ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

เสรีนิยม
กวีวิ่งหาอิสระ
ที่ซึ่งความฝันและปัจจุบันมาบรรจบ
 
เสรีนิยม อิสระ การหลุดพ้น
คงมีอยู่จริง
ในหนทางที่มืดมนและเต็มไปด้วยกองขยะ
 
จะหาวัตถุดิบใดมาสร้างอาหาร
เมื่อมองไปทางใด
ก็รับได้เพียงกลิ่นของขยะ
 
มนุษย์ทุกก้อน
ไม่ว่าอัตตาตัวตนเป็นเช่นไร
ต่างกระเสือกกระสนหาตัว"สุข"
 
หลักแก่นของพุทธาเป็นฉันใด
ในเมื่อแก่นใจยังคาวฟุ้งฟอนเฟะ
หลักแก่นของพุทธาเป็นฉันใด
........

[เขียนชีวิต]

หรือข้าเพียงต้องการหลุดพ้น
ปากพร่ำพูดถึง"เสรีนิยม"
ที่เพียงได้รับจากการเล่าลือ

ปัจเจกชนเอย
ถามทีเถิด
เจ้ากอดรับอัตตาคนเช่นไร

ลืมตามีชีวิต
ก็แหกปากหาความสุข
อยู่มาก็นาน เหมือนไม่เคยเห็น

เกลียดแมลงสาบเพียงไร
ยิ่งหวาดกลัว
หากเราเป็น"แมลงสาบ"

หากจะมีบุคคลใดเข้าใจในปรัชญาแห่งวงกลม
คงมีเพียงบุคคล
ที่บังเอิญอยู่นอกวง"อโคจร"
..........

[เขียนชีวิต]

วั น ห นึ่ ง ที่ ข้ า พ เ จ้ า บิ น ข้ า พ เ จ้ า จ ะ ไ ม่ เ ห ลี ย ว ม อ ง
นั่ น คื อ ก า ร เ น ร คุ ณ
ห รื อ ผ ล ต อ บ แ ท น ต า ม วิ ถี โ ล ก ? ?

บ ท ก วี แ ห่ ง ชี วิ ต
โ ล ด แ ล่ น
ผ่ า น ค ว า ม รั ก แ ล ะ น้ ำ ต า . . .

ใ น วั น วั น ห นึ่ ง ฉั น ฝั น
ฝั น ถึ ง สิ่ ง อ ย่ า ง ที่ พ้ น ผ่ า น
ใ น ฝั น นั้ น ทุ ก สิ่ ง ส ว ย ง า ม

ข้ า เ ค ย เ ก ลี ย ด
ผู้ ค น
แ ล ะ ต น เ อ ง

ข้ า พ เ จ้ า เ พี ย ง ห วั ง
ใ ห้ วั น พ รุ่ ง นี้ มี ฟ้ า ใ ส
ใ น เ ม ฆ ห ม อ ก ค ว า ม ชั ง
. . .

[เขียนชีวิต]

ใ น ส า ย ต า ข อ ง ค ว า ม รั ก
บ า ง ที . . .
ข้ า พ เ จ้ า อ า จ เ ป็ น เ พี ย ง เ ห ยื่ อ

ห ลั ง ศึ ก ส ง ค ร า ม ข้ า ง ใ น
ข้ า ก ำ ลั ง ท ด ส อ บ จิ ต ใ จ
ร ะ ห ว่ า ง มิ ต ร ภ า พ แ ล ะ ค ว า ม คิ ด ต่ า ง

ม นุ ษ ย์
บ อ ก ว่ า เ กิ ด ม า จ า ก ค ว า ม รั ก
แ ท้ จ ริ ง พ ก พ า ค ว า ม เ ก ลี ย ด ชั ง ม า ด้ ว ย

ห า ก แ ต่ ใ น ย่ า ง ก้ า ว
มี สั ก กี่ ค น
เ ห ลี ย ว ม อ ง . . . ร อ ย เ ท้ า

ใ น ที่ ที่ ค ว า ม รั ก ต น เ อ ง
ผิ ด ที่ ผิ ด ท า ง
โ ล ก ทั้ ง ใ บ ล้ ว น ฟ อ น เ ฟ ะ

[เขียนชีวิต]

รวบรวมไว้เป็นต้นฉบับน่ะครับ
จะเอาไปประกวดงานเขียน^^

[เขียนชีวิต]

อำนาจแห่งสัจจะนิยม
มิอาจทาน
สุขจำแลง

หากเลือกได้ที่จะรักษาสัจจะ
มีเพียงคนโง่หรือไม่ก็บ้า
ที่เมินเฉยต่อการเลือก

เราต่างก็พูดถึงความสุข
แปลกแต่จริง
เราทุกข์เพราะการพูดถึงมัน

ต้นไม้เป็นผู้ออกผล
หากไม่มีไม้ย่อมไม่มีผล
ต้นไม้เป็นเจ้าของเช่นนั้นหรือ??

