ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Music]

Near Coda {<Near The End>}
หากชีวิตเรานั้นได้เดินเข้าใกล้จุดสิ้นสุด
คงเป็นเรื่องสามัญธรรมดา
ที่ตรงจุดนั้น เราอาจต้องการอิสรภาพมากกว่าเคย
อยากโลดแล่นผ่านอดีต และอนาคต
อยากเสพกำซาบรสแห่งชีวิตให้เต็มอิ่ม
ดื่มด่ำกับความรัก เครื่องประดับ และหน้ากาก
เมื่อเราใกล้ความสิ้นสุดเรายิ่งโหยหา
หากแต่ในช่วงเวลาสุดท้ายแล้ว
สิ่งที่เราทำได้คงเพียงแค่ยิ้ม
ให้ทั้งอนาคต ปัจจุบัน และอดีต
ปล่อยความทะเยอทะยานเหล่านั้นเสียสิ้น
เพื่อการกลับเริ่มใหม่อย่างว่างเปล่า
สู่วัฏจักรแห่งมนุษย์อันเปลือยเปล่านั้นอีกครั้ง
Near Coda {<Near The End>}

ป.ล.
Near Coda คือชื่อเพลงแจ๊สเพลงหนึ่งที่ผมชื่นชอบครับ

๒.....
นอกเสียจากสร่างซา..มิปรากฏ
นอกจากบทเดิมเดิม..อยากเติมฝัน
นอกจากห้วงโหยหา..สารพัน
นอกจากนั้นไขว่คว้า..ไม่น่าผิด....(นะ..ขอหน่อยนะ)

(ฝากเพลง..ของเจ้าคุณอู๋..ให้ฟังแทน  Near Coda นะคะ)

<a href="http://www.youtube.com/v/DCsroKsxg4I&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/DCsroKsxg4I&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[เขียนชีวิต]

ในราตรีที่เงียบสงบ
ข้าพฯเห็นด้านมืดของพระจันทร์ได้ชัดเจน
รอยยิ้มที่แฝงเลศนัยสะท้อนผ่านกระจกเงา

ข้าพฯกลัวร้อยยิ้มนั้นหรือ ?
เปล่าเลย ลึกลึกข้าพฯยังหวัง
ให้มีสงครามเกิดขึ้นอีกครั้ง

และในความหวังนั้น
ข้าพฯตระหนักดีว่าข้าพฯต้องการความตาย
มากพอพอกับที่ต้องการการนอนหลับ

แต่ข้าพฯเกลียดสงคราม
สงครามทำให้ข้าพฯหูหนวกตาบอด
ทำให้หิวกระหายและเจ็บปวด

แต่แม้จะเกลียดแต่ก็รัก
แต่ แต่ แต่ แต่ แต่ แต่แต่ แต่แต่แต่....

บางครั้งข้าพฯหวังให้เกิดสงคราม
เพียงเพราะหลังจากเสียงกรีดร้องร่ำไห้
หลังจากการเฉลิมฉลองชัยชนะอันยิ่งใหญ่

เราจะได้ยินเสียงสันติภาพถนัดกว่าเคย
และโหยหามันมากกว่าเคย ....

และราตรีนี้ข้าพฯยังคงได้ยินเสียงสงครามดังกึกก้อง!!

[เขียนชีวิต]

ซากผีเสื้อ.. ความงาม
หากแต่ไร้แล้วซึ่งจิตใจ
โลกชำเราซึ่งเธอ

ครั้งหนึ่งคือเด็กหญิง
ที่ความไร้เดียงสาเย้ายวน
เหล่านกแร้งกินซาก

ผู้ถูกโลกทำร้าย
และระบายความเจ็บปวดนั้น
แด่เธอ.. ไร้เดียงสา..

