มีบ้างไหมแดนดินถิ่นสงบ
ซึ่งไม่ใช่สนามรบอันแหลกเหลว
ซึ่งไม่มีควันไฟในไอเปลว
และหุบเหวรายล้อมรอบทางเดิน
มีบ้างไหมที่น้ำเงินเข้าไม่ถึง
เสียงกรีดร้องไร้อื้ออึงผ่านผิวเผิน
มีบ้างไหมดินแดงซึ่งเป็นส่วนเกิน
ที่ไร้สิ้นการเผชิญ กับน้ำตา
เคยมองฟ้าวาดฝันอันใหญ่ยิ่ง
และสัญญาที่แอบอิง ด้วยห่วงหา
กับผองเพื่อนผู้เดินเคียงเรียงกันมา
ใยตอนนี้ เข่นฆ่า ... หน้าไม่มอง
เมฆสีขาวฟ้าสีทองเคยส่องหล้า
ชโลมหญ้าสีเขียวเกี่ยวฉลอง
เมฆสีเทาฟ้าสีแดงแสงเรืองรอง
เสียงกู่ร้องก้องดินสิ้นเยื่อใย
ด้วยเพราะเพียงอุดมการณ์ที่ตรงข้าม
สู่สงครามน้ำตาอันอ่อนไหว
สู่สงครามกลางเมืองระอุไอ
สู่ดวงใจ อ่อนล้า ... และสิ้นลม
