ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

หากเธออาศัยในอดีต เธอจะหลงลืมวันนี้
และวันพรุ่งนี้ เธอจะนั่งคิดถึงวันนี้
เด็กเอย บางสิ่งที่เด็กชายนิรนามได้ฉกชิงไป
คือสิ่งที่ไม่อาจหวนกลับคืน
ดอกไม้ที่เขามอบให้ ถึงแม้จะเหี่ยวเฉาไป
แต่หากวางมันไว้ในถูกที่ทาง
ดอกไม้อีกช่อจะผลิบาน
กลิ่นของเด็กชายยังคงอบอวล
แต่หากเธอเปิดหน้าต่างออกไป
เธอจะได้พบกลิ่นแห่งไอดินและกลิ่นฝน
สายลมแห่งกาลเวลาอาจช่วงชิงวัยเยาว์ไปจากเธอ
แต่ไม่อาจช่วงชิงหัวใจแห่งวัยเยาว์อันพิสุทธิ์ไปจากเธอทั้งสอง
ลองหลับตา ยิ้ม เบิกบาน และเต้นรำไปพร้อมกับสายลมนั้น
ด้วยหัวใจ ของเด็กน้อย.. ที่แย้มบานรับเช้าวันใหม่
ดอกไม้ที่เขามอบให้ ถึงแม้จะเหี่ยวเฉาไปสักวันหนึ่ง
แต่หากวางมันไว้ในถูกที่ทาง
ดอกไม้อีกช่อจะผลิบาน.. พร้อมหัวใจเธอ

ดูนั่น ความรักยิ่งใหญ่ปานใด
ดูสิ.. ตัวเราช่างเล็กจ้อย ..

[เขียนชีวิต]

ดักแด้สลัดคราบ และโผบิน
เพื่อให้ดอกไม้ชูช่อ.. ตามฤดูกาล
ผีเสื้อ แห้งกรังและตายลง

[เขียนชีวิต]

จงริดรอนปีกแห่งเรา
และบินไปสู่อ้อมพระหัตถ์ของพระผู้เป็นเจ้า
แม้เราจะต้องไร้ปีก และเจ็บปวด
แต่ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรเลย
จงบินไป.. ความรัก บินไป

สู่ที่ที่เธอจะแย้มบาน.. นิรันดร์

[เขียนชีวิต]

ภาพทับซ้อน ของเธอ และ เธอ
ภาพเสมือน ของความรัก และความจริง
เธอทั้งสอง อาจคือเงา ของเธออีกคน
ที่ซ่อนอยู่ ในแววตาของชายอีกคน
ที่ทับซ้อน ตัวฉัน และเขา และเรา
เรา่ต่างคือภาพทับซ้อน เสมือนจริง ที่แสนพร่ามัว
แต่ชัดเจน มากที่สุด ต่างภาพโพลารอยด์
ที่ถูกเติมแต้ม ด้วยความฝันเฟื่องของเด็กชายและเด็กสาว
เขาทั้งสองทดลองที่จะจูบ ทดลองที่จะใคร่
และทดลอง ที่จะมีรัก
เราทั้งหลาย ต่างเฝ้ามองเด็กน้อยทั้งสอง
ดำรงซึ่งวิถีแห่งเรา
เราต่างเฝ้ามอง ด้วยความนิ่งเงียบ และเย็นชา
เกินกว่าที่เด็กทั้งสอง จะมีความรัก ให้ตัวพวกเขาเอง
เราจึงเก็บพับภาพความฝันเหล่านั้นเอาไว้ อย่างมิดชิดที่สุด
ใต้หมอนของเรา

[เขียนชีวิต]

จริงแท้ ความเดียจฉันท์ทำร้ายเรา
เราจึงตายอย่างไร้ค่า
แววตาที่เศร้าหม่น และไร้ชีวิต
กลายเป็นแววตาแห่งชีวิต
ที่ไม่มีอยู่จริง ..
ในสงคราม ที่ไม่มีวันจบสิ้น

[เขียนชีวิต]

