือไม่ใครซ่อนอยู่
นอนคุดคู้ทนหนาวร้าวแค่ไหน
คอยหลบหลบซ่อนมานสะท้านใน
เพียงเพราะไหวหวามแอบแบบรักเธอ
 


"มะสะแปเอง"

เง้อออออออออออออ....พี่ระนาด  ปาดหน้า....!!!!!!!

เธอผู้เป็นนิยามแห่งความรัก
ดำรงศักดิ์ทรวงพี่นี้เสมอ
ฝังรากลึกล้นเหลือเมื่อแรกเจอ
งามจนเลอเผลอคล้อยปลดปล่อยใจ

บนเส้นทางพร่างฝันของวันนี้
เงาคนดีถูกจองปองรู้ไหม
อย่าถามเลยวันนี้ว่ามีใคร
เพียงรู้ไว้ชายหนึ่งซึ้งใจเธอ..

พี่ระนาดเอกจ้ะ

[สุนันยา]

คงไม่รู้หรอกหนอขอแค่ฝัน
รักทุกคืนทุกวันเฝ้าหวั่นไหว
ด้วยแรงฤทธิ์คิดถึงซึ่งส่งไป
สู่หทัยแก้วตาเมื่อครานอน

เฝ้าเชยชิดพิศจูบเพียงรูปเจ้า
พี่เพียรเฝ้าเย้าหยอกทั้งบอกอ้อน
ด้วยดวงใจใฝ่ฝันมันรอนรอน
แม้กอดหมอนยังหมายว่าคล้ายนาง

"Dewada"

แม้เพียงฝัน ครั้นตื่น ยังชื่นยิ้ม
อารมณ์อิ่ม เอิบอุ่น ละมุนสร้าง
คล้ายเพาะบ่ม ห่มห้อม ล้อมรักวาง
บนเส้นทาง สู่สรวง ในห้วงจินต์

สื่อสิ่งสม พรมพร่าง เงาร่างก่อ
เคียงเคล้าคลอ เชยชม อารมณ์ศิลป์
เป็นภาพหลอน พลอดพร่ำ ฉ่ำชีวิน
ร้อยรักริน เพียงหมอน ยังอ้อนครวญ..


"สุนันยา"