ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

บางครั้งเธออาจค้นพบผีเสื้อน้อย
ที่โบยบินได้อย่างอิสระ
เพียงแต่เธอมิอาจจับต้อง

ฉันมิอาจบอกเธอได้
..ความงามแห่งท้องนภา
และความว้าเหว่อันเจ็บปวด

หากแต่เมื่อเธอรู้สึก
..เป็นหนึ่งเดียว
เพียงแค่ในโลกแห่งความรู้สึก

ท้องฟ้านั้นกว้างพอ
ที่เธอจะวาดฝันและล่องลอย

[เขียนชีวิต]

ฉัน'เคย'เกลียดรอยยิ้มนั้น
ที่เธอใช้คร่าลมหายใจของฉันอย่างทรมาณ
ลมหายใจแผ่วๆและเรี่ยวแรงที่หายไป
น้ำตาอันขมขื่น..
เธอคงจำไม่ได้..
แต่เป็นเรื่องโง่ๆที่ฉันลืมไม่ได้
ฉันรักเธอ.. ฉันรักเธอ..
ฉันร้องไห้ไปพร้อมกับคำๆนี้กว่าล้านครั้ง
ก่อนที่ฉันจะพบกับนิทราอันสิ้นหวัง
ภาพเธอที่สะท้อนผ่านนัยตา
ของนัยตาของตัวฉันในกระจก
มันคือโศกาแห่งนาฏกรรม
ภาพเราสองคน..
มิติความรักและความดำมืดที่ฉันรู้จัก

[เขียนชีวิต]

กวีรังสรรค์อักษร
บางทีเพียงเพื่อเพรียกหาบางสิ่ง
ที่ว่างเปล่า..

รอยเท้าบนอักษร
ความงามบนท่วงทำนองที่ดังก้อง
และโลดแล่นผ่านถ้อยวลี

ภาพสะท้อนของรอยยิ้ม
แห่งสุขและโศก..

เมื่อวานนี้เอง
ที่ข้าพฯได้เริ่มขีดเขียนบางสิ่ง
บอกเล่าถึงโลกอีกใบ

' ไม่มีความรักหรือความชังในบทกวีหรอกหรือ ? '

[เขียนชีวิต]

เรากลัวความมืด
เพราะไม่คุ้นชิน
แต่เมื่อนานไป
เรากลับคุ้นชินกับมัน
จนหลงลืมความงดงาม
...แสงแรก..

[เขียนชีวิต]

โลกนี้หลากสี
แตกต่าง
แต่ต่างสะท้อนถึงสิ่งเดียว

การกดขี่ทางเพศ
เสียงกรีดร้องของเด็กสาว
น้ำตาและคาวเลือด

เสียงหัวเราะเย้ยหยัน
และความหรรษาแห่งการทำเลว

มากเสียยิ่งกว่าความเห็นแก่ตัว
สูบเสพกำซาบรสกาม
ขยี้เหยียบเสียซึ่งความเป็นคน

ข้าพฯขอสดุดีแด่ความต่ำถ่อย
ด้วยบทกวีไร้ค่า
และลมหายใจไร้เสียง..

[เขียนชีวิต]

ข้าพฯมองเห็นอัตตาของผู้อื่น
ชัดกว่าของตัวข้าพฯเอง
ในนั้นโลกทั้งใบกลายเป็นสีเทา

และยิ่งนานวัน
โลกยิ่งมืดลง
เสียงหัวเราะของบางสิ่งจากข้างใน

บางทีข้าพฯอาจลืมนึกไป
ว่าในความธรรมดาที่มองเห็นนั้น
แท้จริงไม่มีสิ่งใดทำร้ายข้าพฯ

โลกมืดลงทุกวัน.. ทุกวัน..

[เขียนชีวิต]

โลกในอุดมคติ
ที่ซึ่งปราศจากความรุนแรง
มนุษย์ละแล้วในบาปแห่งตน
สันติภาพที่แท้จริง
ความว่างเปล่าที่สมบูรณ์
ความว่าง...

In an ideal world.
Where's without violence...
The man leaves the sin of them
The true peace...
The absolute emptiness.
Nirvana ...

[สุวรรณ]

โลกคงไม่โหดร้ายเกินไป
สันติภาพที่คิดถึง
อิสระที่โหยหา
คงมีมา ไม่ช้า
ฉันเชื่ออย่างนั้น

 emo_100ชอบค๊าบ แต่เขียนไม่เป็น

[เขียนชีวิต]

ข้าพฯคิดถึงชนบท
เสียงเพลงและลำนำที่แว่วผ่านหู
คิดถึงความเรียบง่ายดั้งเดิมที่ถูกละทิ้ง
การเดินทางเพื่อบางสิ่งที่อาจไม่สิ้นสุด
การดิ้นรนต่อสู้เพื่อบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่
ความฝัน จินตนา มายาคติแห่งเมืองหลวง
มายาคติแห่งความเป็นมนุษย์
ที่ตรงนั้น การโลดแล่นบนเวทีโลก
การประกาศชื่อตนบนแผ่นจากรึกอันทรงเกียรติ
ข้าพฯเลือกจะดิ้นรนต่อสู้
แบกบางสิ่งที่หนักยิ่งกว่าไว้บนบ่า
การค้นหาบางสิ่งที่เรียกว่า 'ชีวิต'
ซึ่งบางครั้ง ข้าพฯยังคงฝัน
ถึงบ้านหลังเดิมในความทรงจำ
เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว
ข้าพฯคิดถึงชนบท

