ม้านั่งเก่าตัวนั้นของฉันนี่
ยามราตรีดูดาวที่ราวฟ้า
แต่คืนนี้มีใครไม่ชัดตา
เขานั่งมาก่อนเราเขาคือใคร
จึงเข้านั่งห่างนิดชิดริมซ้าย
เขาเคลื่อนย้ายขยับหลีกปลีกที่ให้
กล่าวขอบคุณเป็นวจีมีออกไป
เขารับได้ขอบคุณค่ะหันหน้ามอง
ถึงได้รู้ว่าสตรีที่มานั่ง
มีเบื้องหลังคล้ายเก่าเราทั้งสอง
หล่อนเล่าความเป็นมาน้ำตานอง
เข้าประคองปลอบใจอยู่ในที
มันช่างคล้ายกับเรื่องของฉันนะ
ถึงปล่อยปละเวลามานั่งนี่
ต่างเข้าใจซึ่งกันนั้นด้วยดี
ค่ำคืนนี้ดาวจ้องมองดูเรา
นาฬิกาปลุกลั่นสนั่นห้อง
เหมือนจะฟ้องถึงเวลาอย่าโง่เขลา
งัวเงียลุกขึ้นนั่งยังซึมเซา
ต้องจากเขาหรือนี่มีอำลา
หวนความหลังนั่งเซ่อเหม่อรำพึง
ยังคิดถึงนะจ๊ะที่รักจ๋า
กว่าจะรู้ฝันไปหลายเวลา
ปริศนาในฝันนั้นคือใคร.
นพ
7 ส.ค.54
