ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

อืมมม อาาา
บางสิ่งอย่างกำลังคลืบคลานเข้ามา
ล่วงล้ำผ่านเรือนร่าง
เพื่อสมสู่กับบางสิ่งที่ปกปิด

โกหก.. โกหก.. โกหก โกหก..
.. โกหก โกหก.. โกหก ..

ผีเสื้อปีกดำบินลับไป
หายเข้าไปในกองฟืนที่ลุกโชน
ฉันเฝ้ามอง และหัวเราะไม่หยุด

ไอระเหยสีดำนั้น เติมแต้มจินตนาการได้อย่างไม่น่าเชื่อ

รู้ตัวอีกที ผีเสื้อสีดำตัวนั้นก็บินลับไป
หายเข้าไปในกองไฟที่ลุกโชน
ฉันเฝ้ามอง และหัวเราะไม่หยุด

ไอระเหยสีดำนั้น เติมแต้มจินตนาการได้อย่างไม่น่าเชื่อ

รู้ตัวอีกที.. รู้ตัวอีกที..
ฉันก็มอดไหม้

[เขียนชีวิต]

เธอ ผู้รังเกียจเปลือกนอก
แสวงหาแก่นแท้
ปิดตาเพื่อแสวงหาความจริง

เธอ รู้ว่าควรสวมบางสิ่ง
เธอปิดตา ในงานรื่นเริงเธอสวมชุดสีดำ
เธอ ปฏิเสธอาภรณ์ แต่เกลียดกลัวการเปลือยเปล่า
ในคิมหันตฤดูเธอจึงสวมชุดขนแกะ
เธอ เดียจฉันท์ฝูงชน แต่ตระหนัก
ว่าหนึ่งนั้นคือตัวเธอเช่นกัน
เธอจึงขบถ เพื่อขบถตัวเอง
เธออยากสดับฟังความจริง
แต่ขลาดกลัวในอิสรภาวะที่แท้
ชีวิตจึงปราศจากดนตรีและงานร้องรำ

เธอปิดตาเพื่อมองหาความจริง
ความจริงตบหน้าเธอซ้ำไปมา
เพียงเพื่อสักวัน "เรา"จะสบตากัน

เธอ.. ผู้ไม่เคยมีตัวตนในบทกวีของใคร

[เขียนชีวิต]

ขอบคุณ
ที่ครั้งหนึ่ง
เธอได้มอบบางสิ่ง
เพื่อให้ฉันค้นหาบางสิ่ง
ขอบคุณ
ที่เธอรับเอาบางสิ่ง
เพื่อให้กระเป๋าของฉัน
มีที่ว่างมากพอ
เพื่อเก็บรักษาบางสิ่ง

.. ที่รัก

[เขียนชีวิต]

น่าเศร้าไม่น้อย
เธอรักฉันด้วยมโนภาพ
ฉันรักเธอด้วยมโนภาพ
บทกวีและดนตรีไม่ใช่สิ่งจำเป็น
สิ่งเกินจำเป็นคือสิ่งจำเป็น
เรากระหายในกันและกัน
กำซาบบางสิ่งที่ไม่ได้เติมเต็ม
เราเพียงกระหายและหวัง
ว่าการขโมยบางสิ่งยามหลับฝัน
จะปลอบประโลมหัวใจของเรา
เราขโมยบางสิ่งอย่่างไม่รู้
และถูกขโมยบางสิ่งอย่างไม่รู้
ท้ายที่สุด เชื้อพันธุ์ของเราคือความขาด
และกระหายจะเติมหัวใจที่ว่างเปล่า
ท้ายที่สุด.. การขโมยไม่อาจทำเราอิ่ม
แต่กลับมอบความโหยหิวที่ล้ำลึกกว่า
ภาพตรงหน้าเลือนลาง
สรรพเสียงค่อยแว่วหายไป
บอดใบ้ต่อความรักที่แท้
ความหวังคือเรื่องตลก
ในงานเต้นรำ เราจึงทำได้เพียงสวมหน้ากาก
เพื่อหวัง.. ว่าสักคนจะรักเรา
เราหวัง.. ว่าเราจะได้รัก
และ ได้รับ

