ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

.. สตรีเรือนร่างเปลือยเปล่า...
ใช้สองมือปิดบังหน้าของตัวเอง
สายตาจ้องมองชายตรงหน้าด้วยแววตาของแมว
ร่างกายเธอซูบผอม ผมเธอสั้นและสาก
แววตาเธอแข็งกร้าว เย้ายวนและปฏิเสธในคราวเดียว
.. เธอเป็นบุคคลในภาพเขียนที่ไม่มีชีวิต
แต่มีอยู่จริงในสังคมประหลาด
สังคมที่เปิดเผยและปฏิเสธในคราวเดียว
สังคมที่เรียหนังกำพร้าว่าหน้ากาก
และปฏิเสธหน้ากากนั้นด้วยเครื่องสำอาง
.. เธอยิ้มเชิญชวน
แต่ก็เกลียดชังกลิ่นคาวของตนเอง
เธอพยายามร้องไห้
น้ำตาไม่เคยช่วยอะไร มันจึงเหือดแห้งไปนานแล้ว
มีเพียงร่างกายที่เธอยังใช้สนองตอบโลกที่ย่ำยีเธอ
ก้าวร้าวต่อทุกสิ่งอย่างที่ผ่านเข้ามา
กระเสือกกระสนหาความสุขจากยาพิษ
โลดเต้นตามจังหวะเพลง กู่ร้อง ตะโกน
เพื่อจะแสดงการมีอยู่ของเธอให้ใครสักคนรับรู้
แต่สิ่งที่เธอได้รับ.. ... กลับกลายเป็น
สายตาหยามเหยียดจากคนรอบข้าง
เธอสนองตอบสิ่งที่เขาเหล่านั้นทำ
ด้วยการปิดบังหน้า และมองด้วยสายตาเดียจฉันท์
.. .. หรือบางที.. ..
เธออาจกำลังเฝ้ารอใครสักคนด้วยความหวัง
แต่เธอก็รู้ดี ว่าเธอไม่มีความหวัง
หรือบางครั้ง เธออาจเฝ้ารอน้ำตา
ที่จะชำระล้างจิตวิญญาณของเธอให้บริสุทธิ์อีกครั้ง
แต่นั่นคงไม่ใช่น้ำตาของเธอ

[เขียนชีวิต]

กลียุคของเราเริ่มต้นขึ้น
แสงสว่างแห่งศรัทธาและปัญญานั้นลาลับ
มนุษย์เข่นฆ่าเพื่อแย่งชิงบางสิ่ง
เพื่อบอกว่าตัวเองมีบางสิ่ง
และลืมเลือนบางสิ่ง
พระเจ้าหัวเราะและร่ำไห้ไปพร้อมกันราวกับคนบ้า

[Shumbala]

นอกหน้าต่าง
ใบไม้ร่ายรำ
ขับลำนำอันสงัดในสายลม

ยามนั้นจิตก็ไร้ซุ่มเสียง
ตัวฉันสลายไปกับความงดงามตรงหน้า
อา-รื่นรมย์จริงหนอ

[เขียนชีวิต]

ที่รัก
ครั้งหนึ่งเราเคยกุมมือ
รอยยิ้มของเราปรกติดี
สายตาของเรา
ต่างมอบความอบอุ่น
อ้อมกอดของเรา
ไม่เคยอึดอัด
กลิ่นของความรัก
ละมุนละไม
ที่รัก
เธอไม่เคยลืม
ฉันไม่เคยลืม
แต่ถึงปลายทางแล้ว
ปลายทางของเรา
ทางแยกเล็กเล็ก
การลา
เพื่อวันพรุ่งนี้
ที่รัก
ขอบคุณ
ที่ครั้งหนึ่ง
เธอได้มอบบางสิ่ง
เพื่อให้ฉันค้นหาบางสิ่ง
ขอบคุณ
ที่เธอรับบางสิ่ง
เพื่อให้กระเป๋าของฉัน
มีที่ว่างมากพอ
ที่รัก
เขียนจดหมายถึงฉัน
เล่าวันที่ไม่มีฉัน
เล่าวันที่เพื่อนร่วมทาง
ทำเธอยิ้มไม่หุบ
เล่าถึงความเหงาบ้าง
เล่าถึงความเจ็บบ้าง
ให้ฉันได้รู้สึกถึงเธอบ้าง
เผื่อการสวนทาง
ของรถไฟสองขบวน
จะมีความหมาย
มากกว่าการจาก

