ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

..ขอบพระคุณ..ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ..



“บางเบา?”

๐

๐ กระโจนสู่ม่านฝันอันเบาหวิว
สิ่งที่พลิ้วเห็นได้คือปลายผม
ของเธอที่อยู่ข้างรับทางลม
นัยน์ตาคมปมใสก็ไหววาว

๐ โลกนิมิตตรงนี้มีเราสอง
อวลละอองรื่นรวยด้วยหมอกขาว
สิทธิ์เพียงเธอเท่านั้นวันสกาว
เด่นเยี่ยงดาวกลบแขแลตะวัน

๐ แดนสมมุติตรงนี้มิมีทุกข์
แต่เป็นสวนสนุกปลุกเธอฉัน
ใครย่างกรายทันตาหายจาบัลย์
ลืมทุกสิ่งที่บั่นอันลมลวง

๐ สามารถเห็นดวงใจใครที่พบ
สามารถสบตาใครไปสู่สรวง
สามารถอ่านภายในใจทั้งดวง
สามารถทวงความใสใคร่คืนมา

๐ เสมือนปีกรักนุ่มเข้าคลุมโอบ
แล้วฉวยโฉบทะยานผ่านสุดหล้า
ภาพที่เกิดตระการปานมนตรา
สัมผัสรักเสน่หาว่ามีจริง

๐ ลมลำเลียงเสียงเพลงบรรเลงแว่ว
พลิ้วผมแผ่วกลมกลืนคืนทุกสิ่ง
ยิ้มปรากฏโชนฉายกายไหวติง
ขณะหญิงหนึ่งนั้นหลับฝันดี..

ระนาดเอก

[สุนันยา]

ไม่รู้ หมายถึงใคร(งั้นสุ ขอสวมรอย นะคะ)

หวานคารม พรมพร่าง อยู่กลางห้วง
ฤดีดวง สุขสันต์ ด้วยฝันนี้
มีพี่ชาย ปลุกปลอบ มอบปรานี
ได้อุ่นที่ เอนซบ หลบซ่อนกาย

ลมรำเพย เผยงาม นิยามฝัน
เป็นแสงอัน กระจ่าง สร้างความหมาย
ในฟากฝั่ง ช่วงคืน ชื่นมิคลาย
มีรักราย-ล้อมทรวง ในบ่วงจินต์

มีเราสองครองเคียง ส่งเสียงสร้อย
สลับร้อย ลำนำ พร่ำถวิล
พี่เชยปราง พลางร้อย ถ้อยคำริน
หวานลมลิ้น ชื่นชุ่ม  อย่างนุ่มนวล

โอ้..ฝันเอย ฝันนี้ ฤดีแนบ
เฝ้าอิงแอบ อุ่นไอ ไร้กำสรวล
รัตติกาล เยี่ยมฟ้า พารัญจวน 
ดุจเพลงครวญ กล่อมเคล้า เมื่อเราเคียง...


"สุนันยา"
 

[บัณฑิตเมืองสิงห์]

แสงโสมส่องสาดสายกระจายสู่
นวลโฉมตรูผู้นั้นสวรรค์สร้าง
ลมรำเพยเชยพัดสะบัดพราง
เกศติดปรางนางหลับกับราตรี

หมอนใต้เศียรเจียรจารงานถักร้อย
ทั้งท้ายทอยวางแนบแบบวิถี
หลังดำรงนงคราญปานเทวี
ขาเรียวศรีสมเท่าเยาวมาลย์

ขยับตัวหัวตกมิปรกหมอน
นางคงนอนผ่อนผันคืนฝันหวาน
โอษฐ์ชุ่มชื้นชมพูดูสะคราญ
ห้วงวิมานสราญฝันกัลยา

พอรุ่งสางแสงแดดก็แผดออก
ทะลุซอกแซมช่องต้องเกศา
นางนอนนิ่งแนบหมอนตอนนิทรา
กระจ่างฟ้าเห็นชัดอัจฉรี

เลยเดินดุ่มเข้าไปใกล้นาเรศ
เอามือช้อนชมเกศเพศอิตถี
ผมสลวยสวยงามความรุจี
นวลนารีนิ่งอยู่ชั่วครู่นั้น!

จึงพลิกนางหวังดูผู้นางฟ้า
นางรัมภาอาศัยในสวรรค์
พอเห็นหน้าสั่นอกตกใจพลัน
เอ๊ะ!นี่มัน "ตุ๊กตา" ช่างบ้าจริง 

บัณฑิตเมืองสิงห์

[--ณัชชา--]

หาของจริงไม่ได้ก็ใช้ฝัน
นั่งรำพันรำพึงถึงผู้หญิง
มโณภาพที่สร้างหวังแอบอิง
มองทุกสิ่งสุดโก้แสนโสภา

นั่งอ่านกลอนพี่ซะเกือบจะเคลิ้ม
ใจก็เริ่มสงสัยนี่ใครหว่า
ส่องกระจกทันใดมองไปมา
เป็นณัชชาซะงั้น..( ฉันฝันเอง)

natcha