ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

ลุกขึ้นสูดอากาศ…ประหลาดแท้!
ไม่เคยแม้หวาดกลัวจนตัวสั่น
แต่ตอนนี้เปลี่ยนไปอะไรกัน
จนไม่ทันคาดคิด, ไร้ทิศทาง

เป็นคนช่างสังเกตุหาเหตุผล
จากบุคคลที่เห็นเป็นตัวอย่าง
ความรู้สึกนิดหน่อยค่อยปล่อยวาง
เดินออกห่างความฝัน, แต่นั้นมา

เหมือนเข้าสู่ภวังค์บางจังหวะ
ทุกขณะเขินอายคล้ายประหม่า
ต้องแปลกใจเข้าแล้วจากแววตา
หรือมายาเงียบเหงา, มาเย้ายวน

ความรู้สึกแวบหนึ่งซึ่งดังแว่ว
เกิดขึ้นแล้วเธอนั้นมาปั่นป่วน
โดยไม่มีสาระเต็มกระบวน
แลก็ล้วนหวั่นหวาด, ประหลาดใจ!

เพียงพบกันวันแรก…เราแปลกหน้า
เหมือนคนบ้าเฝ้าเจอ เธอฝันใฝ่
โลกสมดุลหมุนเวียนก็เปลี่ยนใป
เกิดขึ้นในเสน่หา, ผวาตาม

ประหลาดใจ! ในตนจนไม่เห็น
เหมือนจะเป็นเชื้อเชิญใจเกินห้าม
เกิดขึ้นในวันนี้ที่งดงาม
พยายามถามอยู่, ไม่รู้ตัว!!

 

[คันไถ]

     ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย

ไม่คิดเลยว่าใจได้หลงรัก
เพียงทายทักห่วงใยก็เพ้อฝัน
นี่ว่าเราประหลาดใจเหมือนกัน
วันทั้งวันเพียกหาด้วยรำพึง

งานวันนี้หากเหนื่อยท้อบ้างไหม
คนแสนไกลฝากห่วงใยส่งไปถึง
ให้เธอสู้สู้ด้วยหวังเป็นที่พึ่ง
สักวันหนึ่งได้สมฝัน ปรารถนา

ประหลาดใจจริงแท้ทุกแง่คิด
หวังเชยชิดแต่ไม่ใช่เสน่หา
คิดทุกครั้งเพียงพบได้พูดจา
ได้ร่ำลาด้วยคำว่าฝันดี

เข้าบ้านกลอนเฝ้าสอนใจอยู่เสมอ
อย่าพร่ำเพ้อด้วยคนไกลในสิ่งนี้
แม้นคำอ้อนว่าคิดถึงทุกนาที
ล้วนวจีคำเริ่มต้นเพียงทักทาย

ประหลาดใจห้ามไงก็ไม่อยู่
รู้ทั้งรู้ว่าทุกสิ่งอย่าได้หมาย
เฝ้ากรุ่นคิดคร่ำครวญมิเว้นวาย
แสนจะอายแต่ใจเราก็สู้ทน

ประหลาดใจจริงแท้ก็วันนี้
รักที่มีห่วงใยให้หนึ่งคน
กลั่นจากใจในรักไม่สับสน
มอบแด่คนแสนไกลกาลเวลา

เรื่องประหลาดหากยังมีอีกมาก
แต่จำจากด้วยใจเกินค้นหา
ไม่อยากเป็นเพียงทางผ่านกาลนำพา
แต่วันนี้สุดล้าขอลา....เอย

คันไถ

[สุนันยา]

มีเรื่องราว มากมาย ทำให้คิด
เหมือนถูกพิษ ประหลาด ไม่อาจเผย
เกิดอาการ ร้อนใจ ไม่เหมือนเคย
จะเปรียบเปรย สิ่งใด หนอใจเรา

ได้แต่เฝ้า คิดถึงใครหนึ่งนั้น
ไม่กี่วัน ห่างหาย ใจเริ่มเหงา
ยิ่งนานไป ก็หงุดหงิด ติดซึมเซา
กลายเป็นเศร้า โศกศัลย์ มาบั่นทอน..


