ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[บ๋อม กังแอน]

ชื่อบทกลอน :"เหงาและคิดถึงเธอ"
ผู้แต่ง : บ๋อม กังแอน

    ทิฆัมพรซ้อนซับสลับลอย
สุริยาลาคล้อยค่อยค่อยหาย
นิศานาถสาดส่องผ่องประกาย
แสงสยายพรายพร่างสว่างตา

    อยู่คนเดียวเปลี่ยวเปล่าเหงาฤดี
ยอดยาหยีศรีไพรอยู่ไหนหนา
เคยร่วมเรียงเคียงคู่อยู่กายา
กู่ก้องหล้าธราดลให้ยลยิน

    คิดถึงเธอเพ้อพร่ำรำพันร้อง
ยามหวนมองย้อนไปใจถวิล
ภาพเก่าเก่าโหยหาน้ำตาริน
เจ้าผกผินบินลี้ท้องที่ใด

    ฝากปักษาพาคำไปพร่ำบอก
ฝากระรอกเกลียวคลื่นที่ครืนไหว
ฝากว่ารักห่วงหาและอาลัย
ฝากดวงใจสุกใสส่งให้เธอ..

[some one]

กลอน   คิดถึงเธอรู้บ้างไหม
ผู้แต่ง  some   one 

ใจนี้แสนปวดร้าวอยู่ทุกคราว
ในนาทีที่ลมหนาวพัดโอบกายจนใจสะท้าน
ทำให้หวนนึกถึงเมื่อวันวาน
วันที่รักยังหวานยังตรึงใจ
วันที่มีเธอค่อยกอดให้อุ่นไอ
วันที่ได้อยู่คู่เคียงกับเธอคนที่รัก
เธออยู่ไหน เป็นยังไง ใจร้องถาม
ได้แต่ขอให้ลมช่วยพัดความรัก ความคิดถึงที่ฉันมี
ส่งตรงไปหาเธอที่อยู่ไกลแสนไกล
หว้งว่าเธอคงได้รับมันสักวันหนึ่ง
อยากให้เธอรู้ว่ายังมีใครคนหนึ่งที่คิดถึงเธออยู่ทุกเวลา
แม้ไม่เจอหน้า  ขอแค่ได้สบตากับเธอผ่านแสงดาว
ในกลางคืนที่แสนจะเหน็บหนาว
อาจไม่มีมือที่ว่างเปล่าของเธอโอบฉันไว้
แค่หลับตาแล้วคิดถึงเธอก็ทำให้ ฉันรู้สึกเหมือนเธอกอดฉันไว้
มันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ทำให้ฉันได้เจอเธอ
แม้เป็นแค่ความคิด  ในความฝัน
มันก็ยังดีกว่าการที่ฉันร้องไห้เพราะไม่เจอเธอ
ดีกว่าการพร่ำเฟ้อทีไรจุดหมาย
แค่ได้ฝันว่ามีเธออยู่เคียงข้างกาย
ก็ยังดีกว่าคิดว่าไม่มีใครข้างๆฉันนอกจากเงา
ส่วนความเหงาที่ฉันได้เจอในวันที่ไรเธอนั้น
บ้างครั้งอาจทำให้ฉันมีน้ำตา
แต่เธอรู้ไหมว่ามันมีค่ากันฉันมากเพียงใด
น้ำตาคอยสอนให้ฉันได้เข้าใจว่าเธอมีค่ากับหัวใจดวงนี้
หากสักวันหนึ่งที่แสนยาวนานนั้น เธอหวนกลับคืนมา
อย่าปล่อยให้เธอจากไปอีกครา
ถ้าไม่อยากให้น้ำตาต้องไหลและเหงาใจอย่างวันนี้
วันที่ไม่มีเธอให้บอกรัก

[นพตุลาทิตย์]

ชื่อบทกลอน  พิษรัก...แรงเหงา
ผู้แต่ง  วิศว(กรรม)กร


ขอบคุณรูปจากอินเตอร์เน็ต ขอรับ

๑ วิเวกว้างร้างรอนซ่อนความเหงา
ฟ้าสีเทาหม่นหมองมองหวั่นหวาม
พายุใหญ่ไหวสืบคืบคุกคาม
โอนเอนตามอารมณ์ตรมติดตรึง

๒ ให้โหยหาห้วงรักพาพักจิต
คนเคยคิดคบอยู่สู่ความถึง
ร่างรอนแรมรักห่างอ้างคำนึง
ซ่านทรวงซึ้งซับอกระทกครวญ