ที่รัก...

add complete
by Klonthaiclub fb

[Shumbala]

โปรดทักทายฉันด้วยถ้อยคำอันเรียบง่าย
เพราะฉันไม่เคยรู้ซึ้งถึงความหมายลึกล้ำของชีวิต
ฉันไม่ต้องการดอกไม้เลอค่าใดๆ
เพียงดอกหญ้าที่แกว่งไกวในสายลม ก็งดงามเกินพอ

โปรดอย่าเอ่ยถามนามของฉันเลย
เพราะฉันไม่เคยล่วงรู้ว่า แท้จริงแล้วฉันเป็นใคร
เพียงเมื่อแสงแห่งอรุณทอแสงอันอ่อนโยน
ฉันก็สั่นสะท้านในตัวตนอันอ่อนไหว

หากจานข้าวของวันนี้เต็มเปี่ยม
ฉันก็จะลิ้มรสด้วยความรู้สึกอันล้นปรี่
และไม่ว่าพรุ่งนี้ จะมีแสงจันทร์หรือไม่
ฉันก็อาจหวั่นไหว กับความงามของท้องฟ้าอันมืดมิด

ปล่อยให้ฉันเดินไปโดยไร้จุดหมายเถิด
ไม่จำต้องบอกว่า ปลายทางของฉันอยู่ที่ใด
ฉันเพียงแต่เดินไปทีละก้าว
และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับชีวิต

*****
 

[เขียนชีวิต]

เธอ และ ฉัน
แสวงหาความรักผ่านเครื่องจักร
โลกในจินตนาการที่เราสร้าง

ความคิด ความฝัน การเดินทาง
จบลงที่โลกสมมติของเรา
เราบอกรักแต่ไม่แสดงความรัก

เราโกหกตัวเองได้ดังมากพอ
ที่โลกแห่งเครื่องจักร
เครื่องจักรที่มีจิตใจ

สวัสดีเหล่าเครื่องจักร
ยิ้มใหฉันหน่อยสิ ทักทายฉันหน่อยสิ
ฉันอยากมีเพื่อนจังเลย.. .

[เขียนชีวิต]

ใครบางคนตัดสินว่าฉันประหลาด

เขาใช้ไฟฟ้าแรงสูงทำร้ายฉัน
เพื่อให้ฉันหยุดเพ้อฝัน..
เขาใช้ตู้แช่แข็งกักขังฉัน
เพื่อหวังจะกักขังจิตวิญญาณฉัน
เขาทุบตีฉัน เพื่อพรากรอยยิ้มของฉัน
เขาหลอกลวงฉัน ด้วยความฝันของเขา
เขาฉีดของเหลวบางอย่าง เพื่อย่ำยีฉัน
เขากล่อมประสาทฉันด้วยสารเคมีบางตัว
เขาพยายามพรากทุกสิ่งไปจากฉัน

บางที.. เขาอาจคิดว่าเขาเป็นพระเจ้า
หรือบางที เขาอาจคิดว่าเขาคือผู้ถือสัจจะ
บางที เขาอาจคิดว่าตัวเองเป็นนักบุญ

พวกคนประหลาดเหล่านั้นพยายามบอก
ว่าฉันมีบางสิ่งผิดปรกติ
ใครบางคน ตัดสิน ว่าฉันประหลาด
เพียงเพราะฉันแตกต่าง

จับฉันตรึงกางเขนเสียสิ
หรือจะกำนัลความบ้าของฉันด้วยยาพิษดีล่ะ
ฉันไม่กังวลกับสิ่งเหล่านั้นหรอก
เพราะฉันไม่ตาย

[เขียนชีวิต]

เธอบอกว่าเธอเข้าใจความรักของเบโทเฟ่น
ทั้งที่เธอฟังเพลงของเขาเพียงสามครั้ง
แล้วอ่านบทวิจารณ์ที่ใครก็ไม่รู้เขียนขึ้นมา

