ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[มหาซัง]

"ดอกไม้ริมทาง"

ยืนชูช่อ ล้อลม ที่พรมพัด     
โบกสะบัด กวัดแกว่ง ตามแรงโหม
ต้นโอนเอียง เบี่ยงลู่ ถูกจู่โจม   
ลมเล้าโลม โถมใส่ ใบระรัว

พอลมหยุด ฉุดกอ ชูช่อดอก   
กางกลีบออก อวดกลิ่น รวยรินทั่ว
แมลงภู่ หมู่ผึ้ง จึงมอบตัว   
บินเกลือกกลั้ว เกสร ร่อนกระจาย

ต่างดื่มด่ำ น้ำหวาน ปานโอสถ   
ทุกหยาดหยด หวานดี มีหลากหลาย
ด้วยพึ่งพา อาศัย เคียงใจกาย   
มิเสื่อมคลาย สายจิต มิตรสัมพันธ์

เกษรผู้ อยู่ไกล จึงได้คู่   
เข้าสมสู่ เสพห้วง สรวงสวรรค์
ผู้เมียพร้อม น้อมใจ มีให้กัน   
กำหนัดนั้น ลุล่วง จากช่วงชิง

ลมพัดโบก โยกคลอน ดอกอ่อนไหว   
กลิ่นหอมไกล ไหลหลั่ง คนนั่งนิ่ง
เฝ้าเมียงมอง ต้องตา น่ารักจริง   
หวังแอบอิง หญิงชาย ด้วยหมายปอง

สียั่วยวน ชวนหลง พะวงหา     
กลิ่นพฤกษา นาพันธุ์ นั้นสนอง   
ต่อความใคร่ ในจิต คิดทดลอง   
มือประคอง ลองจับ ประทับใจ

มือก็ดึง ขึงขัน กอมันขืน   
ยากจะฝืน ขืนแรง เกินแข่งได้
อนาถหนอ กอก้าน ที่บานใบ   
สิ้นเชื้อไข ในเมล็ด ถูกเด็ดตาย

มหาซัง....งงตามแผน

[สล่าผิน]

แมลงผึ้ง พึงดอม ตอมดอกไม้
เพราะหวังใจ ได้เชย อย่างเคยหมาย
รอดอกบาน ควานหา พาฝังกาย
เหมือนดั่งชาย ควานหา หญิงมาชม

แม้ผึ้งแก่ ผึ่งอ่อน ก็ร่อนหา
มวลพฤกษา หวังเชย เกยให้สม
มวลดอกไม้ ได้ภมร มาชอนดม
ก็ภิรมย์ ตามบท กฎความจริง

สล่าผิน

[นพตุลาทิตย์]

มวลผกาว่าหอมตอมอยู่นั่น
พอคลี่ตีบกลีบสั่นหวั่นใจหญิง-
เปรียบโกสุมพุ่มน้อยคอยประวิง
ปล่อยเกสรร่อนทิ้งมิกริ่งใจ

พอเบ่งบานซ่านไหวใบระริก
ภมรจิกกายลอบตอบลมไหว
เข้ารุกล้ำกล้ำกรายหมายชอนไช
มิมองไซร้ใจปทุมรุมบดบัง

 

[จ.รัตติกาล]

ธรรมชาติสร้างให้ไขว่คว้ากลิ่น
โชยรวยรินถิ่นไหนที่ไหลหลั่ง
กลิ่นโชยมาคราใดไม่มีฟัง
ยากหยุดยั้งคลั่งไคล้ต้องไปดม

เพียงหวังใกล้สุมาลีขจีสด
ลองลิ้มรสพจมานสราญสม
คอยหยอกเย้าพะเน้าพะนอเคลียคลอชม
ตามนิยมอารมณ์ชายที่หมายปอง

[ไพร พนาวัลย์]

          

โอ้ ดอกไม้ริมทางท่ามกลางฝุ่น
กลิ่นหอมกรุ่นยั่วภมรว่อนถวิล
กลีบขาวนวลยวนตาไร้ราคิน
เจ้าชาชินแดดลมที่โลมเลีย

ไม่มีผู้ดูแลเอาใจใส่
ถูกภมรชอนไชจนใจเสีย
ยังรวยรินกลิ่นรอให้คลอเคลีย
แม้อ่อนเพลียเพียงใดเชิญไต่ตอม

จนกลีบร่วงโรยราไม่มาใกล้
หาดอกใหม่เชยชมภิรมย์กล้อม
ธรรมชาติมาลีนี้ยินยอม
ให้ดมดอมแพร่พันธ์อย่างทันกาล

อันสตรีมีค่ากว่าดอกไม้
ยังสดใสหอมกรุ่นละมุน,กร้าน
ยังสืบต่อหน่อในไปอีกนาน
สวยสะคราญน่าชมอย่างสมวัย

ขอเพียงคงคุณค่าอย่าอ่อนข้อ
เชิญชูช่อล้อลมห่มเคียงใกล้
ทำหน้าที่"มารดา"อย่างเกรียงไกร
เป็นธงชัยในวิมาน"บ้านของเรา"

แม่ศรีเรือนเพื่อนคู่คิดมิตรคู่บ้าน
เฝ้าเจือจานน้ำใจมิให้เฉา
พร้อมเรือนสาม น้ำสี่ มิสร่างเซา
เชิญนงเยาว์ "ริมทาง" สู่กลางใจ

 
"ปรางค์  สามยอด"

[เพรางาย]

เจ้าดอกไม้แย้มดอกออกน่ารัก
มีรอยหักดอกหายเหลือใกล้ใกล้
หากเห็นงามเด็ดชมทุกคนไป
คงสิ้นดอกไสวแบ่งใครยล

ให้ดอกไม้ริมทางอยู่อย่างนั้น
แย้มเอื้อชนทุกชั้นวันหมองหม่น
ลบทุกข์ยากตรากตรำจำอดทน
ส่งยิ้มปรนเปรมใจไปนานนาน