มีคำบอก สอนเตือนไว้ ให้ได้คิด
ก่อนทิ้งกัน ไปกับเขา ให้เศร้านัก
เธอยังหัก หาญใจม้วย ด้วยคำถาม
เกลียดกันไหม สิ่งที่ทำ เหมือนต่ำทราม
ที่หนีตาม คนในฝัน ทิ้งกันลง
ไม่เกลียดหรอก บอกจากใจ ใครคนนี้
สิ่งดีๆ ในหัวใจ ไม่ลืมหลง
ไม่ลืมความ รู้สึกนี้ ที่ต้องปลง
รักส่งส่ง แล้วทิ้งกัน ฉันไม่ลืม
~ไผ่เดียวดาย~
ต้องให้เอ่ยกี่พันคำขอโทษ
ถึงทำให้เธอคลายโกรธได้
อีกกี่หมื่นคำว่าเสียใจ
เธอถึงยอมอภัยที่แล้วมา
ขอโทษจริง ๆ นะคนดี
ที่จากเธอไปแบบนี้ ใจฉันก็ล้า
ไม่รู้จะขอโทษยังไง ที่ทำเธอเสียใจมีน้ำตา
เพียงอยากบอกให้รู้ว่า...เหตุผลที่จากมา..เป็นเพราะอะไร
บอกตรง ๆ ไม่เต็มใจสักนิด
แต่ยอมรับผิด...เพราะขืนต่อไปไม่ไหว
เมื่อครอบครัวขีดเส้นมา..ให้ฉันทำไง
ต้องอกตัญญูใช่ไหม...ถึงถูกใจกัน
ที่เธอโกรธ โทษกัน ฉันไม่ว่า
แต่ขอร้องอย่าเกลียดเลยนะ..ขอแค่นั้น
แม้ไม่อยากจดจำภาพเก่าที่ครั้งเรามีกัน
แต่ได้โปรดอย่าลืมความรักที่ฉัน...เคยให้เธอไป
หวังเพียงสักวันเธอพบคนที่ดีกว่า
และบุพเพวาสนากำหนดมาว่าใช่
ไม่ขอร้องให้จำกันเพียงหวังสักวันเธอให้อภัย
แก่คนที่ไม่อาจเลือกได้... แม้รักเธอแทบตาย..ก็ตาม
เอ-มิ-กา
