ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

อยากเขียนกลอนรัก
************
อยากจะเขียน กลอนหวาน ที่ซ่านซึ้ง
ให้ตราตรึง ติดบ่วง ดั่งห้วงฝัน
พยายาม ต่อถ้อย ร้อยเรียงกัน
ก็สุดกลั่น คำรื่น ให้ชื่นใจ

อยากจะเขียน กลอนรัก หักความเศร้า
แต่ว่าเรา สุดฝืน ให้ลื่นไหล
เพราะความหลัง ยังย้ำ ทำป่วนไป
ไม่อาจเขียน รักใส ให้ได้ชม

จะเสแสร้ง แกล้งฝืน ว่าชื่นสุข
กลับยิ่งทุกข์ รุกเร้า เข้าถาถม
เจ้าน้ำตา เอ่อนอง ให้ต้องตรม
ไม่อาจข่ม ใจเจ็บ เก็บข้างใน

เฝ้าสับสน วนวก อกสะท้าน
เมื่อวันวาน มีเขา เคล้าเคียงใกล้
รอยจุมพิต ติดตรึง ก้นบึ้งใจ
ยากจะถอน ออกไป ไกลจากจินต์

ไม่อาจร้อย กลอนรัก สลักไว้
ด้วยดวงใจ เจ็บซ้อน จากศรศิลป์
กามเทพ ใจร้าย ไม่ยลยิน
แผลงศรบิ่น สิ้นรัก ปักที่เรา.....


“สุนันยา”

[Nuanna2]

  emo_107รักเทอร์มากเขาใจใหม

[Design with love ᵔᴥᵔ]

อยากนำคำ  แสนหวาน  มาเรียงร้อย
เป็นดอกสร้อย  ร้อยรัก  ถักประสาน
อยากจะเขียน  หนึ่งคำที่  เก็บมานาน
ว่ารักเธอ  ตลอดกาล  อยากบอกไป

แต่ส่วนลึก  ยังค้าน  คอยขัดแย้ง
ยังกลั้นแกล้ง  ทำกลักกลุ้ม  ให้หวั่นไหว
ทั้งที่รัก  มันมากจน  จะล้นใจ
ได้แต่เก็บ  เอาไว้  ไม่บอกเธอ

กี่ครั้งแล้ว  ที่ต้อง  ทนกล้ำกลืน
ยังคงฝืน  เก็บคำรัก  ไว้เสมอ
กี่ครั้งแล้ว  ที่ใจเจ็บ  เพราะพร่ำเพ้อ
ยามที่เจอ  ต้องแสแร้ง  ว่าเพื่อนกัน

ยิ่งใกล้กัน  เหมือนเรา  ยิ่งห่างไกล
อยู่เพียงใกล้  เหมือนลาร้าง  เส้นทางฝัน
ได้แต่เขียน  บทกลอน  ซ้อนรำพัน
ทุกทุกวัน  ใจทนเจ็บ  เก็บรักเรา

                                 with love"

[นพตุลาทิตย์]

  emo_107รักเทอร์มากเขาใจใหม

รักเธอมากเข้าใจไหม ครับขออนุญาตแก้เลยนะ

พระอนงค์ลงทัณฑ์สวรรค์แกล้ง
ให้เธอแล้งรักสิ้นบิ่นเบนเฉา
เอื้อมคว้ารักประจักษ์เห็นว่าเป็นเงา
ของความเศร้ามาแทนแสนสุดทน

อยากเขียนกลอนอ้อนคำลำนำรัก
ต้องประจักษ์ความจริงสิ่งฉงน
ว่ารักแท้แค่ใกล้ไม่ไกลตน
ไยไม่สนใจบ้างระหว่างเรา

อิอิ  

[รพีกาญจน์]

คำทะเล้น เอนเอียง สำเนียงไก่
มีแต่ได้ ใคร่รับ ทับถมเขา
จะรักษา ยาโรค โศกบรรเทา
คอยเป็นเงา เฝ้าวอน ออดอ้อนตาม

อรอนงค์ หลงกล ยลฉอเลาะ
ใจจะเดาะ เพาะช้ำ ด้วยคำห่าม
ยังมีแมน แสนดี ที่พยายาม
เอื้อนเอ่ยถาม ความรัก ภักดีเธอ?