[เขียนชีวิต]

มีเส้นกั้นบางเบาซ่อนอยู่
ในท่วงทำนองแห่งคำพูด
ในลีลาลื่นไหลของภาษากาย
เส้นกั้นนั้นบางเบา แทบมองไม่เห็น
แต่ทุกครั้ง ที่มีบางคนก้าวล้ำ
ความอ่อนแอนั้น จะทำงาน
ความเจ็บปวดนั้นจะแทรกตัวออกมา
ในแทบทุกอณูความรู้สึกที่เกิดขึ้น
ฉันคือจิตกร ที่รักภาพเขียนของตัวเอง
แต่มักไม่พกพาภาพเขียน
ในสายตาของฉัน มีภาพเขียนที่ทับซ้อน
ฉันมองไม่เห็น ฉันหวาดกลัว
จึงแต้มสีขาวในรูปที่พึ่งวาดเสร็จ
หวังจะได้รับ การเริ่มต้น
แต่ท้ายที่สุด
เขาตราหน้า ว่าฉันคือขบถ
และภาพเขียนนั้น.. ถูกลืมไว้ข้างหลัง
เบื้องหลังเรื่องราวทั้งหมดช่างเจ็บปวด
พู่กันของจิตกรไม่อาจเติมแต้มจินตนาการ
ความเพ้อฝันลมแล้ง
ไม่อาจนำพาเขาไปสมสู่ความจริง
เขาสำรอก อาเจียน ซากความจริงที่ชวนคลื่นเหียร
กากเดนที่เขาสำรอก เปรอะเปื้อนผืนผ้าใบขาว
เกิดเป็นภาพเขียนเชิงสัญลักษณ์นิยม
ที่ตัวฉันและเธอทับซ้อนกัน เขาและเธอซ้อนทับกัน
ฉันและเขา ซ้อนทับและทับซ้อนกันและกัน
เราต่างกัดกินกันและกันด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
ในห้วงจินตภาพ เศษเสี้ยวความจริงประติดประต่อ
ความรัก ความขัดแย้ง สงคราม ความขมขื่น
หญิงสาวคนหนึ่ง ทำอัตวินิบาตกรรมซ้ำไปมาอย่างอ้อยอิ่ง
นัยตาเธอดูเศร้า แต่ก็มีความสุข
นัยตาของผู้เฝ้ามองแลดูเศร้า แต่ก็มีความสุข
ฉันระบายสีภาพทั้งภาพ
ด้วยเสี้ยวเศษความจริงที่กำลังล่อยลอย

สวัสดี.. กวี นายตายหรือยัง ?

[เขียนชีวิต]

ช่วขณะสั้นๆ
ควันสีขาวกลิ่นหอม
ลอยฟุ้งในห้วงบรรยากาศ
ควันนั้นแสนล้ำค่า
เด็กตัวผอมโซต่างกรูกันเข้าไป
แย่งชิง สูดดม กำซาบ
ขมในตอนปลายของรสชาติเสียเล็กน้อย
น้อยเหลือเกิน เมื่อเทียบกับความขมขื่นที่ผ่าน
เด็กคนหนึ่ง กำซาบพลาสติกนั้นไม่เต็มอิ่ม
คว้ามีดเล่มเหมาะมือ จ้วงแทงเพื่อนข้างๆ
คว้าน และจ้วงแทงอีกเสียหลายที
ถ้าไม่มีมืง วันนี้กูคงเต็มอิ่ม
เด็กคนนั้นคิดในใจอย่างขุ่นเคือง
แล้วหยิบฉวยเศษเงินในกระเป๋าเสื้อของเด็กที่นอนแน่นิ่ง
เหอะ วันนี้โชคดีพวกเรา มาสนุกกันต่อ
เด็กคนหนึ่งพูดขึ้น กุมมีดไว้ข้างหลังและอมยิ้ม

[เขียนชีวิต]

