ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[--ณัชชา--]

ปล่อยอารมณ์พลาดพลั้งไม่ยั้งคิด
เผลอแผลงฤทธิ์ร้อนเร่าราวไฟไหม้
เป็นเพราะหลงลืมตัวกลัวเธอไกล
ความทุกข์ใจรุกโรมโหมประดัง

กลัวเธอจะปันใจให้คนอื่น
กลัววันชื่นในจินต์สิ้นมนต์ขลัง
กลัวความหวังวาดไว้ต้องพ่ายพัง
กลัวต้องหลั่งน้ำตาความปราชัย

คงเป็นเพราะฉันนี้มีปมด้อย
มากริ้วรอยความช้ำ ย้ำหมองไหม้
เจ็บครั้งแล้วครั้งเล่าร้าวฤทัย
หวาดระแวง เกินไป ไม่ละวาง

จึงเป็นเหตุให้รักหักสะบั้น
จนถึงขั้นเลยเถิดเกิดช่องว่าง
รักจึงเริ่มลางเลือนเหมือนเงาจาง
ความบาดหมางของเราเศร้าเกินใคร

รู้ทั้งรู้ว่าฉันนั้นคนผิด
แต่ว่าจิตดื้อนักเกินหักได้
อยากจะบอกนักหนาว่า..เสียใจ
แต่ทำไมพึมพำ แค่ลำคอ

natcha

[ดาว อาชาไนย]

รักเกิดจากฟากฟ้าประกาศิต
เธอไม่ผิดรักหวานจงสานต่อ
ใจจงสั่งใจว่าอย่ารีรอ
อย่าเฝ้าพ้อตอกย้ำคำเสียใจ

เธอแสนดีมีค่ากว่าใครอื่น
อย่าขมขื่นร่าร้องครองหมองไหม้
รักที่ปองยังหวงยังห่วงใย
รอวันได้ชมชื่นคืนพบกัน

      ดาว อาชาไนย

[บ้านริมโขง]

แม้นได้บอกเขาไปในวันนั้น
ความสัมพันธ์ได้คืนชื่นที่ขอ
หรือได้ห่างร้างลาน้ำตาคลอ
แค่นี้พอหรือไร...ได้เอ่ยคำ

แม้นรู้ได้ว่าผิดคิดย้อนกลับ
ใจก็ยับและแย่แพ้จนหนำ
จะระลึกอย่างใดได้น้อมนำ
กับความช้ำเพราะตนบนระทม

มักเสียดายในสิ่งที่ทิ้งขว้าง
สิ่งที่สร้างไร้ค่าคราขื่นขม
กลับหวนหาคราครั้งฝังใจจม
เก็บมาตรมชมชื่นอยากคืนครอง

เหมือนหวังน้ำบ่อหน้าคราแรงรุ่ง
หวังแต่มุ่งหาใหม่ใจสนอง
ยิ่งเดินตามน้ำยิ่งห่างต่างมุมมอง
สุดท้ายต้องซมซานล้ารานกาย

สาวเอย...อย่าลำพอง คะนองนัก
เป็นไม้หลักปักเลนเห็นมาหลาย
ไม่ยืนยงคงล้มจมดินทราย
ไร้เป้าหมายไร้ชายมอง...เหมือนคลองตัน.

"บ้านริมโขง"

[มานพ]

พี่อภัยให้น้องมองเสมอ
พี่รักเธอยิ่งนักรักรู้ไหม
ถึงอารมณ์พลาดพลั้งไม่ยั้งใจ
พี่ทนได้ทุกหนทนเพื่อเธอ

ไม่ต้องกลัวจะปันใจให้ใครอื่น
ทุกวันคืนสมใจใสเสมอ
เจ็บครั้งใดพี่เห็นเป็นต้องเบลอ
ต้องมองเหม่อปวดใจไปทุกที

"มานพ"

 

[นพตุลาทิตย์]

ฉันผิดมากใช่ไหมไยขึ้นเสียง
กล่าวโต้เถียงหนักคำทำเสียดสี
เอาวาทะปะทุลุโรมตี
หมายว่ามีขอโทษโปรดอภัย