รพีกาญจน์ 59
อิอิ เช่นกัน

[my smile]

เ ห็ น เ ข า เ รี ย ง คำ ห ว  า น
ที่มองอ่านกี่ครั้งก็ยัง..สับสน
นี้กลอนรักหรือคาถา..เวทมนตร์
ทำเอาจนหวั่นไหว..หัวใจ..คล้อยตาม

อ ย า ก เ รี ย ง อั กษ ร แ บ บ นี้ บ้ า ง
แต่ชีวิตกับหัวใจดวงบาง.มองเห็น..ตรงนี้...มีแต่ข้อห้าม
ไม่มีความรู้สึกที่เข้าใกล้คำว่ารัก.ยังเกิด..แต่คำถาม
ดำเนินชีวิตไปพร้อมกับ.ความพยายาม..กำจัดข้อห้าม.ที่คุกคาม  >> หัวใจ


 

[สุนันยา]

รักเทอร์มากเขาใจใหม...................คุณ Nuanna2
เธอรักใคร กันหนา มารศรี
บอกได้ไหม อยากรู้ ผู้ โชคดี
ได้ไมตรี หยิบยื่น..อย่างชื่นมาน

"สุนันยา"

อยากนำคำ  แสนหวาน  มาเรียงร้อย
เป็นดอกสร้อย  ร้อยรัก  ถักประสาน
อยากจะเขียน  หนึ่งคำที่  เก็บมานาน
ว่ารักเธอ  ตลอดกาล  อยากบอกไป

แต่ส่วนลึก  ยังค้าน  คอยขัดแย้ง
ยังกลั้นแกล้ง  ทำกลักกลุ้ม  ให้หวั่นไหว
ทั้งที่รัก  มันมากจน  จะล้นใจ
ได้แต่เก็บ  เอาไว้  ไม่บอกเธอ

กี่ครั้งแล้ว  ที่ต้อง  ทนกล้ำกลืน
ยังคงฝืน  เก็บคำรัก  ไว้เสมอ
กี่ครั้งแล้ว  ที่ใจเจ็บ  เพราะพร่ำเพ้อ
ยามที่เจอ  ต้องแสแร้ง  ว่าเพื่อนกัน

ยิ่งใกล้กัน  เหมือนเรา  ยิ่งห่างไกล
อยู่เพียงใกล้  เหมือนลาร้าง  เส้นทางฝัน
ได้แต่เขียน  บทกลอน  ซ้อนรำพัน
ทุกทุกวัน  ใจทนเจ็บ  เก็บรักเรา

                                 with love"

ความรู้สึก  ลึกล้ำ เกินพร่ำเผย
เพราะว่าเคย  จึงอ้อน เขียนกลอนเหงา
กลอนรักหวาน ขานขับ ซึมซับเอา
ที่ใครเขา เรีงรื่น แอบชื่นชม

เขียนเมื่อไหร่ ก็คล้าย กลับกลายเศร้า
ไม่เหมือนเขา ใคนอื่น ชื่นสุขสม
กลอนของเรา มี่แต่ แพ้ระทม
เป็นยาขม ให้ฝืน ต้องกลืนกิน

อยากเขียนกลอน หวานหวาน เพื่อสานถัก
สายใยรัก เรียงร้อย คอยถวิล
ต้องหนาวเหน็บ เจ็บถ้อย ในรอยจินต์
น้ำตาริน ด้วยรัก ที่จากไป

คงได้แต่  แอบอ่าน กานท์อักษร
บทสุนทร ฉ่ำชื่น ที่ลื่นไหล
ของคนที่ มีรัก สลักใจ
เค้าเขียนไว้ แบบอ้อน...กลอนเบาเบา..


"สุนันยา"

รักเธอมากเข้าใจไหม ครับขออนุญาตแก้เลยนะ

พระอนงค์ลงทัณฑ์สวรรค์แกล้ง
ให้เธอแล้งรักสิ้นบิ่นเบนเฉา
เอื้อมคว้ารักประจักษ์เห็นว่าเป็นเงา
ของความเศร้ามาแทนแสนสุดทน

อยากเขียนกลอนอ้อนคำลำนำรัก
ต้องประจักษ์ความจริงสิ่งฉงน
ว่ารักแท้แค่ใกล้ไม่ไกลตน
ไยไม่สนใจบ้างระหว่างเรา

อิอิ 
~ตุลาทิตย์~

คำทะเล้น เอนเอียง สำเนียงไก่
มีแต่ได้ ใคร่รับ ทับถมเขา
จะรักษา ยาโรค โศกบรรเทา
คอยเป็นเงา เฝ้าวอน ออดอ้อนตาม

อรอนงค์ หลงกล ยลคำเลาะ
ใจจะเดาะ เพาะช้ำ ด้วยคำห่าม
ยังมีแมน แสนดี ที่พยายาม
เอื้อนเอ่ยถาม ความรัก ภักดีเธอ?

