ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดาว อาชาไนย]

ไม่มีแล้วตาฉายประกายหวาน
ไร้ปากขานคำมอบมาปลอบขวัญ
หมดไม่ตรีจากใจคนใกล้กัน
ยิ้มชวนฝันช่างฝืนไม่ชื่นชนม์

ความคิดเธอเป็นใหญ่กว่าใครอื่น
จึงหยิบยื่นยาขมตรมหมองหม่น
แทนทุกสิ่งเคยเกื้อเอื้อกมล
มันเกินทนแล้วนะแทบจะตาย

เคยห้ามใจไว้เสมอยังเผลอจิต
ความใกล้ชิดอำนาจประหลาดหลาย
เพราะพันธะหน้าที่ที่เป็นชาย
เพียงเพื่อนกายสนองยามต้องการ

แววสายตาลากันเมื่อวันจาก
คือการฝากขมขื่นกลบชื่นหวาน
ยิ้มยามพบเคยซึ้งตะลึงลาน
จะพบพานอีกไฉนจากใครกัน

อยากจะพ้อต่อว่าประสายาก
ก็เหมือนปากถูกปิดสนิทมั่น
เป็นสามัญสำนึกระลึกพลัน
วาระนั้นถูกเธอเสนอคืน

คนอาภัพจึงเป็นเช่นสวะ
ยามเธอจะจมน้ำจำคว้าฝืน
เพื่อประทังยังกายหมายชีพยืน
ขอนไม้อื่นปะทะก็ผละไป

     ดาว อาชาไนย

[สล่าผิน]

แสนสงสารพี่ดาวเจ็บคราวนี้
ใครหนอที่เป็นหญิงทิ้งพี่ได้
ทำพี่หมองครองเศร้าเฝ้าอาลัย
เธอช่างใจร้ายยิ่งทิ้งพี่ลง

ไปเชียงใหม่นะพี่ยังมีถม
อย่าขื่นขมหัวใจอย่าได้หลง
จงตรองตรึกฝึกจิตหัดคิดปลง
แล้วบินตรงไปหาสล่าพลัน

จะพาพี่รี่ไปให้พบปะ
สาวสวยนะมีให้ตามใจฝัน
มิหึงหวงห่วงหาสล่าปัน
สวยทั้งนั้นเอาใหม่อย่าได้ตรม

เธอตัดใจไปจากพี่ก็ดีแล้ว
จงเปลี่ยนแนวรักใหม่มิให้ขม
มาเริ่มใหม่ให้หวานซ่านอารมณ์
ได้เชยชมคนใหม่ใสกว่าเดิม

สล่าผิน

[ไพร พนาวัลย์]

      

เพราะหมดบุญหมดกรรมที่ทำร่วม
ดั่งน้ำท่วมสวะลอยสุดสอยเพิ่ม
ไร้คุณค่าห่าตำเข้าซ้ำเติม
รักแรกเริ่มลืมแล้วต้องแคล้วกัน

คิดเสียว่านกหนูเคยอยู่ป่า
ถึงเวลาออกไปมิไหวหวั่น
จงไปดีเถิดหนาอย่าพัวพัน
คงถึงวันหมดเวร จากเดนคน

จากตอนเป็นยังดีกว่าตายจาก
ทนทุกข์ยากไม่ไหวอย่าไปสน
ขออยู่เดียวเปลี่ยวเหงาเพราะเราจน
เชิญหน้ามนไปลับ อย่ากลับมา

"ปรางค์  สามยอด"

มาช่วยเห็นใจ จารย์ดาวครับ

[--ณัชชา--]

คนอาภัพอับโชคถูกโรครัก
เข้าหาญหักใจนั้นหวั่นผวา
อยากจะขออยู่ด้วยช่วยเยียวยา
กลัวไม่เห็นคุณค่าน่าน้อยใจ

