ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ภู กวินท์]

ไม่ได้มาเว้าวอนเป็นกลอนรัก
ใช่ว่าจักอกหักรักหล่นหาย
แต่วันนี้ก่อนจากฝากระบาย
ก่อนร่างกายแดดิ้น, สูญสิ้นไป

ไม่อยากเห็นใครแยก-จนแปลกหน้า
ทุกคนต่างพึ่งพาการอาศัย
ร่วมกันสร้างงานกลอนสะท้อนใจ
จะเขียนดีหรือไม่, ใช่สำคัญ

ระหว่างคนที่เขียนกับเพียรอ่าน
อุดมการณ์ไม่ต่างคือสร้างสรรค์
เป็นประเภทซึมเศร้าเหงารำพัน
ล้วนแบ่งปันสำนึก, รู้สึกดี

นั่นคือความงดงามตามความคิด
ไร้หนามพิษจากใจจริงไหมนี่
ทั้งกลอนรัก..กลอนซึ้ง..ถึงวจี
อีกทั้งสิทธิ์เสรี, ที่มีมา

เหมือนได้ยินเพื่อนสนิท-มิตรคุ้นหู
จนรับรู้ไออุ่นทรงคุณค่า
อ่านบทกลอนตอนกลับแล้วหลับตา
ก็รู้ว่าใจสุข, อยู่ทุกคืน

ไม่ต้องการสิ่งใดจากใจเพื่อน
มาย้ำเตือนตัวตนเป็นคนอื่น
เพียงพื้นที่จำกัดให้หยัดยืน
แล้วก็ตื่นพร้อมกัน, จากฝันเรา

ฝันว่ามีเมฆหมอกทุ่งดอกหญ้า
ฝันเห็นฟ้าสีครามในยามเหงา
ฝันว่าเรื่องทุกอย่างจะบางเบา
ฝันว่าโลกใบเก่า, ไม่เศร้าแล้ว!!

 

[...สียะตรา..]

...เป็น.....คนเขียนกลอน..ที่......



.......เพียงต้องการสื่อ..วิจิตร....พิศสัมผัส

...มาเรียงจัดด้วยอักษรสุนทรเฉลย

...คำอ่อนหวาน...กร้าน..ขม...คมภิเปรย

...อาจชวนเชย.....ฤา..ชิงชัง...เกินหยั่งใคร

[Music]

    ......ฯลฯ......

ฝันว่ามีเมฆหมอกทุ่งดอกหญ้า
ฝันเห็นฟ้าสีครามในยามเหงา
ฝันว่าเรื่องทุกอย่างจะบางเบา
ฝันว่าโลกใบเก่า, ไม่เศร้าแล้ว!!........(ท่านทำ มาดา)

======= 

"ถ้อยคำ...คือน้ำเสียงของหัวใจ"
มิให้ใคร?.บังอาจทำคลาดแคล้ว
เพราะยังเหลือรอยเล็บเจ็บเป็นแนว
พร้อมกับแววหวั่นไหวเยื่อใยมี

คนเขียนกลอน...นอนฝันเห็นปัญหา
เที่ยวอาสา..วาดสายเป็นลายสี
ถ้อยคำคล้อยร้อยเล่นเป็นกวี
กี่เวที?...จดจำทุกคำเธอ

ฝันที่หวังอยากได้...จะให้หมด
เพราะว่าจดแล้วจำย้ำเสมอ
เป็นหน้าที่"ธรรมดา"เมื่อมาเจอ
ต้องปรนเปรอนักกวีซึ่งพลีใจ


 

[ภู กวินท์]

คนเขียนกลอนนั่งหม่นบนเก้าอี้
ท่ามไฟสี นีออน สะท้อนไหว
ร้างจากเขียนไปนาน แก่นสารใด
เพียงคิดไปในจิต, ลิขิตคำ

ไม่ขุ่นเคืองเรื่องใดในใจแล้ว
แม้แต่แววสะอื้นของคืนค่ำ
จากบาดแผลข้างในหรือใครทำ
ด้วยราตรีสีดำ, กระหน่ำมา

คนเขียนกลอนอยากเขียนอยากเรียนรู้
มีศัตรูไล่ตามคือความกล้า
เป็นแค่คนเขียนกลอน ทำ มะดา
เห็นปัญหาของคน, คือตนเอง

คนเขียนกลอนนอนดึกเลยนึกพร่ำ
เขียนซ้ำ! ซ้ำ! ไปบ้างอย่างคว้างเคว้ง
มีชีวิตประจำคือยำเกรง
นิ่งบรรเลงเพลงเหงา, เกินเข้าใจ.

