ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Prapacarn ❀]

เมื่อความจริงเผยนัยเธอไม่ห่วง
สัมพันธ์พ่วงเคยโหยจึงโรยหม่น
ขอบฟ้าแห่งความฝันพลันมืดมน
กลับถอยร่นแคบลงแค่ตรงใจ

เหลือแต่รอยตราตรึงหนึ่งความฝัน
เคยไหวหวั่นอ่อนละมุนเพียงมุ่นไหม
ก็จบจางห่างคล้อยรอยอาลัย
ประทับไว้แผ่วผิวเป็นริ้วเตือน

จะว่าเจ็บ..ไม่เจ็บเพราะเหน็บหนาว
แม้บางคราวสะดุ้งไหวคล้ายถูกเฉือน
ยังหลงกรุ่นอุ่นละไมไม่ร้างเลือน
ปะปนเปื้อนคราบรอยให้คอยซับ

เมื่อความจริงเผยนัยเธอไม่ห่วง
ด้วยท่าท่วงคว้างลอยไม่คล้อยกลับ
มองขอบฟ้าหม่นสีสุรีย์ลับ
เมฆหม่นจับเบาบางจนจางเงา

หยาดน้ำตารินเลือนเหมือนไอหมอก
เพียงย้ำหยอกแก้มนวลหรือชวนเหงา
หยิบลั่นทมกลีบหม่นปนสีเทา
แซมผมเฝ้าปลอบตนจนเดือนจาง



แซม

 

[Design with love ᵔᴥᵔ]

เมื่อความจริงเผยความในเธอไม่ห่วง
หยาดน้ำตารินร่วงในทรวงฉัน
กระทบกับจิตใจไหลรดกัน
ภาพวันนั้นยังย้ำจิตชิดทรวงใน

เจ็บที่ทนฝืนกลืนความรัก
แม้รู้ว่ายากนักจักลืมได้
ต้องทนเก็บเจ็บซ้อนซ่อนเสียใจ
หยาดน้ำตารินไหลใครหันมอง

ทั้งที่รู้รักเธอเป็นเช่นแบบไหน
ยังมิยอมยั้งใจปล่อยให้หมอง
ทั้งที่รู้ไม่มีแม้ข้อต่อรอง
ใจยังฟ้องว่ารักเกินหักใจ

                                 with love"

[กังวาน]

เมื่อความจริงเผยใจฉันไม่ห่วง
เธออย่าทวงสิทธิใดเลิกใฝ่หา
ก็ความรักต้องการวันเวลา
หยาดน้ำตาน้อยนิดลองคิดดู

ฟ้ายังกว้างทางยังไกลใจยังฝัน
ดวงตะวันส่องสว่างทางสวยหรู
ความรักฉันวันนี้มีประตู
เปิดไปสู่โลกใหม่มิใช่เธอ

ดอกลั่นทมชมแล้วแก้วตาเอ๋ย
เคยชื่นเชยจุมพิตชิดเสมอ
ตื่นจากฝันวันใหม่คงได้เจอ
หลงละเมอก็แค่นั้นฉันลาก่อน

[บ้านริมโขง]

เมื่อความจริงเผยนัย...เธอไปลับ
แกล้งขานขับอารมณ์ตรมหม่นหมาง
สำเนียงถ้อยอ้อยอิ่งประวิงวาง
สำเนียงนางอ้อล้อหนอมารยา

ล้วนแต่คำเผยฝากอยากรู้จัก
ล้วนแต่อ้างคำรักปักห่วงหา
พร้อมกระแสเสียงสั่งหลั่งน้ำตา
พร้อมท่วงท่าระโหยเหมือนโรยแรง

แต่พอลับตาไปไหวระริก
เสียงกระซิกหยิกหยอกออกแสวง
ทั้งออดอ้อนออเซาะเฉาะสำแดง
ท่ามสีแสงแฝงสลัวตัวโลกีย์

เมื่อความจริงเผยนัย...เหมือนใจหาย
เห็นเลวร้ายเหลือล้นบนฉวี
เห็นสองหน้าสองลิ้นปลิ้นวจี
ขอลาที..คนช้ำ..จำต้องลา.

"บ้านริมโขง"