ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

~ รอยจาง..บนทางจร ~



อนาทรร้อนใจใดจะเท่า
ไฟร้อนเร่าเผาสุมรุ่มทรวงแสน
เมื่อรักเหือดเดือดหายกลายขาดแค​ลน
ชาเข้าแทนเฉยเฉียดเป็นเดียดชัง

ร้อนอารมณ์ข่มใจไหวหวั่นจิต
ฟ้าลิขิตขีดร้างเส้นทางหวัง
น้ำตาตกอกรานแทบพานพัง
เกินจะรั้งดึงเลี้ยวมาเกี่ยวคืน

ร่ำอาลัยฟายน้ำตาวันลาจาก
จำต้องพรากจากไกลทำใจฝืน
สุดจะรั้งชั่งใจให้ยั่งยืน
มิอาจขืนฝืนนางไม่ห่างลา

ต่อจากนี้มีแค่แต่ใจเศร้า
ใต้ร่มเหงาเงาหงอยเฝ้าคอยหา
บนทางไกลแสนนานกาลเวลา
ไม่อาจเลือนร้างราครารักจาง

เหลือเพียงรอยอาลัยฝังในจิต
รอยจุมพิตชิดเชยเลยกลายหมาง
หรี่เข้าแล้วแสงฝันอันเลือนลาง
ที่ปลายทางจวนดับไปกับกาล ฯ


~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

[Music]

เสียงหัวใจ ไหวหวั่น วสันต์สาด
ดั่งบ่วงบาศ บังคับ ตอบรับขาน
ต้องจำใจ ตัดพ้อ ทรมาน
กับวันวาน ระหว่างเรา อับเฉาลง

แม้จะเหลือ เยื่อใย แต่ไกลห่าง
ปิดหน้าต่าง หัวใจ เหมือนไล่ส่ง
เมื่อเห็นลาง ทางตัน ไม่มั่นคง
ก็ต้องปลง ใจลา ทั้งอาดูร

ไม่มีแม้ เหตุผล ต้องทนรับ
ต่างต้องปรับ เจตน์จินต์ ว่าสิ้นสูญ
วาสนา เศร้าเหลือ ไม่เกื้อกูร
รักเพิ่มพูน แต่เรื่องราว ไม่ยาวยืน

เพลงที่เธอ ครวญคร่ำ ยังจำแม่น
หมายยิ่งแค่นยิ่งปรับ เท่ากับฝืน
นิจจาเอ๋ย เผยพร่ำ ยิ่งกล้ำกลืน
ขอรักคืน....เถอะนะ.ก่อนละลาย


 

[บ้านริมโขง]

เสียงหัวใจ ไหวหวั่น วสันต์สาด
ดั่งบ่วงบาศ บังคับ ตอบรับขาน
ต้องจำใจ ตัดพ้อ ทรมาน
กับวันวาน ระหว่างเรา อับเฉาลง

แม้จะเหลือ เยื่อใย แต่ไกลห่าง
ปิดหน้าต่าง หัวใจ เหมือนไล่ส่ง
เมื่อเห็นลาง ทางตัน ไม่มั่นคง
ก็ต้องปลง ใจลา ทั้งอาดูร

ไม่มีแม้ เหตุผล ต้องทนรับ
ต่างต้องปรับ เจตน์จินต์ ว่าสิ้นสูญ
วาสนา เศร้าเหลือ ไม่เกื้อกูร
รักเพิ่มพูน แต่เรื่องราว ไม่ยาวยืน

เพลงที่เธอ ครวญคร่ำ ยังจำแม่น
หมายยิ่งแค่นยิ่งปรับ เท่ากับฝืน
นิจจาเอ๋ย เผยพร่ำ ยิ่งกล้ำกลืน
ขอรักคืน....เถอะนะ.ก่อนละลาย


 

เพราะหว่านรักมากไปหรือไรเล่า
ร้อนรนเท่าทำให้ใจสลาย
เขาต้องการบ้างไหมทั้งใจกาย
หรือเราหมายฝ่ายเดียวเหี่ยวหัวโต

หรือหวังมากเกินไปในสิ่งหวัง
ถึงยามพลั้งโหยหาพาอักโข
สงสารนักใจสาวคราวร้องโฮ
อยากเข้าโอ๋ เข้าอ้อนให้ผ่อนคลาย

