ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[a moth]

อยากย้อนกลับไปวันที่มีเธอ



เศษใบไม้เกลื่อนกล่นหล่นเต็มพื้น
ชั่วข้ามคืนน้ำค้างพร่างใบหญ้า
ทับรอบเท้าทาบทางจนบางตา
ลมอ่อน-อ่อนแดดพร่าแยงฟ้าเทา

เริ่มมองเห็นสิ่งคงหลงเหลืออยู่
และมิรู้เหตุใดหัวใจเหงา
เหมือนยังหลับ, คล้ายร่างกายบางเบา
เพียงลมเป่าอ่อน-อ่อนก็ร่อนเอน
หวังลมหอบฉันไปไกลลิบหล้า
บัลลังก์ฟ้า, ผา,เนิน เหาะเหินเล่น
ให้น้ำเนตรหยดน้อยพลอยว่างเว้น
กล่อมใจเต้นหวาดไหว...หายสะทก
กับข้าวของกองโต,โบผูกผม
ยามต้องลมลอยลิ่วคล้อยปลิวตก-
ริมบ่อปลา, บัวชูช่อ คลอเสียงนก
กบ,คางคก ร้องระงม ผูกปมใจ
คำเธอเคยบอกงาม...สนามนี้
เป็นมุมที่โปรดปรานกว่าลานไหน
กลิ่นสดเรียวหญ้าหย่อมหอมละไม
ฉันคว้างไหวในภวังค์...ดั่งจมลึก
 
คิดว่าฉันเข้มแข็งและแกร่งขึ้น
หายงง-มึน เหงาภายในรู้สึก
ราวเวลาเคลื่อนไหวสมใจนึก
ปลดยามดึกชีวิต-ปิดทางตัน

ขณะที่หายใจอยู่ในโลก
ลืมโศลกโลกเศร้าและเฝ้าฝัน
ก่อนจะพบความหมายแห่งวัยวัน
กลีบดอกลั่นทมตก...กลางอกซ้าย

จากมิคิดขอใดจากใจฟ้า
ราวคนบ้าทวงถามหาความหมาย
หากเข้มแข็งถึงจุดก้าวสุดท้าย
ฉันอาจตายไปพัก...ซบตักเธอ!

 [โลกที่ไร้เธอเปลี่ยวแสนเดียวดาย
เฝ้าฟูม ฟ า ย ถึงวันที่...เคยมีเธอ.] 



อาลัยรัก ณ วันที่ ๑๗ กรกฎาคม ๒๕๕๔

add complete
by Klonthaiclub fb

[บ้านริมโขง]

พบแต่คนฝันหลอนย้อนอดีต
ล้วนเขียนขีดด้วยหมองปองเสนอ
รำลึกถึงความหลังครั้งเคยเจอ
ฉันนะเออไม่ต่างกันขอยันยืน

ถามใจตน..ทำไมไปปล่อยทิ้ง
ถามทุกสิ่งที่ผ่านกาลที่ฝืน
ไยปล่อยรักที่หวานผ่านวันคืน
ไยไม่เก็บมาชื่นทนขื่นใจ

เพราะว่ารักรักนี้ต้องมีคู่
คงคอยอยู่ดูสมชมไสว
เรารักเขาเขาห่างเลิกร้างไป
รั้งอย่างไรไม่กลับโดนสับทรวง

คิดถึงวันดีดีมีครั้งก่อน
ให้ร้าวรอนใจหม่นปนห่วงหวง
เพราะอะไร..เวรหรือกรรม..มาทำลวง
สิ่งทั้งปวง..ขอโทษฟ้า..ชะตากรรม.

"บ้านริมโขง"

ไฟล์แนบถูกแก้ไขโดยผู้ดูแลระบบ

[a moth]

คือการรอที่ไร้ - วันได้พบ
กว่าการลบแววเดือนเคลื่อนตกต่ำ
เจ็บเกินกว่าวาจาจะเอ่ยคำ
เหนือกว่าช้ำใด-ใด  ในชีวิต

ยามนึกถึงวันที่ไม่มีแล้ว
ก็ร่วงแผล็วใจหวั่นขวัญวิกฤต
กระชากใจจนออกนอกความคิด
แต่ไม่ชิด ทางออก นอกความรัก

ระหว่างการทำใจให้ยอมรับ
ยังสำทับลงห้วงทุกข์หน่วงหนัก
ฤา จะมีวันชินสิ้นใจภักดิ์
เมื่อถูกชักด้วยแรงแห่งชะตา

ฉันมิหวังลืมเลือนเหมือนใครอื่น
อยากจำคืนมองดาวพราวเวหา
ที่มะลิรวยรินโชยกลิ่นมา
ตราบวิญญาณ์จะสิ้นดินจะซับ
ฉันกลัวฉันจะลืม  ความดื่มด่ำ
ที่หัวค่ำ เสียงใส กล่อมใจหลับ
แต่มิกล้าย้อนรอยวันย่อยยับ
ที่เสียงขับคลอฝัน...นั้นหมดลง!
ภาพในหัวกรองกลั่น ไม่ทันคว้า
เหลือเพียงหยดน้ำตา...ไหลมาส่ง
เห็นเธอเห็น บ้างไหม? ใครบรรจง-
กอบเสี้ยวใจแตกผง...ล้มลงทรุด.