หนาวอารมณ์บ่มน้ำตาคนอาภัพ
อยากซึมซับความเหงาเขาได้ไหม
ถ้าหากว่าเวลานี้ไม่มีใคร
รับฉันไว้สักคนบนใจเธอ

 
natcha

[สายลมที่หวังดี]

จะสูญสิ้นดินฟ้าและอากาศ
อย่าพลั้งพลาดเดินผิดคิดถลำ
ขอเพียงมีกำลังใจให้ก้าวทำ
เช้าเย็นย่ำช้ำใจให้ผ่านทาง

เริ่มต้นใหม่กับอะไรที่กว่า
อย่ามัวล้ารอนรานพานเหินห่าง
อยู่ตรงนี้ยังมีเพื่อนขอปล่อยวาง
ทางสายกลางมีมิตรแท้ไม่แปรไป

[ดาว อาชาไนย]

ไปเชียงใหม่นะพี่ยังมีถม
อย่าขื่นขมหัวใจอย่าได้หลง
จงตรองตรึกฝึกจิตหัดคิดปลง
แล้วบินตรงไปหาสล่าพลัน

จะพาพี่นี้ไปให้พบปะ
สาวสวยนะมีให้ตามใจฝัน
มิหึงหวงห่วงหาสล่าปัน
สวยทั้งนั้นเอาใหม่อย่าได้ตรม
   
       สล่าผิน

ซาบซึ้งในไมตรีที่อบอุ่น
ขอขอบคุณสล่าพาอุ้มสม
แต่สาวหนึ่งพึงใจใคร่เชยชม
นึกนิยมน้ำใจที่ให้ปัน

สมัครใจให้รักมาปักอก
ดังหยิบยกย้ายเอาความเหงานั่น
ทิ้งทะเลลอยไปหายเหงาพลัน
เป็นความฝันหรือจริงยังกริ่งเกรง

      ดาว อาชาไนย

[ฤดีไพร]

ไปเชียงใหม่นะพี่ยังมีถม
อย่าขื่นขมหัวใจอย่าได้หลง
จงตรองตรึกฝึกจิตหัดคิดปลง
แล้วบินตรงไปหาสล่าพลัน

จะพาพี่นี้ไปให้พบปะ
สาวสวยนะมีให้ตามใจฝัน
มิหึงหวงห่วงหาสล่าปัน
สวยทั้งนั้นเอาใหม่อย่าได้ตรม
   
       สล่าผิน

ซาบซึ้งในไมตรีที่อบอุ่น
ขอขอบคุณสล่าพาอุ้มสม
แต่สาวหนึ่งพึงใจใคร่เชยชม
นึกนิยมน้ำใจที่ให้ปัน

สมัครใจให้รักมาปักอก
ดังหยิบยกย้ายเอาความเหงานั่น
ทิ้งทะเลลอยไปหายเหงาพลัน
เป็นความฝันหรือจริงยังกริ่งเกรง

      ดาว อาชาไนย

น่าอิจฉาคนดีพี่ดาวรัก
อิจฉานักสาวสวยรวยความเก่ง
พุ่งศรรักปักพี่ดาวราวนักเลง
พี่ดาวเองจึงหลงรักอย่างปักใจ

เธอพาเหงาพี่ดาวราวเอาทิ้ง
น่าเป็นหญิงดีหมดและสดใส
จึงนำรักปักฤดีพี่ดาวไว้
พี่จึงได้เพ้อพร่ำเฝ้ารำพัน

อยากจะเป็นคนดีมีศรีศักดิ์
มีคนรักจริงใจอย่าใฝ่ฝัน
แต่ยากยิ่งหญิงเรยาคว้าลมนั้น
เป็นผู้ปันความรักความภักดี

หญิงปองดายชายปองได้ใช่ไหมหนอ
หญิงฝ่ายรอชายฝ่ายรุกสุขแล้วหนี
หญิงจึงช้ำทำได้แต่แค่รอรี
นานกี่ปีได้แต่รอชายขอควง

๑๑เรยา๑๑