ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[--ณัชชา--]

""โถนัชชาดูซะหน้าเขี๋ยวเขียว
ช่างคดเคี้ยวปากดีเสียนักหนา
เที่ยวไปรู้จุ้นจ้านมารมายา
เหมือนคนบ้าหาเรื่องมาเคืองกัน

ช่างเข้าใจผูกเงื่อนเกลื่อนรู้สึก
มีสำนึกผู้ดีบ้างไหมนั่น
นิสัยทรามหยามคนไปวันวัน
ตัวเองนั้นหมดค่างามยามแสดง"""
..กุสุมา.. ตะละแม่

พยายามสร้างความดีให้ชีวิต
ด้วยหวังสิทธิ์ภูมิใจในวันหน้า
ถึงลำบาก-บากบั่นกัดฟันมา
รอวันฟ้าสีทองส่องชีวี

พยายามปรามใจไม่ไหวอ่อน
กับคำหลอนย้อนยอกของพวกผี
มีสติ ตั้งใจตรองให้ดี
อย่าให้มีโมหะมาครอบครอง

ก่อนจะคิดว่าใครตรองให้มาก
แม้ลำบากจงอดทนอย่าหม่นหมอง
ใครจะว่าอย่างไรอย่าไปมอง
ถ้าเราทำถูกต้อง มันต้องดี

คำของคนบางคนปนยาพิษ
ใครคือมิตรใครศัตรูดูถ้วนถี่
รวมทั้งคนหลายหน้าพวกกาลี
ถ้อยวจีของมันนั้นอย่าฟัง

ก็บากบั่นฟันฝ่ามานานนัก
จึงมีหลักชีวีเป็นที่หวัง
กับคำคนติฉินหมิ่นชิงชัง
คือพลังผลักดันสู่วันนี้

ขออโหสิกรรมตามคำพุทธ
จงไปผุดไปเกิดเถิดยาหยี
ขอให้ท่านคิดการแต่ด้านดี
ขอให้พ้นอเวจีนะ....ที่รัก

natcha

[มานพ]

จงหนักแน่นหน่อยนะณัชชาน้อง
เรื่องขัดข้องหมองขุ่นที่ฉุนหนัก
จงอดกลั้นเอาไว้ใจได้พัก
น้องมีหลักมั่นคงจงไต่ตรอง

อันคำเขียนคำคนอย่าสนมาก
จะยุ่งยากหยิบยกรกสมอง
เก็บไว้คิดเรื่องงานผ่านเรืองรอง
แล้วตัวน้องจะสุขทุกข์ไม่มี



ต้องมีอะไรเข้าใจผิดกันแน่แน่เลย
ทุกคนลว้นเป็นคนดี

[สล่าผิน]

โถนัชชาดูซะหน้าเขี๋ยวเขียว
ช่างคดเคี้ยวปากดีเสียนักหนา
เที่ยวไปรู้จุ้นจ้านมารมายา
เหมือนคนบ้าหาเรื่องมาเคืองกัน

ช่างเข้าใจผูกเงื่อนเกลื่อนรู้สึก
มีสำนึกผู้ดีบ้างไหมนั่น
นิสัยทรามหยามคนไปวันวัน
ตัวเองนั้นหมดค่างามยามแสดง
..กุสุมา.. ตะละแม่



ก่อนว่าใครให้คิดสักนิดไหม
เขาเป็นใครเราเป็นใครไม่กินแหนง
เพียงแค่คิดอยากว่าควรมาแจง
ด่ากลางแจ้งแบบนี้ดีหรือไร

นี่หนอคนบนโลกโศกสลด
ใจมิอดปากจัดซัดกันได้
เป็นเพื่อนกลอนห่อนอยู่คู่กันไป
มิควรใส่คำหยาบช้าว่าวจี

สงสารนักณัชชาอย่าถือเขา
คนมัวเมาไร้ตรองต้องหลีกหนี
เขาคงคิดว่างามพล่ามพาที
ทำใจดีเอาไว้อภัยเธอ

สล่าผิน

[กฤษการกลอน]

โถนัชชาดูซะหน้าเขี๋ยวเขียว
ช่างคดเคี้ยวปากดีเสียนักหนา
เที่ยวไปรู้จุ้นจ้านมารมายา
เหมือนคนบ้าหาเรื่องมาเคืองกัน

ช่างเข้าใจผูกเงื่อนเกลื่อนรู้สึก
มีสำนึกผู้ดีบ้างไหมนั่น
นิสัยทรามหยามคนไปวันวัน
ตัวเองนั้นหมดค่างามยามแสดง
..กุสุมา.. ตะละแม่



ก่อนว่าใครให้คิดสักนิดไหม
เขาเป็นใครเราเป็นใครไม่กินแหนง
เพียงแค่คิดอยากว่าควรมาแจง
ด่ากลางแจ้งแบบนี้ดีหรือไร

นี่หนอคนบนโลกโศกสลด
ใจมิอดปากจัดซัดกันได้
เป็นเพื่อนกลอนห่อนอยู่คู่กันไป
มิควรใส่คำหยาบช้าว่าวจี