ไม่นาน ฝ้าหมอกจะจางไป
เหลือทิ้งไว้เพียงบางเสี้ยวส่วน
เปิดเผยบางเสี้ยวส่วนที่ถูกลืมเลือน

ไม่นาน บางสิ่งอย่างจะย้ำเตือนเรา
ถึงบางเสี้ยวส่วนความจำที่ปะติดปะต่อ
ไม่นาน ความจาก จะมอบความรักที่จริงแท้

แด่ฉัน แด่เธอ ..
เราคือผู้กระหาย และอิ่มเอมด้วยความจริงที่ทับซ้อน
" เพียงเรา "

[เขียนชีวิต]

จงรักพระเจ้า พระองค์ไม่เคยใจแคบ
พระองค์ทรงสงบเงียบในท่ามกลางการโกหกของฝูงชน
ยิ้มอย่างปราณี และเปี่ยมด้วยความเป็นตุลาการที่เที่ยงธรรม
เกินกว่ามโนภาพอันจำกัดของมนุษย์จะไขว่คว้า
ฝูงชนผู้โลภมาก กระหายในตัวพระองค์
จึงเอื้อนเอ่ยนามพระองค์อย่างไร้ความหมาย
ฉกฉวยแย่งชิงด้วยคมดาบและเกาทัณฑ์
แกะสลักมโนภาพแห่งพระองค์ไว้ในกระดาษสีหม่น
เหยียบย่ำหัวใจกันและกันด้วยความขลาดกลัว
คำแห่งพระองค์ทรงเปี่ยมด้วยเมตตา
แต่เราขลาดกลัวเกินจะฟัง

สวัสดีความเขลา เธอซุกซ่อนตัวเองไว้ในคราบนักบุญ
และสร้างคนบาปมากมายเพื่อเยียวยาตัวเธอ
เธอถูกพิพากษ์แล้ว.. ด้วยตัวเธอเอง "เพียงเธอ"

[เขียนชีวิต]

เธอแค่สับสน
ระหว่างความรัก กับความกระหาย
สักวันเธอจะรู้เห็น และปล่อยให้ความรักมีอิสระ
หัวใจเธอจะโบยบินไปพร้อมกันนั้น
และรักที่แท้ จะสวมกอดเธอแนบแน่น
ในท่ามกลางความสงบเงียบ และรอยยิ้มที่อ่อนโยนนั้น
ความรักของเธอจะเติมเต็มหัวใจที่ขาดของชายหนุ่ม
ความรักของเด็กชายจะเติมเต็มหัวใจที่ขาดของหญิงสาว
เราทั้งสองจะเต้นรำกันอย่างพร้อมเพรียง
ในจังหวะดนตรีแห่งชีวิต ที่ไพเราะที่สุด.. สักวันหนึ่ง
เราทั้งสองจะสบตากัน ในงานเฉลิมฉลองแห่งความจริงแท้
ที่ไร้ทั้งจุดเริ่ม และกาลสิ้นสุด ..

[เขียนชีวิต]

เด็กหญิงขี้ขโมย
เธอหิวโหย
จึงกินเสียเกินอิ่ม
เธอกระหายในบางสิ่ง
จึงแต้มสีสันหลากหลาย
ในเรือนร่างแสนสวยที่สั่นไหว
เธอบอบบางเกินจะสวมชุดสวย
สีสันที่เติมแต้มเกินจำเป็นหม่น
เธอกลัวเฉดสีที่ทึมทึบ
จึงพยายามเติมแต้มสีสวย
ทั้งหมดจึงกลายเป็นสีดำ ม่วง แดง เขียว แสด
ที่รวมกันได้อย่างอัปลักษณ์
เธอจึงทาสีขาวเติมแต้ม
สีขาวแปดเปื้อน เรือนร่างเธอกลายเป็นสีเทา
สีที่เธอเติมแต้มไม่ใช่อื่นใด
ต่างเป็นสีที่เธอต่างฉกฉวย
และผสมผสานจากเศษอาหารที่บูดเน่า
เธอหัวเราะร่า เบิกบาน แต่ขลาดกลัว
กลัวเงา ที่สะท้อนสีสันแห่งเธอ
กลัวน้ำเปล่า ที่จะดับกระหาย
เธอกลัวเรือนร่างและใบหน้า
ที่พิเศษพิศุทธิ์เดิมแท้ของเธอเอง
" เด็กหญิงขี้ขโมย "