"สุนันยา"

[ภู กวินท์]

วันนี้เราสุดแสนเศร้าประหลาด
เรานั้นขลาดเกรงกลัวสู้หน้าเขา
หรือว่าหลงเขาแล้วเข้าสิเรา
หรือเมามัวแอบรักเขาเข้าจริงๆ

วันนี้สีท้องฟ้ามันแสนแปลก
ไม่จำแนกสีฟ้าไม่มัวกริ่ง
แต่แสนแปลกสีฟ้าไม่ประวิง
แต่กลับทิ้งสีชมพูทั้วนภา

แม้ทุ่งหญ้าก็ยังเอนยังพลิ้วไหว
แต่ดวงใจเสแสร้งแสนประหลาด
แม้ตัวเรานั้นเองแสนประหมาด
แต่เราหวาดด้วยใจของตนเอง

แม้อาการของเราแสนวิตก
ไม่เคยผกโผผินแบบนักเลง
ถึงแม้เราแสนวิตกมิกลัวเกรง
แสนวังเวงแปลกประหลาดสุดศร้าใจ

เอาไงดีเนี่ยพิมพ์งงเลยค่ะ (แต่งเองงงเอง) 

อาจเป็นเพราะข้างในใจเต้นถี่
จึงได้มีการสั่นและหวั่นไหว
ทำให้น้องพิมพ์วาสประหลาดใจ
เกิดขึ้นได้ทุกคน, พิกลจริง

มองบนฟ้าคราใดใช่สีฟ้า
เป็นสีหน้าของคนจนหยุดนิ่ง
คือหน้าที่เผลอเล่า เฝ้าแอบอิง
ทุกวันยิ่งเพ้อพร่ำ, อยู่คร่ำครวญ

 

[ภู กวินท์]

     ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย

ไม่คิดเลยว่าใจได้หลงรัก
เพียงทายทักห่วงใยก็เพ้อฝัน
นี่ว่าเราประหลาดใจเหมือนกัน
วันทั้งวันเพียกหาด้วยรำพึง

งานวันนี้หากเหนื่อยท้อบ้างไหม
คนแสนไกลฝากห่วงใยส่งไปถึง
ให้เธอสู้สู้ด้วยหวังเป็นที่พึ่ง
สักวันหนึ่งได้สมฝัน ปรารถนา

ประหลาดใจจริงแท้ทุกแง่คิด
หวังเชยชิดแต่ไม่ใช่เสน่หา
คิดทุกครั้งเพียงพบได้พูดจา
ได้ร่ำลาด้วยคำว่าฝันดี

เข้าบ้านกลอนเฝ้าสอนใจอยู่เสมอ
อย่าพร่ำเพ้อด้วยคนไกลในสิ่งนี้
แม้นคำอ้อนว่าคิดถึงทุกนาที
ล้วนวจีคำเริ่มต้นเพียงทักทาย

ประหลาดใจห้ามไงก็ไม่อยู่
รู้ทั้งรู้ว่าทุกสิ่งอย่าได้หมาย
เฝ้ากรุ่นคิดคร่ำครวญมิเว้นวาย
แสนจะอายแต่ใจเราก็สู้ทน

ประหลาดใจจริงแท้ก็วันนี้
รักที่มีห่วงใยให้หนึ่งคน
กลั่นจากใจในรักไม่สับสน
มอบแด่คนแสนไกลกาลเวลา

เรื่องประหลาดหากยังมีอีกมาก
แต่จำจากด้วยใจเกินค้นหา
ไม่อยากเป็นเพียงทางผ่านกาลนำพา
แต่วันนี้สุดล้าขอลา....เอย

คันไถ

ประหลาดใจยังไงห้ามไม่อยู่
จนไม่รู้จะหยิบยกโอ้อกเอ๋ย
เพราะเข้าใจ คันไถ ยังไม่เคย
เหมือนกันเลยตระหนก, หัวอกเดียว(กัน)

เพราะหัวใจคนเราเคยเย้าหยอก
ดูภายนอกก็เห็นเด่นเฉลียว
แต่ข้างในมันนิ่งเสียจริงเชียว
นานหลายเที่ยวเทียวหา, ตำรามี

พร้อมศึกษาทั้งหมดปรากฏแปลก
เกิดจำแนกเป็นกลุ่มสุ่มความถี่
ตัดคำว่าประหลาดไม่ขาดสักที
เพิ่มทวีคำถาม, ให้ตามมา.

