ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[สุนันยา]

อยากเสแสร้ง แกล้งทำ คำจ๊ะจ๋า
อยากคะขา เพ้อพร่ำ คำหวามไหว
อยากออดอ้อน ด้วยคำ ฉ่ำทรวงใน
อยากเป็นใคร คนที่ มีเวทมนตร์

**********
มันยากยิ่ง สิ่งที่ ฉันไม่ใช่
เรื่องสาไถย ไยเห็น เป็นสับสน
คงได้แต่ น้อยใจ ในตัวตน
ที่เป็นคน เศร้าสร้อย ในรอยตรม
 
  **********
 คิดอย่างไร ก็พูดไปอย่านั้น
แต่ละวัน เรียงร้อย ถ้อยขื่นขม
ไม่มีเล่ห์ ลิ้นหลอก กรอกคำคม
ถูกทับถม เย้ยหยัน...ฉันก็ยอม

**********
ความจริงใจ ช่วยอะไร ไม่ได้หรอก
คนเคยหยอก เคยเย้า เฝ้าหล่อหลอม
ยังกลายกลับ ลับหาย ทิ้งให้ตรอม
สิ้นถนอม น้ำใจ...... เยื่อไยเดิม
 
**********
ไม่อาจเป็น เหมือนใคร ดั่งใจฝัน
ฉันก็ยัง เป็นฉัน แต่วันเริ่ม
มีแต่เงา ระทม ที่ถมเติม
เศร้าคอยเสริม สนิท ทุกทิศทาง

**********
แม้นอยากเป็น เช่นเขา แต่เราไม่-
อาจทำได้ แค่รอรับ กับเมินหมาง
ของใครหนึ่ง ซึ่งทิ้งไป ระหว่างทาง
สิ่งร่วมสร้าง ถูกสลัด เพราะขัดใจ
 
***********
เถอะขอยอม แพ้พ่าย จากใจนี้
บอกคนดี  รักฉัน นั้นยิ่งใหญ่
มากกว่าคำ หวามหวาน ถ้อยหว่านใคร
ฉันทำได้ เพียงแค่ใจ....มอบให้เธอ.....
 

"สุนันยา"

<a href="http://www.youtube.com/v/DC-95L52im8&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/DC-95L52im8&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[บ้านริมโขง]

เธอไม่อาจเหมือนใคร..แน่ใจหรือ
ใช่แกล้งถืออารมณ์ข่มเสนอ
จริงหรือไม่ใจนั้นมั่นนักเออ
ไม่เคยเผลอบอกใครคนไหนเลย

รู้บ้างไหมใจเธอไม่รู้สึก
ในสำนึกระลึกหวังยังคงเผย
ความต้องการใครอื่นมาชื่นเชย
ยังคงเคยเหมือนใคร ใฝ่ดอมดม

เธออาจคิดชอบชาย..นายคนหนึ่ง
จนเผลอซึ่งความหมายคล้ายสุขสม
เธออาจปองรักเขาเฝ้าภิรมย์
เหมือนหญิงอื่นชื่นชม..ผสมกัน

หากหัวใจเธอไหวอยู่ในอก
อาจต้องตกหลุมพรางเกินห่างหัน
ความคิดเธออาจเหมือนเดือน,ตะวัน
อาจสัมพันธ์กันได้ในบางครา

ควรหรือที่มีวงหลงจำกัด
ขีดเส้นวัดระยะห่างทางก้าวขา
ให้เสรีได้ไหมยามไป-มา
ในหัวใจใฝ่หา...อย่าคาตรวน

เพียงเราคิด..ไม่ทำกรรมไม่เกิด
สิ่งเลอเลิศเกิดก่อขอสงวน
ไม่ตามใครในคำนำสมควร
คิดถี่ถ้วน..ก่อนทำ นำสุขใจ

"บ้านริมโขง"

[ไพร พนาวัลย์]

      

คนเรามีเอกลักษณ์มักจำเพาะ
ใครจะเยาะเย้ยหยันมิหวั่นไหว
ดั่งทุเรียนหนามคมใช่ข่มใคร
สิ่งซ่อนในหวานหอมให้พร้อมทาน

ผลมะเดื่อแดงสวยดูสดใส
ส่วนภายในหนอนแมลงเข้าแซงซ่าน
อย่ามองคนเพียงเปลือกตาเหลือกลาน
อาจภายในซ่อนหวานคอยหว่านพรม

