นิราศร้างห่างเธอเพ้อคิดถึง
ด้วยตัวไกลใจเล่าเฝ้าคำนึง
ในรักซึ้งคำมั่นคำสัญญา
พี่จำจากเจ้าจรตอนตีสี่
ใช่หลีกหนีพี่ก็ตรมขมอุรา
ด้วยว่าเขากำหนดกฎออกมา
จนปัญญาหลีกเลี่ยงบ่ายเบี่ยงทัน
พอรถเคลื่อนเดือนคล้อยฝนปรอยสาย
น้ำตาชายร่วงหล่นบนตัวฉัน
อนิจจาไม่อยากพรากต้องจากกัน
เพ้อรำพันรำพืงคิดถึงเธอ
ถึงรังสิตจิตเศร้าเหงาเหลือแสน
เคยควงแขนกินก๋วยเตี๋ยวเที่ยวเสมอ
เล็กน้ำใสใหญ่น้ำตกยกมาเออ
วันนี้เหม่อนั่งมองคลองคนเดียว
ถึงบ้านนาหน้านี้มีน้ำเหนือ
ท่วมไม่เหลือไร่นาน่าหวาดเสียว
เหมือนตัวพี่รักท่วมน่วมจริงเชียว
จะแลเหลียวหาใครไม่มามอง
ถึงนครนายกอกหวั่นไหว
ผู้ชายไทยเดี๋ยวนี้เป็นที่สอง
นายกหญิงคุณยิ่งลักษณ์เขาจับจอง
พี่รักน้องกว่านายกอย่าตกใจ
พอสำเร็จเสร็จสรรพรีบกลับบ้าน
ซื้ออ้อยตาลน้อยหน่าปลาตัวใหญ่
ต่อไปนี้ไม่ขอพรากจากน้องไกล
เธอรู้ไหมจากหนึ่งวันเหมือนพันปี