เพียงเธอเปิดโซนาต้าของโมสาร์ท
เธอหลงรักความคิดชั่วแล่นของเขา
ทั้งที่ความรักของเขานั้นอัปลักษณ์

เธอบอกเธอเข้าใจความขบถของบทเพลงอิมเพรสชั่น
ทั้งที่เธอเดินขบวนต่อต้้านกฎระเบียบสังคม
เพราะถูกใครก็ไม่รู้ ชักชวนไป

เธอฟังเพลงแจ๊ส เพื่อให้รู้สึกถึงความเป็นสมัยนิยม
เพื่อให้รู้สึกถึงคุณค่าเทียมของเม็ดเงินที่ใช้จ่าย
โดยที่เธอเองก็ไม่รู้ ว่าเพลงแจ๊สนั้นสกปรกแค่ไหน

เธอฟังเพลงบลูส์ สบถคำต่ำต่ำ
ดีดเครื่องสายเสียงสากหู
เพียงเพื่อให้ตัวเธอได้เล่าเรื่องของตัวเอง

เธอดูถูกคนยุคเรเนซอง
ดูถูกเพลงพื้นบ้าน
ดูถูกแม้แต่คนที่ฟังเพลงเหล่านั้น
ว่าเป็นคนไร้อารยะ

เธอไม่รู้จักดนตรีเอาเสียเลย
เสียเวลาที่เธอจะฟังดนตรี

แต่ฉันก็จะไม่หวง
หากเธอขอหยิบยืมแผ่นเสียงของฉันไปฟังบ้าง

ฉันไม่รู้จักเธอ เธอไม่รู้จักฉัน

[เขียนชีวิต]

มีบางคนเคยบอก
ให้เขียนจดหมายเล็กเล็ก
ซ่อนในหนังสือ เพื่อบอกความนัย

แต่ฉันไม่รู้.. ว่าเธอชอบอ่านหนังสือแบบไหน

มีบางคนเคยบอก
ให้อบคุ๊กกี้แสนอร่อย
ส่งให้พร้อมรอยยิ้มน่ารัก

แต่ฉันอบคุ๊กกี้ไม่เป็น และยิ้มไม่ค่อยเก่ง

มีบางคนเคยบอก
ให้ร้องเพลงให้เธอฟัง
เพลงรักหวานซึ้ง เสียงร้องแสนอบอุ่น

แต่เสียงฉันแย่กว่าเสียเป็ดเทศเสียอีก

โดยไม่ต้องคาดหวังสิ่งใดให้มากมาย
มีบางคนเคยบอก
ให้ทำสิ่งดีดีให้เธอด้วยความรัก


ฉันคงเลือกทำข้อนี้อย่างไม่มีข้อแม้

รอก่อนนะความรัก
สักวัน เราคงได้พบกัน..

[เขียนชีวิต]

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะยิ้มให้

หากฉันรักใครสักคน
ฉันมีความสุข

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะร้องเพลง

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะจดจำ

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะรับฟัง

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะลืม

หากฉันรักใครสักคน
ฉันจะร้องไห้

หากฉันรักใครสักคน..

[เขียนชีวิต]

เศษความจริงหลุดล่วงและพยายามปะติดปะต่อตัวเอง
ความจริงและความไม่จริงต่างคือส่วนหนึ่งของกันและกัน
ในห้วงสภาวะแก่นแท้ ที่ไม่อาจมีได้ ทั้งการยอมรับและปฏิเสธ