รพีกาญจน์ 59
อิอิ เช่นกัน   

[บ้านริมโขง]

อยากเขียนกลอนอ้อนรักมักมีคู่
สองชื่นชูรักหมายได้รักเขา
ต่างมั่นคงตรงหน้าพาบรรเทา..
แรงรุมเร้าเผาทรวงห่วงอาลัย

ภาษารักที่วางหลายทางอ้าง
หลายหน้าต่างสร้างเสริมเติมหวิวไหว
จากสายตา-อาการสะท้านใจ
เวลาไหนสื่อถึงต่างซึ้งทรวง

หากอยากเขียนกลอนรักสลักซึ้ง
ต้องเข้าถึงเสน่หาคราห่วงหวง
รู้คุณค่ารักรื่นชื่นแดดวง
เทพจากสรวงบ่วงคล้องให้สองเรา

ภาษารักอาจไม่หวานดั่งตาลหยด
ภาษารักต้องหมดจดปลดความเขลา
ภาษารักมีภักดีที่คล้ายเงา
ภาษารักรื่นเร้า..ด้วยเข้าใจ

เขียนกลอนรักอยู่เดียวยามเปลี่ยวเหงา
เป็นกลอนเศร้าเฝ้าพร่ำรำพันไข
แม้เขียนรัก เหมือนรัก หักลอยไป
จะหาใครไหนอื่นมาชื่นชม

มีหรือยังคนรักสลักซึ้ง
หว่านคำถึงตัวเขาเฝ้ารักสม
เขียนกลอนรักฝากไปในสายลม
จะหายตรมเมื่อหนึ่งใคร..ได้รับคำ.

"บ้านริมโขง"

[สุนันยา]

เ ห็ น เ ข า เ รี ย ง คำ ห ว  า น
ที่มองอ่านกี่ครั้งก็ยัง..สับสน
นี้กลอนรักหรือคาถา..เวทมนตร์
ทำเอาจนหวั่นไหว..หัวใจ..คล้อยตาม

อ ย า ก เ รี ย ง อั กษ ร แ บ บ นี้ บ้ า ง
แต่ชีวิตกับหัวใจดวงบาง.มองเห็น..ตรงนี้...มีแต่ข้อห้าม
ไม่มีความรู้สึกที่เข้าใกล้คำว่ารัก.ยังเกิด..แต่คำถาม
ดำเนินชีวิตไปพร้อมกับ.ความพยายาม..กำจัดข้อห้าม.ที่คุกคาม  >> หัวใจ


 

คงมีใคร บางคน ลงมนตร์ไว้
ถึงทำให้ สำนึก รู้สึกหวาม-
ไหวดั่งเช่น เป็นไฟ ที่ไหม้ลาม
สะท้อนตาม อารมณ์ ของคมกลอน

ส่วนคนเปิด กระทู้ ไม่รู้หรอก
มิอาจบอก ดั่งที่มีสังหรณ์
คำว่ารัก ลาล่วง ทุกช่วงตอน
ไม่มีกลอน หวานซึ้ง ..ให้ตรึงใจ...


"สุนันยา"

[สล่าผิน]

ยามแต่งกลอนอ้อนรักมักต้องหัด
เราต้องดัดอารมณ์ผสมส่ง
สมมุติรักอย่างยิ่งอ้างอิงลง
กลอนก็คงรักหวานปานใจปอง

ก็รำพันฝันไปให้เสมือน
ว่ารักเยือนหัวใจไม่มีหมอง
แม้จิตเศร้าเอาทิ้งนิ่งจิตตรอง
ว่าเราต้องฝันไว้ใจยินดี

แต่งกลอนหวานผ่านใจที่ได้เหงา
มักแฝงเศร้าปนอยู่ดูวิถี
ควรทำใจให้รื่นชื่นชีวี
กลั่นวจีออกไปให้เหมือนจริง

สมมุติรักสักคนบนโลกกว้าง
เราจักวางคำไว้ได้ทุกสิ่ง
แม้มีเศร้าอย่างไรไม่อ้างอิง
ทำใจนิ่งนึกรักจักแต่งงาม

สล่าผิน

[สุนันยา]

อยากเขียนกลอนอ้อนรักมักมีคู่
สองชื่นชูรักหมายได้รักเขา
ต่างมั่นคงตรงหน้าพาบรรเทา..
แรงรุมเร้าเผาทรวงห่วงอาลัย

