| 22 สิงหาคม 2011, 09:59:PM |
ไม้หน้าสาม
Special Class LV2
นักกลอนผู้ก้าวสู่โลกอักษร
คะแนนกลอนของผู้นี้ 55
 ออฟไลน์
เพศ: 
กระทู้: 128
|
 |
« เมื่อ: 22 สิงหาคม 2011, 09:59:PM » |
 ชุมชน
|
ฉันเขียนกลอนผ่อนคลายเพื่อหายเหงา
ขจัดเศร้าใจหม่นบนทางฝัน
นั่งอ่านกลอนที่แต่งแล้วแบ่งปัน
เป็นสีสันสร้างสุขให้ทุกข์คลาย
อาจมีบ้างบางครั้งยังไม่เหมาะ
ความไพเราะแลลดถึงหดหาย
ใส่ถ้อยคำซ้ำซากเบื่อมากมาย
ไม่เฉิดฉายฉ่ำชื่นระรื่นจินต์
คือคำพูดจากใจในบางครั้ง
ย่อมมีพลั้งมีพลาดมีขาดวิ่น
ด้อยสัมผัสจัดวางต่างเคยชิน
ผู้ได้ยินผินหน้าระอาเมิน
แต่ตนเองชอบใจว่าไพเราะ
แม้ใครเยาะเย้ยฉันไม่สรรเสริญ
ก็ช่างเขาเราไซร้ใช่ส่วนเกิน
เราย่อมเดินตามทางที่วางมา
เป็นนักกลอนอ้อนฝันในวันว่าง
รักเสียอย่างมีใจเฝ้าใฝ่หา
ก็เขียนไปในถวิลจินตนา
ถึงใครบ่นว่าบ้าข้าไมฟัง
กลอนประตูหน้าต่างข้าวางไว้
ตามแต่ในใจข้าจะว่าขลัง
ก็ข้าแต่งตามใจใช่อยากดัง
ถึงจะกลอนพังพังก็ยังลง  |
|
|
|
|
|
 ขอบพระคุณ ที่กรุณาเยี่ยมชมนะจ๊ะ : Music, รพีกาญจน์, สุวรรณ, รัตติกาล, ไพร พนาวัลย์, คนกันเอง.., ดาว อาชาไนย, เมฆา..., ช่วงนี้ไม่ว่าง, สะเลเต, บ้านริมโขง, คนเผาถ่าน, ตะวันฉาย
ข้อความนี้ มี 13 สมาชิก มาชื่นชม
|
|
|
|
บันทึกการเข้า
|
|
|
|
| 22 สิงหาคม 2011, 11:25:PM |
|
|
|
| 23 สิงหาคม 2011, 11:32:AM |
ดาว อาชาไนย
กิตติมศักดิ์
คะแนนกลอนของผู้นี้ 394
ออฟไลน์
เพศ:
กระทู้: 1,472
|
|
« ตอบ #2 เมื่อ: 23 สิงหาคม 2011, 11:32:AM » |
ชุมชน
|
ฉันเขียนกลอนผ่อนคลายเพื่อหายเหงา
ขจัดเศร้าใจหม่นบนทางฝัน
นั่งอ่านกลอนที่แต่งแล้วแบ่งปัน
เป็นสีสันสร้างสุขให้ทุกข์คลาย
อาจมีบ้างบางครั้งยังไม่เหมาะ
ความไพเราะแลลดถึงหดหาย
ใส่ถ้อยคำซ้ำซากเบื่อมากมาย
ไม่เฉิดฉายฉ่ำชื่นระรื่นจินต์
คือคำพูดจากใจในบางครั้ง
ย่อมมีพลั้งมีพลาดมีขาดวิ่น
ด้อยสัมผัสจัดวางต่างเคยชิน
ผู้ได้ยินผินหน้าระอาเมิน
แต่ตนเองชอบใจว่าไพเราะ
แม้ใครเยาะเย้ยฉันไม่สรรเสริญ
ก็ช่างเขาเราไซร้ใช่ส่วนเกิน
เราย่อมเดินตามทางที่วางมา
เป็นนักกลอนอ้อนฝันในวันว่าง
รักเสียอย่างมีใจเฝ้าใฝ่หา
ก็เขียนไปในถวิลจินตนา
ถึงใครบ่นว่าบ้าข้าไมฟัง
กลอนประตูหน้าต่างข้าวางไว้
ตามแต่ในใจข้าจะว่าขลัง
ก็ข้าแต่งตามใจใช่อยากดัง
ถึงจะกลอนพังพังก็ยังลง
มิใช่กลอนประตูอ่ย่าตู่ค่อน
มิใช่กลอนหน้าต่างวางส่งส่ง
มิใช่กลอนคนบ้าอย่าเจาะจง
มิใช่กลอนก็ยังคงกวีงาม
ใครเยาะรสบทกวีอย่างที่ว่า
คือคนป่าควรใช้ไม้หน้าสาม
ซัดตรงปากไม่ดีที่ลวนลาม
สืบทอดตามโบราณการกวี
|
เสี้ยวอารมณ์จากใจใครคนหนึ่ง
คงไม่ซึ้งจับใจใครทั้งหลาย
แค่มีใครคนหนึ่งซึ้งไม่คลาย
ก็สมหมายใครคนหนึ่งซึ่งรักกลอน
|
|
|
| 25 สิงหาคม 2011, 02:20:AM |
|
ช่วงนี้ไม่ว่าง
|
|
« ตอบ #3 เมื่อ: 25 สิงหาคม 2011, 02:20:AM » |
ชุมชน
|
กลอนเราเขียน จากใจ ด้อยไพเราะ
อาจมีเยาะ จากใคร แกล้งไขสือ