ทำรุนแรงเกินคนทนแล้วนะ!
ฉันขอละความดีที่เคยให้
จากวันนี้จบกันฉันขอไป
เริ่มต้นใหม่ดีกว่ามาทนเธอ

รู้ทั้งรู้ว่าตนเป็นคนผิด
ยังไม่คิดเอ่ยนำสักคำเหรอ
ถ้าขอโทษจะยกให้ไม่ละเมอ
แต่อย่าเจอกันอีกเลยหากเฉยชา

 

[ไพร พนาวัลย์]

แม้ไม่บอกออกมามองตารู้
เธอเป็นผู้ทำผิดอย่าคิดหมาง
ฉันมีส่วนให้เธอต้องเลือกทาง
ทำเหินห่างหายห่วงพ้นบ่วงกรรม

พอไกลกันจึงรู้ฉันผู้แพ้
เฝ้าชะแง้แลหาช่างน่าขำ
อยู่ใกล้กันไม่พูดเลยสักคำ
จึงเจ็บช้ำหนำใจรอวันเจอ

ขอเพียงเธออภัยอย่าใจน้อย
ฉันเฝ้าคอยวันกลับอย่ารับเก้อ
แสนอ่อนเพลียละเหี่ยใจใคร่พบเธอ
ต่างเสนอตอบสนอง มีสองเรา

 
"ปรางค์  สามยอด"
 

[Design with love ᵔᴥᵔ]

นี่หรือที่เรียกว่าความเสียใจ
หยาดน้ำตารินไหลไม่หมดสิ้น
จุกและเจ็บอยู่ข้างในเป็นอาจิณ
ไม่ยลยินแม้สิ่งรอบรอบกาย

เจ็บเพียงใดแต่ทำไมพูดไม่ออก
อยากจะเอ่ยเอื้อนออกให้มันหาย
แต่ส่วนลึกข้างในเหมือนทำร้าย
เจ็บเจียนตายบอกไม่ได้แม้สักคน

มีเพียงแค่หยดน้ำตา
ที่ไหลมารดใจที่สับสน
พาฤทัยจมลึกไปในวังวน
ความทุกข์ทนปนในจิตมิแปรไป

ยิ่งร้องก็ยิ่งร้าวใจยิ่งช้ำ
ยิ่งตอกย้ำความอ่อนแอความหวั่นไหว
เขาจากแล้วคนที่เคยมีใจ
เหตุไฉนทุกข์ข้างในไม่วายวาง

                                    with love"

[Samanchon]

เธอเสียใจ กับรักร้าว ในวันนั้น
วันที่จันทร์ สดใส ยังเศร้าหมอง
เธอหวนย้อน อดีต และเฝ้ามอง
ด้วยเศร้าหมอง จับจอง ในใจจันทร์

แต่วันนี้ขอปลอบเธอได้ไหม
ขอให้เธอห่มผ้าอุ่นและหลับฝัน
ดูดวงดาวท้องฟ้าประกายจันทร์
ไปด้วยกันจนหลับไปไม่รู้ตัว

 
 

[รพีกาญจน์]

รู้ทั้งรู้ว่าฉันนั้นคนผิด
แต่ว่าจิตดื้อนักเกินหักได้
อยากจะบอกนักหนาว่า..เสียใจ
แต่ทำไมพึมพำ แค่ลำคอ

natcha

ปล่อยเรื่องเกิน เดินมา เพลานี้
พอจะมี เยื่อใย บ้างไหมหนอ
ที่ว่าเป็น เส้นรัก เคยถักทอ
ร่วมสานก่อ ไมตรี อันดีงาม

ไม่ควรปล่อย เนิ่นนาน ไร้การแก้
มันก็แค่ หันหน้า พูดจาถาม
ละทิฐิ มีอยู่ สักครู่ยาม
นำเอาความ จริงแท้ ออกแบกาง

ในโลกนี้ มีใคร ไม่ทำผิด
เรื่องแค่นิด มากมหันต์ นั่นอีกอย่าง
แยกกันเดิน เหินไป ไกลละทาง
รักจืดจาง ร้างเบื่อ ไม่เหลือกอ