[เขียนชีวิต]

ผ่านเครื่องกรองชั้นแล้วชั้นเล่า
ด้วยถ้อยวลีที่บริสุทธิ์
พระผู้เป็นเจ้าตรัสผ่านเรา

เด็กน้อยผู้เปี่ยมจินตนาการ
ร้องรำด้วยดนตรีแห่งธรรมชาติ

แต่..
ความซื่อตรงไม่มีในหมู่ผู้มีอารยะ

เราโตขึ้น เพียงเพื่อหลงลืมบางสิ่ง
และขโมยบางสิ่ง จากบางคน

เด็กน้อยเดินห่างจากอ้อมอู่อกแม่ อย่างเหงาหงอย

ด้วยน้ำตาของเด็กน้อยนั้น
พระเจ้าตรัสผ่านเธอ ด้วยความปราณีอย่างที่สุด

จงโบยบิน เด็กเอย
ทิวเขา และสายลมหนาวจะเติมเต็มหัวใจเรา

เด็กน้อยนั้นรู้ ว่าพระเจ้าตรัสคำจริงกับเขาเสมอ
ผ่านลมหายใจ แห่งเราและพระองค์

เราจะสดับฟัง.. น้อมรับ อย่างเบิกบานและสง่างามที่สุด..

[เขียนชีวิต]

วันที่เราทุกคนต่างเห็นค่าของกระสุนปืน
มากกว่าค่าของขนมปัง
วันที่เรากระหายดื่มเลือดกันเองแทนน้ำเปล่า
วันที่เรากินเนื้อมนุษย์ที่ถูกล่าเป็นอาหาร
วันคืนเหล่านั้น.. ใกล้เข้ามาทุกที.. ทุกที
' วันคืนแห่งความยากไร้ '
แม้มหาศาสดาองค์ใดก็คงไม่อาจช่วยเราได้
เมื่อเรายังคง.. สวดมนต์เพื่อให้อีกฝ่าย ตายลง
เราเจ็บปวด และตายลงช้าช้า
ด้วยโรคร้าย ที่เราปรารถนาให้มันทำลายศัตรู
เราจึงสวดมนต์ .. เพื่อให้นกกระดาษกลับมามีชีวิต.. อีกครั้ง
เพื่อให้ความตาย ได้ป้อนขนมปังอุ่นให้กับเด็กยากไร้
เพื่อให้ความรัก กลับคืนสู่ศรัทธาของเรา

พิราบขาวยังไม่ตาย มันเปื้อนเลือดและเขม่าปืน
รอวันผลัดขน และกลับบินสู่ฟ้ากว้าง.. ในสักวัน

ปัง !! เสียงปืนของนายพรานดังขึ้นแหวกความเงียบ
การถกเถียงระหว่างกวีและปัญญาชนหมดความหมาย

สวัสดี ความรัก.. เธอหลบหนีหายไปอีกแล้ว
อันตรธานไปราวกับไม่เคยมีอยู่..

สวัสดี .. สวัสดีแปลว่าลาก่อนหรือเปล่า ?

.... ....... .. ........ ...