๓ เหมือนมืดมิดหม่นหมางไร้ทางคู่
ยามยืนอยู่ยังยินเพลงพิณหวน
สั่งโศกสารสอดส่ายร่ายเรรวน
จากเจ็บจวนจำจรรอนลาไกล

๔ ขาดคนคู่เคียงข้างร้างรอยรัก
โรยรินทักทาบทอถ่อทางไถ
เพียงพบเพื่อพลัดพรากจากจินต์ใจ
เจ็บจางใสสู่สินธุ์สุดสิ้นทรวง

๕ คู่เคียงเคยเชยชมล่มหรือรอด
จากใจจอดทิ้งทวนหวนให้หวง
หมองหม่นไหม้ไร้คู่รู้รักลวง
ขาดคนควงเลยเหงาเจ่าจองจำ

๖ ฤๅรักรอดรักร้างลางล่วงรู้
ขอคอยคู่เคียงคบขบคิดขำ
ร้อยเรื่องราวเรียงรายรักร่ายรำ
โชยชื่นฉ่ำช่อชู้ชูชิดเชยฯ

๑ กลบทอักษรล้วน ๒
๒ กลบทจตุรงคยมก
๓ กลบทเบญจวรรณห้าสี
๔ กลบทเบญจวรรณห้าสีสามชั้น*
๕ กลบทละเวงวางตรวจ
๖ กลบทอักษรล้วน ๑

* กลบทนี้ไม่ทราบว่ามีอยู่แล้วหรือไม่ ผมตั้งชื่อให้เอง ครับ

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

ชื่อบทกลอน : คู่กรรม
ผู้แต่ง :  ปุถุชน ฅนธรรมดา

<a href="http://www.youtube.com/v/pR4IdyCmglE&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/pR4IdyCmglE&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ตั้งใจจิตอธิษฐานผ่านฟากฟ้า
ดวงดาราเกลื่อนสิ้นทุกถิ่นฐาน
โปรดสดับรับรู้เป็นพยาน
ทรมานเท่าไหร่ใจยังรอ

แม้จะวายตายจากพรากสิ้นสูญ
รักนี้ทูนเทิดมั่นไม่หวั่นท้อ
มอบวิญญาณขอเคียงเพียงพะนอ
จักเฝ้ารอบนฟ้าเวหาดาว

ด้วยใจรักเหลือล้นคณนา
แต่ชีวิตอนิจจามาเหน็บหนาว
ขอรักยงคงมั่นกันยืนยาว
สิ้นสกาวพราวแสงแห่งวิญญาณ

แต่ปางก่อนย้อนกรรมที่ทำร่วม
จึงนำสวมใยรักที่ถักสาน
ให้สองเราเฝ้าซึ้งตราตรึงกาล
ตราบชั่วนาน,อสงไขยอย่าไกลกัน

แม้นภิรมย์จมขาดในชาตินี้
จะรอที่ทางเชือกช้างเผือกฝัน
ขอคอยเราเคล้าเคียงเรียงคู่กัน
ชั่วนิรันดร์กัลป์กัปอย่าลับเลือน ฯ


~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

[รุ่งอรุณ]

ชื่อบทกลอน : ขอเป็นคนไกล
ผู้แต่ง : รุ่งอรุณ



โทรศัพท์ถูกวางอย่างเหงาหงอย
หลายครั้งบ่อยเกินนับที่จับถือ
สัมผัสความเย็นชาจากฝ่ามือ
และหนักตื้อเกินกว่าหยิบมาโทร

คนอย่างเราเท่านี้ก็ดีถม
แค่เพียงลมแล้งคิดสิทธิ์มากโข
นามสกุลที่ใช้มิใหญ่โต
ที่จะโอ้อวดใครให้มามอง

ขอเป็นเพียงคนไกลใครคนหนึ่ง
ที่คิดถึงห่วงใยไม่เป็นสอง
มิขอเป็นคนใกล้ได้ครอบครอง
เป็นเจ้าของใช้สิทธิ์ชิดเชยชม

แม้ฉันเหงาเศร้าสร้อยละห้อยหา
ปรารถนาเพียงเธอนี้มีสุขสม
ในทุกช่วงเวลาของอารมณ์
ฉันตรอมตรมถูกหมิ่นฉันยินดี

 

 ๐รุ่งอรุณ๐

[สุวรรณ]