แหกปากกรีดร้องแสวงหาความจริง
แต่กลับเบือนหน้าหนีไม่เหลียวมอง
เมื่อไรข้าพฯจักกล้าโอบกอด  ภาพสะท้อนแห่งใจ
. . . . .

[เขียนชีวิต]

เห็นปกหนังสือแล้วรู้เลยหรือ
ว่าข้าเขียน
แก่นสารและความจริง

เป็นกวีเมายาก
ด้วยเมารากเลือดมาหลายครั้งครา
เมามายกับชีวิต

ไม่เคยคิดอยู่ใต้”บรรทัดฐาน”ใคร
หากจะมีใครมาลิขิตชีวิตเรา
ก็ต้องเป็นตัวเรา

ดูท่าจะมาผิดทาง
อัตตาพิวัฒน์หรือ
คือทางออก

โลกของเราก็คงเหมือนพระอาทิตย์
ขึ้นทางทิศตะวันออกแล้วตกไปทางตรงข้าม
ตกไปในกระแสแห่ง
” บ ริ โ ภ ค นิ ย ม ”

[เขียนชีวิต]

ชีวิตหนอชีวิต
ถูกหลอกหลอนด้วยแนวคิดต่างๆ
ข้าพเจ้าไม่เชื่อหรอกว่า
สิ่งใดนั้นถูก
ข้าพเจ้าไม่สนใจชีวิตหรือกระมัง
แต่ก็คล้ายไม่เป็นเช่นนั้น
ข้าพเจ้าร้องไห้กับสิ่งเดิมๆ
เจ็บปวดกับคำปรามาสรุนแรง
ข้าพเจ้านิ่งเฉย
ข้าพเจ้าเคยว่าง
แต่วันนี้ไม่ใช่
ข้าพเจ้าตายแล้วเกิดซ้ำไปมา
ในน้ำตาและรอยยิ้ม

[รพีกาญจน์]

ทฤษฏี   วงกลม

ณ จุดหนึ่ง เมื่อเคลื่อนไป จะกลับมาที่เดิม

ชีวิต  มี   สุข - ทุกข์  ดีใจ - เสียใจ  เกิด - ตาย
ตาย - เกิด  ทุกข์ - สุข  เสียใจ - ดีใจ  หมุนเวียน เปลี่ยนไป
ดัง  น้ำ - ไอ - เมฆ - ฝน - น้ำ  เช่นนี้ไม่มีสิ้นสุด

ประวัติศาสตร์  ย้อนย่ำซ้ำรอยเสมอ  ต่างที่รูปแบบเท่านั้น

สิ่งที่ทำลายวงกลมได้ มี สอง ทาง 
พุทธศาสตร์  -  นิพพาน
วิทยาศาสตร์  -  นิวเคลียร์

 

[เขียนชีวิต]

บางทีอาจเหมือนว่าข้าพเจ้า
มองผ่านสวนหินอันงดงาม
มองผ่านความไร้เดียงสา
ความว่างในสาระ
ข้าพเจ้าเดินผ่าน
ผ่านไปไกล
ท่ามกลางกระแสชล
ข้าพเจ้าร่วงไปในเหวลึก
ไม่มีแล้วอิสระภาพ
ไม่มีการถามหา
มีแต่การแหวกว่ายสนุกสนาน
ในตัวตนจอมปลอม
ลืมไปแล้วกระมัง
ว่าลมหายใจยังมี
. . . . . .
ข้าพเจ้าพบความเห็นแก่ตัวในกระจก
ชัดเจน
ลบล้างไม่ได้
. . . . . .
ลืมทฤษฎีแห่งวงกลม
ลืมกฎการผันเปลี่ยน
ลืมความเป็นจริง
ลืม
. . . . . .