ก็เราเขียน จากใจ ใช่จากมือ
ย่อมจะสื่อ จากใจ ข้างในตน
กลอนของเรา เราชี้ ว่าดีเลิศ
ก็ช่างเถิด ถึงใครว่า ไม่น่าสน
แต่เรากลับ รับซึ้ง ถึงกมล
ใครเขาบ่น ว่าห่วย สวยของเรา
มิใช่มือ อาชีพ เพียงรีบแต่ง
จึงผิดแผลง ไปนัก กับหลักเขา
อาจไม่เข้า ตาคน ก็ทนเอา
กลอนของคน งี่เง่า โปรดเข้าใจ
ก็คงมี บ้างมั้ง ที่ยังชอบ
ก็ขอขอบใจท่าน ทนอ่านไหว
กลอนไม่เพราะ เพราะว่า ข้าบ้าไง
ก็แต่งไป ตามประสา คนบ้ากลอน
อาจมีบ้าง ขัดใจ ในบางครั้ง
แต่ยังหวัง ผิดโทษ โปรดถ่ายถอน
อภัยกัน เถิดหนา ข้าขอวอน
แม้จะอ้อน บาทา ก็อย่าเคือง
ก็ขำขัน วันละนิด จิตสดใส
เครียดทำไม สมัยนี้ มีแต่เรื่อง
ทิ้งความทุกข์ กอบสุขเข้า เอาประเทือง(๑)
นิราศเยื้อง จากกลุ้ม มุมกวี
ก็คงมี เท่านี้ นะพี่น้อง
ที่อยากเรียก อยากร้อง นะน้องพี่
จะเคียดขึ้ง เพื่ออะไร ทำไมมี
ชีวิตนี้ ไม่ช้านัก จักวางวาย
ว่าหัวเราะ หนึ่งครั้ง ยั้งอายุ
ให้บรรลุ ขวบปี ถึงที่หมาย
ก็หัวเราะ ไปทุกวัน เพื่อกันตาย
แล้วสุดท้าย ไปอยูที่ ศรีธัญญา..เอย. ปล.ไม่ลงเอยจบไม่ได้(๑) เอาประเทือง หมายถึง เอามาประเทืองสติปัญญา ไม่ใช่เอาคนชื่อประเทือง |
|
|
|
|
| 25 สิงหาคม 2011, 05:15:AM |
|
|
|
| 25 สิงหาคม 2011, 11:07:AM |
|
ตะวันฉาย
|
|
« ตอบ #5 เมื่อ: 25 สิงหาคม 2011, 11:07:AM » |
ชุมชน
|
...ใช้อักษรเป็นสื่อกลางทางความเศร้า
หวังแบ่งเบารอยหม่นคนข่มเหง
หยดน้ำตาทาแก้มแซมบรรเลง
ให้ครื้นเครงเพลงรักสลักลง
...มีเพียงกลอนที่ทอนตอนใจเจ็บ
ใช้กานท์เย็บก่อนจะตายกลายเป็นผง
ก่อนสิ้นเราเงารักสลัดปลง
มิอยู่ยงคือสัญญาค่าเพียงลม
...มิได้อยากให้ใครมาสงสาร
มิได้อยากลงจารความขื่นขม
มิได้อยากให้ใจร้าวระบม
เลยขอห่มเพียงกลอนทอนความใน
...คำด้อยค่าเมื่อเวลาน้ำตาตก
ถูกเขาชกที่ฤดีมีหมองไหม้
ทิ้งความหลังครั้งก่อนป้อนอาลัย
แล้วหัวใจก็ตีจากเป็นฉากดำ
...ขอสัมผัสกับอักษรตอนใจพลั้ง
ขอพลังจากกลอนตอนถลำ
ขอร่ายพจน์สยบรักที่ลักจำ
ทอลำนำจากใจปน..คนเขียนกลอน...
ตะวันฉาย
 |
ว่างเปล่า
|
|
|
| 14 กันยายน 2011, 05:30:PM |
|
Music
|
|
« ตอบ #6 เมื่อ: 14 กันยายน 2011, 05:30:PM » |
ชุมชน
|
เสียดายความรู้สึกที่ลึกล้ำ
มาเพลี่ยงพล้ำคลำจิตผิดสังหรณ์
ด้วยนิยมคมคำที่พร่ำวอน
เขียนร้าวรอนตามเรื่องจนเปลืองใจ
ปลายปากกาคนเขียนหมั่นเพียรถึง
เปรียบประหนึ่งอยากอ้อนว่าอ่อนไหว
หรือทำซึ้งทำโกรธพิโรธใคร?
หาได้ไปเป็นข่าวให้กล่าวอึง
ยามที่เขียนอ้อนออดหรือหยอดรัก
ด้วยนำชักแม่น้ำมาย้ำถึง
ก็มิหมายให้สยบ...สลบตึง
แค่รำพึงรำพันพระจันทร์งาม
มิอยากได้เป็นดาวให้เขาเอื้อม
หรืออยากเชื่อมไมตรีหนึ่งสองสาม
มิอยากต่ำเพียงดินจนสิ้นงาม
เป็นเพียงความรพี...กวีกานท์
แต่เหมือนผุ้รู้ผิด...ที่ติดอ่าง
มีบางอย่างเพลี่ยงพล้ำในคำขาน
จะคอยบอกซอกกมลอย่าลนลาน
กับวันวานถูกย้ำ..อย่าช้ำเลย
|
...อย่าคิดว่ายาก.แต่ทำได้../..ควรทำให้ได้.แม้มันจะยาก...
|
|
|
|
