ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[นพตุลาทิตย์]

หอบเอาลมห่มฟ้าเวหาหาว
กอบสกาวดาวพร่างสว่างไสว
ขุดสุเมรุเข็นนทีตีอวนไป
ถมทรวงในใจเจ้าเอาให้เต็ม

นวลแน่งน้อยร้อยเล่ห์สิเน่หา
ไร้สัจจาอนิจจังดั่งงมเข็ม
กลเพชรเหลี่ยมเปี่ยมอุบายลายและเล็ม
สมุทรเค็มหาจริงใจไร้วี่แวว

เปรียบตัวเจ้าเล่าเหมือนเดือนเด่นฟ้า
ส่องเวหาเหลืองทองนวลผ่องแผ้ว
แท้เป็นหลุมบุ่มบ่อพอรู้แกว
ก็จากแจวเหินห่างทำหมางเมิน

เพียงรู้หน้าผ้าผ่อนห่อนรู้เนื้อ
หน้ากากเสือเชื่อใจไว้สรรเสริญ
แท้ซ่อนเล็บเหน็บเขี้ยวคดเคี้ยวเกิน
หลงเพลิดเพลินเปลือกนอกปลอกสุวรรณ

ขอจรลีหนีห่างนางหยาดฟ้า
พสุธาหาไหนได้ดั่งฝัน
บทบึ้งใจไร้สัจจะต่อกัน
ดั่งอ้อยควั่นจืดรสก็หมดคุณ

ตุลาทิตย์

[--ณัชชา--]

ไปโมโหโกรธาใครมาหนอ
ทำหน้างอเอาเรื่องเหมือนเคืองขุ่น
บอกให้เรารู้สึกนึกเอาบุญ
ใครเขาทำให้คุณวุ่นวายใจ

ว่าผู้หญิงมารยาไม่น่ารัก
พูดแล้วหักใจตัดขาดได้ไหม
โกรธขึ้นมาก็ขึ้นเป็นฟืนไฟ
พอคิดได้ ก็ไล่ง้อ ขอคืนดี
natcha

[ระนาดเอก]

๐ มารยาเธอขนมาห้าร้อยกว่า
ฉันระอาหลงกลเธอจนถี่
พอจับได้ก็ป่วนชวนท้าตี
มาไม้นี้ประจำอยู่ร่ำไป

๐ หากรักฉันเชิญปลดลดเล่ห์ออก
ดั่งเปลื้องลอกมารยาเช่นฟ้าใหม่
แล้วทุ่มรักบรรเจิดแบบเปิดใจ
ดีกว่าใส่หัวโขน..ปนเล่ห์ลวง..

ระนาดเอก

[ปรางทิพย์]

เกินกล่าวแก้แง่ปมร้อยคมเล่ห์ 
ยามบุพเพเหหันก็พลันหวง
โทษมารยาสาไถยจากในทรวง
รักคือบ่วงห่วงหาให้อาวรณ์

อาจมีบ้างร้างเหงาหรือเศร้าหม่น
ด้วยยอมทนปรนรักยากจักถอน
เที่ยวคอยตามถามไถ่นัยตัดรอน
ดุจโดนศรซ่อนพิษปักติดตรึง


เน็ตไม่ดีเลยค่ะ  ส่งครั้งแรกไม่ได้เซฟไว้ หายไปเลย

[ระนาดเอก]

๐ ชายอ่อนหัดพลัดหลงเข้าดงรัก
ทุ่มเทควักรักให้จนหงายผึ่ง
เหมือนร่างล้มจมปลักหนักรำพึง
แปลบแผลซึ่งขึงร่างเจ็บปางตาย

๐ ร้อยเล่มเกวียนเปลี่ยนเป็นเช่นเข็มหนาม
หลอกหลอนตามลามพิษติดไม่หาย
เจอะรักเทียมเหลี่ยมเล่ห์เพทุบาย
กอดฝันร้ายกายช้ำ..นัยน์ฉ่ำนอง..

ระนาดเอก

[--ณัชชา--]

เจอผู้ชายรวนเรร้อยเลห์รัก
คงต้องหักหัวใจไม่เกี่ยวข้อง
หากหลงกลไปคว้าเอามาครอง
ก็คงร้องครวญคร่ำช้ำดวงใจ

ว่าผู้หญิงมารยาช่างกล้าพูด
หากพิสูจน์ความจริงยิ่งเห็นได้
มารยาชายก็เป็นร้อยน้อยเมื่อไร
บรรทุกใส่ก็เต็มร้อยเล่มเกวียน

natcha

[สมนึก นพ]

มารยามีที่เห็นเป็นล้นพ้น
มันตกหล่นจากคันหน้ามาอ่านเขียน
อยากจะรู้กลนางวางแนบเนียน
ก็เฝ้าเพียรศึกษาอยู่หมายรู้ทัน

ชีวิตทั้งชีวิตผิดหวังแน่
ซ้อนกลแก้ของนางวางไว้นั่น
เพิ่มใหม่ไม่หยุดหย่อนยอกย้อนกัน
มีผกผันรุกรับรอจับทาง

ทะนงตนว่าผ่านอ่านมามาก
จึงใคร่อยากลองดูความรู้บ้าง
คุณเธอจับตำรานำมาวาง
ที่ระหว่างสองถันนั้นจงใจ

ท้าชายนำออกนั้นมันง่ายนะ
ขืนเงอะงะหยิบนี้มีโทษใหญ่
อนาจารหล่อนร้องฟ้องออกไป
โง่แล้วไงมารยาหนึ่งซึ่งตามมา

อีกหลายครั้งหลายอย่างนางกำหนด
เกวียนทั้งหมดบรรทุกไปไม่สิ้นหนา
ที่วางกองให้เห็นเป็นตำรา
เพียงหลอกตาว่ามีแค่นี้เอง.

นพ
20 ก.ค.54

[รพีกาญจน์]

ว่าหญิงร้าย ชายดี ก็มีถม
อย่างายงม จมปัก คมอักษร
กุลสตรี มีตัว ทั่วนคร
ชายสัญจร ล่อนเล้น ลอยเป็นแพ

แรกเกิดมา หาคนที่ ดีตลอด
ชั่วสุดยอด แต่ออดอ้อน ถึงตอนแก่
กาลเวลา พาดีชั่ว ตัวผันแปร
ดีแท้แท้ ชั่วแท้แท้ ไม่แน่นอน

รพีกาญจน์ 59

[ยามพระอาทิตย์อัสดง]

รักรัอยเล่ห์ใจคนพ่นหลอกลวง
ทำเอาทรวงดวงน้องต้องสั่นไหว
รักมิมั่นพลันสลายกลับกลายไป
เหมือนดั่งไฟสุ่มทรวงถึงห้วงมาน

พระอาทิตย์อัสดง