ภาษารักที่วางหลายทางอ้าง
หลายหน้าต่างสร้างเสริมเติมหวิวไหว
จากสายตา-อาการสะท้านใจ
เวลาไหนสื่อถึงต่างซึ้งทรวง

หากอยากเขียนกลอนรักสลักซึ้ง
ต้องเข้าถึงเสน่หาคราห่วงหวง
รู้คุณค่ารักรื่นชื่นแดดวง
เทพจากสรวงบ่วงคล้องให้สองเรา

ภาษารักอาจไม่หวานดั่งตาลหยด
ภาษารักต้องหมดจดปลดความเขลา
ภาษารักมีภักดีที่คล้ายเงา
ภาษารักรื่นเร้า..ด้วยเข้าใจ

เขียนกลอนรักอยู่เดียวยามเปลี่ยวเหงา
เป็นกลอนเศร้าเฝ้าพร่ำรำพันไข
แม้เขียนรัก เหมือนรัก หักลอยไป
จะหาใครไหนอื่นมาชื่นชม

มีหรือยังคนรักสลักซึ้ง
หว่านคำถึงตัวเขาเฝ้ารักสม
เขียนกลอนรักฝากไปในสายลม
จะหายตรมเมื่อหนึ่งใคร..ได้รับคำ.

"บ้านริมโขง"

เคยมีรัก บอกผ่าน ก็นานแล้ว
เป็นเหมือนแนว  แนมเหน็บ จนเจ็บหนำ
เขาเรรวน สับสน คนใจดำ
มาหลอกอำ ว่ารัก แล้วจากลา

จึงเกิดมี รอยแผล ให้แลเห็น
จึงต้องเว้น รักแสน แขวนข้างฝา
จึงต้องอยู่ ดายเดียว เปลี่ยวอุรา
จึงต้องมา ออดอ้อน เป็นกลอนกานท์

ภาษารัก ร้อยเรียง เคียงสัมผัส
ไมเจนจัด วลี ที่ขับขาน
ภาษาใจ ซ่อนเจ็บ เก็บมานาน
ทั้งดวงมาน มืดมน ไร้คนเคียง

อยากเขียนกลอน วอนรัก สลักซึ้ง
แต่ยังเข้า ไม่ถึง  จึงไร้เสียง
ได้แต่บอก ผ่านพจน์ บทเรียบเรียง
ส่งสำเนียง ยลยิน เพียงจินต์เรา

ยังไม่มี รักร้อย มาคอยใกล้
เหลือเพียงใจ หมองหม่น ของคนเหงา
ที่เคียงคู่ อยู่ด้วย ช่วยบรรเทา
ก็คืนเงา ของตน ที่วนเวียน

คงไร้ซึ่ง กลอนรัก จะฝากไว้
คิดไม่ออก  อะไร จะให้เขียน
สำนวนหวาน ขานส่ง คงไม่เนียน
ต้องรอ"เซียน"มาช่วย..อำนวยทาง...(รัก)

 
"สุนันยา" 

[สุนันยา]

ยามแต่งกลอนอ้อนรักมักต้องหัด
เราต้องดัดอารมณ์ผสมส่ง
สมมุติรักอย่างยิ่งอ้างอิงลง
กลอนก็คงรักหวานปานใจปอง

ก็รำพันฝันไปให้เสมือน
ว่ารักเยือนหัวใจไม่มีหมอง
แม้จิตเศร้าเอาทิ้งนิ่งจิตตรอง
ว่าเราต้องฝันไว้ใจยินดี

แต่งกลอนหวานผ่านใจที่ได้เหงา
มักแฝงเศร้าปนอยู่ดูวิถี
ควรทำใจให้รื่นชื่นชีวี
กลั่นวจีออกไปให้เหมือนจริง

สมมุติรักสักคนบนโลกกว้าง
เราจักวางคำไว้ได้ทุกสิ่ง
แม้มีเศร้าอย่างไรไม่อ้างอิง
ทำใจนิ่งนึกรักจักแต่งงาม

สล่าผิน

พยายาม ย้ำคิด จะขีดเขียน
เฝ้าแวะเวียน มาบ่อย หวังคอยถาม
อยากเอ่ยเอื้อน เหมือนพี่ ที่ร้อยความ
จะเขียนตาม ดูบ้าง ดังกล่าวมา

