“ชั้นอสุรกาย”
๐ กลอนเราเลยลึกขั้นหลุดชั้นต่ำ
อเวจีสีดำด่ำพิสัย
ฤาหาญเทียบเทพหล้านางฟ้าใด
จมอยู่ในมืดมิดติดบาดาล
๐ ทั้งเหนอะหนะเหนียวเนิบพเยิบพะยาบ
ต้องติดบาปอาบทัณฑ์มหันต์ประหาร
อสงไขยในกัปอนันตกาล
ตะวันวารผ่านจันทร์ มิพบเจอ
๐ เป็นกลอนทับอัปลักษณ์ศักดิ์ปีศาจ
เว้าวิ่นขาดคูถเขลอะสะเออะเผยอ
มันขัดหูวู่หวี่ผีละเมอ
เทวทัตเถรเธอ ยังสุดทน
๐ ก็สาคุ้นกรุ่นสากแต่รากษส
มธุรสหมดไร้ไกลกุศล
ถ้าพบงามก็งามบนทรามซน
จะรู้ใดที่ดลสกลชม
๐ จึงไม่อาจเอื้อมล้ำถึงคำเทพ
จากเศษซากที่เสพ สู่ผสม
แม้มีนิดจิตยังหวังลมลม
นางฟ้าไหนใครจะก้ม มาชมพราย ฯ
พรายม่าน
สันทราย
๐๕.๐๘.๕๔