ชีวิตคือการพบและพราก ท้ายที่สุดเราต่างพบเพื่อลาจาก
การเดินทางของเราและเรา ที่เวียนวนมาพบกัน
ในห้วงมหรรณพอันว้าเหว่ เราต่างได้ทักทาย และโอบกอดกันและกัน
เป็นเพียงชั่วเสี้ยวแสนสั้น ที่เราได้อยู่ในชายคาเดียวกัน
เคยสบตากันเช่นอาคันตุกะ ปลอบโยนเราเสมือนมิตรแท้
และวันนี้เธอลาจากไปยังที่ที่เธอมา
ในยามฟืนฟอนแห่งชีวิตมอดดับ เราต่างหวนกลับคืน สู่ความว่างเปล่า
อาจทิ้งไว้ คือน้ำตาของผู้ยังอยู่ และเรื่องราวแห่งความสุขและโศก
ที่เธอ ฉัน เขา และอีกหลายคนจะจดจำ
เรื่องราวที่จะเติมเต็มช่องว่างของผู้ยังอยู่
เรื่องราวที่จะเป็นฟืนไฟในยามเหน็บหนาว
เรื่องราว ที่บอกเล่า ถึงสิ่งวิเศษ ที่เราได้รับ จากหัวใจของกันและกัน
ขอบคุณ ขอบคุณ.. ขอบคุณ คงหาคำใดเหมาะสมมากไปกว่านี้ไม่มีแล้ว
ขอบคุณ..

สวัสดีความตาย.. ตราบที่ฉันดำรงอยู่ ฉันจดจำเธอ

[เขียนชีวิต]

ชีวิต ช่างเหมือนการเดินทาง
ไร้ซึ่งวิถีทาง
ที่เมื่อเราบรรลุจุดหมาย
คือการกลับคืนสู่อ้อมอกธรณี

ธรณิศร ..

[เขียนชีวิต]

ไม่ใช่ฉัน .. ที่สะท้อนผ่านนัยน์ตาของเธอ
ในค่ำคืนที่เราสองต่างสบตาและบรรจงกอดจูบอย่างปลอบโยน
ไม่ใช่ทั้ง ฉัน เขา เธอ ..
ทั้งหมดต่างเป็นเพียงม่านหมอกแห่งตัณหา

เราต่างปลอบประโลมตัวเราว่านั่นคือรัก
ภาพแต่ละภาพค่อยค่อยเลือนลาง
รอยจูบค่อยค่อยจืดจางลงไป

สวัสดีความเงียบ .. เธอและความเหงา
สำเร็จนาฏกาม เสพสังวาสโดยมีเสียงถอนหายใจของฉันบรรเลงประกอบ
นานแค่ไหนแล้ว .. ที่ไม่มีเขามาคั่นกลาง

สวัสดีความรัก .. เธอหายไปไหน

[เขียนชีวิต]

กาลครั้งหนึ่ง ..
เราต่างตามหาปราสาทของเจ้าหญิง
ที่ซึ่งเราจะสละชีวิตเพื่อเติมเต็มจิตวิญญาณ

กาลครั้งหนึ่ง ..
แม่มดร่ายมนต์ใส่กษัตริย์เพื่อมงกุฎที่ไม่มีราคา
เจ้าหญิงบนหอคอยสูงปิดตายต้องการวีรบุรุษ

กาลครั้งหนึ่ง ..
วีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ได้ทิ้งหญิงอันเป็นที่รักไว้เบื้องหลัง
เพื่อจุมพิตเจ้าหญิงผู้เลอโฉมที่ไม่รู้จักแม้ชื่อ

กาลครั้งหนึ่ง ..
หญิงสาวผู้ถูกทอดทิ้งได้ละทิ้งหัวใจของเธอเองไว้เบื้องหลัง
ไขว่คว้าซึ่งอำนาจที่จะนำพาการนองเลือดมาสู่เรา

กาลครั้งหนึ่ง ..
ฉันคือแม่มด เธอคือเจ้าหญิง เขาคือพระราชา
แต่ .. ไม่มีใครเป็น ' วีรบุรุษ '

[เขียนชีวิต]

แสงตะเกียงนับร้อยเปล่งประกาย
เราต่างสวมหน้ากากแห่งความรื่นเริงเพื่อปกปิดโศกนาฏกรรม
เรายิ้มหัว และโลดแล่นไปตามท่วงทำนองแห่งความเงียบ
บทเพลงแห่งการจากลาช่างว่างเปล่า
เราจึงร้องบรรเลง เต้นรำ ด้วยความสับสนที่ไม่อาจเกิดเสียง
ท่ามกลางแสงตะเกียงในงานเต้นรำ
เราไม่อาจมองเห็นน้ำตา .. ของกันและกัน