[เขียนชีวิต]

ผืนผ้าใบแห่งความรู้สึก
กว้างพอให้จิตรกร
ขีดเขียนโลกทั้งใบ

ความหอมหวาน รอยยิ้ม
พายุโหมกระหน่ำ ฟ้ามืด
ท่วงทำนอง แตกต่าง

โลกคู่ขนาน.. ความเป็นจริงที่แตกต่าง..
เมื่อจินตนาคือความจริง
และคล้ายว่ายามตื่น... นั้นคือนิทรา...

ในโลกของข้าพฯเอง
สงคราม... ไม่มี...
การข่มเหงรังแกไม่มี

แต่ข้าพฯก็เป็นได้เพียง
บางสิ่ง... ที่ว่างเปล่า...
เพื่อบางสิ่ง... ที่เติมเต็ม...

[เขียนชีวิต]

บางครั้งนกนางนวลตัวน้อยนั้น
อาจต้องการโบยบินเพื่อเสรีภาพ
ท่ามกลางท้องนภาอันกว้างไกล
และพายุที่โหมกระหน่ำ.. ไม่เคยหยุด..

แรงบันดาลใจจาก seagull
Jazz album ; Saksri Pang Vongdharadon

[เขียนชีวิต]

ที่แห่งนั้น...
น้ำตา... การด่าทอ...
ป้ายสีและหลอกลวง

เสียงกระซิบของปีศาจร้าย
เสียงกรีดร้องเจ็บปวด
การละครที่เราคือผู้แสดง

การต่อสู้เพื่อการลำลึก
เกียรติยศต่ำถ่อย
ทำให้เราเพียงย้อนกลับไป

..สู่ความเป็นสัตว์และสงคราม..

หยิบฉวยข้าวเปลือกจากผู้ยากไร้
ดื่มด่ำย่ำยีศักดิ์ศรีความเป็นคน
หุ่นเชิดด้อยค่าคือผู้แสดงร่วม

แสดงออกถึงบางสิ่ง
ต่ำต้อยแต่สามัญ

นักรบผู้สูงศักดิ์
เป็นเพียงหน้ากากอันสวยหรู
ใช้เรียกผู้เป็นทาส

เมื่อโลกคือศาสนา
และชีวิตคือความศรัทธา
เราคือผู้มืดบอด

ศาสดาคือเงินตรา
หรือเพียงอัตตา
ไม่แน่ใจ ?

ใครคือหุ่นเชิด ?
.. ไม่แน่ใจ...

[เขียนชีวิต]

ข้าพฯพูดถึงความคิดเห็นส่วนตัวของข้าพฯเท่านั้น
  ถูกผิด ชอบไม่ชอบ นั่นก็แล้วแต่
     แค่ทุกตัวอักษร
  ได้ย้ำเตือนถึง 'ชีวิต'
บางเศษเสี้ยวแห่งสัจจธรรมที่ถูกหลงลืม
 ก็ถือได้ว่าถ้อยวลีเหล่านั้น
ทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์ที่สุดแล้ว
  -เขียน"ชีวิต"-

[เขียนชีวิต]

ในความว่างเปล่า
เราคืออาคันตุกะ
ผู้พยายามทิ้งร่องรอยก่อนจาก

เราปั้นแต่งบทกวีจากความเงียบ
และสรรพเสียงที่ไม่เคยเงียบ
เล่าขานถึงการมีชีวิต

ความเงียบของเธอและฉัน
ก่อเกิดสงคราม
และคำพูดที่ปราศจากการรับฟัง

เราสะดุ้งตื่นในยามดึกสงัด
อาวุธร้ายต่างโถมกระหน่ำ
การต่อสู้ยังคงดำเนินไป

จนเมื่อรุ่งสาง เมื่อเราตาสว่าง
ไม่ใช่ด้วยแสงแห่งรุ่งอรุณ
แต่ด้วยความตาย

เราจึงได้ตระหนักถึงคุณค่า
และความว่างเปล่า
ของบางสิ่ง.. เราค้นหา..