สงสารนักณัชชาอย่าถือเขา
คนมัวเมาไร้หมองต้องหลีกหนี
เขาคงคิดว่างามพร่ามพาที
ทำใจดีเอาไว้อภัยเธอ

สล่าผิน

อย่าได้พึงถือใครเป็นผู้ผิด
ล้วนมวลมิตรหมิ่นเหม่เซกันได้
แต่ติตรงถ้อยคำที่ช้ำใจ
ไม่ว่าใครไม่ควรสวนใส่กัน

สุนทรภู่ครูกลอนเคยสอนสั่ง
ให้ระวังลมปากที่หุนหัน
เป็นปลาหมอก็ตายวายชีวัน
เรื่องปากนั้นท่านสอนแต่ก่อนกาล.

....เป็นกำลังใจให้....

[Design with love ᵔᴥᵔ]

นั่งอ่านกลอนวันนี้ช่างดุเดือด
มีแต่คำชัดเชือดในกลอนฉันท์
ตอนอ่านคงสะใจสาดใส่กัน
เมื่อหวนพลันวันย้อนกลับนับอาวรณ์

กลอนเชือดเฉือนความรู้สึกให้เจ็บปวด
ต้องร้าวรวดด้วยน้ำคำซ้ำอักษร
ใจเย็นเย็นก่อนนะคะผู้เขียนกลอน
เมื่อนึกย้อนกลับมาว่าสิ่งใด

จุดประสงค์แท้จริงของคำกลอน
จักเว้าวอนความงดงามถามสิ่งไหน
วันนี้เราเขียนกลอนกันเพื่ออะไร
กลับหวนนึกในใจให้ถ่วนที

บทกลอนงดงามทางภาษา
ไม่ใช่ว่าทำน้ำใจให้หน่ายหนี
รักกันไว้เถิดเพื่อนกลอนวอนกวี
มาวันนี้อ่านกลอนกันพลันสุขใจ

                                with love"

[..กุสุมา..]

โถนัชชาดูซะหน้าเขี๋ยวเขียว
ช่างคดเคี้ยวปากดีเสียนักหนา
เที่ยวไปรู้จุ้นจ้านมารมายา
เหมือนคนบ้าหาเรื่องมาเคืองกัน

ช่างเข้าใจผูกเงื่อนเกลื่อนรู้สึก
มีสำนึกผู้ดีบ้างไหมนั่น
นิสัยทรามหยามคนไปวันวัน
ตัวเองนั้นหมดค่างามยามแสดง
..กุสุมา.. ตะละแม่



ก่อนว่าใครให้คิดสักนิดไหม
เขาเป็นใครเราเป็นใครไม่กินแหนง
เพียงแค่คิดอยากว่าควรมาแจง
ด่ากลางแจ้งแบบนี้ดีหรือไร

นี่หนอคนบนโลกโศกสลด
ใจมิอดปากจัดซัดกันได้
เป็นเพื่อนกลอนห่อนอยู่คู่กันไป
มิควรใส่คำหยาบช้าว่าวจี

สงสารนักณัชชาอย่าถือเขา
คนมัวเมาไร้ตรองต้องหลีกหนี
เขาคงคิดว่างามพล่ามพาที
ทำใจดีเอาไว้อภัยเธอ

สล่าผิน

 

[ดอกกระเจียว]

อนิจาหน้านี้ก็หน้าฝน
พิรุณหล่นโปรยปรายสายน้ำใส
หนาวน้ำค้างพร่างพรมระทมใจ
ไยก่อไฟสุมอกซ้ำโศกตรม

อภิวาทวันทาคาราวะ
วิวาทะในวาทีมีเหมาะสม
ครวญคิดเถิดอย่าเกิดก่อต่ออารมณ์
ไว้นิยมสืบไปในบ้านกลอน


ไฟที่ร้อนนั้นเอาน้ำไว้ชำระ
ไฟโมหะจงคำพระเข้าไถ่ถอน
สร้างสังคมแบ่งปันนั้นขอวอน
ไว้ห่วงหาอาทรมิรู้คลาย


 

[plang]

  ..อันคำกล่าวว่าทอพอเถอะนะ

ลดเลิกละปะทะกันดีกว่าไหม

เราทุกคนพลกวีปรองดองใจ

เริ่มต้นใหม่เรื่องหมางใจโยนมันทิ้ง

   ..อาจมีบ้างบางอารมณ์ทำให้ฉุน

เขาอาจเอ่ยอ่อนละมุนทุกหยดลิ้น

แต่คนฟังคือเรากลับแปลปลิ้น

อารมณ์ศิลป์ก็แปรปรวนเป็นเคืองกัน

 
  ..ให้บ้านนี้เป็นที่พักยามเราท้อ

มาร่วมกันสานต่อและเติมฝัน

ใช้อักษรเป็นสื่อแทนใจกันและกัน

สมานฉันท์แทนสายใยในกวี..

 ..............................

         

     ..   แพง  ..