ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เขียนชีวิต]

ข้ า พ เ จ้ า โ อ้ โ ล ม ส ต รี
ด้ ว ย ล ม ป า ก ห อ ม ห ว า น แ ห่ ง ก วี
เ ฉ ก เ ช่ น เ ด็ ด ด ม แ ล้ ว จ า ก ล า

ข้ า พ เ จ้ า ห ล อ ก ล่ อ เ ด็ ก น้ อ ย ด้ ว ย ข น ม ห ว า น
ด้ ว ย ร อ ย ยิ้ ม ที่ แ ฝ ง นั ย
ด้ ว ย ก โ ล บ า ย อั น แ น บ เ นี ย น

ค ล้ า ย กั บ ก า ร บ อ ก ว่ า ข้ า จ ะ ม อ บ ร อ ย ยิ้ ม
ใ ห้ เ จ้ า ไ ด้ โ บ ย บิ น อิ ส ร ะ
ใ ห้ เ จ้ า ไ ด้ เ ติ บ ใ ห ญ่  แ ต่ เ พื่ อ ข้ า พ ไ ด้ สู บ เ ส พ

[--ณัชชา--]

....ข้าพเจ้างงกะบทกวีของท่านเหลือเกิน

อาจเป็นเพราะข้าพเจ้าโง่เกินไป....ถึงมิอาจรับรู้ถึงบริบทของท่าน

อภัยให้ข้าพเจ้าด้วย....ข้าพเจ้าต้องลาท่านก่อน...

เพราะข้าพเจ้าปวดตาเหลือเกิน...เง้ออออ...

natcha.

[ช่ออักษราลี]

บทกวีสามบรรทัด

ข้าพเจ้ามิใช่ดอกไม้
ผีเสื้อใดใดอย่ารู้แจ้ง
มหันตภัยอาจใหญ่หลวง

แหะๆๆ ลองเขียนมั่ง

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

บทนี้เหมือนการสารภาพบาป  จัดไปอีก 1

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

ใช่สิ เจ้าไม่ยอมรับในพระบัญชาแห่งพระเจ้า

ทุกสิ่งเจ้าลิขิต เจ้าเลือก  เจ้าตัดสินใจ  เจ้ากระทำ  เจ้าเปลี่ยนแปลงได้หมด

ยกเว้นตัวของเจ้าเอง

[ภู กวินท์]

ข้ า พ เ จ้ า ก ำ นั ล ค ว า ม บ ริ สุ ท ธิ์
ด้ ว ย มื อ ข้ า ง ซ้ า ย
แ ล ะ ป ล ด ป ล่ อ ย พั น ธ น า ก า ร ด้ ว ย มื อ ข้ า ง ข ว า

ชี วิ ต นี้ เ ป็ น ข อ ง เ ร า
เ ลื อ ก สิ่ ง ที่ ต้ อ ง ก า ร จ ะ ท ำ
จ ง ใ ช้ พ ลั ง แ ล ะ รั ก มั น อ ย่ า ง จ ริ ง ใ จ

แ ด ด ย า ม เ ช้ า ส่ อ ง ล อ ด ห น้ า ต่ า ง
ห วั ง เ ฝ้ า ม อ ง ก า ร เ ป ลี่ ย น แ ป ล ง
ไ ม่ ว่ า มั น จ ะ เ ป็ น ค ว า ม รู้ สึ ก ที่ ดี ห รื อ ไ ม่ ก็ ต า ม .


 

[รพีกาญจน์]

ข้าฯ มีช็อกโกแลต ลูกอมหวาน
สามารถหยิบยื่นให้เด็กได้มากมายไม่จำกัด
โดยที่เด็กแบมือขอ หรือ ไม่เอ่ยร้องขอ

รอยยิ้มที่ซึมซ่านจากหัวใจ
ไมตรีจากท่าที และคำพูดที่เอื้อนเอ่ย
ยากนักที่ใครจะส่ายหน้าปฏิเสธ

หยิบเอาไป หย่อนใส่ปาก อมให้นาน
เจ้าจงพิจารณา ความหวานอย่างละเอียด
เมื่อโตขึ้น เจ้าก็จะทำดังเช่นข้าฯ

.....รพีกาญจน์.....

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

เมื่อโตขึ้น  เจ้าจะต้องใส่ฟันปลอมดุจข้า.....

[สุวรรณ]

เมื่อโตขึ้น  เจ้าจะต้องใส่ฟันปลอมดุจข้า.....

เอิ๊กกกก โดนใจพระเจ้าจอร์จ น้องยอดมาก   

[สุวรรณ]

เมื่อเจ้ามอบความสุขให้แก่ทุกคน
เจ้าก็จักได้รับความสุขนั้นเช่นกัน ~(^_^)~

บทนี้ แม่สอนไว้

[/size]

[เขียนชีวิต]

ชั ย ช น ะ อั น ดำ มื ด
ค า ว เ ลื อ ด แ ล ะ ค ว า ม เ สี ย ส ล ะ
ท้ า ย สุ ด ไ ด้ สิ่ ง ใ ด กั น

[รุ่งอรุณ]

๐ดวงตะวันเจิดจ้า
เธอถามว่าทำไม?
ใจฉันมืดมิด

๐ท่ามกลางความเงียบ
หัวใจเต้น
แต่ฉันกลับไม่ได้ยินเสียง


๐รุ่งอรุณ๐

แคนโต้ (Canto) เป็นร้อยกรองร่วมสมัยของไทยประเภทหนึ่ง เป็นกลอนเปล่าไม่มีสัมผัส
มี ๓ บาท บาทละ ๑ วรรค ในแต่ละวรรคไม่กำหนดจำนวนพยางค์ ลักษณะเด่นของแคนโต้ คือ
ใช้คำน้อย แต่ให้ความหมายลึกซึ้ง คล้ายโคลงไฮกุของญี่ปุ่น

แคนโต้ (Canto) เป็นบทกวีร่วมสมัย ที่เกิดขึ้นโดยชายไทยที่ชื่อ ‘ฟ้า พูลวรลักษณ์’
เขาค้นพบแคนโต้โดยความบังเอิญจากการขีดเขียน ซึ่งเขาเห็นว่า บทกวีสามบรรทัด
สามารถถ่ายทอดอารมณ์ได้ดีกว่าสิบบรรทัด คำว่า ‘แคนโต้’ จึงถือกำเนิดขึ้นในวงการกวีร่วมสมัย
เสน่ห์ของแคนโต้คือความสั้น ง่าย ไร้ฉันทลักษณ์ ในแต่ละบท แต่สะท้อนอารมณ์ความรู้สึกได้ดี
เทียบเท่ากวีที่มีสัมผัสหลายสิบบรรทัด