เพราะรักจึง หึงหวง ลวงใจหนัก
เหมือนกับผลัก เขาไกล กระไรหนอ
เธอ-เขาเจ็บ เก็บช้ำ น้ำตาคลอ
มัวรีรอ พึมพำ ทำไมกัน

นัดกินข้าว ด้วยกัน สักวันเถิด
ยิ้มแล้วเปิด หัวใจ อย่าไหวหวั่น
เรื่องจริงจัง ทั้งหมด ปรากฎพลัน
ความสุขสันต์ หวานชื่น จะคืนมา

เชื่อนะ...ทำนะ...ง่ายนิดเดียว...

รพีกาญจน์ 59

[สะเลเต]

อยากขอโทษเธอเหมือนกันฉันคนผิด
ขาดยั้งคิดหูเบาเขลาหนักหนา
เป็นเหมือนนางมารร้ายในสายตา
เธอคงเอือมระอา....ล้าเต็มทน

โทรหาเธอรับช้า...ฉันว่าใส่
สำนึกผิดทำไปไร้เหตุผล
กลัวเธอคุยกับใครใจร้อนรน
เพราะรักเธอมากล้น..ท้นดวงมาน

จึงพบกับอ้างว้างนางมารร้าย
ต้องทนอยู่เดียวดายหลายปีผ่าน
โปรดยกโทษอย่าเคืองเรื่องวันวาน
ทุกวันนี้ร้าวราน.....เพราะการกระทำ

---สะเลเต---

[ไพร พนาวัลย์]

         


ฉันเสียใจที่ไม่เห็นอย่างเด่นชัด
เธอเคร่งครัดกับฉันหมั่นพูดพร่ำ
คิดว่าเธอคั่งแค้นใจแสนดำ
จึงไม่จำคำขอที่ต่อ,เตือน

จนเมื่อเธอจากไปจึ่งได้คิด
ว่าหลงผิดมานานจนตาลเฝื่อน
ให้คิดถึงความดีที่ลืมเลือน
ดั่งเชือดเฉือนหัวใจให้แหลกราน

ฉันอยากไปงอนง้อเพื่อขอโทษ
ให้หายโกรธเถิดหนาอย่าร้าวฉาน
ทุกวันนี้ฉันท้อทรมาน
โปรดสงสารสักนิด คิดอภัย

แต่ก็สายเสียแล้วแก้วใจพี่
เพราะเธอมีคนเห็นความเด่น,ใส
รับเธอเป็นคู่ชีวิตสนิทใน
จึ่งเหมือนไกลฟากฟ้าสุดตาแล

"ปรางค์  สามยอด"
    

[รพีกาญจน์]

เห็นหน้าเธอ  บึ้งตึง  เพราะขึ้งโกรธ
ด้วยเหตุโทษ  จากฉัน  มันเฉื่อยช้า
มัวทำงาน  เพลินไป..ใครโทรมา
พอรู้ว่า..จะพูด  เสียงหยุดไป

เธออย่าโกรธ  มากมาย  ใจหายจ้า
ลองหันหน้า  มาชิด  สักนิดไหม
รับฟังฉัน  เอ่ยอ้าง  สร้างเข้าใจ
เราจะไม่  ร้าวราน  หวานเช่นเดิม

.....รพีกาญจน์.....

[~ploy pim~]

                ...จากบทกลอน ตอนตอบ กรอบสิบสอง
                ...ความหวานนอง ท่วมท้น จนล้นเหลือ
                ...แอบอิจฉา คำหวาน ที่เหลือเฟือ
                ...มีแต่เอื้อ อาทร คนข้างเคียง

                       ...มีแต่เรา นี่หนอ ขอคิดถึง
                       ...สักคำหนึ่ง คงซี้ง รำพึงหา
                       ...ฉันเสียใจ หลายครั้ง ประดังมา
                       ...ยากจะหา ใครเล่า เฝ้าปลอบใจ
                                   ~ploy pim~
             

[เมฆา...]