คนเราทุกคนจะมีจิตรวม หรือจิตสากลอยู่ซ่อนอยู่ในเปลือกเบื้องลึกในจิตใจ
ทางเชื่อมตรงนี้ ทำให้เราสามารถส่งทั้งพลังลบและบวก
ไปหาใครก็ได้ ทำให้เกิดคุณไสย์ เกิดพลังศาสนา หรืออะไรนั่นขึ้นมา
แต่มันก็เป็นแค่เศษเสี้ยวความจริงที่เรายึดไว้
ถ้าปล่อย ถ้าทำความเข้าใจ เราเองก็จะพบความจริงอีกชิ้น
และเห็นว่า เราทุกคนต่างก็เท่าเทียมกันอย่างแท้จริงในระดับลึก
เห็นว่าแท้จริง ทั้งพระเจ้า ความจริงแท้ หรือปัจจุบันขณะ ต่างคือหนึ่ง
หนึ่งเดียวที่เป็นเราเองที่พยายามแบ่งแยก ด้วยความเข้าใจผิด
ที่ทับซ้อนความเข้าใจผิด และทับซ้อนความเข้าใจผิด จนเห็นผิด
เป็นทุกข์ แปลกแยกจากโลก ต้องดิ้นรน ต้องแสวงหา ต้องทำลาย
วันนี้ที่ความเข้าใจผิดพื้นฐานของเราได้คลี่คลาย ปมทั้งหลายก็คลี่คลาย
สิ่งที่เกิดขึ้นจริง ก็จะปรากฎตรงหน้า ซึ่งน่าตลก ที่ทุกขณะจิต
มันก็อยู่ตรงนั้น แต่เราเองมองไม่เห็น มองไม่เห็นด้วยความกลัว
กลัวที่จะละทิ้งบางสิ่งที่เรารับใช้ กลัวที่จะละทิ้งสิ่งที่เราเชื่อว่าถูก
ต้องรับใช้พระเจ้าในมโนภาพของตัวเอง รับใช้พุทธะอันจำกัดของตัวเอง
รับใช้ความขบถต่อความเชื่อของตัวเอง จนเหนื่อยล้า แต่กลัว
ที่จะบอกว่า มีบางอย่างผิดไป ทั้งที่ลึกๆในใจก็รู้ ว่ามีบางสิ่งขาดหายไป

เราต่างรู้ ว่าพระเจ้าไม่ได้สร้างมนุษย์มาให้กัดกินกันเอง
พุทธะไม่ได้เกิดขึ้นเพื่อสร้างความกลัว และความเห็นแก่ตัวที่ล้ำลึกกว่า
เราต่างรู้ ว่าเราเองที่ทำให้ทุกอย่างมันยาก ใจเราเอง
เราต้องนิยาม ต้องจำกัดความบางสิ่งเพื่อให้เรารู้สึกว่าเราเป็นเจ้าของสิ่งนั้นได้
ทั้งที่จริงแท้แล้ว ไม่ได้มีสิ่งใดจำกัด นอกจากการนิยามบางสิ่งของเราเอง
เราเข้าถึงจิตเดิมแท้ หรือจิตรวมสากลนั่นไม่ได้ก็ด้วยการจำกัดความ

เศษความจริง ปะติดปะต่อกัน ไม่มีสองความจริงใดที่ขัดแย้งกัน
ทั้งหมดต่างคือสิ่งเดียวกัน ที่เราพยายามจำกัด และหยิบเศษเสี้ยว
มาทิ่มแทงหัวใจของกันและกัน ทั้งหมดก็แค่ความหวาดกลัว และความไม่รู้

เราหลงลืมบางสิ่งที่เราลืม เราเข้าใจผิดในหลายสิ่งที่เข้าใจผิด
ข้าพฯเขียนบางสิ่งอย่างที่ทิ้งบางสิ่ง แต่ไม่มีสิ่งใดหายไป
เขียนอย่างที่หลงลืมว่าเคยลืมบางสิ่ง
เขียนอย่างแน่ใจในสิ่งที่ไม่แน่ใจ
ปล่อยให้บางสิ่งล่องลอยออกมาในห้วงมโนภาพที่คล้ายจะไม่จำกัดนั้น

[เขียนชีวิต]

ความจริงซ้อนความจริง
สาวน้อยช่างฝัน
เธอมีความรักที่งดงาม
เก็บซ่อนบางสิ่ง
ไว้ในบางสิ่ง
แสงสว่างระยับในราตรี
ปฏิเสธบางสิ่ง
เพื่อเก็บซ่อน
งานเต้นรำเป็นเพียงเศษความสุข
เธอเต้นไม่หยุด
ผ่านวันและคืน
สุดท้ายแล้ว
เธอเริงรำอย่างโดดเดี่ยว
และเมื่อวาน
เราต่างโค้งคำนับให้กัน