[เขียนชีวิต]

เมื่อเธอตระหนักถึงความรักที่แท้
หัวใจของเธอจะไม่อาจช่วงชิงสิ่งใดได้
ไม่ใช่เพราะความดีงาม หรือความชั่วช้าที่คอยบงการเธอ
มันเป็นเพียงการตระหนักรู้ถึงความงามที่แท้
เธอจะไม่อาจริดรอนดอกใบของความรักได้
แม้ว่าความรักนั้นจะสามารถกลั่นเป็นยาพิษที่ร้ายแรง
เธอไม่อาจริดรอนกิ่งก้านของความรักได้
แม้ว่ามันจะเต็มไปด้วยเสี้ยนหนาม
เธอไม่อาจเด็ดริดบางสิ่ง ที่โชยกลิ่นหอมอันชวนคลื่นเหียนได้
เธอไม่อาจแม้แต่จะช่วงชิงชีวิตของเหล่าแมลงที่คอยกัดกินความรัก
เธอจะทำได้เพียงเฝ้ามอง และซาบซึ้งขอบคุณ
และเมื่อนั้น เธอจะตระหนักรู้ ว่าเธออยู่ในฝืนป่าใหญ่
อยู่ในห้วงสมุทรอันอุดม อยู่ท่ามกลางเสียงร้องของหมู่นก
และเรื่องเล่าของเหล่าภูตพราย
ที่นั่น เธอจะพบ ความไพศาลแห่งรัก
และตระหนักรู้ .. ว่าเราเป็นเพียงจุลภาคเล็กจ้อย
ที่หมุนวน .. รอบ 'ความรัก'

[เขียนชีวิต]

การทำดีไม่อาจทำให้เธอเป็น "ผู้รอด"
คนดี ไม่อาจเป็น "ผู้รอด"
มีเพียงผู้ซึ่งได้รับการอภัยเท่านั้น ..

ซึ่งก่อนที่เธอจะได้รับบางสิ่ง
เธอจำต้องซาบซึ้ง ขอบคุณ ในสิ่งนั้นก่อน
เช่นนั้นเธอจงซาบซึ้งขอบคุณการให้อภัย
และจงอภัยให้กับทุกคนทุกสิ่งอย่างไม่ตั้งข้อแม้
เมื่อเธอซาบซึ้ง และเป็นหนึ่งในห้วงแห่งการให้อภัย
เธอจะซาบซึ้งถึงความรักที่แท้ ที่ทุกสรรพสิ่งมีให้แก่กัน
เธอจะตระหนักถึงคุณค่า และความงามของชีวิต
อย่างที่ไม่มีเขตคั่น ของความหวาดกลัว
ที่ผู้มีหัวใจอันคับแคบ พยายามกำนัลแด่เธอ
ด้วยความรัก ..

[เขียนชีวิต]

โอ ความรู้เอย เธอช่างไร้เหตุผล
แต่เธอช่างเป็นเหตุและผล
โอ มนุษย์เอย เธอช่างย้อนแย้ง
แต่เธอเอง ก็ช่างเรียบง่ายและเล็กจ้อยเสียจริง
ความจริงเอย สบตากับฉันสิ
ไหนเล่าความจริง ไหนเล่า ตัวฉัน ..

[เขียนชีวิต]

สายน้ำพระเนตรแห่งพระองค์จะรินรดเรา
เมื่อยามเราร้อนรุ่มแล้วเจ็บปวด
สายน้ำนั้นจะชะโลมหัวใจที่เจ็บปวด
และเมื่อเราร้องขอ สายน้ำนั้นจะหล่อเลี้ยงหัวใจเรา
และเมื่อเราเติบโต จนกลับกลายสู่วัยเยาว์
รับรู้สัมผัสถึงลมที่โชยพัด และกระแสน้ำที่เคลื่อนไหว
ผ่านเรา ในชั่วเสี้ยวขณะแห่งชีวิต
เมื่อนั้น เราจะกลายเป็น มหาสมุทร
ที่เคลื่อนไหวไปพร้อมท่วงทำนองของสายลมและดวงดาว
และเมื่อนั้น จะมีเพียงชั่วเสี้ยวขณะแห่งชีวิต
และเรา จะกลับคืนสู่ความไพศาล อีกครั้ง