                ...จากบทกลอน ตอนตอบ กรอบสิบสอง
                ...ความหวานนอง ท่วมท้น จนล้นเหลือ
                ...แอบอิจฉา คำหวาน ที่เหลือเฟือ
                ...มีแต่เอื้อ อาทร คนข้างเคียง

                        ...ส่งหัวใจใส่คำเพื่อย้ำถ้อย
                         ...ยังล่องลอยเลื่อนไหลไร้สุ้มเสียง
                         ...ดุจลมพัดสะบัดผ่านมานลำเอียง
                         ...ถ้อยคำเรียงร้อยหวาน...ก็ผ่านลา    
             
                 ...มีแต่เรา นี่หนอ ขอคิดถึง
                 ...สักคำหนึ่ง คงซี้ง รำพึงหา
                 ...ฉันเสียใจ หลายครั้ง ประดังมา
                 ...ยากจะหา ใครเล่า เฝ้าปลอบใจ

                         ...ทำได้เพียงซบหน้ากับผ้าผืน
                         ...เช็ดรอยขื่นคราบขมระทมไหว
                         ...กอดความเหงาเงาหม่นชลนัยน์
                         ...แทนฤทัย..คนที่..ฤดีรอ..                                 

                               ~ploy pim~

                 ขอแจมด้วยคนครับคุณพิม..อิอิ   ซึ้งอ่ะ...
             

[รพีกาญจน์]

                ...จากบทกลอน ตอนตอบ กรอบสิบสอง
                ...ความหวานนอง ท่วมท้น จนล้นเหลือ
                ...แอบอิจฉา คำหวาน ที่เหลือเฟือ
                ...มีแต่เอื้อ อาทร คนข้างเคียง

                       ...มีแต่เรา นี่หนอ ขอคิดถึง
                       ...สักคำหนึ่ง คงซี้ง รำพึงหา
                       ...ฉันเสียใจ หลายครั้ง ประดังมา
                       ...ยากจะหา ใครเล่า เฝ้าปลอบใจ
                                   ~ploy pim~
             

              เรื่องร้ายรุม คลุ้มคลั่ง รั้งพออยู่
              แล้วจู่จู่ สมาธิ ริไถล
              เมื่อได้อ่าน กานท์กล จากคนไกล
              เกิดสั่นไหว ทั่วมาน สะท้านกาย

              เคยปลอบปราม ห้ามจิต หยุดคิดรัก
              ยิ่งเหมือนผลัก อารมณ์ อยากชมหมาย
              ขอเอื้อนเอ่ย เผยเจ้า เข้าใจชาย
              คืนเช้าสาย บ่ายซึ้ง คิดถึงเธอ

                   รพีกาญจน์ 59

[~ploy pim~]

         ...ขอขอบคุณ ไมตรี ต่อกลอนให้

         ...ด้วยพลาดไป สัมผัส ไม่ถูกต้อง

         ...มัวแอบซึ้ง เสียใจ น้ำตานอง

         ...แอบเฝ้ามอง ลืมตัว กลัวห่างไกล

               ~ploy pim~

[รุ่งอรุณ]

ที่ผ่านมาล้าท้อการต่อสู้
ความเป็นอยู่เดียวดายคล้ายโลกคว่ำ
มีกฎเกณฑ์เป็นกรอบมอบให้ทำ
ต้องประจำในบ้านสถานฯ คุ้ม

มองดูอาจจะดีมีเพื่อนฝูง
คนชักจูงแนวทางวางเกราะหุ้ม
แต่ข้างในใครผ่อนความร้อนรุม
ด้วยหนึ่งมุมในนั้น "ฉันเสียใจ"
 


๐รุ่งอรุณ๐

[บ้านริมโขง]

อยากแต่งกลอนเป็นมั่งจัง 

ให้เริ่มอ่านเริ่มเขียนเพียรศึกษา
ตามตำรามีมากหากใจหวัง
ตัดความกลัวใส่กล้าท้าพลัง
อย่าเพียงนั่งมองใคร..ไม่ลงมือ

อาจจะฝืดอืดอาดในบาทแรก
ตั้งใจแทรกแหวกไปให้ยึดถือ
ฉันทลักษณ์หลักคำนำระบือ
นี่แหละคือคำบอก..ให้ออกงาน.