ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กาญจนธโร]

เมื่อแสงแดด แผดกล้ำ น้ำวามเจิด
ระเหยเหิด เกิดไอ ในถิ่นท่าม
เกาะกลุ่มรวม ร่วมฟ่อง ท่องฟ้าคราม
ลอยล่องหลาม งามแท้ แม้ไกลตา

เสียงหัวใจ ทั้งดวง ส่งท้วงทัก
ขอผ่อนหนัก พักแรง แสวงหา
เหนื่อยยิ่งแล้ว กายเอย อย่าเฉยชา
วางเถิดค่า ก่อนจินต์ จักสิ้นไฟ

ปภัสร์
๑๒ กรกฎาคม ๒๕๕๔

[--ณัชชา--]

พักเถอะพักพักลงที่ตรงนี้
พักตรงที่ใจฉันอย่าหวั่นไหว
ฟังซิฟังเสียงลมพรมพริ้วไกว
ยิ้มละมัยส่งมอบปลอบขวัญเธอ

เห็นไหมดาวดวงเดิมเริ่มทองแสง
ไม่เปลี่ยนแปลงแรงใจให้เสมอ
แม้ว่ามันไม่บรรเจิดหรือเลิศเลอ
ดาวยังเพ้อจะช่วยรอเธอก่อไฟ

natcha

[my smile]

นั บ น า ที ที่ ห า ย ใ จ
วินาทีหลายล้านที่ดำเนินหัวใจ..อย่างไร้ค่า
เฝ้าหาความพอดีจากทุก..แววตา
คำตอบและผลลัพธ์ที่ถามหา..ไม่มี

นับ ก า ร เ ต้ น..ของ หั ว ใ จ
จังหวะเดิมจังหวะใหม่..ก็ยังถี่
ความอบอุ่นในใจไม่ถูกเติม..ให้เต็มที
หัวใจเลยเต้นรั่วอย่างนี้..ไม่ฟังใคร

นับการเดินเข้ามา..ของ ใ ค ร บ า ง ค น
โลกใบสับสนหยุดหมุนแล้ว..เริ่มใหม่
นาทีที่หายใจมีค่า..หัวใจนับจังหวะช้าลง..คงการเต้นต่อไป
เริ่มแล้วชีวิตใหม่..กับการฟังเสียงหัวใจ...ใครบางคน

[บ้านริมโขง]

กายอ่อนล้าพาหวังนั้นพังสิ้น
ลุยทั่วถิ่นถวิลหาคว้าสดใส
ชื่นแต่ลมชมแต่เขาเศร้าในใจ
ฟ้าช่างไกลเกินนักหักอารมณ์

เป็นเวลาเนิ่นนานกาลกลายกลับ
ใดเลยลับเลื่อนลอยคล้อยไม่สม
ใจเคยรื้นคืนกลับรับระทม
ล้าซานซมขมฤทัยไหวระทวย

"บ้านริมโขง"

[ปรางทิพย์]

หากเหนื่อยอ่อนนอนพักแนบตักขวัญ
ดูตะวันผันฉายปลายฟ้าใส
ลมทะเลเห่กล่อมเข้าล้อมไกว
แล้วหลับใหลให้สนิทแนบนิทรา

ลืมโลกลวงห้วงหลอนให้ห่อนหาย
ลืมฝันร้ายพ่ายรักเจ็บหนักหนา
ลืมถ้อยพจน์ทดท้อทรมา
ลืมเวลาคราเหงาที่เศร้าซม

จงแนบฟัง..ครั้งเสียงสำเนียงหวาน
ปลอบดวงมานผ่านถ้อยสร้อยผสม
ยามเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอุราตรม
ได้ภิรมย์ชมชื่นทุกคืนวัน

[กาญจนธโร]

พักเถอะพักพักลงที่ตรงนี้
พักตรงที่ใจฉันอย่าหวั่นไหว
ฟังซิฟังเสียงลมพรมพริ้วไกว
ยิ้มละมัยส่งมอบปลอบขวัญเธอ