ขอบพระคุณภาพจากอินเตอร์เนตค่ะ

ชื่อบทกลอน : ความคิดถึงกำลังเดินทาง
ผู้แต่ง : สุวรรณ

อดยิ้มไม่ได้กับใบหน้าท่าทะเล้น
ทั้งนิสัยใจเย็น ขี้เล่นเก่ง
ของเธอมีให้ฉันอย่างกันเอง
ส่งเสียงทำครื้นเครงเสมอมา

วันนี้เธอจากลาเพราะหน้าที่
ฝากรอยจำที่มีให้ครวญหา
ทั้งท่าทางหยอกล้อก่อนจากลา
อีกสายตาว่าหวงเป็นห่วงกัน

ฉันยิ้มทักสายลมที่พรมเพ้อ
ฝากถึงเธอคนเดิมมาเติมฝัน
ทั้งห่วงหาอาทร อ้อนส่งจันทร์
เพิ่มเติมความผูกพันของสองเรา

นั่งใต้ร่มชมพู่แหงนดูฟ้า
อยากไขลานเวลา พาความเหงา
ให้หยุดลงตรงที่ไกลไกลเงา
ของคนยิ้มเศร้าเศร้าเฝ้ารอเธอ

ความคิดถึงเดินทางไปแล้วนะ
ทุกช่วงกาลเลยล่ะ ไม่เคยเผลอ-
ลืม,  ฝากถ้อยร้อยคำมาปรนเปรอ
หวังบำเรอเธอสุขทุกชั่วยาม

[Dragon.]

“ สัญญา ที่เธอลืม ”
ดวงตะวัน   ลับลง   ตรงขอบฟ้า
เหมือนสัญญา   หายไป   กับหน้าฝน
เธอจากไป   พร้อมกับใจ   ใครอีกคน
ผ่านหน้าฝน   ต้นหนาว   ไม่ข่าวมา

   คอยสัญญา   คอยลับ   ไม่กลับหัน
ผ่านคืนวัน   เหน็บหนาว   ยิ่งสับสน
ได้แต่รอ   ท้อใจ   ยิ่งร้อนรน
จะกี่ฝน   กี่หนาว   เฝ้าแต่คอย

   อยากมีปีก   โผบิน   ได้ดั่งนก
จะได้โบก   บินไป   ดั่งใจฝัน
จะได้หอบ   ความคิดถึง   ที่เนี่นนาน
ไปกองไว้   หน้าบ้าน   คนใจดำ

   ให้เธอรู้   ว่าใคร   เขาคิดถึง
ให้เธอรู้   ว่าใคร   เขาห่วงหา
อยากให้รู้   เอาไว้   ทุกเวลา
ที่ผ่านมา   ไม่เคยหยุด   คิดถึง “เธอ”

[รัตนาวดี]

ชื่อบทกลอน:..“จะรู้บ้างไหม?”
ผู้แต่ง:...รัตนาวดี..

ทุกคืนที่ คลื่นเหงา รุมเร้ารอบ
ดุจล้อมกรอบ ฤทัย จนไหวหวั่น
คิดถึงคำ ใครหนึ่ง ซึ่งจำนรรจ์
เคยร่วมฝัน  พร่ำพลอด กอดอุ่นอิง..

เวิ้งขอบฟ้า กว้างไกล เหนือใดกั้น
ทุกคืนวัน ความเหงา วิ่งเข้าสิง
ฤาถูกมนตร์ ทายทัก ส่งรักจริง
ในความนิ่ง ไยเรา เศร้าเดียวดาย..

ยามค่ำคืน ที่เหงา เข้าสะกิด
สุมดวงจิต ร้อนรน หม่นกระหาย
ความคิดถืง ดื่มด่ำ ทำเหงาคลาย
คนโชคร้าย พอฟื้น คืนฤดี..

เธอจะรู้ บ้างไหม ใครคนหนึ่ง
กำลังซึ้ง วันวาน ซ่านสุขี
ขอพระพรหม ดลใจ ได้โปรดที
นำรักนี้ นิรันดร์ และมั่นคง..

เหลียวมองจันทร์ โดดเดี่ยว เปลี่ยวเวหา
ชวนให้เหงา วิญญาณ์ พาจิตหลง
โอ้..เธอจ๋า อยู่ไหน ใจพะวง
คนซื่อตรง ครวญหา ทุกนาที..