[เขียนชีวิต]

ทุกสิ่งอย่าง ต่างเป็นเพียงภาชนะ
ตำรา บทกวี คำพูด คำสอน รูปปั้น บทนิทาน
ทั้งหมดต่างเป็นเพียงภาชนะอันจำกัด
ที่ผู้คนเหล่านั้นต่างพยายามบรรจุ 'สิ่งนั้น' ไว้
เพื่อให้เราต่างได้เปิดออกซึ่งภาชนะ
และค้นพบ 'สิ่งนั้น' ด้วยตัวเราเอง
ภาชนะนั้นจำกัด ในนั้นมีอยู่เพียงเสี้ยวเศษของสิ่งไม่จำกัดนั้น
เธอเรียกมันว่าอะไรล่ะ ?
พระเจ้า สัจจภาวะ ความจริงแท้ แก่นแท้ ปัจุบันขณะ
โลกุตรธรรม สุญญตาธรรม ความรักที่แท้ ปัญญาญาณ
หรืออะไรก็ตามแต่ .. นั่นก็แค่ 'ภาชนะ'
สุดท้ายแล้ว เมื่อเธอพบ 'สิ่งนั้น'
เธอก็ได้แค่หุบปากเงียบ
แล้วบอกกับตัวเองว่า อืม เป็นเช่นนั้นเอง ..

[เขียนชีวิต]

ในปลายฤดูเก็บเกี่ยว
เด็กหนุ่มสองคนกลับจากเมืองหลวง
ชนบทบ้านเกิด ไม่เหมือนเคย

ในภวังค์จินตนา
บ้านหลังน้อยและทุ่งทานตะวัน
ฉายชัดในมโนสำนึก

เด็กชายสบตากัน
และเดินจากกันไปด้วยความเงียบ

หนึ่งมุ่งสู่ป่า ..
อีกหนึ่ง กลับสู่วิถีคนเมือง

แสงพิณ แคน
และลำนำบทจาก
ยังแว่วในสำนึกความทรงจำ

"ที่นี่ .. ครั้งหนึ่งคือ 'บ้าน' ... "

[เขียนชีวิต]

ลึกๆ เราและเธอ ต่างเลือกที่จะเป็นของกันและกัน
ดังเช่นหนังสือที่เลือกคนอ่าน
และคนอ่านที่หยิบฉวยเอาบางสิ่ง
อย่างตั้งใจและไม่ตั้งใจ
การเลือกเป็นของเรา และเรา
ขอบคุณ ..

[เขียนชีวิต]

ในโลก .. ' ใบเก่า '

เธอ คือความอ่อนโยนที่ชัดเจน
ฉัน คือปกหนังสือเล่มเก่า

เรา คือกาลเวลาที่เคลื่อนผ่านไป ..

ในงานเฉลิมฉลองแห่งอดีต

เราต่างยิ้มละมุนให้ความหลัง

ต่างโอบกอดปลอบปะโลมกัน
ด้วยความรัก และความจริง

แววตาของเด็กชาย และเด็กสาว
สะท้อนเพียงรอยยิ้มใสซื่อ

ที่ฉายชัดอยู่ท่ามกลางพันธะสัญญา

เรากลับคืน กลับคืนมาแล้ว

สู่อ้อมอกผู้ให้กำเนิด

สู่มาตุภูมิแห่งวัยเยาว์

สู่ความรัก อันนิรันดร์ ..

[เขียนชีวิต]

ห้วงเวลาแห่งความถวิลหา
เราจึงไขว่คว้าความรัก และความใคร่
เติมเต็มวันวานในวันพรุ่งนี้

สองมือเราพยายามโอบกอดบางสิ่ง
ความเหนื่อยล้าในใจผลักไส
ในอดีตแห่งความรัก

เราเฝ้ารอด้วยความหวัง
ท่ามกลางการปรากฎตัวของความฝัน
ที่บ้าน เราอิ่มเอม ด้วยการรอคอย

สักวัน บางสิ่งจะกลับคืน
เพื่อเติมเต็มบางสิ่ง
ในบางสิ่ง เพื่อจากลา