เห็นไหมดาวดวงเดิมเริ่มทองแสง
ไม่เปลี่ยนแปลงแรงใจให้เสมอ
แม้ว่ามันไม่บรรเจิดหรือเลิศเลอ
ดาวยังเพ้อจะช่วยรอเธอก่อไฟ

natcha

วะวับวาว ดาวน้อย ล่องลอยห่าง
แม้พรายพราง บางครั้ง ยังวิบไหว
แต้มแต่งฟ้า พร่าแสง สำแดงไกล
ส่งดวงใส ให้เห็น เด่นยวนยล

อาจครู่คราว ดาวร่วง จากห้วงหาว
บ้างค้างราว คร่าวฟ้า เวหาหน
คือวัฎฎะ ย่างซ้ำ ย่ำเวียนวน
สุขทุกข์กล่น ปนเป เพียงเล่ห์รอย

ขอชมชื่น รื่นจินต์ เฉกดินต่ำ
แม้นไร้ฉ่ำ คำหวาน กานท์หยดย้อย
ย่ำขนาน พานเพียง สุขเคียงคอย
ก็เกินถ้อย ล่อยล้ำ ใดกำนัล

ปภัสร์
๑๓ กรกฎาคม ๒๕๕๔

[กาญจนธโร]

นั บ น า ที ที่ ห า ย ใ จ
วินาทีหลายล้านที่ดำเนินหัวใจ..อย่างไร้ค่า
เฝ้าหาความพอดีจากทุก..แววตา
คำตอบและผลลัพธ์ที่ถามหา..ไม่มี

นับ ก า ร เ ต้ น..ของ หั ว ใ จ
จังหวะเดิมจังหวะใหม่..ก็ยังถี่
ความอบอุ่นในใจไม่ถูกเติม..ให้เต็มที
หัวใจเลยเต้นรั่วอย่างนี้..ไม่ฟังใคร

นับการเดินเข้ามา..ของ ใ ค ร บ า ง ค น
โลกใบสับสนหยุดหมุนแล้ว..เริ่มใหม่
นาทีที่หายใจมีค่า..หัวใจนับจังหวะช้าลง..คงการเต้นต่อไป
เริ่มแล้วชีวิตใหม่..กับการฟังเสียงหัวใจ...ใครบางคน

...เพียง..เสียงหนึ่งหัวใจร่าย...
...ร้องขอมากมาย..วางสิ่งหวั่นไหวสับสน...
...อาจถึงเวลา..ต้องหลบเร้นตัวตน...
...เพื่อหนึ่งใครบางคน..ที่เดินเข้ามา...

...จะทำตามหรือไม่...
...จริงหรือ..นี่คือสิ่งที่ใจปรารถนา...
...หรือแค่เสียงพ้อ..ต่อสิ่งที่ค้างคา...
...หรือเพราะความล้า..จากการตามหาแต่ว่าห่างไกล...

...ตัดสินใจดีกว่า...
...ไม่ใช้คำอำลา...รอการกลับมาเริ่มใหม่...
...ในวันที่..มีอีกหนึ่งหัวใจ...
...ของหนึ่งบางใคร..ที่ใฝ่เฝ้ารอ...

ปภัสร์
๑๓ กรกฎาคม ๒๕๕๔

[บ้านริมโขง]

หากเหนื่อยอ่อนนอนพักแนบตักขวัญ
ดูตะวันผันฉายปลายฟ้าใส
ลมทะเลเห่กล่อมเข้าล้อมไกว
แล้วหลับใหลให้สนิทแนบนิทรา

ลืมโลกลวงห้วงหลอนให้ห่อนหาย
ลืมฝันร้ายพ่ายรักเจ็บหนักหนา
ลืมถ้อยพจน์ทดท้อทรมา
ลืมเวลาคราเหงาที่เศร้าซม

จงแนบฟัง..ครั้งเสียงสำเนียงหวาน
ปลอบดวงมานผ่านถ้อยสร้อยผสม
ยามเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอุราตรม
ได้ภิรมย์ชมชื่นทุกคืนวัน

ใจคอยฟังเสียงสั่งแต่ยังแผ่ว
เลื่อนไกลแล้วแก้วตาที่พาฝัน
หน้าซุกหมอนอ่อนล้าพารำพัน
ไร้ตักขวัญเคยหนุนละมุนทรวง