".. สวัสดี "

[เขียนชีวิต]

ช่างเหมือนจิตรกรไร้ชื่อ วาดรูปด้วยมือข้างที่ไม่ถนัด
และจรดปลายพู่กันที่ชุ่มด้วยสีที่ผสมผสานไม่ได้สัดส่วน
ภาพสุดท้าย ก่อนเขาจะลาจากผืนผ้าใบแห่งชีวิตจะเป็นภาพอะไรนะ
มันคงไม่ใช่ภาพแห่งความสุขปีติสุดขีด หรือความเศร้าระทมแน่
บางที.. เขาอาจวาดภาพเด็กชายตัวเล็กกับหญิงชราใจดี
บางที เขาอาจวาดภาพเด็กชายผู้พี่โอบกอดเด็กชายตัวเล็กไว้ในอ้อมแขน
ภาพที่ทั้งสองต่างยิ้ม อย่างไร้เดียงสา..
รอยยิ้มที่มักไม่ค่อยได้ปรากฎตัวบ่อยครั้งนัก
.. หรือบางที เขาอาจวาดภาพนั้น.. เสร็จไม่ทันงานเฉลิมฉลองสุดท้าย
งานเฉลิมฉลองแห่งชีวิตนิรันดร์.. งานเลี้ยงอำลาเขา.. เธอ ฉัน ... เรา

สวัสดีชีวิต.. สีสันแห่งเธอช่างมากหลาย
ดนตรีแห่งเธอช่างแสนสุข และแสนเศร้าระคนกันอย่างแยกไม่ออก
สัมผัสแห่งเธอ ช่างยากจะบอกกล่าวแก่ผู้ใด..
แต่ฉันเชื่อ เชื่อแน่ ว่าสิ่งนั้น.. คือ 'ความรัก'

สวัสดีการจาก.. เธอเปรียบเสมือนมิตรแท้.. ผู้ไม่เคยทอดทิ้ง 'เรา'

[เขียนชีวิต]

ไฟที่ดำรงอยู่เพื่อตัวมันเองมักมอดดับอย่างที่เราไม่ทันได้มองเห็น
ไฟที่ดำรงอยู่เพื่อคนอื่น.. มันคือความรัก
ผู้คนจะพร้อมใช้หัวใจของพวกเขาเป็นฟอนฟืน
เพื่อปลุกให้มันตื่นเสมอในทุกวัน..
เพื่อเติมเต็มปากท้อง เพื่อบรรเทาความเหน็บหนาว เพื่อเป็นแสงสว่าง
ไฟที่ดำรงอยู่เพื่อตัวเอง ได้เพียงมอง และเผาไหม้ตัวมันเองไปเรื่อยเรื่อย
ด้วยความหวัง ว่าสักคน จะดับมัน

เทพพระเจ้าบางองค์ขโมยไฟมาสู่มนุษย์ด้วยคำสาป
มนุษย์มากมายไม่รู้วิธีการใช้ไฟ มันจึงเผาไหม้เรือนนอน
มันจึงเผาไหม้ความรัก เผาไหม้ความฝัน เผาไหม้เรา และเรา
เทพองค์นั้นทุกข์ทนด้วยคำสาป.. นั่นไม่เจ็บปวด
เมื่อเทียบกับที่เขาเพิ่งได้ตระหนักรู้..
ว่ามนุษย์ ไม่พร้อมใช้ไฟ ไม่เลย.. ผ่านมาเนิ่นนาน ก็ยังคงเป็นเช่นนั้น

[เขียนชีวิต]

วันนี้ เงียบเกินไป

ในทุกวัน ฉันเป็นหนึ่งคน ที่ชื่นชอบการสนทนากับความเงียบ
เราพูดคุยกันมากมายหลายเรื่อง สนุกสนานในมุกตลกของกันและกัน
เราพบว่าเจ้าความเงียบนี่ช่างมีความเฉลียวฉลาด
ช่างมีความคมคายในแต่ละคำพูดที่พูดออกมา
เราคุยกัน บ่อยครั้ง บ่อยครั้ง เรารักกัน เป็นเพื่อนสนิทมิตรรัก
แต่ก็คงเป็นเรื่องปรกติ ที่เมื่อเราอยู่กับบางคนนานนาน หรือบ่อยครั้ง
เราก็มักจะหมดเรื่องพูดคุยกันอย่างน่าแปลก เอาสิ ความเงียบ
ตั้งคำถามกับฉันบ้างซี ฉันเองถามเธอมากมาย เสียจนไม่รู้จะถามอะไรแล้ว
เฮ้อ เธอก็ยังคงเงียบอยู่ เงียบเกินไปแล้ว พูดอะไรเสียบ้างสิ
ทำลายความเงียบนี้เสียบ้าง มันเงียบ เสียจนได้ยินเสียงหัวใจตัวเอง
มันเงียบเสียจนได้ยินเสียงหายใจของตัวเอง แบบนี้ไม่ดีแน่

