ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[masapaer]

"ฝากรักสะพานรุ้ง"


สะพานรุ้งทอดสายที่ปลายฟ้า
ม่านเมฆาทอดยาวพราวระหง
ดวงสุรีย์คลี่แต่งแสงบรรจง
เอกอนงค์ทรงกลดงดงามตา

ระรื่นรินสายฝนยลเมฆหมอก
พลิ้วระลอกน้ำหยดรดเวหา
รพีต้องเลื่อมพรายสายธารา
ประทับค่าหยดน้ำที่อำไพ

พลิ้วเริงร่ารำบายปลายฟ้ากว้าง
เมลืองร่างรัศมีที่หวามไหว
ต้นกำเนิดของรุ้งคุ้งแควใด
แลจะเยือนถิ่นไหนไยทอดยาว

ใต้โค้งรุ้งมีฉันนั้นยืนอยู่
สดับรู้ถึงมานอันเหน็บหนาว
รอรักจากฟากคุ้งเหนือรุ้งพราว
ที่มิอาจข้ามก้าวเข้าหากัน

เก็บผลึกน้ำค้างต่างน้ำทิพย์
แพรวระยิบน้ำตาระดาฝัน
เก็บผลึกความรักหลากอนันต์
หลากบทอันความหวังที่ย่างกราย

ลอยความรักฝากฐานสะพานรุ้ง
เป็นแพพุ่งให้ถึงซึ่งจุดหมาย
ส่งไปยังเส้นทางถึงฝั่งปลาย
จากต้นสาย..รักไปฝากให้เธอ

 

"มะสะแป"

[--ณัชชา--]

ฟ้าตรงนี้กับตรงนั้นเหมือนกันไหม
ฉันส่งใจไปอีกฝั่งอย่างเสมอ
แว่วเสียงลมพัดเตือนเหมือนละเมอ
ดั่งเสียงเพ้อจากใจยามไกลกัน

ยามเรียวรุ้งปรากฏในบทจาก
ขอเพียงฝากหมู่เมฆเหมือนเสกสรร
รักที่เรายึดถือสื่อสัมพันธ์
ยังไหวหวั่นวันลาแสนอาลัย

โอ้รุ้งงามยามนี้ที่โค้งฟ้า
ไม่รู้ว่าจะสิ้นสุดที่จุดไหน
ยามเรียวรุ้งทอดผ่านสะท้านใจ
ถามคนไกลรู้หรือไม่มีใครรอ

natcha

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

มีคนรอ  หลายคน  เขาบ่นถึง
ว่ารักซึ้ง  หนักหนา  รีบมาขอ
ถึงห่างไกล  ใจยัง หวังพะนอ
เพื่อร่วมหอ  วิวาห์  มาร่วมเรียง

เขาส่งใจ  ให้ฉัน  ทุกวันว่าง
เราสองต่าง ฝากใจ  ไว้ในเสียง
สื่อสัญญาณ  โทรศัพท์  คล้ายกับเคียง
ยินสำเนียง  แว่วมา  พาสุขใจ

จึงส่งใจ  ให้คน  ข้างบนโน้น
ถึงไกลโพ้น  เพิ่มรัก  มาพักใกล้
ฝากฝันหวาน สุขสม ฝากลมไป
ว่าแม้ขอบฟ้าใด  ไม่อาจกัน...

[♥หทัยกาญจน์♥]

ยามรุ้งงาม  ปรากฎ   งดงามจิตต์
เนรมิต  ลิขิตสร้าง  จากสวรรค์
พิศดู  เจ็ดสีแสง มหัศจรรย์
ราวกับฝัน  วิจิตร  ตระการตา

ละเอียดลออ  มิอาจ  ปรากฎได้
สายตามอง  ทอดยาวไกล  ในเวหา
เห็นรุ่งงาม  อยู่ท่ามกลาง  ท้องนภา
เพราะดวงตา  เห็นแสง  ระยะไกล

ไกลหรือใกล้  มีเฉดสี  ที่กำหนด
มิอาจเสก ให้กบฎ  เปลี่ยนสีได้
ราวกับคน  ดั่งรุ้งงาม  แสงสีใด
กี่วันคืน  ก็ผ่านไป  ก็เหมือนเดิม
หทัยกาญจน์

[ไพร พนาวัลย์]

มองปลายรุ้งพุ่งลงอยู่ตรงหน้า
เจ้ามองหาสิ่งใดเข้าไปเพิ่ม
ทั้งเจ็ดสีสดสวยใครช่วยเติม
หรือเจ้าเจิมหัวใจ ให้ใครกัน

รุ้งเอ๋ยรุ้งพุ่งมาตรงข้าหน่อย
แล้วจงปล่อยพลังแสงแห่งความฝัน
ให้ตัวข้าสดชื่น สักคืนวัน
เพื่อสร้างสรรค์ขวัญหาย ให้คลายคืน

ตัวข้าฟ้าคงลืมไม่ปลื้มแล้ว
เหลือเพียงแนวความขมเข้าข่มขืน
ความทุกข์ตรมข่มซ้ำสุดกล้ำกลืน
กลั้นสะอื้นอาลัย ใคร่อาทร

ขอเพียงรุ้งเมตตาข้าสักนิด
เพียงจุมพิตจากใจไม่แอบซ่อน
ให้ใจข้ากล้าแกร่งด้วยแรงพร
เพื่อจะย้อนกลับคืน ฟื้นชีวี

 
"ปรางค์  สามยอด"