ในเรื่องราวที่เห็น
สิ่งที่เราต่างเป็น..
เราผู้ถูกทำร้าย

และสุดท้ายเราหลั่ง
น้ำตาแห่งความอาดูรนั้น
เพียงเพื่อกลับเริ่มใหม่

นาฏกรรมฉากนี้ถูกแสดงซ้ำแล้วซ้ำอีก
เราได้แต่ร้องคร่ำครวญและหัวเราะร่า
ตามแต่บทละครที่เราคือผู้แสดง...

.... อย่างนั้นหรือ ? ...

[เขียนชีวิต]

ต่อให้เธอหยาบ กระด้าง หรือเลวร้ายแค่ไหน
แต่เธอก็ยังเป็นคน
การแบ่งแยกเดียจฉันท์รังแต่จะสร้างสงคราม
จงรักเพื่อนมนุษย์นั้น
แม้ว่าเขาจะอัปลักษณ์แค่ไหน
อย่างน้อยก็เพียงเพื่อสันติ
แด่เธอเอง แด่พี่น้องของเธอ
แด่ครอบครัวเธอ แด่เสรีภาพนั่นด้วย

และคนเราอัปลักษณ์กันเป็นปรกติอยู่แล้ว
เธอจะปลูกเมล็ดพันธุ์แห่งความอัปลักษณ์นั้นเพิ่มอีก
เพื่อออะไร ?

[เขียนชีวิต]

หลายครั้งเราทำหลายสิ่งอย่าง
เพียงเพื่อปฏิเสธความเป็นจริง
แต่ไม่เคยสำเร็จ

เราทุบโลกใบนี้จนกระดูดมือแทบแตกละเอียด
เจ็บปวดทุรนทุรายกับสิ่งที่โลกเป็น

แต่เราไม่เคยตระหนักถึงสิ่งที่ตัวเราเป็น
เราบอกตัวเองซ้ำซ้ำว่าเราไม่แข็งแรงพอ
ที่จะอยู่กับความเป็นจริงของโลกแห่งความรู้สึก

เราพยายามบอกทุกคน
ว่าจงจริงใจแก่ฉัน อย่างนั้น
.. ... .... ... .. ... .... ... ..
บางครั้งการนั่งเฉยเฉยเพื่อฟังเสียงหัวใจเรา
เสียงจากเบื้องลึกกว่าเปลือกแห่งความรู้สึกจอมปลอมที่เรายึดไว้

หรือการฟังเสียงในที่ที่ไม่เงียบ
ณ ขณะนั้น โลกเต็มไปด้วยสีสันที่น่าตื่นตา
เพลิดเพลินจิตไม่น้อย

บางครั้งเราไม่รู้.. ว่าเราไม่รู้อะไร...
บางครั้งเราแน่ใจ.. ในสิ่งที่เราไม่แน่ใจ...
บางครั้งเราลืม.. ว่าเราลืมอะไรไป...

แย้มงามเฉกเช่นดอกไม้แล้วจากไปเงียบเงียบ
ก็ดีไม่น้อย... .. เขียน"ชีวิต"

[เขียนชีวิต]

