ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[แม่ค้าหน้าหวาน]

๏ ช่อเจ้างามแต่เหงาดูเศร้านัก
ถูกพิษรักหยอกเล่นจนเป็นแผล
เขาเบื่อชมจากลาไม่มาแล
ช้ำดวงแดไร้ค่าน้ำตาริน

๏ ไฉนเลยร้อยเล่ห์รวนเรยิ่ง
มาโน้มกิ่งช่อรักแล้วหักสิ้น
เหลือรอยร้าวฝังลงที่ตรงจินต์
หลงลืมกลิ่นหวานลดจึงหมดลง

๏ โอ้อกเอ๋ยหวั่นไหวหายใจแผ่ว
หมดรักแล้วแลเห็นเช่นเศษผง
ร้าวรอนทรวงชีวิตแทบปลิดปลง
นวลอนงค์เจ็บสิ้นทั้งวิญญาณ

๏ ระทมไห้ครวญคำกำสรดนัก
เมื่อช่อรักหักลงโปรดสงสาร
หทัยนี้คลายคลอนสิรอนราน
ทั้งดวงมานหมองหม่นมิพ้นพราง

~แม่ค้าหน้าหวาน~

[บ้านริมโขง]

ช่อรัก..หักเอง

เปรียบมาลีช่องามก็ตามกาล
สวยสะคราญแรกแย้มไร้แซมขวาง
เพียงช่วงหนึ่งซึ่งรู้อยู่ปลายทาง
ต้องถอดร้างจากต้นหล่นสู่ดิน

แม้นไม่มีภมรมาชอนชอบ
ในคำตอบต้องเฉาใครเล่าผลิน
แม้นไม่มีชายชื่นยื่นยลยิน
ความสวยสิ้นอย่าหมายได้จีรัง

อย่าโทษเลยมือชายหมายชูชื่น
ที่ยอมยื่นแขนกอดพลอดรักหวัง
ประสงค์ดีด้วยใจในภวังค์
อยากให้รู้รักสั่ง...หลั่งรักโลม

สุดถนอมเพียงใดก็ไม่ฟื้น
จะชมชื่นรื่นรอพะนอโฉม
ก็ยังเฉาตามกาลปานไฟโคม
รู้แนวโน้มหรี่ดับ...ซบกับดิน

"บ้านริมโขง"

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

เหมือนช่อรักหักลงตรงกลางใจ
มิสดใสหมองหม่นจนหมดสิ้น
รักเปลี่ยนแปลงช้ำทรวงร่วงโรยริน
แม้ถวิลเฝ้าครวญยังรวนเร

หากแต่ใจยังเพ้อละเมอหา
ทุกเพลาคะนึงถึงรักเล่ห์
ที่เคยหลอกไห้หวลจนซวนเซ
มาหักเหหลอกน้องต้องตรอมตรม

พระอาทิตย์อัสดง

[จิ๊กโก๋พม่า]

ลิขิตกรรมทำเจ้าเศร้าดวงจิต          ฟ้าลิขิตให้ลิ้มชิมรสหวาน

หฤทัยถึงคราวก็ร้าวราน               พวงกลีบมาลย์ชูช่อก็ถ่อใบ

ชลาลัยแห้งผาดก็หวาดจิต           คนึงนิจโศกาน้ำตาไหล

กรรณิกา โกสุม ที่พุ่มใบ              ก็สั่นไหวพัดปลิว ลิ่วตะกอน           
 

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

๏ ช่อเจ้างามแต่เหงาดูเศร้านัก
ถูกพิษรักหยอกเล่นจนเป็นแผล
เขาเบื่อชมจากลาไม่มาแล
ช้ำดวงแดไร้ค่าน้ำตาริน

๏ ไฉนเลยร้อยเล่ห์รวนเรยิ่ง
มาโน้มกิ่งช่อรักแล้วหักสิ้น
เหลือรอยร้าวฝังลงที่ตรงจินต์
หลงลืมกลิ่นหวานลดจึงหมดลง