รัตนาวดี

[ดอกกระเจียว]

ชื่อบทกลอน   : คิดถึงเธอ
ชื่อผู้แต่ง       : ดอกกระเจียว

1.ริมหน้าต่าง

ฝนหม่นมืดเมฆหนาบนฟ้ากว้าง
ฉันมองไปอย่างอ้างว้างและเงียบเหงา
ละอองฝนสาดกระเซ็นเย็นลมเล้า
ท่ามเมฆหมอกสีดำเทาอันเหว่ว้า

ความเยียบเย็นและเหน็บหนาวซ้ำเศร้าสร้อย
หวนละห้อยในเล่ห์เสน่หา
ที่พลัดพรากจากไปในกาลเวลา
ร้อยทิวาพันทิวา...ยังคะนึง




2.ในห้อง

เศษกระดาษที่เพียรเขียนครึ่งตระกล้า
ฉันบันทึกถึงเธอว่าฉันคิดถึง
แต่มิอาจแทนรู้สึกที่ตราตรึง
มือฉันจึงบี้...บี้...ขยี้...ทิ้ง

ในห้องที่เหงาเงียบไร้เสียงขับกล่อม
ไม่มีกลิ่นหอมหวลความเพริศพริ้ง
ไม่มีเพื่อนไม่มีใครในความจริง
ฉันพักพิงในความโดดเดี่ยว...และเดียวดาย



3.คิดถึง

ฉันเห็นเธอในความรู้สึกนึกคิด
แต่มืดมิดดวงใจไม่อาจหมาย
รักหนหลังที่มันพังทลาย
เหมือนดั่งปราสาททรายมิคงทน

ใครเจ็บกว่ากัน...ใครกันรู้สึก
ยิ่งรำลึกยิ่งปวดร้าวขึ้นอีกหน
แต่ฉันมิอาจรักใครได้อีกคน
จึงคิดวกวนคร่ำครวญ...ถึงแต่เธอ





4.หักใจ

ฉันไม่อยากมองไกลไปฟากฟ้า
จึงกลับหน้าเข้าห้องคราวหมองเหม่อ
ถึงคิดไขว่คว้าไปอาจไม่เจอ
รักคงเพียงความพร่ำเพ้อของฉันเอง

[จ.รัตติกาล]

ชื่อ:คนในฝัน
ผู้แต่ง:จ.รัตติกาล

ลากสังขารผ่านเวลาหาแหล่งหลัก
จุดสิ้นสุดหยุดพักเจอรักแท้
ที่ตรงนั้นมีฝันไม่ผันแปร
ผ่านกระแสกาลเวลามุ่งหน้าไป

รู้เพียงแต่แค่ว่าค้นหาอยู่
ยังไม่รู้รักนั้นมาวันไหน
ได้แค่ลองมองผ่านสู่การณ์ไกล
หยุดที่ใครคนใดเมื่อไหร่กัน

รอรักแท้แค่นี้สิ่งที่ขอ
ยอมทนรอต่อไปใจไม่หวั่น
กลางฝูงชนคนเพียบกลับเงียบงัน
เดินตามฝันอันเด่นชัดด้วยศรัทธา

ยังดั้นด้นค้นใจแต่ไม่พบ
จุดบรรจบครบฝันที่สรรหา
ออกก้าวเดินเนินนานเริ่มด้านชา
เริ่มรู้ว่ารักแท้ไม่แน่นอน

รักผ่านมามากหลายสุดท้ายห่าง
รักลาร้างตลอดใจถอดถอน
รักครั้งใดใจนั้นชอบสั่นคลอน
รักก่อนก่อนพลาดพลั้งเราพังลง

คงจุดยืนคืนวันอย่างฝันใฝ่
ไม่เผอลไผลใจหันไปฝันหงส์
แค่คนที่มีกันทางฝันตรง
สมประสงค์คงมั่นส่งฝันพอฯ

[Billboard]