สวัสดีสาวน้อย..
ฉันซื้อเธอได้ไหม

[เขียนชีวิต]

ในหมู่ปวงปราชญ์ผู้ถึงห้วงสมุทรแห่งความจริง
ดื่มด่ำกับห้วงมหานทีแห่งความจริง
เขาพบว่าเป็นการยาก
ที่จะพาเหล่าสาธุชนทั้งหลายนั้นได้ดื่มด่ำ
กับห้วงขณะอันวิศุทธิ์นี้
สองมือแห่งศาสดา
มอบให้เหล่าสาธุชนได้เพียงน้ำหยดเล็ก
พวกเขาเหล่านั้นไม่อาจพ้นความกระหาย
หลายคนเฝ้าค้นหาแหล่งน้ำต่างทิศทาง
หลายคนกว่า คอยดื่มเลือดผู้แสวงบุญใกล้ตัว

[เขียนชีวิต]

ยาพิษหยดสุดท้าย
มารร้ายได้หยดลงสู่พื้นผิว
ระเหยเหือดแห้ง กลายเป็นฝน
มนุษย์ดื่มกิน สกัดกลั่นยาพิษ
มากมายไม่มีประมาณ
โลหิตของซาตาน
โลหิตแห่งพระเจ้า
ผสมผสานกลมกลืนกัน
ท่านกลางมวลมนุษย์ผู้พิศุทธิ์
ที่หลงรักความไม่วิศุทธิ์

[เขียนชีวิต]

ความรัก

เมื่อปีกแห่งเทวาและปีศาจร้ายปกคลุมเรือนร่าง
เธอจงใช้ความเป็นตุลาการที่เที่ยงธรรมกับตัวเธอเอง
เธอจะพบความรัก
หากเธอพร้อมที่จะเดินทาง อย่างไม่รู้เหน็ดเหนื่อย
เธอจะพบความรัก
เมื่อเธอเติมเต็มแก้วว่างของผู้คน ด้วยแก้วของเธอ
เธอจะพบความรัก เมื่อเธอฟังเสียงหัวใจ
เธอจะพบความรัก เมื่อเธอลืมตาตื่น
เธอจะพบความรัก
พร้อมเสียงกระซิบของทูตสวรรค์และมารร้าย
เธอจงพร้อมสวมมงกุฎหนาม
เธอจงพร้อมสวมใส่ความว่างเปล่ายามเหมันต์
เธอจงยิ้มอย่างปีติสุข เมื่อเธอเลือกดื่มยาพิษ
วัฏฏะแห่งความรักและความทุกข์คือหนึ่ง
เมื่อเธอเห็นความจริงในความรัก
เธอก็จงเห็นความจริงในหมู่มนุษย์
และเมื่อนั้น มงกุฎหนาม แลความเหน็บหนาว
จะอันตรธานไปพร้อมตัวเธอเอง
และเธอจะตระหนักถึงความมีและไม่มี
"ความรัก"

[เขียนชีวิต]

คนเราทุกคนมีความเข้าใจผิดที่เหนือเหตุผลซ่อนอยู่เสมอ
ส่วนมากมักเกิดขึ้นในวัยเด็ก ซึ่งเราไร้เดียงสา
ทำให้เรานำเหตุและผลไปแก้ไขสิ่งนั้นได้ไม่ค่อยดีนัก
สิ่งเหล่านี้ ทำเรากระสันต์อยากเป็นผู้วิเศษ
ทำให้เราต้องเจ็บปวดอย่างเสพติด

