ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[จ.รัตติกาล]

ถึงรักเราจบไปแต่ใจเพ้อ
พร่ำละเมอเผลอคิดจะผิดไหม
ยินเสียงเพรียกเรียกหาแสนอาลัย
ลึกสุดใจในนัั้นมันเรรวน

แม้ตะโกนก้องภพบรรจบฟ้า
สะเทือนสั่นลั่นโลกาพากำสรวล
น้ำตารินหลั่งไหลหทัยครวญ
ก็ไม่ชวนยวนเย้ารักเก่าคืน

เพราะรู้ว่าวันเวลาไม่ไหลย้อน
อยากอ้อนวอนรู้ว่าแย่ได้แต่ผืน
วันผ่านวนทนเจ็บกลั้นเก็บกลืน
แกล้งระรื่นสะอื้นในใจตรอมตรม

ทำได้เพียงทนรับกับความเหงา
รักครั้งเก่าแม้เศร้ายิ้มเข้าข่ม
เข็ดขยาดหวาดหวั่นรักพันปน
รักระดมคมพิษยังติดตรึง

ดั่งนกน้อยหวาดเกาทัณฑ์ที่หันหา
เคยเจ็บมาพลาดพลั้งแล้วครั้งหนึ่ง
หากความรักทายทักมักคำนึง
หวนคิดถึงซึ่งรักที่หักกลาง

โอ้รักแท้แปรผันใจฉันทุกข์
ไร้ความสุขสนุกหายละลายห่าง
เพียงหายใจออกเข้าอันเบาบาง
ไร้หนทางกลางทางตันรักผันแปรฯ

จ.รัตติกาล

[yaguza]

เจอทางตัน ไปไม่ได้ ทำไงเล่า
ทั้งเจ็บเข่า เท้าเอ็น ก็เป็นแผล
มีกลิ่นตัว หัวเหม็น เป็นรังแค
คันจะแย่ แล้วเรา เกาสังคา

หมดทางออก นั่งรอ ก็สูญเปล่า
ใช่โง่เขลา ก็แค่ แก้ปัญหา
หมดทางออก ก็ไปออกทางเก่า ที่เข้ามา
มิใช่ว่า จะอับจน สิ้นหนทาง

..........................

ขำๆนะท่านจ.

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

ยังละเมอใจนี้ที่ละเมอ
ยังพร่ำเพ้อเพรียกหาพาหวามไหว
ลึกสุดลึกคิดถึงจึงอาลัย
แล้วทำไมใจคนปนเรรวน

ตะโกนก้องบอกฟ้าว่าแสนเจ็บ
เอามาเหน็บเก็บไว้ให้โหยหวน
น้ำตาหลั่งรินไหลใจคร่ำครวญ
แดกำสรวลจวนดับเลือนลับลา

ได้แต่ฝืนคืนเปลี่ยนเวียนสับสน
ร้อยเล่ห์กลคนใดใจห่วงหา
ทนกล้ำกลืนทุกวันผันเวลา
เจ็บหนักหนารักนี้ที่จบลง

พระอาทิตย์อัสดง

17 กันยายน 2011, 10:19:AM

[จ.รัตติกาล]

เจอทางตัน ไปไม่ได้ ทำไงเล่า
ทั้งเจ็บเข่า เท้าเอ็น ก็เป็นแผล
มีกลิ่นตัว หัวเหม็น เป็นรังแค
คันจะแย่ แล้วเรา เกาสังคา

หมดทางออก นั่งรอ ก็สูญเปล่า
ใช่โง่เขลา ก็แค่ แก้ปัญหา
หมดทางออก ก็ไปออกทางเก่า ที่เข้ามา
มิใช่ว่า จะอับจน สิ้นหนทาง

..........................

ขำๆนะท่านจ.

อยากจะกลับไปทางเข้านำเราออก
แต่อยากบอกลืมสิ้นถิ่นที่ย่าง
เดินมาไกลเกินไปเกินใจกลาง
มองรอบข้างหลงทางอย่างแน่นอน

อาบน้ำบ้างเถอะนะชำระล้าง
ลงแช่อ่างขัดถูสบู่อ่อน
ไม่แสบหรอกบอกกันช่วยบั่นทอน
ก่อนเข้านอนทายารักษามัน
 
จ.รัตติกาล

[จ.รัตติกาล]

ยังละเมอใจนี้ที่ละเมอ
ยังพร่ำเพ้อเพรียกหาพาหวามไหว
ลึกสุดลึกคิดถึงจึงอาลัย
แล้วทำไมใจคนปนเรรวน

ตะโกนก้องบอกฟ้าข้านั้นเจ็บ
เอามาเหน็บเก็บไว้ให้โหยหวล
น้ำตาหลั่งรินไหลใจคร่ำครวญ
ทั้งแดสรวลจวนดับจนลับลา

ได้แต่ฝืนคืนเปลี่ยนเวียนสับสน
ร้อยเล่ห์กลคนใดใจห่วงหา
ทนกล่ำกลืนทุกวันผันเวลา
เจ็บหนักหนารักนี้ที่จบลง

พระอาทิตย์อัสดง

 

ทำไมกันรักนั้นมักผันเปลี่ยน
ไม่เสถียรเวียนวนปนประสงค์
บ้างชิดใกล้บ้างไกลห่างเหมือนสร้างกรง
ชวนใฝ่หลงส่งฝันอันงดงาม

จินตภาพอาบไล้ในไออุ่น
โชยกลิ่นกรุ่นสุนทรียจนผลีผลาม
เสาะแสวงแรงรักทะลักลาม
ใจไหวหวามตามค้นรักปรนเปรอ

จ.รัตติกาล

["สายธารศรัทธาธรรม"]

ยังละเมอใจนี้ที่ละเมอ
ยังพร่ำเพ้อเพรียกหาพาหวามไหว
ลึกสุดลึกคิดถึงจึงอาลัย
แล้วทำไมใจคนปนเรรวน

ตะโกนก้องบอกฟ้าข้านั้นเจ็บ
เอามาเหน็บเก็บไว้ให้โหยหวล
น้ำตาหลั่งรินไหลใจคร่ำครวญ
ทั้งแดสรวลจวนดับจนลับลา

ได้แต่ฝืนคืนเปลี่ยนเวียนสับสน
ร้อยเล่ห์กลคนใดใจห่วงหา
ทนกล่ำกลืนทุกวันผันเวลา
เจ็บหนักหนารักนี้ที่จบลง

พระอาทิตย์อัสดง

ยังเป็นเธอที่ละเมอเพ้อถึงรัก 
ถึงอกหักรักจบสิ้นอัศดง
จากนี้ไปจนนิรันดร์ไม่ยืนยง     
ไม่อาจคงหลงอยู่ทุกคืนวัน

[กาญจนธโร]

แสนเจ็บปวดรันทดหัวใจนัก
เมื่อความรักถูกลืมหมดสิ้นหวัง
โอ้!น้ำตาไหลหลากเหมือนเขื่อนพัง
เป็นความหลังเสียแล้วรักวันวาน

เรื่อยรินอาบเป็นทางตามร่องแก้ม
คราบหม่นแย้มรอยร้าวยากประสาน
เจ็บฝังใจครั้งนี้ทรมาน
อีกกี่กาลจะพ้นความระทม

ลองเขียนแบบไม่มีสัมผัสในแต่ใช้การผันเสียงวรรณยุกต์ดู ครับ
 

ปภัสร์
๑๗ กันยายน ๒๕๕๔