              สุราใต้ฟ้าพราว
              ประพันธ์โดย:Billboard

           คืนฟ้าใสมองแสงโสมสาดส่อง
     ใจละล่องลอยลิ่วเหินเวหา-
     เวิ้งนภางค์พลางนึกถึงกานดา
     จิบสุราโดดเดี่ยวใต้แววดาว
            พอเคลิ้มเคลิบดาราก็คลาเคลื่อน
      สติเลือนรางลงอกสั่นหนาว
      เห็นประกายนับล้านพลอยเพชรพราว
      ตาร้อนผ่าวภาพซ้ำเหยีบย่ำใจ
            นึกเวทนาตัวและดาวนัก
      โทษกรรมชักนำพาไล่ขับไส
      เราห่างน้องดังดาวจากหมู่มาไกล
      โคจรไปนานพบประสบกัน
            ทอดอาลัยทิ้งร้างลงแทบพื้น
      สร้อยสะอื้นเศร้าแสบทรวงโศกศัลย์
      ปล่อยเมรัยครอบจิตไม่กีดกัน
      อยู่อย่างนั้นนอนนึกถึงน้องนาง
            ยามฟ้าใสสิ้นแสงโสมสาดส่อง
      มองเเสงทองอาบไล้เมื่อฟ้าสาง
      สุราสิ้นฤทธิ์แล้วค่อยปล่อยวาง
      แม้รักร้างลาไกลแต่ใจคง

[มนัสศิยา]

หัวข้อกลอน:มีแต่ความเหงา...ที่เฝ้ารอเธอ
ผู้แต่ง:มนัสศิยา

ร้อยเรียงท่อยอักษรเป็นกลอนสาสน
จากดวงมานของคนเหงาเฝ้าห่วงหา
รอสักวันที่เธอจะกลับมา
ตามสัญญาที่ให้ไว้ในครานั้น

ในวันนี้ทำได้เพียงแค่คิดถึง
ใครคนหนึ่งซึ่งอยู่ในความฝัน
กอดความเหงาเพื่อรอคนที่ผูกพัน
ทำได้เพียงแค่นั้น...ฉันรอเธอ

[PCH]

ชื่อกลอน เธอจากไปใจฉันเหงา
ผู้แต่ง PCH

เคยอิงแอบ แนบชิด สนิทสนม
กอดเกลียวกลม ใกล้กาย ในวันหนาว
หอมความรัก กลิ่นละมุน กรุ่นเรื่องราว
เมื่อครั้งคราว ได้เคียงคู่ อยู่ข้างเธอ
มองรอบห้อง เห็นของขวัญ ในวันหวาน
แม้เนิ่นนาน ใจจดจำ ย้ำเสมอ
ภาพเก่าเก่า หวนย้อน นอนละเมอ
ถึงไม่เจอ ยังรักมั่น ไม่ผันแปร
มิอาจทำ ใจตื่น คืนจากฝัน
เมื่อความจริง ฟาดฟัน ฉันย่ำแย่
คราวเราจาก กันไกล ใจอ่อนแอ
เพิ่งรู้แน่ ว่ารักแท้ มีแค่เธอ
ได้ซึ้งถึง ความเหงา ก็คราวนี้
นานนับปี รอคอย นั่งหงอยเหม่อ
ปฏิทิน ชินรอยฆ่า การอเจอ
แต่ต้องเก้อ ก็เพราะเธอ ไม่อาจคืน

[Charlie]

ชื่อกลอน:ฝากคิดถึง
ผู้แต่่ง:Charlie

อยากเอาสี  ไประบาย  ที่ปลายฟ้า
เขียนคำว่า  สุดที่รัก  และคิดถึง
แม้เราสอง  ต้องไกลกัน  ยังฝันคนึง
มองภาพเธอ คนที่ซึ้ง  ก่อนนิทรา

หลงเพียงรูป  จูบกระดาษ  วาดสัมผัส
ด้วยดวงใจ  เฝ้ากระหวัด  เสน่หา
เพลิงร้อนแรง  แห่งรักรุม สุมอุรา
จึงฝากเอ่ย   เป็นวาจา  ว่ารักจัง

[baibua]

ชื่อบทกลอน :"ความเหงาครอบงำ"
ผู้แต่ง : แม่ใบบัว
คนเหงาคนหนึ่งที่คิดถึงเธอ      
เฝ้าพร่ำเพ้อบ่นหาเวลาเหงา
ลืมแล้วหรือความรักระหว่างเรา   
ยิ่งนานเนาเหงาในจิตคิดละเมอ
เมื่อเหงาก็ยิ่งหงอยน้อยใจนัก      
เคยได้ทักถามหาอยู่เสมอ
แต่วันนี้ไร้ซึ่งเงาของเธอ      
ถ้าได้เจอความเหงาเบาไปครัน
เธอนั้นเป็นคนแรกได้รู้จัก      
มาถามทักเรื่องราวเกี่ยวกับฉัน
แล้วก็ได้เป็นมิตรและผูกพันธ์      
จากเพื่อนกันเป็นคนรักพิงพักใจ
แต่วันนี้เธอทิ้งไปให้ฉันเหงา      
ไม่เหลือเงาเธอจากฉันไปแห่งไหน
แม้คำลาสักนิดไม่เหลือไว้      
ทิ้งฉันให้ความเหงาเข้าครอบงำ
 