[เขียนชีวิต]

บางทีบทกวี
อาจเป็นเพียงการตอบความอยาก
ความกระหายอันบ้าคลั่ง
ความไร้เดียงสา ความเย่อหยิ่ง
หรือเพียงบรรจุความน่าชิงชังอันว่างเปล่า
ก็ได้แต่หวัง ให้คราบไคลนั้นจะหลุดลอก
และคงไว้แค่เพียงในอักษร
ให้อย่างน้อยตัวเราได้เปลือยเปล่า
เสียก่อนจะจากไป..
ในห้วงเวลาที่ไม่เคยหยุด

[Music]

บางทีบทกวี
อาจเป็นเพียงการตอบความอยาก
ความกระหายอันบ้าคลั่ง
ความไร้เดียงสา ความเย่อหยิ่ง
หรือเพียงบรรจุความน่าชิงชังอันว่างเปล่า
ก็ได้แต่หวัง ให้คราบไคลนั้นจะหลุดลอก
และคงไว้แค่เพียงในอักษร
ให้อย่างน้อยตัวเราได้เปลือยเปล่า
เสียก่อนจะจากไป..
ในห้วงเวลาที่ไม่เคยหยุด
......เขียนชีวิต......


๑.....
ในหลายอย่าง.ของหลายอย่าง.เราตรงกัน
ในหลายอัน.ของหลายฝัน.เราเคียงคู่
ในหลายลึก.ของหลายหวัง.เราพรั่งพรู
ในเนื้อแท้.ของอณู.เราคู่กัน...ฯลฯ

(ชื่นชมคมคำ..ของท่านมาก..ขอรับ)
 

[..กุสุมา..]

           
           

.. ชีวิตหนึ่งที่ได้เกิดมา..ถูกอบรมสั่งสอนให้เป็นคนรู้จักคิด
คิดในทางที่ดี..กระทำในสิ่งที่ส่งเสริมชีวิตตนให้พ้นทุกข์
ไม่มีผู้ใดมีความสุขได้เต็ม100%ดอก จะมีก็แต่ ผู้ที่มีทุกข์น้อยที่สุดกระมัง
.. เพียงแต่เรารู้จักที่จะเลือกให้ชีวิตทุกข์มาก..หรือทุกข์น้อยเท่านั้น
.. ทุกข์..มันเกิดขึ้นที่ใจ ไม่มีใครทำให้เราเกิดทุกข์ได้ดอก
..ถ้าเราดับทุกข์ที่ใจได้ เราก็มีสุข..

..ใจอย่าไปยึดกับอดีตที่ผ่านมา ..ใจอย่าไปพะวงกับอนาคตที่ยังมาไม่ถึง
..ใจตั้งอยู่กับปัจจุบัน เมื่อมีความทุกข์เข้ามา ก็ดับทุกข์ทิ้งไปเสีย วันหนึ่งๆ
ทุกข์เกิดกับใจตลอดเวลา เอาเรื่องนั้นมาคิด เอาเรื่องนี้มาคิด
ฉะนั้นการเกิดทุกข์ ดับทุกข์ เกิดขึ้นเป็นธรรมดา

.. อยู่ที่เราจะรู้จักเลือกเดินทางที่มีทุกข์น้อยที่สุดต่างหาก ..
            ..กุสุมา..

[hort39]

เขียนชีวิตเขียนไปไม่ยอมหยุด
ให้ถึงจุดสุดท้ายที่ปลายฝัน
เขียนชีวิตเขียนไปใจรำพัน
จนถึงวันสุดท้ายกายสิ้นลม...

 

(คนบางคนสามารถเขียนชีวิตของตนเองได้ อย่างที่ฝัน..
 แต่อีกหลายคนก็ทำไม่ได้ เขียนแล้วก็ลบอยู่หลายครั้งจนชีวิตฉีกขาด
 เต็มไปด้วยบาดแผลในใจมากมาย..)

 

[ยาใจ]

 
ใบไม้หลากสี   ต้องแสงแดดฉาย

   ยามลมพัดพาย

   บ้างร่วงหล่นปลิว  บ้างพลิ้วตามสาย

   ที่ร่วงลงพื้น  ที่พลิ้วกลับคืน

   ยืนอยู่ที่เดิม


~  ยาใจ ~    

[เขียนชีวิต]

Near Coda {<Near The End>}
หากชีวิตเรานั้นได้เดินเข้าใกล้จุดสิ้นสุด
คงเป็นเรื่องสามัญธรรมดา
ที่ตรงจุดนั้น เราอาจต้องการอิสรภาพมากกว่าเคย
อยากโลดแล่นผ่านอดีต และอนาคต
อยากเสพกำซาบรสแห่งชีวิตให้เต็มอิ่ม
ดื่มด่ำกับความรัก เครื่องประดับ และหน้ากาก
เมื่อเราใกล้ความสิ้นสุดเรายิ่งโหยหา
หากแต่ในช่วงเวลาสุดท้ายแล้ว
สิ่งที่เราทำได้คงเพียงแค่ยิ้ม
ให้ทั้งอนาคต ปัจจุบัน และอดีต
ปล่อยความทะเยอทะยานเหล่านั้นเสียสิ้น
เพื่อการกลับเริ่มใหม่อย่างว่างเปล่า
สู่วัฏจักรแห่งมนุษย์อันเปลือยเปล่านั้นอีกครั้ง
Near Coda {<Near The End>}

ป.ล.
Near Coda คือชื่อเพลงแจ๊สเพลงหนึ่งที่ผมชื่นชอบครับ