ณ วันหนึ่งในป่าใหญ่ไม่ใหญ่มาก
มีสุนัขขี้เรื้อนตัวหนึ่ง
คาบเศษเนื้อเน่าไปหาสุนัขจิ้งจอก
ชักชวนสุนัขจิ้งจอกกินเศษเนื้ออันนั้นด้วยกัน
เนื่องด้วยต่างก็รู้โดยสัญชาตญาณสุนัข
ว่าต่างฝ่ายต่างก็หิวโหย
สุนัขจิ้งจอกปฏิเสธอย่างเย้ยหยัย
แม้ว่าตัวจะเคยกินเมื่อยามอดอยากมาแล้วก็เถอะ
สุนัขขี้เรื้อนคะยั้นคะยอและยัดเยียดเศษเนื้อเน่านั่น
สุนัขจิ้งจอกทนไม่ไหวจึงไปบอกกล่าวแก่ราชสีห์
ว่า เจ้าสุนัขขี้เรื้อนพยายามขโมยเนื้อของฉันไป
และแน่นอนทีนี้ สุนัขขี้เรื้อนนั้นสกปรกยิ่งกว่าเคย
ในขณะที่ราชสีห์และสุนัขขี้เรื้อนมีพาทีกรรมกัน
สุนัขจิ้งจอกก็แอบย่องไปหาคนขายเนื้อ
ซึ่งมีเนื้อที่สดใหม่และน่าเอร็ดอร่อยมากกว่า
แม้จะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ด้วยความหิวโหย
สุนัขจิ้งจอกก็พร้อมจะเลียขาคนขายเนื้ออย่างประจบ
เพียงเพื่อขอเศษเนื้อมาบรรเทาความอยากบ้าง
แต่ก็ด้วยว่าคนขายเนื้อนั้นเห็นคุณค่าของเนื้อที่ตนมีอยู่
จึงไม่ได้ให้เนื้อแก่สุนัขจิ้งจอกไป (ซึ่งนั่นก็คงเป็นเรื่องดีอยู่มาก)
และเมื่อเลียจนน้ำลายที่เคยเปียกชุ่มของตนเกือบจะแห้งกร้าน
แต่ก็ยังไม่ได้แม้เพียงเศษเนื้อเล็กๆ
จะได้ก็เพียงแต่กลิ่นอันรัญจวญใจนั่น
สุนัขจิ้งจอกจึงจำใจต้องจากคนขายเนื้อไป
ด้วยความอยากที่ยังเต็มเปี่ยม
หายเข้าไปในป่ามืด
จะกลับมาขอเศษเนื้อจากสุนัขขี้เรื้อนก็คงไม่ได้
เพราะวาทะกรรมของตน
แล้ววันนั้น สุนัขจิ้งจอกได้เนื้อจากใคร ?
ไม่มีใครรู้.. ไม่มี...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

[เขียนชีวิต]

โอ.. ปัจเจก !!
ท่ามกลางเสียงกู่ร้องของเปียโน
จังหวะอันเร่าร้อนของเครื่องสายและกลอง
ทำข้าพฯอยากโลดเต้นไปกับท่วงทำนองเหล่านั้น
... ความดังและความเงียบ ความว่างและความเต็ม
ราวกับว่าข้าพฯได้กลับเป็นเด็กอีก ..
พูดเพ้อเจ้อในภาษาที่ไม่มีใครเข้าใจ
ตกในห้วงภวังค์ของเวทมนต์แห่งความไร้เดียงสา
สีสันอันวิจิตรลอยฟุ้งกระจัดกระจาย
ในทุ่งกว้างแห่งจินตภาพ
แต่ในบางครั้ง
ทุ่งกว้างนั้นกว้างเกินอยู่ลำพัง
ท้องฟ้าทอสีดำและหมู่ดาวไม่ปรากฎ
ข้าพฯพบอดีตคนรักที่ตายจาก
พบความหนาวผ่านม่านหมอกหมอกสีเทา
พบมรสุมในวันที่ปราศจากบ้าน
โอ ชีวิตหนอ เมื่อไรความตายจะมาเยี่ยม
ข้าพฯได้ยินเสียงเปียโนเป็นเสียงปืน
กลองและเบสคือเสียงระเบิด
เสียงปรบมือของฝูงชนดังเสียงกรีดร้องของผู้บริสุทธิ์
.. ...
โอ.. ปัจเจก !!
ท่ามกลางเสียงกู่ร้องของเปียโน
จังหวะอันเร่าร้อนของเครื่องสายและกลอง
ทำข้าพฯอยากโลดเต้นไปกับท่วงทำนองเหล่านั้น !!

[เขียนชีวิต]

เมื่อเรานิ่งมากขึ้น
เราได้ยินเสียงสรรพสิ่ง
ที่ไม่เคยได้ยิน

เสียงที่ครั้งหนึ่ง ..
เราไม่เคยรับรู้ถึงการมีอยู่ของมันเลย...