[baibua]

ชื่อบทกลอน :"ฝนมาคนเหงา"
ผู้แต่ง : แม่ใบบัว

ฝนมาฟ้าครึ้มฉันซึมเศร้า           
เหงาสุดเหงาโหยหาพาใจหวั่น
อยู่ไปให้พ้นผ่านเพียงวันวัน
อยากจะฝันถึงคนไกลร้างไปนาน
ความเหงาเข้ามาเหยียบเสียบให้ช้ำ         
อยากขอคำสำเนียงเสียงแว่วหวาน
อยากให้เธออยู่ใกล้ไปนานนาน   
เมื่อวันวานยังออดอ้อนให้อ่อนใจ
ฝนซาฟ้าสางไม่ส่างเหงา   
จิตใจเราโศกซ้ำเศร้าหวั่นไหว
เมื่อไรหนอความเหงาจะจากไป   
วอนเท่าไรเจ้าความเหงาเขาไม่ลา
หรือจะอยู่คู่กับฉันไปเนิ่นนาน   
สุดรำคาญเมื่อความเหงาเข้ามาหา
ความเหงาเจ้ารู้ไหมฉันเอือมระอา   
ฉันขอลาจากไกลไปเสียเอง



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เปรียว]

ชื่อบทกลอน : เหงา
ผู้แต่ง : เปรียว

ห้องนอนเก่าอบอุ่นเคยหนุนแขน
เคยซบแผ่นอกอุ่นละมุนไหว
สบสายตาก็ซึ้งถึงความใน
ใจถึงใจห่วงหาแสนอาทร

เสียงกระซิบแผ่วเบารุมเร้าจิต
ตกหว้งฤทธิ์สวาทมิอาจถอน
ภาพของเธอเด่นชัดไม่ขาดตอน
เสียงออดอ้อนปั่นป่วนรันจวนใจ

ภาพอดีตคอยย้ำความรู้สึก
คราใดนึกขึ้นมาพาโหยไห้
ในยามนี้เธออิงแอบแนบอกใคร
รู้หรือไม่ฉันท้อทรมาน

ยามต้องอยู่ดายเดียวฉันเปลี่ยวเหงา
ไม่มีเขาไม่มีรักเหมือนหักหาญ
ยามคิดถึงอ้อมแขนแสนร้าวราญ
เธอพล่าผลาญฉันให้ตายทั้งเป็น

คิดถึงเธอทุกคราที่ตาหลับ
รอเธอกลับทุกครั้งยังไม่เห็น
กินน้ำตาต่างข้าวทุกเช้าเย็น
สุดลำเค็ญฤทัยไม่สร่างเซา

ห้องนอนเก่าห้องนี้เคยมีสุข
ยามนี้ทุกข์หมองไหม้เหนื่อยหน่ายเหงา
ความคิดถึงหม่นหมางไม่บางเบา
ฉันสุดเศร้าหมองไหม้เมื่อไร้เธอ

เปรียว

[BangPlaMa]

ชื่อบทกลอน :คนเหงา คนหนึ่งที่คิดถึงเธอ
ผู้แต่ง : BangPlaMa

คนเหงา คนหนึ่งที่คิดถึงเธอ
คนเหงา ที่เฝ้าเผลอ ละเมอหา
คนเหงา คนนี้ที่รักเธอเท่าชีวา
คนเหงา หรือคนบ้าหนาตัวเรา
คนหนึ่ง คนนั้นที่ฉันหลงรัก
คนหนึ่ง ที่ผลัก ให้ฉันเหงา
คนหนึ่ง คนนี้ที่เธอหูเบา
คนหนึ่ง ซึ่งงี่เง่าปล่อยเขาไป
ที่คิด    คิดอยู่ไม่รู้หรอกว่า
ที่คิด    ตลอดมานั้นถูกต้องไหม
ที่คิด    คิดถึงเธอหมดหัวใจ
ที่คิด    อยู่ข้างในใครจะรู้เรื่องราว
ถึงเธอ   ที่ฉันนั้นเล่าเฝ้านึกฝัน
ถึงเธอ   คนนั้นทำฉันเหน็บหนาว
ถึงเธอ   ที่โดดเด่นดุจเช่นดาว
ถึงเธอ   ชาวบ้านกลอนไทยในนี้เอย