ชายคนหนึ่ง ดื้อรั้น ขบถ ต่อทุกคนรอบตัว
เพราะเมื่อครั้งหนึ่ง ในวัยเด็ก
เขาถูกพ่อปฏิเสธ เมื่อครั้นขอไปเล่นด้วย
เด็กน้อยคนนั้นเจ็บปวด แะเชื่ออย่างฝังใจ
ว่าพ่อไม่รัก ขนาดพ่อไม่รัก แล้วใครจะมารัก
เขาจึงปฏิเสธผู้คนรอบตัว อย่างไม่รู้ตัว
เพียงเพื่อให้คล้องกับความเชื่อนี้
เขาเฝ้าแต่บอกว่าคนอื่นไม่ปรกติหรือมีสิ่งผิดอยู่เสมอ
แต่พอเขาได้เข้าไปเห็นความเข้าใจผิดในอดีต
เขาจึงได้เข้าใจ ว่าแท้จริง ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น
เกิดขึ้นอย่างที่ไม่อยากจะยอมรับ
เรื่องนั้นเป็นเพียงความเจ็บปวดอย่างไร้เดียงสา
ของเด็กน้อยที่ไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดอย่างแท้จริง
แต่ในวันที่เขาตัดสินใจ เข้าไปดู และเห็นความจริงนั้น
เขาเติบโต เขาเข้าใจ เข้าใจความรักอย่างแจ้งชัด
เบิกบานในปัจจุบันขณะ อย่างที่ไม่ต้องฝืน
ชายคนนั้น วันนี้เขามีหัวใจที่เต็มอิ่มและเบิกบาน
คนรอบตัวต่างรัก และดีใจที่ได้พบเขา
ความรักความเข้าใจที่เขาได้ค้นพบนั้น
เติมเต็มหัวใจคนรอบข้างอย่างไม่มีจำกัด
รักได้ อย่างที่ไม่ต้องช่วงชิง รักด้วยใจบริสุทธิ์

สำหรับฉัน ผู้ชายคนนี้คือคนธรรมดา
คนธรรมดาจริงจริง ธรรมดาที่วิเศษ
ธรรมดาที่หาได้ยากยิ่ง
คนธรรมดาที่โลกนี้ต้องการมากๆ
โลกนี้มีผู้วิเศษเยอะเกินพอแล้ว

น้อยคนนะ ที่จะเอาชนะความหวาดกลัวในใจ
จนพร้อมที่จะเข้าไปเห็นแก่นแท้ของปัญหาที่เกิด
น้อยคนนะ ที่จะใจกว้างมากพอ ที่จะตัดสินใจ
คลี่คลายความเข้าใจผิดที่เราแบกรับอย่างไม่รู้ตัว

เราหวังนะ ว่าสักวัน คนธรรมดาเหล่านี้จะเพิ่มมากขึ้นบ้าง
คนธรรมดา ที่จะเติมเต็มหัวใจเหล่าผู้วิเศษ
ที่กระหายความวิเศษอย่างไม่รู้จักจบสิ้น

เรารู้วิธี ที่จะทำให้ผู้วิเศษกลับเป็นคนธรรมดานะ
ถ้าผู้วิเศษคนนั้น เขาเบื่อหน่ายความวิเศษ
แล้วกล่าวกับตัวเองอย่างจริงใจว่า
" ฉันพร้อมจะคลี่คลายความเข้าใจผิดนั้นแล้ว
ฉันพร้อมจะสละความวิเศษ เพื่อความรักที่อิ่มเต็ม
เพื่อให้ได้เห็นความธรรมดาที่แท้นั้นแล้ว "

สามสิบวัน เราจะขโมยความวิเศษในเธอในบทสนทนาเดียว
เงื่อนไขคือ ถ้าเขาตั้งใจจริง และบอกตัวเองได้ครบสามสิบวัน

[เขียนชีวิต]

บางที เราก็ไม่จำเป็นต้องปลีกวิเวกเพื่อหาความสงบหรอก
เพียงแค่กลับมาอยู่กับปัจจุบันขณะ
รู้ลมหายใจ เห็นภาพที่เกิดขึ้น ได้ยินเสียงที่เกิดขึ้น
รู้ถึงรสสัมผัส รวมถึงความคิดความคำนึงที่ผ่านเข้ามา
โดยที่ไม่ต้องยึด หรือแบกจับอะไรไว้ ไม่ต้องบริกรรมอะไร
แค่นี้เราก็สงบได้แล้ว เบิกบานได้แล้ว
เห็นถึงสิ่งที่เกิดขึ้นจริงได้แล้ว
พูดยากเหมือนกันนะ ลองอยู่ตรงนั้นน่ะ ณ ขณะนี้
ลองดู ขอให้สนุก ทุกวันเป็นวันดี