นี่แหละหนอ ความรักมักไม่เลือก
คนที่เกลือกกลั้วนั้นทุกชั้นหมาย
เด็กหรือแก่แย่ยันล้วนอันตราย
อย่าได้หมาย..ใครเซียน..ยังเจียนจม

ต้องหยุดนั่งดูบ้าง..ในบางครั้ง
อะไรสั่ง อะไรส่ง ตรงเข้าห่ม
อะไรรัก อะไรหลง ส่งระบม
อะไรขม อะไรหวาน กาลผ่านมา

อาจได้รู้..ตัวเรา..ช่างเขลาเหลือ
อาจจะเชื่อ คนง่าย คล้ายห่วงหา
อาจจะซึ้ง เพียงฟัง หลั่งน้ำตา
อาจพึ่งพา เพื่อนเร้า เพื่อเอาใจ

มาบัดนี้ยามเศร้าใครเขาห่วง
มาบัดนี้คนลวง,ควง อยู่ไหน?
มาบัดนี้ เหลือเรา เศร้ากว่าใคร
มาบัดนี้ หฤทัย ใครช้ำเกิน..!

"บ้านริมโขง"

[ไม่รู้ใจ]

บนเส้นทางหัวใจใช้ย่างก้าว
หลากเรื่องราวร้าวเปลี่ยนผ่านเวียนผัน
ร่องรอยซากจากอดีตกรีดจาบัลย์
จึงจำนรรสรรเอื้อนเพื่อเลือนราน

เป็นเนื้อความยามเหงาเงื้อมเงาโศก
สะอื้นโยกโขกข่มระทมผลาญ
เศร้ารันทดสลดท้อทรมาน
จึ่งเจียรจารขานขับไล่ลับลา

ไม่รู้ใจ

[Music]

เพราะหว่านรักมากไปหรือไรเล่า
ร้อนรนเท่าทำให้ใจสลาย
เขาต้องการบ้างไหมทั้งใจกาย
หรือเราหมายฝ่ายเดียวเหี่ยวหัวโต

หรือหวังมากเกินไปในสิ่งหวัง
ถึงยามพลั้งโหยหาพาอักโข
สงสารนักใจสาวคราวร้องโฮ
อยากเข้าโอ๋ เข้าอ้อนให้ผ่อนคลาย

นี่แหละหนอ ความรักมักไม่เลือก
คนที่เกลือกกลั้วนั้นทุกชั้นหมาย
เด็กหรือแก่แย่ยันล้วนอันตราย
อย่าได้หมาย..ใครเซียน..ยังเจียนจม

ต้องหยุดนั่งดูบ้าง..ในบางครั้ง
อะไรสั่ง อะไรส่ง ตรงเข้าห่ม
อะไรรัก อะไรหลง ส่งระบม
อะไรขม อะไรหวาน กาลผ่านมา

อาจได้รู้..ตัวเรา..ช่างเขลาเหลือ
อาจจะเชื่อ คนง่าย คล้ายห่วงหา
อาจจะซึ้ง เพียงฟัง หลั่งน้ำตา
อาจพึ่งพา เพื่อนเร้า เพื่อเอาใจ

มาบัดนี้ยามเศร้าใครเขาห่วง
มาบัดนี้คนลวง,ควง อยู่ไหน?
มาบัดนี้ เหลือเรา เศร้ากว่าใคร
มาบัดนี้ หฤทัย ใครช้ำเกิน..!

"บ้านริมโขง"

หมายสื่อสาร.หวานขม.ไม่สมรัก
จะพิงพัก.ยามพลาด.ก็ขาดเขิน
กลับเหยียบย่ำ ซ้ำเล่น.เห็นเป็นเพลิน
พร้อมเผชิญ.สู้กรรม....เจ็บลำพัง

เธอมิต้อง.พูดบอก.หรือศอกกลับ
ฉันยอมปรับ.สูญถวิล.ว่าสิ้นหวัง
หยาดน้ำตา หมดสิทธิ์ จะปิดบัง
โถมประดัง.เต็มที่.เอาสิเธอ!!

