"ถอดหมวกให้หมา เพื่อค้นหาตัวตน"
ต้องค้นหาความโกรธด้วยโจทย์ใหม่
เป็นเยื่อใยอัตตาเวลาโหย
ชีวิตจึงเสพแง่..แต่แซ่โบย
เสียงลมโชยยังรู้สึกว่ากึกก้อง
นึกไม่ออกวันท้าอัตตาลด
ต้องให้หมาประชดหรือเกี่ยวข้อง
หาจุดยืนไม่ได้เมื่อใครมอง
สิ้นครรลองดื้อดื้อ...ข้าคือใคร?
ถึงเข้าป่า.มหาสมุทร.ว่าสุดยั้ง
จนเหยียบหยั่งอุปมา"ข้าไฉน?"
โลกยิ่งกว้างทางยิ่งแคบให้แนบใจ
หน่อเชื้อใดไม่มี...เลยนี่กู!!
ยอมถอดหมวกให้หมาที่มากัด
ไม่ถนัด..แต่ทำไม?กูไม่สู้
ด้วยทุกอย่างที่คึก..เริ่มนึกรู้
การคุดคู้ครวญคร่ำคือร่ำภาวนา
(ขอบพระคุณ..พี่เสกสรรค์ ประเสริฐกุล วีรบุรุษในใจตลอดกาล)