ลืมไม่ลงตรงรักได้ปักลึก
ลืมสำนึกถึกเกินเมินห่วงหวง
ลืมไม่ได้หมายมั่นคืนฝันลวง
ลืมเคยควงได้หรือยังถือครวญ

เสียงหัวใจเต้นล้าคราเจ้าห่าง
ในอกครางวางหม่นทนกำสรวล
จบแล้วหรือคือรักปักเรรวน
เคยรัญจวนจืดจางร้างอาลัย

"บ้านริมโขง"

[กาญจนธโร]

กายอ่อนล้าพาหวังนั้นพังสิ้น
ลุยทั่วถิ่นถวิลหาคว้าสดใส
ชื่นแต่ลมชมแต่เขาเศร้าในใจ
ฟ้าช่างไกลเกินนักหักอารมณ์

เป็นเวลาเนิ่นนานกาลกลายกลับ
ใดเลยลับเลื่อนลอยคล้อยไม่สม
ใจเคยรื้นคืนกลับรับระทม
ล้าซานซมขมฤทัยไหวระทวย

"บ้านริมโขง"

เมื่อหัวใจ ไกวกวัด สะบัดเกี่ยง
ขึ้งสำเนียง เสียงพ้อ ขอผ้าผวย
มาห่อห่ม ใจโรย โหยระรวย
คราสดสวย ม้วยสิ้น จินตนา

เมื่อกายล้า ใจรอน เพราะอ่อนหัด
กลั่นสกัด คัดกรอง ทำนองหา
ร้อยเรียงรส หมดแล้ว แววปํญญา
ช้ำด้วยค่า พล่าเผือด เหือดกวิน

ปภัสร์
๑๓ กรกฎาคม ๒๕๕๔

[กาญจนธโร]

หากเหนื่อยอ่อนนอนพักแนบตักขวัญ
ดูตะวันผันฉายปลายฟ้าใส
ลมทะเลเห่กล่อมเข้าล้อมไกว
แล้วหลับใหลให้สนิทแนบนิทรา

ลืมโลกลวงห้วงหลอนให้ห่อนหาย
ลืมฝันร้ายพ่ายรักเจ็บหนักหนา
ลืมถ้อยพจน์ทดท้อทรมา
ลืมเวลาคราเหงาที่เศร้าซม

จงแนบฟัง..ครั้งเสียงสำเนียงหวาน
ปลอบดวงมานผ่านถ้อยสร้อยผสม
ยามเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอุราตรม
ได้ภิรมย์ชมชื่นทุกคืนวัน

[/quote]

เพียงจำนรรจ์ ขวัญเยื้อน เอ่ยเอื้อนปลอบ
ประโลมมอบ กอบแต่ง สำแดงฝัน
ชวนชี้ชม ลมคลื่น รื่นรำพัน
พลางกำนัล ปันกรุ่น ไออุ่นนอน

ตักนุ่มเกย เขนยหนุน ละมุนเนื้อ
ใจเคยเจือ เฝือเฝื่อน คลายเลือนหลอน
ขอซบแนบ แอบนาน ยามรานรอน
กระซิบอ้อน วอนนวล อย่าด่วนชัง

มองฟ้าใส ไหวหวาม ช่างงามพริ้ง
มองยอดหญิง มิ่งขวัญ หมายกลั่นหวัง
มองแวววาด หวาดนัก หวั่นจักพัง
มองเรื่องพลั้ง ครั้งก่อน อ่อนกมล

ถามว่าเหนื่อย ไหมใจ ไยยังฝืน
ทนกล้ำกลืน ขื่นคำ ร่ำฉงน
เถอะ!หนักหน่าย พ่ายแพ้ แก่กมล
ทิ้งเพื่อคน ที่ให้ หนึ่งใจมา

ปภัสร์
๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๔

[my smile]

...เพียง..เสียงหนึ่งหัวใจร่าย...
...ร้องขอมากมาย..วางสิ่งหวั่นไหวสับสน...
...อาจถึงเวลา..ต้องหลบเร้นตัวตน...
...เพื่อหนึ่งใครบางคน..ที่เดินเข้ามา...

...จะทำตามหรือไม่...
...จริงหรือ..นี่คือสิ่งที่ใจปรารถนา...
...หรือแค่เสียงพ้อ..ต่อสิ่งที่ค้างคา...
...หรือเพราะความล้า..จากการตามหาแต่ว่าห่างไกล...