[อริญชย์]

ตอบข้าซิ....ลมหนาว
ฤดูกาลปวดร้าว....อีกนานไหม
ตอบข้าซิ....เมฆหม่น
ความทุกข์จะท่วมท้น....นานเท่าใด
ตอบข้าซิ....สายน้ำ
ยังมีความชอกช้ำ....อีกกี่สาย
ตอบข้าซิ....จิ้งหรีด
ความมืดจะหยุดกรีด....ข้าเมื่อไหร่
ตอบข้าซิ....แสงเดือน
สันติภาพถูกลบเลือน....ใช่หรือไม่
ตอบข้าซิ....ตะวัน
อนาคตของนักฝัน.....อยู่หนใด   ฯ

[เขียนชีวิต]

ในยามเงียบเหงา
..แมลงปอ
โบยบินเงียบเชียบ
ผ่านกาลเวลาอันยาวนาน
ในท่ามกลางความสับสน
... ปีกแห่งความฝันยังถักทอ
แสงสีทองสาดส่อง
บางครั้งอาจเป็นไปได้
เพ้อฝัน
. . . . .

[เขียนชีวิต]

ผู้คนจอแจ
มีเพียงเสียงกระซิบถาม....
ความสุขอยูไหนนะ....

ความงดงามของแสงแดด
ในบางครั้ง
สายหมอกอบอุ่นกว่า

ยามตัวและใจเหงา
สิ่งที่ไม่อยู่ย้ำเตือน
ถึงสิ่งที่ มีอยู่...บอกเล่าเรื่องราว

บางครั้งฝันร้าย...
น่ากลัว
เกินความเป็นจริง

บางทีข้าพฯลืมที่จะเขียน
บทกวีก็ล่องลอย
หายไป....

บทกวีของข้าพฯ
ไม่มีใครใคร่ดื่มกิน
ข้าพเจ้าเพียงยิ้ม

ข้าพเจ้าพบความเห็นแก่ตัวในกระจก
ชัดเจน
ลบล้างไม่ได้...

ตัวอักษรยังไม่ทอดทิ้ง
เหมือนจะสานต่อ
ฝันและอนาคตการณ์

นั่งมองผืนฟ้า
สุขุมสงบ
แค่"เปลือก"

ชีวิต
นี้
สั้นจะตาย
. . . . . . . .

[อริญชย์]

บ้านข้าหายไปไหน
ก่อนนี้ข้าเคยมีบ้าน
กลิ่นหอมหวนยิ่งนัก

วันนี้ยามรุ่งสาง บ้านข้าหายไป
ไม่ใช่หายไปกับสายน้ำ!


ท้องทุ่งนา
ควายที่เคยไถ คราด เทียมเกวียน
หายไป

เด็กทุ่งเมื่อรุ่งเช้า
เคยตามจับพวกข้า! ก็ไม่มี

กองขี้ควาย ไม่มี
ข้ากุดจี่ จะบินไป หนใด!.

*ขออนุญาตแจมด้วยเน้อ

[เขียนชีวิต]

ข้าพเจ้าเขียนถึงสิ่งที่ไม่มีจริง
นามธรรม ความฝัน จินตนา
ปั้นแต่งเรื่องราวมากมาย
ที่คล้ายจะสรรค์เสกความงดงาม
ของการผันแปรอันดำดิ่ง
... ข้าพเจ้าวิ่งหาสิ่งเหล่านั้น
ในดอกไม่หรือ?? ในความรักหรือ??
ในโลกสมบูรณ์ของเพลโตหรือ??
หรือเพียงต้องดำดิ่งในห้วงนิทราลึกซึ้ง
ข้าพเจ้าเพียงตามหา...
. . . สันติภาพ . . .

[เขียนชีวิต]

มองหาสิ่งใดกันในผู้คนนับหมื่นแสน
มีเพียงความสับสนวกวน
ต่อความงดงามอันหลอกลวง
ในค่ำคืนอันนิรันดร์
ยามแสงแรกวิ่งผ่านเข้ามา
เราก็มิอาจทนสะภาพความจริงแท้
ในยามที่ดอกไม้ผลิบาน
....ดอกตูมถูกเมินเฉย....
...การเติบโต...
...พัฒนาการ...
จริงหรือ
? ? ?