ป.ล. ต้องฝึกบ้างเหมือนกัน อีกอย่างที่ทำให้ง่ายขึ้น
คือการเข้าใจอดีต ยิ้ม ปล่อยวางนั่นด้วย ซึ่งเราเอง
มีวิธีที่ค่อนข้างเฉพาะ ในการปล่อยวางนั้น

[เขียนชีวิต]

เมื่อลืมตา ฉันคือนก
กรงขังถูกขย่มเขย่า
ฉันจึงกลายร่างเป็นผีเสื้อ
โบยบินออกไป เหี่ยวแห้ง และตายลง
และเติบโตเป็นดอกไม้
ผีเสื้อหลายร้อยตัวรุมล้อม
ดอกไม้อีกหลายช่อผลิบาน
มนุษย์เด็ดลิดดอกใบ และจับผีเสื้อ
เพื่อเยียวยาหัวใจที่เหี่ยวเฉา
ดอกไม้และผีเสื้อกำเนิดขึ้นอีกครั้ง
ในโลกสมมติ ในกล่องสี่เหลี่ยม
บิดพลิ้วอย่างอ่อนโยน
ถูกขยี้ขยำกลายเป็นลายเส้นขยุกขยิก
ถูกทิ้งในถังขยะความคิด
ถูกเก็บไปสต๊าฟไว้ในตำรา
.. .เมื่อลืมตา ฉันคือนก
และกรงขังถูกขย่มเขย่า

[เขียนชีวิต]

เธอจำเรื่องนกเงือกที่ฉันเคยบอกเธอได้ไหม
ไม่.. บางทีเธออาจไม่รู้
ทุกบทกวีของฉันพูดถึงเธอ
เธออาจไม่รู้ ว่าเธอซุกซ่อนอยู่ในทุกอณูความรู้สึก
ฉันหลงไหลในเรื่องราวของเธอ
ฉันไม่กล้าเอื้อมมือไขว่คว้า
กลัวความงามที่แจ่มชัดนั้นอันตรธาน
และฉันแน่ใจ ว่ากาลเวลา
ไม่อาจช่วงชิงความรักภักดีนี้
และฉันแน่ใจ ว่าสักวันหนึ่ง
นกเงือกตัวนั้น.. จะพบบางสิ่งที่ตามหา

และฉันแน่ใจ ในบริบทแห่งความต่าง
เราทั้งสองจะเต้นรำกันอย่างพร้อมเพรียง
สักวันหนึ่ง.. ที่ไม่รู้เมื่อไร..

[เขียนชีวิต]

เธอเคยคิดไหม ว่าแท้จริง
เราไม่ได้ต้องการคนน่ารักเพื่อรัก
ความน่ารักอาจเป็นเพียงเปลือกนอก
ที่ทำให้เรากระสันที่จะสวมกอดกันและกัน
แต่สิ่งที่เรามองหา เพื่อมอบหัวใจเราให้
คือความอัปลักษ์ที่คล้ายคลึงนั่นเสียมากกว่า
เธอเคยคิดไหม.. จริงจริงแล้ว
เราแยกความเกลียดชังกับความรักไม่ออก
เราไม่ได้พยายามจะเห็นมันเสียด้วยซ้ำ
เธออาจบอกว่ามันสวยงาม
นั่นเพราะเธอรักความน่ารังเกียจนั้นด้วยเปลือก
รักด้วยความพยายามที่จะรัก
ถ้าเธอรักสิ่งนั้นด้วยหัวใจ สิ่งนั้นเป็นเพียงความธรรมดา
ความธรรมดา ที่ชายคนนั้น โหยหาความรัก
ความธรรมดา ที่หญิงสาวคนนั้น กระหายซึ่งการยอมรับ
ความธรรมดาที่แสนน่ารัก

สวัสดีความรัก ฉันไม่ได้หายไปไหน

สวัสดี เหล่าผู้กระหาย
ขอความรักฉันบ้างจะได้ไหม ?