เนิ่นนาน ยังไม่มีคำพูดใดออกจากปากของความเงียบ
ความเงียบยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น เงียบ..
ฉันอยากจะพูดบางสิ่งบางอย่างออกไปบ้างนะ บางสิ่งอย่าง
แต่ถ้าพูดออกไป เธอก็หายไปน่ะสินะ ความเงียบ
เพื่อนรัก ฉันจะทำลายการดำรงอยู่ของเธอได้อย่างไร

เอาสิ ฉันจะดีดกีต้าร์ให้เธอฟังนะ เอาเพลงเดิม เพลงนั้นแล้วกัน
เพลงที่ฉันมักเล่นให้เธอฟัง เมื่อเราอยู่ด้วยกัน.. ตามลำพัง

สวัสดีความเงียบ เธอเงียบเกินไป.. หรือฉันรักเธอน้อยลงกันนะ
สวัสดี.. สวัสดี ...

[เขียนชีวิต]

เมื่อเธอได้เปิดประตูแห่งการตื่นรู้นั้นแล้ว
เมื่อเธอเดินเข้าไปในดินแดนแห่งสัจจะนั้นแล้ว
เธอเองก็คงต้องรอเสียสักพัก ซึ่งไม่อาจรู้ได้ ว่าจะนานสักเท่าไร
เพื่อให้สายตาได้คุ้นชินกับแสงสว่างอันจ้า
ซึ่งมีบางคนไม่น้อย ที่หันหลังให้มัน เพียงเพราะมันสว่างเกินไป
แต่นั่นไม่ใช่เธอแน่ ฉันเชื่อ เชื่อในเธอเสมอ
อดทนรอเวลา.. ที่รัก เวลาแห่งสภาวะอันไร้เขตคั่น ของความรัก

เมื่อเธอคุ้นชินและเป็นหนึ่ง กับสัจจะภาวะอันอบอุ่นนั้นแล้ว
เมื่อเธอได้อยู่ในโมงยามแห่งชีวิตที่แท้นั้นแล้ว
เธอเองก็ยังคงต้องส่งมอบความรัก อันสงบ และเบิกบาน
เพื่อเติมเต็มหัวใจเหล่าผู้กระหาย ที่เดินตามคำเชิญชวน
เมื่อครั้งเธอยังอยู่ต่อหน้าบานประตูแห่งความจริงอันวิจิตร
เธอต้องช่วยเหลือพวกเขา ต้องรักพวกเขา
ด้วยหัวใจที่อิ่มเต็มของเธอ สิ่งนี้จะไม่ยากเลย ฟังเสียงหัวใจอย่างสงบเงียบ

เมื่อเธอได้เดินเข้าสู่ดินแดนพันธะสัญญาที่แท้
และเป็นหนึ่งเดียวในความรักที่ไร้เขตคั่น
พระเจ้าจะทรงตรัสกับเธอ.. ด้วยความสงบเงียบ และความการุณ
เสียงกระซิบแห่งพระองค์จะเติมเต็มหัวใจเธอ
ทั้งยามหลับแลยามตื่น เธอจะคงเป็นคนโปรด
โมงยามแห่งความรักจะมาสู่เธอ
ท่ามกลางฝูงชน เธอจะมองเห็นความรัก
ท่ามกลางสรรพสิ่งรอบกาย เธอจะมองเห็นความรัก

หากวันนั้นมาถึง.. ได้โปรด เธอ
โปรดจงทักทายฉัน ด้วยถ้อยคำที่เรียบง่ายที่สุด

สวัสดี.. ความรัก

[เขียนชีวิต]