[เขียนชีวิต]

ข้าพเจ้าเคยแบกรับ
ความอัปลักษณ์แห่งรัก
ที่ซึ่งความล้มเหลวที่จะยอมรับ
ความดำมืดแห่งราคะ
ข้าพเจ้าเห็นดอกไม้ในมือ
... ถูกขยี้ขยำบนมืออันสกปรก
จนไม่กล้าอีกแล้ว
ไม่กล้าจริงจริง
เขาใช้ความสุขปลอม
ลวงล่อเด็กน้อย
เด็กผู้ติดปีกความฝันให้ข้าพเจ้า
ผู้ซึ่งข้าพเจ้าสวมมงกุฎให้
ตายไปแล้ว ตายไป
บนมือสกปรกของผู้จัดเจนโลก
เขาทำร้าย
จนไม่เหลือบุปผางาม
ที่ข้าพเจ้าปลูกด้วยฝันวิเศษ
ถูกซื้อเพียงไปสูบเสพ
เลือดของเด็กสาวเท่านั้น
เรื่องนี้ สร้างข้าพฯผู้จัดเจน
จัดเจนบนหนทางอันโง่งม
ข้าพเจ้าหวาดกลัว
ข้าพเจ้าเจียนตาย
ด้วยความหลงของกักขฬะ
สะอิดสะเอียน
รักขมขื่นถึงเพียงนี้....
ไม่เคยลืม
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

[ภู กวินท์]

เมื่อแสงแดดของอรุณรุ่งปรากฏ
วินาทีเดียวที่นกกระพือปีก
ทะยานขึ้นสู่แผ่นฟ้า
เป็นวินาทีที่ข้าพเจ้าหายใจ
เช้าวันใหม่…
ข้าพเจ้าไม่กล้าสบตา
ความกระหายที่จะรับรู้
ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นเลย
แสงไฟอันเป็นที่รัก
ดับวูบลง
ยังคงแสงจากดวงอาทิตย์
กำลังประจัญหน้า
ข้าพเจ้าหลับตา
สยายปีก
พาร่างสีเขม่า
บินไปสู่ที่พักพิง
และในไม่ช้า
ค่ำคืนแห่งสีสันมาเยือน
ข้าพเจ้าบินฉวัดเฉวียน
สู่แสงไฟ
ผีเสื้อราตรี!

........

 

ขออนุญาตแจมนะครับ!

[Thammada]

มองทิวเขาเรียงรายซับซ้อน ท่ามขอบฟ้าอยู่ไกลไกล
ธรรมชาติรังสรรค์สิ่งสวยงามเสมอ
อบอุ่นอ่อนโยน เสพแสงของดวงตะวันในยามเช้า
ทอดสายตามองหาจุดหมาย ในความเวิ้งว้างใด
เก็บเกี่ยวภราดรภาพ อันซ่อนเร้นในสายลม
...ยิ้มอยู่อย่างนั้น...วาดหวัง...อยู่อย่างนั้น...
จินตนาการ แห่ง ชีวิตมนุษย์
พบ ไม่ พบ สารัตถะใดจะเติมพร่อง เพียงเพื่อการโหยหา
อบอุ่น อาจอ้างว้าง ท่ามทางที่ทอดยาวไกล
เกินกว่า
ห้วงความคิดของคนช่างฝัน
หรือ
อาจงดงามเกินกว่าใจจะโหยหา
ไขว่คว้ามาครอบครอง เพียงลำพัง...
มองดูตึกต่ำสูงเรียงรายซับซ้อน ท่ามขอบฟ้าอยู่ไกลไกล
สถาปนาในน้ำมือ "มนุษย์"
รังสรรค์สิ่งสวยงาม ท่ามความทุกข์เข็ญ ของผู้คน...



                                               ขออนุญาตครับ

                                                     

[Thammada]

ทวนกระแสสายน้ำ
ท่ามฟ้ามืดในคืนหนาว
มองหมู่ดาวพราวระยับซับผิวน้ำ
ท่ามสายลมห่มขุนเขา
ทอดสายตาฝ่าหมอกหม่น
ค้นราตรีที่ทักทายพรายเพียงเงา
กรรแสงเศร้าเล้าเรไรละเลงกล่อม
กร่นสดับได้ ดื่มห้วง ใจตน

วังเวงวาดศาสตร์ศิลป์
สานเสรีที่เวิ้งว้าง
วางอักษร อ่อนไหว
ธรรมดาใดใดใจเจ้าเอยอิ่มอ้าง
พรางพันธนาการเกี่ยวร้อยลวงฉงน
ไกลกว่าไปให้ถึง ให้ซึ้งสุดสาย
สรรพสิ่งซ่อน เร้นไว้แห่งใจคน
อาจอับจนจะหยั่ง อย่างไรรู้
ทั่วแท้.....ทะเลใจ.....



ฟ้ามืดมองตนค้นหา
ศรัทธาท่ามแท้ใฝ่ถึง
มืดฟ้าใจแจ้งคำนึง
ลึกซึ้งหนึ่งใจ ไม่มี


ขออนุญาตครับ

"ธรรมดา"