...ตัดสินใจดีกว่า...
...ไม่ใช้คำอำลา...รอการกลับมาเริ่มใหม่...
...ในวันที่..มีอีกหนึ่งหัวใจ...
...ของหนึ่งบางใคร..ที่ใฝ่เฝ้ารอ...

ปภัสร์
๑๓ กรกฎาคม ๒๕๕๔

ทุก คำ ต อ บ..เป็น เ ธ อ
สิ่งรอบข้างที่เจอ..ไม่อาจเปลี่ยนคำร้องขอ
ตลอดเวลาของคน..เฝ้ารอ
ความคิดถึงคอยเติมต่อให้ก้าว..ต่อไป

เ ชื่ อ ใ จ..ฉันสักที
ข้ออ้างอย่างอื่นไม่มี..มีแต่..ไม่อาจรักใครได้
คำร้องขอของคนที่ยังอยากก้าวเดิน..ไปพร้อมคนของใจ
คือจับมือเขาไว้..เริ่มใหม่ด้วยกันน่ะเธอ

[ปรางทิพย์]

หากเหนื่อยอ่อนนอนพักแนบตักขวัญ
ดูตะวันผันฉายปลายฟ้าใส
ลมทะเลเห่กล่อมเข้าล้อมไกว
แล้วหลับใหลให้สนิทแนบนิทรา

ลืมโลกลวงห้วงหลอนให้ห่อนหาย
ลืมฝันร้ายพ่ายรักเจ็บหนักหนา
ลืมถ้อยพจน์ทดท้อทรมา
ลืมเวลาคราเหงาที่เศร้าซม

จงแนบฟัง..ครั้งเสียงสำเนียงหวาน
ปลอบดวงมานผ่านถ้อยสร้อยผสม
ยามเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอุราตรม
ได้ภิรมย์ชมชื่นทุกคืนวัน

ใจคอยฟังเสียงสั่งแต่ยังแผ่ว
เลื่อนไกลแล้วแก้วตาที่พาฝัน
หน้าซุกหมอนอ่อนล้าพารำพัน
ไร้ตักขวัญเคยหนุนละมุนทรวง

ลืมไม่ลงตรงรักได้ปักลึก
ลืมสำนึกถึกเกินเมินห่วงหวง
ลืมไม่ได้หมายมั่นคืนฝันลวง
ลืมเคยควงได้หรือยังถือครวญ

เสียงหัวใจเต้นล้าคราเจ้าห่าง
ในอกครางวางหม่นทนกำสรวล
จบแล้วหรือคือรักปักเรรวน
เคยรัญจวนจืดจางร้างอาลัย

"บ้านริมโขง"

รักที่เห็นเร้นลับดูสับสน
เจ็บเกินทนร่นถอยสุดคอยไหว
ทุกคืนค่ำพร่ำวอนสะท้อนใจ
จะมีใครไหนเล่าทุกข์เท่านาง

เคยฝากรักทักทายดุจคล้ายฝัน
เคยรำพันสัญญาต้องมาหมาง
เคยอิงแอบแนบเนื้อกลับเจือจาง
เคยเคียงข้างห่างหายดังสายลม

ยินเสียงใจไหวอ่อนจำซ่อนหน้า
อักษราปรากฏถ้อยพจน์ขม
อยากลืมวันลืมคืนที่ฝืนตรม
หมายแก้ปมคมคำที่พร่ำวอน

[กาญจนธโร]

ทุก คำ ต อ บ..เป็น เ ธ อ
สิ่งรอบข้างที่เจอ..ไม่อาจเปลี่ยนคำร้องขอ
ตลอดเวลาของคน..เฝ้ารอ
ความคิดถึงคอยเติมต่อให้ก้าว..ต่อไป

เ ชื่ อ ใ จ..ฉันสักที
ข้ออ้างอย่างอื่นไม่มี..มีแต่..ไม่อาจรักใครได้
คำร้องขอของคนที่ยังอยากก้าวเดิน..ไปพร้อมคนของใจ
คือจับมือเขาไว้..เริ่มใหม่ด้วยกันน่ะเธอ

...หากเราเริ่มต้นกันใหม่...
...ขอได้ไหม..ใส่ใจกันนะคุณอย่าเผลอ...
...อย่าอ้างวุ่นงาน.นู่น.นั่น.โน่น.นี่.อื่นๆมีอีกพะเรอ...
...ก็ผมเคยซึมเซ่อ..เล่นชักคะเย่อกับความเหงาซะจนใจเอียง...