คงได้แต่ จดจ้อง มองผู้พี่
เขียนไม่ออก สักที ดังที่ว่า
นึกน้อยใจ ยิ่งนัก คนรักลา
ใจไม่พา ร้อยกานท์ ที่หวานพรม

ทีกลอนเหงา เขาใคร ได้ตำหนิ
แต่ดูซิ เขียนวาง เส้นทางขม
อยากมีหวาน กลับชืด พะอืดพะอม
ไม่รื่นรมย์ สักหน เหมือนคนพาล

จินตนา วาดฝัน แต่ผลันหาย
แสนเสียดาย คำกลอน อ้อนผสาน
ไม่ตราตรึง แนบติด เป็นพิษวาง
คงหมดทาง เยียวยา ...อุราตรม


"สุนันยา"

[ตะวันฉาย]

...อยากจะเขียน คำหวาน ลงใจนี้
อยากจะมี คนข้าง บนทางหลัก
อยากจะมี คนซบไหล่ ให้ใจพัก
อยากมีคนรัก เหมือนเขาบ้าง บนทางใจ

...แต่ก็ได้ แค่หวัง เมื่อครั้งเหงา
พอแบ่งเบา ความหมาย ส่งกายไหว
อักษรเก่า คนเริ่มแก่ แคร์ความนัย
กลอนรักใคร เขาจะส่ง มาตรงเรา

...อยากจะเขียน กลอนรัก ให้คนอ่าน
แต่เมื่อกาล ครั้งก่อน ยังทอนเฉา
คอยตามชิด เหมือนติดเชื้อ เป็นเยื่อเงา
คอยแผดเผา ใจไหม้ ให้เป็นรอย

...ข้าฯขอเขียน กลอนรัก พักที่นี่
เผื่อบางที จะมีใคร มาไต่สอย
ส่งคำรัก พัดใจ ให้เนื้อกลอย
เป็นกลอนสร้อย  คล้องคอ  พอมีแรง...

ปล..ถูกตัดหน้าไปแล้ว...

ตะวันฉาย

[สุนันยา]

...อยากจะเขียน คำหวาน ลงใจนี้
อยากจะมี คนข้าง บนทางหลัก
อยากจะมี คนซบไหล่ ให้ใจพัก
อยากมีคนรัก เหมือนเขาบ้าง บนทางใจ

...แต่ก็ได้ แค่หวัง เมื่อครั้งเหงา
พอแบ่งเบา ความหมาย ส่งกายไหว
อักษรเก่า คนเริ่มแก่ แคร์ความนัย
กลอนรักใคร เขาจะส่ง มาตรงเรา

...อยากจะเขียน กลอนรัก ให้คนอ่าน
แต่เมื่อกาล ครั้งก่อน ยังทอนเฉา
คอยตามชิด เหมือนติดเชื้อ เป็นเยื่อเงา
คอยแผดเผา ใจไหม้ ให้เป็นรอย

...ข้าฯขอเขียน กลอนรัก พักที่นี่
เผื่อบางที จะมีใคร มาไต่สอย
ส่งคำรัก พัดใจ ให้เนื้อกลอย
เป็นกลอนสร้อย  คล้องคอ  พอมีแรง...

ปล..ถูกตัดหน้าไปแล้ว...

ตะวันฉาย

ถ้าอยากเขียน กลอนรัก มาฝากไว้
เขียนมาเถิด เร็วไว อย่าหน่ายแหนง
มาร่วมก๊วน อย่าให้ ใครเขาแซง
ช่วยแสดง อักษร กลอนวิไล

ช่วยมาเขียน กลอนรัก สลักศิลป์
ออกจากจินต์ ให้เห็น เป็นไฉน
ถ้อยคำหวาน แบบเนียน เขียนเช่นไร
อยากเรียนรู้ เพื่อได้ นำใช้งาน

เพราะวนเวียน เขียนไว้ ระบ่ายหม่น
มากเหลือล้น หลายที่ วจีขาน
อักษรเศร้า หรือเรา ที่ร้าวราน
ทั้งดวงมาน ถูกสับ ซะยับเยิน

จึงไม่รู้ คารม คำคมหวาน
อยากจะหว่าน โปรยวาง แหม..ยังเขิน
ไม่เหมือนกลอน ระกำ ชอกช้ำเกิน
เขียนจนเพลิน พร้อมกับ ซับน้ำตา...