๏ โอ้อกเอ๋ยหวั่นไหวหายใจแผ่ว
หมดรักแล้วแลเห็นเช่นเศษผง
ร้าวรอนทรวงชีวิตแทบปลิดปลง
นวลอนงค์เจ็บสิ้นทั้งวิญญาณ

๏ ระทมไห้ครวญคำกำสรดนัก
เมื่อช่อรักหักลงโปรดสงสาร
หทัยนี้คลายคลอนสิรอนราน
ทั้งดวงมานหมองหม่นมิพ้นพราง

~แม่ค้าหน้าหวาน~

~ ปลอบช่อ...มาลี ~

เจ้าช่องามทรามเชยเผยกำสรด
เศร้าสลดจรดถ้อยถึงรอยหมาง
เมื่อเขาหักรักล่อจนช่อครา​ง
แล้วปล่อยวางจางจืดให้ชืดชม

นัยนาคราหมองต้องกำสรวล
รักเรรวนหวนหันก็พลันขม
จากหวานชื่นขื่นเข้าก็เศร้า​ตรม
อกระทมข่มรักที่หักรอญ

จะเศร้าไปไยเล่าเจ้าช่อเอ๋ย
รักที่เคยรานร้าวในคราวก่อน
ขอส่งใจไปปลอบมอบบังอร
ดับร้าวรอนร้ายรนของคนลวง

ซับน้ำตาที่นองอาบสองแก้ม
ให้เจ้าแย้มยิ้มเย้าเคล้าคอ​ยหวง
จะปลุกปลอบมอบใจให้ทั้งดวง
ลบรอยลวงควงเจ้าเนานิทรา ฯ


~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

[ไม่รู้ใจ]

หวานลมลิ้นเล่ห์ลวงร้าวทรวงโศก
กาลวิโยค..อกหมอง..มิพร่องขม
หลงรักเร่เห่ห้อมล้อมระทม
หทัยล่มจมหักในปลักมาน

ดั่งเดือนดาวดับพร่างห่างเวหน
ฟ้าเบื้องบนเคยวาวเพริศพราวฉาน
ร่วมกอบก่อช่อรักภักดิ์วันวาน
พลันหักรานจารจากฝากเพียงรอย

ไม่รู้ใจ

[ปรางทิพย์]

ยามรักแรกแทรกผ่านบานชูช่อ
มิมีข้อต่อรองให้หมองหมาง
เหล่าภมรชอนไชไล้กลีบบาง
พลันจืดจางห่างหายกับสายลม

ทิ้งช่อบานรานโรยให้โหยหา
กลั้นน้ำตากว่ารู้ดูขื่นขม
ความทรงจำย้ำรอยพลอยระทม
อดีตตรมถมทับยากกลับคืน

[สุวรรณ]

เอื้อมโน้มกิ่งแต่ละช่อจากกอรัก
ยากยิ่งนักกว่าได้ ใจสุดฝืน
หมายดอกแย้มแซมพุ่มทุกวันคืน
แต่กิ่งเจ้ากลับลื่นหล่นหลุดมือ

ทานแรงลมอ่อนล้าแล้วลาร่วง
ทั้ง,ใบ,กลีบ,ดอกดวง ลมพัดหวือ
ทำช่อรักหักรานยากหยิบยื้อ
จึงยืนซื่อถือน้ำตาลารักโรย

[คนสาธารณะ]

๒๓๒๓

๐ แวะมาเยือนอีกครั้ง....กลอนไทย     คลับโอย
หนีห่างนานนานไหว....หวาดบ้าง
เพียงคำขับกลอนไกว...แรงกรุ่น
ยังเอิบอวลปรับสร้าง....ส่งฟุ้งกระจายฝัน

๒๓๒๖
๒๓๐๗๕๔


คารวะสวัสดิ์มืด(ดึกๆ)
สบายดีทุกๆท่านนะขอรับ