เราจะได้.หมดห่วง.ในห้วงรัก
ต่างเว้นวรรค.ด้วยย้ำ.นำเสนอ
หมดเยื่อใย.ใสซ่อน.อ้อนละเมอ
ถ้าแม้เจอ....อย่ารัก...หยุดทักทาย

<a href="http://www.youtube.com/v/hkxuYNyXL_o&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/hkxuYNyXL_o&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

[ภู กวินท์]

เพราะหว่านรักมากไปหรือไรเล่า
ร้อนรนเท่าทำให้ใจสลาย
เขาต้องการบ้างไหมทั้งใจกาย
หรือเราหมายฝ่ายเดียวเหี่ยวหัวโต

หรือหวังมากเกินไปในสิ่งหวัง
ถึงยามพลั้งโหยหาพาอักโข
สงสารนักใจสาวคราวร้องโฮ
อยากเข้าโอ๋ เข้าอ้อนให้ผ่อนคลาย

นี่แหละหนอ ความรักมักไม่เลือก
คนที่เกลือกกลั้วนั้นทุกชั้นหมาย
เด็กหรือแก่แย่ยันล้วนอันตราย
อย่าได้หมาย..ใครเซียน..ยังเจียนจม

ต้องหยุดนั่งดูบ้าง..ในบางครั้ง
อะไรสั่ง อะไรส่ง ตรงเข้าห่ม
อะไรรัก อะไรหลง ส่งระบม
อะไรขม อะไรหวาน กาลผ่านมา

อาจได้รู้..ตัวเรา..ช่างเขลาเหลือ
อาจจะเชื่อ คนง่าย คล้ายห่วงหา
อาจจะซึ้ง เพียงฟัง หลั่งน้ำตา
อาจพึ่งพา เพื่อนเร้า เพื่อเอาใจ

มาบัดนี้ยามเศร้าใครเขาห่วง
มาบัดนี้คนลวง,ควง อยู่ไหน?
มาบัดนี้ เหลือเรา เศร้ากว่าใคร
มาบัดนี้ หฤทัย ใครช้ำเกิน..!

"บ้านริมโขง"

หมายสื่อสาร.หวานขม.ไม่สมรัก
จะพิงพัก.ยามพลาด.ก็ขาดเขิน
กลับเหยียบย่ำ ซ้ำเล่น.เห็นเป็นเพลิน
พร้อมเผชิญ.สู้กรรม....เจ็บลำพัง

เธอมิต้อง.พูดบอก.หรือศอกกลับ
ฉันยอมปรับ.สูญถวิล.ว่าสิ้นหวัง
หยาดน้ำตา หมดสิทธิ์ จะปิดบัง
โถมประดัง.เต็มที่.เอาสิเธอ!!

เราจะได้.หมดห่วง.ในห้วงรัก
ต่างเว้นวรรค.ด้วยย้ำ.นำเสนอ
หมดเยื่อใย.ใสซ่อน.อ้อนละเมอ
ถ้าแม้เจอ....อย่ารัก...หยุดทักทาย

" Music"

อาจเป็นความโง่งมอารมณ์รัก
ยอมจมปลักดักดานนานจะหาย
อาจเป็นความซื่อตรงหลงเมามาย
ยอมเปล่าดายหลายหน, ไร้คนฟัง

เพราะเห็นเธอในโลกแสนโศกเศร้า
ใครกันเล่าเข้ามาน้ำตาหลั่ง
สงสัยในความนิ่งเสียจริงจัง
เธอพ่ายพังหวังใด, บอกให้ที

เสียงหัวใจไหวหวั่นสั่นสะท้าน
รับรู้การลำเค็ญจนเต้นถี่
คนที่เราเฝ้ารอไม่พอดี
อยู่ผิดที่ผิดทาง, ระหว่างกัน

หรือต้องการคำตอบเพื่อปลอบปลุก
แล้วจะลุกจากไปไม่ใฝ่ฝัน
สิ้นเสียงพร่ำทำนองของคืนวัน
หรือสิ้นความผูกพัน, อันแท้จริง

เธอคงอาจรู้ได้ในความหมาย
ส่องประกายหลายจุดไม่หยุดนิ่ง
คือมิตรแท้แน่นอนตอนพักพิง
ให้แอบอิงอยู่บ้าง, ไม่ร้างรา

ไม่มีใครพูดหลอกหรือศอกกลับ
แต่สำหรับบางคนบนคุณค่า
เพียงแค่เธอยิ้มรับแล้วหลับตา
จะรู้ว่าเช้าตรู่, มีอยู่จริง!!!