 

[ภู กวินท์]

มีเรื่องราว มากมาย ทำให้คิด
เหมือนถูกพิษ ประหลาด ไม่อาจเผย
เกิดอาการ ร้อนใจ ไม่เหมือนเคย
จะเปรียบเปรย สิ่งใด หนอใจเรา

ได้แต่เฝ้า คิดถึงใครหนึ่งนั้น
ไม่กี่วัน ห่างหาย ใจเริ่มเหงา
ยิ่งนานไป ก็หงุดหงิด ติดซึมเซา
กลายเป็นเศร้า โศกศัลย์ มาบั่นทอน..


"สุนันยา"

พิษของความประหลาดเกินคาดหมาย
สุนันยา ตาลาย หายใจอ่อน
คิดถึงเขานานนับไม่หลับนอน
ซุกตัวลงกับหมอน, วอนได้เจอ

ทั้งขอพรให้นิ่งยิ่งดิ่งลึก
ใจเต้นตึกนึกถึงคะนึงเพ้อ
เป็นอะไรแล้วล่ะหรือละเมอ
คิดถึงเธอคนนั้น, แทบหวั่นใจ

 

[ภู กวินท์]

เป็นอารมณ์วูบไหวเกิดในจิต
บวกกับฤทธิ์ของใจที่ไหวอ่อน
เมื่อถูกมนต์แห่งสาวเข้าเว้าวอน
ใจมั่นเลยสั่นคลอนอ้อนหาเธอ

สติแตกไปแล้วไม่แน่วแน่
ยอมพ่ายแพ้เยินยับถึงกับเหม่อ
สงสารแท้ทำมะดาถึงคราเบลอ
ถูกโรคเอ๋อโจมจู่ไม่รู้ตัว...
 
natcha

ก็เป็นแค่ผู้ชาย ทำ มะดา
มีอ่อนล้า อ่อนไหว ใจสลัว
มีบ้างที่ประหลาดและหวาดกลัว
เกิดขึ้นทั่วร่างกาย, ไม่หายดี

ใครจะเหมือน ณัชชา แววตาแกร่ง
ผู้เข้มแข็งใจเย็นเป็นสุขขี
ไม่เคยให้ชายใดหมายย่ำยี
ขอยอมพลีตัวตน, อยู่บนคาน.

 

[Music]

ฉันไม่รู้...จะปลอบระบอบไหม?
เธอหวั่นไหวมึนงงน่าสงสาร
หัวใจคนเฝ้ารอ...ทรมาน
เขาพบพานกับใครเปลี่ยนไวจัง?

ปิดประตูอยู่เสมอไม่เจอหน้า
นอนมองฝ้าเห็นไหม?ว่าใครหวัง
สุภาพบุรุษคนเท่ห์ที่เก้กัง
ซุ่มภวังค์เหมือนเดิมหรือเติมเต็ม?

ใจไหลหลากอยากถามความรู้สึก
เคยผนึกหลอมล้นความข้นเข้ม
ทะเลกว้างอย่างเดิมหรือเพิ่มเค็ม
รอออนเอ็ม.อยู่เสมอไม่เจอกัน

ครั้นพอพบในเอฟบี...เหมือนตีจาก
อยากจะฝากข้อความในยามฝัน
แต่เห็นเธอเครือคลุมในกลุ่มควัน
หัวใจมันด้านชา...ออกอาการ

กลางค่ำคืนสูดอากาศ"ประหลาด"แท้
ฉันยอมแพ้...คิดปลงไม่ส่งสาส์น
สุภาพบุรุษเคยฝันในวันวาน
ไม่เนิ่นนานเท่าไร?...ลักไก่เรา