คงเป็นผลกรรมเก่าเราเคยสร้าง
จากชาติร้างปางก่อนเลยย้อนให้
คู่เราสองครองรักก็หนักใจ
เลยต้องไห้ห่มร้องครองระทม
เมื่อมิอาจวาดฝันเหมือนวันก่อน
อย่าอาวรณ์อ้อนกาลพานขื่นขม
จากกันเถิดเปิดอกเมื่อฟกตรม
อย่าระงมห่มครวญป่วนดวงมาน
เมื่อหมดดวงรักชื่นคำหมื่นถ้อย
จักร่ำร้อยเรียงพจท์บทมิหวาน
มันย่ำแย่แก่เราเศร้ารุกราน
จงประมาณการรักเพียงสักนิด
เดี๋ยวจะหาว่าเราเหมาโอหัง
โห่เสียงดังดั่งอธรรมอำมหิต
เป็นยักษ์ร้ายปลายเหตุมีเดชฤทธิ์
เลยทำผิดสิทธิ์ชั่วมั่วเวรกรรม
เลยอยากอยู่อย่างเดิมอย่าเติมรัก
ถึงอกหักจักตรอมก็ยอมร่ำ
ร้องออกมาทาทาบอาบตาช้ำ
เพราะเวรกรรมทำตนเป็นผลเลว
บัณฑิตเมืองสิงห์