"ทำ มะดา"

[Music]

อรุณสางลางเลือนดั่งเดือนมืด
แม้จืดชืดหวั่นไหวหัวใจหญิง
ช่างเหมือนมี..อุ่นไอซบไหล่อิง
พึ่งพักพิงยามเหงา...ใต้เงาจันทร์

ดั่งที่เธอบอกไว้...หัวใจคิด
แนบประชิดคืนค่ำที่พร่ำฝัน
ยามอ่อนแอ...แค่อยู่ว่า"รู้ทัน"
เธอสำคัญที่สุด..ผุดในใจ

นิมิตรหลอกว่าหลบ..ให้ซบอก
เธอป้องปกปลอบปันความหวั่นไหว
มิอยากรู้ว่าสิ้นสุด ณ จุดใด
เผลอหลับไปจนเช้า...ลืมร้าวทรวง


        

<a href="http://www.youtube.com/v/gJkPFSt326c&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/gJkPFSt326c&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

http://www.umarin.com/board/index.php?topic=1387.0

[panwat]

เสียงหัวใจ ไหวหวั่น วสันต์สาด
ดั่งบ่วงบาศ บังคับ ตอบรับขาน
ต้องจำใจ ตัดพ้อ ทรมาน
กับวันวาน ระหว่างเรา อับเฉาลง

แม้จะเหลือ เยื่อใย แต่ไกลห่าง
ปิดหน้าต่าง หัวใจ เหมือนไล่ส่ง
เมื่อเห็นลาง ทางตัน ไม่มั่นคง
ก็ต้องปลง ใจลา ทั้งอาดูร

ไม่มีแม้ เหตุผล ต้องทนรับ
ต่างต้องปรับ เจตน์จินต์ ว่าสิ้นสูญ
วาสนา เศร้าเหลือ ไม่เกื้อกูร
รักเพิ่มพูน แต่เรื่องราว ไม่ยาวยืน

เพลงที่เธอ ครวญคร่ำ ยังจำแม่น
หมายยิ่งแค่นยิ่งปรับ เท่ากับฝืน
นิจจาเอ๋ย เผยพร่ำ ยิ่งกล้ำกลืน
ขอรักคืน....เถอะนะ.ก่อนละลาย


 

เห็นรอยชืด จืดร้าง บนทางรัก
ถูกไสผลัก ลงผ่อน ก็ค่อนสาย
จนอึดแนบ แอบอัด มัดใจกาย
เกือบจะวาย เพราะรัก หนักอุรา

ไม่คิดรัก แล้วใย ทำให้หลง
ที่ทุ่มลง ทั้งใจ ก็ไร้ค่า
เพราะหลงทาง แค่เพลีย เสียเวลา
แต่เสียท่า โดยตรง ที่หลงเธอ

จึงรอยชืด จืดจาง บนทางรัก
ถูกไสผลัก จากหนี ตอนทีเผลอ
เส้นทางกรรม นำจบ มาพบเจอ
เอาเถอะเธอ เชิญย่ำ ให้หนำใจ

[Music]

<a href="http://www.youtube.com/v/ohlAAxjg4Xw&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/ohlAAxjg4Xw&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

"คิดถึงเธออยู่เสมอ"....เผลอรู้สึก
ไม่มีสิทธิ์ล้ำลึกให้นึกได้

ไร้สัญญาสายัณห์เหมือนฝันไป
อยู่แสนไกลเกินกลับ..สำหรับเรา

"คิดถึงเธออยู่เสมอ"....จนเผลอหลับ
ฝันว่ากลับไปมีตรงที่เก่า

รอเมฆหล่นฝนจางกระจ่างเงา
ม่านสีเทา..คงระเรื่อ..เจือชมพู

[สุนันยา]

ใจบางบาง บนทาง ที่วางจร
หรือเป็นเพียง บทกลอน แอบอ้อนหรู
มีรักซ้อน ซ่อนใจ ให้พััตรู
นึกย้อนดู ความหมาย มากมายมี


เหมือนขนาน เป็นคู่ ไม่รู้จบ
เหมือนจะพบ กลายกลับ ขยับหนี
เหมือนประหนึ่ง เยื่อใย มากมายมี
เหมือนว่าดี ไฉน กลายร้าวรอน..