ดั่งตัวเธอคือเธออาจเย่อหยิ่ง
ด้วยใจจริงมีให้ใครเหมาะสม
มิใช่หว่านเสน่ห์เล่ห์ลอยลม
ใครมิชมก็ช่างเชิญห่างไกล

มิลับลมคมในใส่สีเคลือบ
คอยเขมือบแกงสมั่นในวันใหม่
รักคือรักเกลียดคือเกลียดมิเฉียดใคร
มีน้ำจิตน้ำใจให้คนจริง

มิเคยเปรียบเทียบใครว่าใหญ่เล็ก
เพียงสเป๊กถูกใจไม่เกรงกริ่ง
จะด้นดั้นมั่นใจใฝ่ประวิง
คอยท้วงติงติเตือนดั่งเพื่อนกัน

 
"ปรางค์  สามยอด"

 

[สุนันยา]

เธอไม่อาจเหมือนใคร..แน่ใจหรือ
ใช่แกล้งถืออารมณ์ข่มเสนอ
จริงหรือไม่ใจนั้นมั่นนักเออ
ไม่เคยเผลอบอกใครคนไหนเลย

รู้บ้างไหมใจเธอไม่รู้สึก
ในสำนึกระลึกหวังยังคงเผย
ความต้องการใครอื่นมาชื่นเชย
ยังคงเคยเหมือนใคร ใฝ่ดอมดม

เธออาจคิดชอบชาย..นายคนหนึ่ง
จนเผลอซึ่งความหมายคล้ายสุขสม
เธออาจปองรักเขาเฝ้าภิรมย์
เหมือนหญิงอื่นชื่นชม..ผสมกัน

หากหัวใจเธอไหวอยู่ในอก
อาจต้องตกหลุมพรางเกินห่างหัน
ความคิดเธออาจเหมือนเดือน,ตะวัน
อาจสัมพันธ์กันได้ในบางครา

ควรหรือที่มีวงหลงจำกัด
ขีดเส้นวัดระยะห่างทางก้าวขา
ให้เสรีได้ไหมยามไป-มา
ในหัวใจใฝ่หา...อย่าคาตรวน

เพียงเราคิด..ไม่ทำกรรมไม่เกิด
สิ่งเลอเลิศเกิดก่อขอสงวน
ไม่ตามใครในคำนำสมควร
คิดถี่ถ้วน..ก่อนทำ นำสุขใจ

"บ้านริมโขง"

ในความเหมือน บางอย่าง ที่ต่างจิต
บนเส้นทาง ชีวิต ลิขิตไหน
ในความต่าง บางมุม ดั่งสุมไฟ
เพราะคำ"ใช่" กับ"ไม่"...ยังต่างกัน

หญิงมีใจคล้ายกันที่มั่นรัก
แต่สุดหัก เรื่องเศร้า เขาเปลียนผัน
จะให้เรา เหมือนใคร ในผูกพัน
คือทำร้าย ใจกัน ขั้นรุนแรง

หากแม้ไม่ รักกัน ดังวันก่อน
ไม่ควรซ่อน เล่ห์ร้าย ความนัยแฝง
ให้ต้องเจ็บ ด้วยจิต ผิดสำแดง
เกิดเป็นความระแวง ทิ่มแทงทรวง

มิได้คิด ปิดกั้น แม้ด้านไหน
ทุกอย่างมี มอบไว้ ใจห่วงหวง
หนึ่งเดียวในฤดี ทั้งแดดวง
คือทุกช่วง ความจริง...ทุกสิ่งทำ

เพราะฉันไร้ วาจา มาเสแสร้ง
ไม่อาจแกล้ง เหมือนใคร ให้ใจช้ำ
เป็นเราที่ เคยเป็น ดั่งเวรกรรม
แม้ระกำ เช่นไร พร้อมใจยอม...



"สุนันยา"

[มานพ]

เพราะเธอไม่เหมือนใครดั่งใจฉัน
แต่เธอนั้นแสนดีมีพรั่งพร้อม
ทั้งน้ำใจไมตรีที่ปรานอม
เธอถนอมน้ำใจสดใสดี
 
เพราะรักเธอยิ่งใหญ่กว่าไพรสน
ดวงกมลเปรี่ยมรักไม่หักหนี
 มากกว่าคำหวามหวานผ่านฤดี
ดวงใจพี่ก็คล้อยพลอยสุขจริง

“มานพ”