ฉันเดินบนเส้นทาง สุดอ้างว้างและเหว่ว้า
ไร้ซึ่งใครจะแลมา ส่งสายตาพาอุ่นอิง
เหมือนนกที่หลงรัง บินลอยคว้างกลางเมฆฝน
ปีกอ่อนแอแพ้ลมบน ทนเหน็บหนาวร้าวกายา
สิ่งใดหนอที่ติดตาม เฝ้าทวงถามแรงปรารถนา
สิ่งใดพาอ่อนล้า โปรดเมตตาช่วยบอกที
สิ่งใดที่ฉันหวัง สิ่งใดบ้างที่ฉันหนี
สิ่งใดที่ฉันมี สิ่งนี้มันคืออะไร
เฝ้าถามใจตัวเอง มันจะเคว้งไปถึงไหน
เปล่าผู้คนจะรู้ได้ ว่าข้างในมันวิงวอน
ขอเพียงหากมีใคร ชี้ทางให้แค่สักหน
ปลายทางแสนวกวน เพียงเพื่อพ้นผ่านค่ำคืน
ฉันหนาวจนกายสั่น โอบคืนวันอันสุดฝืน
แรงกายอาจทนยืน เพียงขมขื่นจนล้นทรวง