...เชื่อว่าคุณไม่มีใคร...
...อื่นๆอีกมากมาย..วางได้ไหมหรือแค่บ่ายเบี่ยง...
...เพราะผมอยากก้าว..ไปกับคุณแบบพร้อมเพรียง...
...ตามจังหวะของเสียง..หัวใจเราสองคน...

ปภัสร์
๑๔ กรกฎาคม ๒๕๕๔

[บ้านริมโขง]

หากเหนื่อยอ่อนนอนพักแนบตักขวัญ
ดูตะวันผันฉายปลายฟ้าใส
ลมทะเลเห่กล่อมเข้าล้อมไกว
แล้วหลับใหลให้สนิทแนบนิทรา

ลืมโลกลวงห้วงหลอนให้ห่อนหาย
ลืมฝันร้ายพ่ายรักเจ็บหนักหนา
ลืมถ้อยพจน์ทดท้อทรมา
ลืมเวลาคราเหงาที่เศร้าซม

จงแนบฟัง..ครั้งเสียงสำเนียงหวาน
ปลอบดวงมานผ่านถ้อยสร้อยผสม
ยามเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าอุราตรม
ได้ภิรมย์ชมชื่นทุกคืนวัน

ใจคอยฟังเสียงสั่งแต่ยังแผ่ว
เลื่อนไกลแล้วแก้วตาที่พาฝัน
หน้าซุกหมอนอ่อนล้าพารำพัน
ไร้ตักขวัญเคยหนุนละมุนทรวง

ลืมไม่ลงตรงรักได้ปักลึก
ลืมสำนึกถึกเกินเมินห่วงหวง
ลืมไม่ได้หมายมั่นคืนฝันลวง
ลืมเคยควงได้หรือยังถือครวญ

เสียงหัวใจเต้นล้าคราเจ้าห่าง
ในอกครางวางหม่นทนกำสรวล
จบแล้วหรือคือรักปักเรรวน
เคยรัญจวนจืดจางร้างอาลัย

"บ้านริมโขง"

รักที่เห็นเร้นลับดูสับสน
เจ็บเกินทนร่นถอยสุดคอยไหว
ทุกคืนค่ำพร่ำวอนสะท้อนใจ
จะมีใครไหนเล่าทุกข์เท่านาง

เคยฝากรักทักทายดุจคล้ายฝัน
เคยรำพันสัญญาต้องมาหมาง
เคยอิงแอบแนบเนื้อกลับเจือจาง
เคยเคียงข้างห่างหายดังสายลม

ยินเสียงใจไหวอ่อนจำซ่อนหน้า
อักษราปรากฏถ้อยพจน์ขม
อยากลืมวันลืมคืนที่ฝืนตรม
หมายแก้ปมคมคำที่พร่ำวอน

ภาษารักคลุมเครือเมื่อแรกพบ
สายตาหลบทุกคราพาใจหลอน
ยามพบเขา..กับใคร ในบางตอน
สุดสะท้อน..ไม่กล้า เผยวาที

...ใจระโหยโรยล้าคราใดเห็น
ใจลำเค็ญเห็นภาพอาบสุขศรี
ใจอิจฉาอยากได้อย่างเขามี
ใจอารีที่เหลือคงเฝือเกิน...

มาบัดนี้วาจานำมากล่าว
ยินแล้วหนาวเหลือรับกับเคอะเขิน
ไม่ได้เป็นอย่างว่ามาบังเอิญ
เธอไม่เมินกลับมองปองเพียงเรา

มันสายไปหรือใจเราไม่กล้า
จะเงยหน้าอ้ารับกับรักเขา
หรือปล่อยไปไร้หลักที่พักเนา
แล้วมาครวญบทเศร้า..เอาไงดี...? 

"บ้านริมโขง"