[เขียนชีวิต]

ไกลเกินกว่าที่ข้าพฯจะสัมผัสถึง
กาลเวลา
พัดพาฤดูหนาวไปเสียไกล

แต่บางครั้งนั่นก็เป็นเรื่องดี
เพราะเมื่อลมหนาวพัดผ่าน
ข้าพฯก็อดคิดถึงยามก่อนเก่าไม่ได้

ความอดสู รอยยิ้ม การต่อสู้
มิตรภาพ ความรัก ความฝัน
และอีกหลายสิ่งอย่างที่ยากจะเอ่ย

.. ... หากลมหนาวพัดมาอีกสักครั้ง ... ..
บางที.. ข้าพฯอาจรู้ใจตัวเองก็เป็นได้...

[เขียนชีวิต]

ข้าพฯพบวิธีการต่อรองที่แนบเนียน
ผ่านการสบตากับยมทูต
ครั้งแล้วครั้งเล่า

แม้ว่าท้ายที่สุด
ข้าพฯจะต้องพ่ายแพ้แก่เขาสักวัน
แต่ขอให้ข้าพฯได้ใช้ชีวิตอย่างมีชีวิต

ความแพ้นั้นคงไม่แพ้
และเราคงได้เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน

นะ.. ท่านยมทูต...

[เขียนชีวิต]

ได้โปรดอย่าเข้าใจผิด
ว่าฉันนั้นได้ปฏิเสธความรัก
หรือความรู้สึกเยี่ยงคนสามัญ
เปล่าเลย ฉันรักสิ่งเหล่านั้น
ฉันรักมากพอที่จะทักทายมันอย่างเป็นมิตร
แม้ว่าบางครั้งฉันโดนสิ่งเหล่านั้นตบหน้าเข้าอย่างจัง
แต่.. เรารักกันดี เรารักกันดี
ฉันไร้เดียงสา :D

[เขียนชีวิต]

เราหยิบยื่นถ้วยแห่งยาพิษให้กันและกัน
ดื่มด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา
หัวเราะร่าเริงในการแย่งชิงเศษขนมปังของกันและกัน
ชูคอเย้ยหยันอวดมงกุฎหนามที่สวมให้กันและกัน
เรามีความรัก... เรามีความรัก..   :D

[เขียนชีวิต]

ร่องรอยความรักที่ยังคง
ฉายชัดผ่านแววตา
ที่คล้ายว่าได้ฉ่ำชื้นไปด้วยความห่วงหา

ความอาวรที่ผีเสื้อมีให้
แด่ราตรีกาลอันชวนเสน่หา

ที่ซึ่งแมงมุมตัวน้อยถักทอใย
แห่งความอบอุ่นและความรัก
พร้อมจุมพิตแผ่วเบาที่มอบแด่เธอ

เหล่าแมงเม่าบินวนรอบแสงไฟ
ก่อนสละปีกและสมสู่
ตายจากและทิ้งคราบคาวเน่าไว้เบื้องหลัง

ในความหลับของเธอ
คือความตื่นของอีกหลายสิ่ง

ในท่ามกลางวัฏฏะการสมสู่
ของเหลวที่เรียกว่าความรัก
เปลี่ยนสภาพไปตามวัฏฏะแห่งมันเช่นกัน

ราตรี.. ราตรี...  เขียน"ชีวิต"

[รพีกาญจน์]

เศรษฐีและยาจกมีการกินเหมือนกัน
เศรษฐีกินเพื่อให้มีชีวิตอยู่
ยาจกกินเพื่อรอวันตาย
แต่ในที่สุดก็ตายเหมือนกัน

ข้าคิด ข้าพูด ข้าเขียน ฮาฮาฮา

[panthong.kh]

เขียนเอง

เศรษฐียาจก  กิน ไม่เหมือนกัน
เพราะเศรษฐี กิน อย่างราชา

แต่ยาจก...บางทีต้องแย่ง...หมากิน


เศรษฐี..กิน..เพื่อให้คนอื่น..อิจฉา..
เพราะกินอาหารแต่ละมื้อ...เกือบแสน

แต่ยาจก..กินเพื่อให้หายหิว..และอิ่มท้อง...ไปวันวันเท่านั้น
ยิ่งราคายิ่งถูก...ก็ยิ่งดี...