"สุนันยา"

[กังวาน]

จะพากเพียรเขียนกลอนรักต้องหนักแน่น
ไม่เป็นแฟนคงไม่ซึ้งได้ถึงที่
ถ้อยคำหวานหว่านออกบอกวจี
ว่าคนดีคนที่ใช่ใครสักคน

"ขอให้คิดถึงฉันวันละหนึ่ง
ฉันคิดถึงเธอวันละพันหน
และมีจิตคิดถึงเพียงหนึ่งคน
ไร้กมลที่จะเหลือเผื่อผู้ใด
แม้ไปหาเธอได้จะไม่ยั้ง
ที่ต้องรั้งแม้รู้เธออยู่ไหน
ไม่อยากเห็นเธออยู่กับผู้ใด
คงขาดใจถ้าเธออยู่กับผู้นั้น"

เป็นตัวอย่างกลอนดีที่จำได้
และอยากให้สุนันยามาร่วมฝัน
คงเป็นแค่กลอนหวานไปวันวัน
เพราะว่าฉันหมดสิทธิคิดรักใคร

"ถ้าฉันจักรักใครได้สักหน
เธอคือคนที่ฉันจักรักได้
เราพบกันเมื่อบังเอิญสายเกินไป
ฉันเลิกคิดจะรักใครที่ไหนแล้ว"

ปล.ต้องขอบคุณเจ้าของกลอนในเครื่องหมาย"   "ด้วยครับ
จำไม่ได้ว่าใครแต่ง แต่อยู่ในหัวของผมมาเป็นตั้งแต่สมัยเด็กๆเลยครับ

[สุนันยา]

จะพากเพียรเขียนกลอนรักต้องหนักแน่น
ไม่เป็นแฟนคงไม่ซึ้งได้ถึงที่
ถ้อยคำหวานหว่านออกบอกวจี
ว่าคนดีคนที่ใช่ใครสักคน

"ขอให้คิดถึงฉันวันละหนึ่ง
ฉันคิดถึงเธอวันละพันหน
และมีจิตคิดถึงเพียงหนึ่งคน
ไร้กมลที่จะเหลือเผื่อผู้ใด
แม้ไปหาเธอได้จะไม่ยั้ง
ที่ต้องรั้งแม้รู้เธออยู่ไหน
ไม่อยากเห็นเธออยู่กับผู้ใด
คงขาดใจถ้าเธออยู่กับผู้นั้น"

เป็นตัวอย่างกลอนดีที่จำได้
และอยากให้สุนันยามาร่วมฝัน
คงเป็นแค่กลอนหวานไปวันวัน
เพราะว่าฉันหมดสิทธิคิดรักใคร

"ถ้าฉันจักรักใครได้สักหน
เธอคือคนที่ฉันจักรักได้
เราพบกันเมื่อบังเอิญสายเกินไป
ฉันเลิกคิดจะรักใครที่ไหนแล้ว"

ปล.ต้องขอบคุณเจ้าของกลอนในเครื่องหมาย"   "ด้วยครับ
จำไม่ได้ว่าใครแต่ง แต่อยู่ในหัวของผมมาเป็นตั้งแต่สมัยเด็กๆเลยครับ

เห็นตัวอย่าง บางตอน ฉะอ้อนหวาน
ช่างขับขาน ความไข ใสเหมือนแก้ว
รินร่ายกานท์ สานถ้อย ร้อยเป็นแนว
ดูพลิ้วแผ่ว ดุจเพลง บรรลงคลอ

แต่ก็คง แสนยาก ถ้าจักร้อย
ใจดวงน้อย ขาดฝัน จะสานก่อ
เขียนคนเดียว มิตรึง ซ่านซึ้งพอ
ไร้คนต่อ อักษร จะอ้อนใคร...


"สุนันยา"

[my smile]

ยังเป็นคุณ.ทุกลม..หายใจ
ปฏิเสธไม่ได้.กับรัก..ครั้งนี้
อบอุ่น..อ่อนโยน..แสนดี
ปลื้มทุกวินาที..ที่มีกัน


V
v
v

อย่าลาจากฉัน..ให้เวลา..แค่น้อยนิด
เพราะฉันรัก..หลงติด..ดั่งภาพฝัน
กาลเวลานับเลยผ่าน..ดำเนิน...พร้อมกับมัน
รักของเธอกับฉัน..เก็บไว้....เราจะมีกัน..นานเท่านาน

V
v
v


ดีใจ..ที่มีคุณ
เหมือนโลกหยุดหมุน..หยุด..ทุกด้าน
รัก ..คิดถึง.. ตลอดไป.. ชั่วกาล
สัญญามั่นยาวนาน..สานรัก ..ตลอดไป