"สุนันยา"

[Music]

ร่องอารมณ์สดใส...ไหนจะรู้?
ซ่อนอดสูหวั่นไหวไว้ใต้หมอน
เสียงพิรุณสัดสาดเริ่มขาดตอน
ความอาวรณ์วุ่นวายอยากถ่ายโอน

มิได้ร้องต่อเนื่องเพราะเรื่องมาก
ความยุ่งยากในใจ..คิดไปโน่น
คงปลดปล่อยหลายหลากหากตะโกน
เพื่อจะโยนความเศร้า.ที่เข้ามา

แม้รับรู้...ตะวันพรุ่งจะรุ่งแสง
ซึ่งยังแฝงความฝันหวั่นผวา
เหมือนน้ำกรด.รดระบายจากสายตา
เพิ่มปัญญาอีกนิด..ค่อยคิดมัน


 

[Music]

<a href="http://www.youtube.com/v/3gRY7GdplCA&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/3gRY7GdplCA&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

ย้อนมาอ่าน"รอยจาง..บนทางจร"
โอ้.ชีวิตคือละครซึ่งซ่อนฝัน
มีหลายสิ่งเป็นสุขแลผูกพัน
เฝ้าย้อนวันหวลกลับอย่างซับซ้อน

เป็นความสุขทุกข์บ้างที่สร้างภาพ
อยู่ในคาบความฝันที่ผันผ่อน
กับผลผลิดคิดยั่วตัวละคร
ได้บทกลอนร้อนผ่าวที่กล่าวมา

เมื่อฤดู..ถูกปรับ..สลับเปลี่ยน
การขีดเขียนย่อมสลับกลับมาหา
เป็นซ้ำซากของสุขอยู่ทุกครา
อนัตตาแห่งใจ..ทำไมฤๅ?
...?...
อยากพร่ำเพรียกเรียกหา..จนฟ้ารุ่ง
แล้ววันวานกับวันพรุ่ง..เหมือนกันหรือ?
พบรอยจาง-ทางใจที่ใกล้มือ
คว้าไว้คือ.."เพื่อนสนิทของจิตใจ"

 

[รพีกาญจน์]

โลกเจริญ เพลินกาย มากมายผุด
จะยั้งหยุด ฉุดทรง คงมิได้
ทุกขัณฑ์ขอบ รอบล้อม ย่อมผิดไป
เปรียบดั่งใน ใจมนุษย์ สุดเท่าทัน

สังคมแปลง แสงสี หลอกพลีร่าง
ปูเส้นวาง ลางงง หลงเสพสันต์
สุขเพียงครู่ อยู่ยาก ท้ายจากกัน
คือนิรันดร์ พลันเงินจาง นางก็จร
 


รพีกาญจน์ 59

[สุนันยา]

ระหว่าทาง วางทาบ ฉาบแสงสี
คล้ายเห็นมี สิ่งร้าย ในสังหรณ์
เป็นทางผ่าน เหมือนว่า เอื้ออาทร
ลืมสังวอน พลาดพลั้ง ระวังภัย

บนทางเดิน เพลินอยู่ไม่รู้แหล่ง
วางตำแหน่ง ให้เห็น ถึงเส้นไหน
ยากหยั่งลึก ตรึกห้วง เหมือนบ่วงไฟ
แผดเผาใจ ไร้เหตุ ของเขตครัน

เส้นทางใจ หม่นดำ เหมือนกรรมก่อ
ไม่รู้ตอ รู้ต้น ถูกคนปั่น
สู้ทนเก็บ เจ็บนี้ ที่จาบัลย์
รู้ไม่ทัน รอยจาง...บนทางจร..


"สุนันยา"

[น้ำผึ้ง]

เคยขีดเส้นเน้นหนักคราวรักหวาน
มือประสานผ่านทางอย่างสุขสม
คอยเคลียคลอย้อเย้าเราภิรมย์
ย่างเยื้องชมทัศนาพาอิ่มใจ

เธอประคองรองแอบแนบชิดข้าง
โลกนี้ช่างงามงดสวยสดใส
แสนระรื่นชื่นชู้คู่กันไป
ดวงฤทัยซ่านซาบปลาบในจินต์

วันเวลาผ่านไปใครคนนั้น
เข้ามากันฉันไว้ไปเสียสิ้น
หยาดน้ำตาบ่าโถมชโลมดิน
หลั่งไหลรินอาบใจไห้โศกตรม

จากอดีตกาลวันวานนั้น
กลับแปรผันพลันลับกลับขื่นขม
ที่เคยเดินเพลินสุขทุกข์ระทม
เหลือให้ชมเพียงรอยจาง..บนทางจร


payamao