พันทอง
 

[เขียนชีวิต]

เรากิน
เพื่อให้ความเขลา
ดำรงอยู่
 

[เขียนชีวิต]

เด็กน้อยคนหนึ่ง
ไล่ตามเงาของฉัน
เขาไล่จนทัน

และใช้มีดแทงเงาของฉันซ้ำซ้ำ
ยิ้มอย่างพึงใจในชัยชนะ

ฉันเดินต่อไปเรื่อยเรื่อย
เงาของฉันไม่อยู่ตรงนั้นอีกแล้ว
เด็กน้อยคนนั้นก็เช่นกัน

ไม่มีอีกแล้ว ทั้งความรักความชัง
เหลือก็เพียงเศษซากความทรงจำ
และเรื่องเล่าชวนหัว

ความตายแห่งเงาของฉัน

[เขียนชีวิต]

สารัตถะชีวิตคนเมือง
คือเสียงคำรามแห่งเครื่องจักร
และการร่ำไห้ของต้นไม้

เมื่อยามเช้า
เสียงแตรและเครื่องยนต์
ทักทายกันอย่างเร่งรีบ

เมื่อยามสาย
การเคลื่อนตัวของกระแสความคิด
วนอยู่กับที่ไม่เคลื่อนไหว

เที่ยงวัน
แรงสั่นสะเทือนจากความขบถ
เริ่มส่งผลต่อความเคลื่อนไหวทางความคิด

ถัดจากนั้นอีกสองสามชั่วโมง
ความโกลาหลเกิดขึ้นทุกพื้นที่จราจร
เสียงแตรและการก่นด่าดังระงม

เมื่อยามเย็น
การเคลื่อนตัวเกิดขึ้นบ้างเล็กน้อยถึงปานกลาง
มีอุบัติเหตุตามมาบ้างเล็กน้อย

ตกค่ำ
แสงสีและเสียงเพลงปรากฎขึ้นทุกแห่งหน
พร้อมกับเสียงไซเรนที่ดังระงม

เมื่อเที่ยงคืน
เราแทบไม่เห็นเค้าความโกลาหล
ทุกสิ่งเคลื่อนตัวไปอย่างไม่ติดขัด

และยามนี้
เราเข้าสู่นิทรา
ที่เฝ้าฝันถึงความโกลาหล

และตื่นมาพบคืนวันเช่นนี้
วนเวียนไม่จบสิ้นตลอดชีวิตของเรา

[เขียนชีวิต]

ฉันอาจเป็นมนุษย์เพียงไม่กี่คน
ที่สนใจความงามของนกเงือก

บางที นั่นอาจเป็นเพราะ
ฉันเชื่อเสมอ ว่าความรักมีอยู่จริง

แต่ในบางครั้ง..
ความรักของนกเงือกก็คล้ายโศกนาฏกรรม
เรื่องราวของคนรอไม่เคยมีอยู่ในเรื่องเล่าของนกงือก

ความรักที่จืดชืดเสียยิ่งกว่าน้ำเปล่า
จะเย้ายวนชวนให้มนุษย์ลิ้มลองหรือ ?
คงไม่ , แต่แท้จริงแล้ว
อาจเป็นสิ่งเหล่านั้น ที่เราตามหา
และหวังจะลิ้มรสมันเสียสักครั้งในชีวิต

[เขียนชีวิต]

ฉันหกล้ม เป็นแผล
ขณะที่ไล่จับผีเสื้อ
เมื่อฉันล้มลง
ฉันพบซากผีเสื้อมากมาย
ฝืนลุกขึ้นยืน
เหลือบไปเห็นใยแมงมุม
ผีเสื้อไม่น้อยจบชีวิตที่นั่น
ฉันเจ็บแผล ก้มลงมอง
ฉันพบว่าที่เท้า
มีผีเสื้อกำลังตาย
ฉันฝืนยิ้ม และเดินต่อ