เธอเป็นความหวังดีที่พลิ้วไหว
เธอเป็นลมละมัยให้เย็นฉ่ำ
เธอเป็นความห่วงหาพาลำนำ
เธอเป็นลมพัดซ้ำกระหน่ำใจ
พอรู้สึกสัมผัสรัดรึงเร้า
ถึงรับรู้ว่าเจ้าเฝ้าหวั่นไหว
แท้เจ้าอยู่ข้างกายหมายเรื่อยไป
ร้อนและล้าคราใดเจ้าไล้โลม
เจ้าเป็นลมแห่งสุขปลุกสัมผัส
ไม่เคยขัดคำขอพะนอโฉม
จะทุกข์เศร้าเหงาทางต่างประโคม
รอรับโน้มใจรื่นชื่นประคอง
ไม่เคยเห็นตัวตนบนสัมผัส
แต่แจ่มชัดในจิตคิดสนอง
เจ้าผ่านมา-ผ่านไปในครรลอง
ไม่ขอร้องใดตอบแม้ขอบคุณ
ฉันไม่รู้จริงจริงสิ่งได้รับ
ว่าใครขับใครขานการก่อหนุน
เพียงซาบซึ้งคุณค่าความการุณ
ได้ไออุ่นโอบเอื้อเหลือคณา
เถอะ..ซักวัน คงมี ไมตรีมอบ
มีคำตอบ ขอบคุณ บุญรักษา
ทำสิ่งดี ดีชอบ ตอบคืนมา
...ฉ่ำวาจา ฉ่ำใจ ....ในใยดี.
"บ้านริมโขง"