 

[Music]

บทกวี....โอบอ้อมมาพร้อมรัก
จะเสียบปักลึกลง.ที่ตรงไหน?
ก็หวานหอมพร้อมพรั่ง.อยู่ข้างใน
รอเมื่อใด?หวนกลับ.เฝ้านับวัน

บทกวี....โรมรันเหมือนฟันดาบ
บางครั้งอาบยาพิษเกินคิดฝัน
บ้างก็เคลือบน้ำผึ้ง..ประหนึ่งจันทร์
ให้ผูกพัน"ติดกับ"..ระดับครวญ

บทกวี....ลีลาช่างกล้าปั้น
ดำดินดั้นมาดอม..เพราะหอมหวล
ด้วยหลงใหลอักษรา..พารันจวน
ทั้งเย้ายวน-ยั่วยุ-ทั้งทุรัง

......บทกวี......
ชุบชีวี..ขื่นขม..ให้สมหวัง
ผู้ทดท้อ..ฮึกเหิม..เสริมภวังค์
พร้อมจะดัง..กังวาน..ณ.ลานใจ

<a href="http://www.youtube.com/v/DvDqvHgqWrA&amp;rel=0&amp;fs=1" target="_blank">http://www.youtube.com/v/DvDqvHgqWrA&amp;rel=0&amp;fs=1</a>

......เหมือนว่า.กลอนท่าน ทำ มะดา...อยากฟังเพลงนี้.เลยจัดให้..นะคะ...... .

[สล่าผิน]

คนเขียนกลอน อ้อนสาว ในคราวหวาน
ส่งคำหว่าน จากจิต คิดฝันใฝ่
ให้เธออ่าน ซ่านซึ้ง ตรึงหทัย
บอกความนัย ผ่านอักษร เป็นกลอนกานท์

คนเขียนกลอน ตอนเหงา เศร้าในจิต
มักแอบคิด หม่นหมอง ต้องไขขาน
ระบายคำ ทำให้ ใจสราญ
เพื่อดวงมาน สุขได้ ใจใส่กลอน

นี่แหละคน บนทาง ที่ย่างก้าว
แม้ปวดร้าว ยังใส่ ในอักษร
บ้างโหยไห้ ใจช้ำ แต่งคำวอน
เป็นบทตอน ตามเจ็บที่เหน็บทรวง

คนแต่งกลอน ตอนสุข สนุกสนาน
กลอนเบิกบาน หทัย อยู่ในสรวง
ขาดเรื่องทุกข์ โศกา จาบัลย์ลวง
เพราะใจล่วง ก้าวล้ำ หวานคำจา

สล่าผิน

[นพตุลาทิตย์]

เป็นนักกลอนอ้อนคำลำนำเพราะ
ส่งเสนาะเสาะศิลป์ถวิลหา
นำถ้อยถักปักมุกซุกวิญญาณ์
ทรงคุณค่าครา-ยลกมลจินต์

ขอเขียนกลอนตอนมีกวีจิต
เพียงนิมิตภาพพร้อมน้อมถวิล
เพื่อส่งสารจารคำล้ำระบิล
ให้รวยรินศิลป์เพิ่มเสริมจิตใจ

ร่ายมนต์กลอนร่อนว่าวาจาแจ้ง
ใช่เสแสร้งแกล้งทำคำสวยใส
ล้วนออก-อกยกยอต่อคำไป
สานต่อไว้บทกวินได้ยินดี

 

[my smile]

เ ป็ น แ ค่ ค น เ ล่ า อั ก ษ ร
ค่ำคืนที่หลับตานอน..ยังฝันร้าย
เป็นแค่คนรำพันคำ..จากใจ
ที่ตื่นจากฝันเมื่อไร..ก็เหงาใจทุกที

เ ป็ น ค น  ที่ มี ชี วิ ต..เ รี ย บ ง่ า ย
ท้องฟ้ายังสวยมิคลาย..มองเป็นสี
เป็นคนที่รักจะทำ.และทำ.สุดกำลังที่มี
ผืนดินยังชุ่มชื้นดี...ยามเหยียบเดิน

ค น เ ขี  ย น ก ล อ น..อ ย่ า ง ฉั น
ไม่มีอะไรที่ยากเกินหากหัวใจมุ่งมั่น..ไม่ห่างเหิน
คนที่เล่าความรู้สึกตอน..ใครเขาเมิน
ก็แค่คนที่อาจขาด..อาจเกิน..จึงใช้ตัวอักษรต่อ
เ ผื่ อ เ ต็ ม