ฉันเคยเก็บเรื่องของเราไว้ในขวดโหล
ทะยอยใส่เข้าไป ทีละนิด ทีละนิด
ยิ้มสดใสปรากฎบนใบหน้าเมื่อมองมัน
เรื่องราวความรักของเรา ค่อยค่อยเติมเต็ม
ทั้งหัวใจ และขวดโหลใบน้อย
เราจับมือ และเดินเคียงข้างกัน อย่างเข้าอกเข้าใจ
ฉันหยิบจับหลายสิ่งอย่างใส่ลงในขวดแก้ว
ปิดผนึกมันด้วยกระดาษสีสวย
แต่ฉันไม่รู้เลย ว่าขวดใบนั้นเล็กเกินไป
และเปราะบางเกินไป..
มันจึงเกิดรอยร้าว มีช่องว่างเล็กเล็กเกิดขึ้น
บางสิ่งค่อยเล็ดลอดออกไปจากขวดใบเล็ก
รอยปริแตกนั้นเล็กเกินกว่าฉันจะมองเห็น
ฉันจึงยังมองมันด้วยรอยยิ้ม
แล้วเติมความรักอันแน่นเข้าไป ซ้ำซ้ำ
รู้ตัวอีกที ขวดโหลใบสวยก็แตกร้าว
หลายสิ่งที่อยู่ในนั้น ค่อยลอยหายไปในอากาศ
ฉันพยายามเก็บคว้าเอาไว้ แต่มันก็อันตรธานเมื่อสัมผัส
ฉันอ่อนแรง และหวาดกลัวต่อการหายไปของสิ่งอันเป็นที่รัก
ฉันจึงรีบเร่ง เติมสิ่งสวยงามเข้าไปในขวดโหล
ใส่เติมไปอย่างทะนุถนอม ใส่เติมไปด้วยความรัก
แต่แก้วร้าวไม่อาจกลับคืนดีเหมือนเดิม
มันจึงแตก.. ทุกสิ่งอย่างอันตรธาน
ฉันหันมองหน้าเธอด้วยความตกใจ
เธอหันมายิ้มให้ฉันอย่างปลอบโยน
แล้วค่อยค่อย เลือนหายไป

[เขียนชีวิต]

ผีเสื้อนับร้อยรุมทึ้งซากความรัก
ดอกไม้ช่อเหี่ยวรอวันหล่นร่วงไป
เธอจึงกลับคืนมา พร้อมเขา
ที่เดินมาพร้อมกัน..
แต่ทั้งคู่ ต่างไม่อาจรับรู้การมีอยู่ของกันและกัน
ทั้งหมดเป็นเพียงภาพทับซ้อน.. ของความรัก
ฉัน.. เธอ เขา และเรา ต่างคือภาพทับซ้อน
และต่างคือภาพเสมือน ของความรัก

ผีเสื้อค่อยค่อย สลายปลิวเป็นเศษฝุ่น
ดอกไม้ค่อยเหี่ยวเฉาล่วงหล่น
ฉัน.. เธอ เขา และเรา ค่อยค่อย อันตรธาน

[เขียนชีวิต]

นกน้อย ร้องเพลงแห่งการดิ้นรน
เด็กน้อยชูสองมือ ไขว่คว้าไปในอากาศ
ชายชรานั่งมองท้องฟ้ายามเย็น
หมู่นก หวนคืนรัง

.. .... ... . ..... .. ... ..... .. .... . .....


คิดถึงชนบท
คิดถึงที่ที่ฉันเติบโตมา
วันนี้ทุกสิ่งอย่างช่างแปลกต่าง
ความงามแห่งวันวาน
มีอยู่เพียงความทรงจำ.. กระมัง

[เขียนชีวิต]

ความรักที่ปลิวไหว
และหลุดร่วง
เหมือนต้นไม้ที่ผลัดใบ
ใครสักคนเฝ้ามอง
การเกิดและหายลับไป
ต้นไม้ใหญ่ยังคงเป็นร่มเงา
ให้เขาและเธอได้จดจำ
บางเวลา.. ของเขาและเธอ
ความรักยังคงอบอุ่นอยู่เสมอ