[ฌลา]

..เ พี ย ง ค น ....ธร ร ม ด า...
ที่บอกเล่าความเหว่ว้า....ผ่านอักษร
เพียงคนขี้เหงา...ที่กลั่นความว่างเปล่า...เป็นกลอน
เพื่อบรรเทาและบั่นทอน...ลดความไหวอ่อน...ของใจ

...เ พี ย ง ค น ...ธร ร ม ด า...
ที่แต่งกลอนเช็ดคราบน้ำตา...ความอ่อนไหว
เพียงคนอ่อนแอ...แอบซ่อนรอยแผล...หัวใจ
และเป็นเพียงคนทั่วไป...ที่ใช้สัมผัสอ่อนไหว...ปลอบใจตัวเอง...

[(ฟ้า) มารสุรา]

คนเขียนกลอนอ่อนจิตคำมิตรหวาน
ซึ้งซาบซ่านพาลกรอกหลอกให้ขม
แสนชื่นใจในอกฟกช้ำตรม
เพียงคำลมสมน้ำหน้านิจจาเรา

ความไว้เนื้อเชื่อใจไม่คาดคิด
ถูกเบือนบิดผิดรู้ดูน่าเศร้า
เข็ดจริงหนอพอกันฉันมิเอา
ความโง่เขลาเยาว์โลกโศกโศกา

เห็นนิ่งๆจริงเอ่ยเผยให้รู้
น่าอดสูดูแย่จริงแท้ข้า
ตัวตลกโป๊กเฮสรวลเสฮา
นี่แหละค่าคำเพื่อนช่วยเตือนตน

[leelawadeesrikaw]

เขียนกลอนเพื่อขจัดบำบัดทุกข์
มีความสุขเมือบรรเลงเพลงอักษร
จินตนากว้างไกลไร้เขตตอน
สิ่งซุกซ่อนอ่อนไหวเขียนใส่กลอน

ป้อนหัวใจใสซื่อหรือเศร้าสร้อย
เรียงเป็นถ้อยอักขราพาถอดถอน
สื่อถึงเพื่อนรู้ใจในคำวอน
เอื้ออาทรถึงกันแบ่งปันใจ





 

[ภู กวินท์]

เราเขียนกลอนทำไมเผื่อใครถาม
เขียนไว้ยามหมองหม่นระคนเศร้า
เขียนเล่นเล่นสนุกทุกข์บรรเทา
หรือเขียนเอาขำขำ,  ทุกค่ำคืน

หากคุณค่าสูงสุดสู่จุดหมาย
อธิบายหลายรอบคำตอบอื่น
ใช่กระแสวิบัติยังหยัดยืน
ใจสะอื้นตื่นอยู่,  อย่างรู้ตัว

ขออภัยในสิทธิ์หากผิดพลาด
จารและวาดอักษรอาวรณ์ทั่ว
เพียงร้อยแก้วลำนำทำเมามัว
ถึงกับชั่วกลั้วเกลือก,  แค่เปลือกดิน

มีความคิดอิสระที่จะฝัน
ร่วมแบ่งปันความสุขอยู่ทุกถิ่น
ในวันที่ศรัทธาน้ำตาริน
อยากได้ยินคำตอบ,  เพื่อปลอบโยน

จุดมุ่งหมายเดียวกันคือสรรค์สร้าง
อยู่ระหว่างตัวตนบนกระโถน
จัดอักษรสระที่กระโจน
หากโชกโชนเจนจัด,  สันทัดเอง!

……………………..

ขออภัยนะครับ! กลอนอาจจะดูแรงไป แค่คิดว่าเราอยากเขียนอะไรก็เขียนไปเถอะครับ แต่ให้อยู่ในความเหมาะสม อย่าแบ่งแยกกันเลยนะครับ ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็คือ บทกลอน คือบทกวี งานทุกชิ้น คำทุกคำ แล้วแต่เราจะมองครับ (ความคิดเห็นส่วนตัวนะครับ)

ต้องขออภัยด้วยนะครับ หากเข้าใจเจตนาผิดไป อยากให้เพื่อนๆรักกัน อย่าได้มีความขุ่นข้องหมองใจกันเลยครับ ...รักในน้ำจิตน้ำใจเพื่อน เสมอครับ...


ด้วยจิตคารวะ

ทำ มะดา