ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ช่วงนี้ไม่ว่าง]

d

[...สียะตรา..]

......อยากจะรุ่งต้องมุ่งหน้าฝ่า..ลำแข้ง............ อืมมมฟังคล้ายๆจะไปมวยโลก...งั้นเอาใหม่



......อยากจะรุ่ง...มุ่งพัฒนา.....สาระศิลป

...หมั่นยลยินทุก  ทุกถ้อยร้อยขับขาน

...ณ  ที่นี่...น้ำใจเอื้อหวังเจือจาน

...มัวซมซานหลบหน้าหาย.......ได้สิ่งใด

......เร่งประลองทำนองเอื้อนเงื่อนประสาน

...ลิขิตกานท์..ดังจินต์บ่งจำนงไข

...มิแบ่งแยก..นั้นแก่เก่า.....นี้เยาว์วัย

...ถ้วนหทัย...คือเพื่อนเกลอ...เสมอกัน



.................     .................................

[--ณัชชา--]

ถ้ารักกลอนก้เขียนกลอนอย่านอนเปล่า

มัวแต่เฝ้าโวยวายไม่เป็นท่า

ใครเขาจะอย่างไรไยนำพา

มัวซ่อนหน้าจะเก่งได้อย่างไรเชียว

natcha

[บ้านริมโขง]

มาทำนายทายทำเหมือนนำร่อง
เหมือนใจหมองไม่ชื่นดังอื่นหนา
เขียนบทกลอนวอนกวีศรีสุดา
ใช่ให้มาเป็นหมอดูอยู่หรือไป

มีเสรีที่ทำนำมากล่าว
มีทั้งหนุ่มและสาวคราวไหนไหน
ไม่แยกรุ่นแยกวงศ์องค์ใดใด
เก่งใช่ไหมมาเลยเขยบ้านดอน

แค่วางตัวให้เหมาะฉอเลาะรื่น
อย่าได้ฝืนใจตนถูกคนหลอน
ตัวของตนที่เห็นเป็นแน่นอน
ไม่ยืมกลอนใครเล่นเข็นมาเอง

มาด้วยใจได้ด้วยจิตสมคิดหวัง
อย่าอยากดังเพียงครู่แล้วดูเขลง
มีอะไรในใจให้บรรเลง
ใช่ว่าเกรงโน่นนี่ไม่ดีเลย

หากมีความจริงใจเดี๋ยวได้เพื่อน
หลากคนเยือนเพื่อนมิตรชิดเขนย
หยอกเย้าเอินเกินบ้างอย่างคุ้นเคย
เพียงอย่าเฉยเชยชื่นได้รื่นองค์

หากพูดผิดพูดใหม่ยังไม่สาย
เพื่อนทั้งหลายยอมรับกับประสงค์
ลงมาเล่นให้เห็นเด่นจำนง
ชอบสาวปลงสาวเปรี้ยว...เดี๋ยวทักเอง.

"บ้านริมโขง"

[นพตุลาทิตย์]

จะถูกผิดคิดแต่งแถลงถ้อย
คะแนนน้อยบ่อยเข้าเอาใจสื่อ
สร้างอารมณ์สมนึกเฝ้าฝึกปรือ
แม้นหัวทื่อทนหน่อยค่อยเย็บเป็นไป

ทุกวันเห็นเป็นกลอนทุกตอนสิ่ง
อย่าประวิงพัฒนาอย่าหวั่นไหว
ร่ายกลกานท์สานต่ออย่าท้อใจ
ภาษาไทยปราดเปรื่องเรืองวิทยา

ตุลาทิตย์

คนรุ่นใหม่ รักษ์ภาษาไทย

ขออนุญาตไม่ต่อนะครับ โทษที แต่งค้างไว้

[ช่ออักษราลี]

ไม่มีหรอกว่าน้อยหรือข้อยใหญ่
วาดลวดลายกันไปตามประสา
อยู่ที่รักถักถ้อยร้อยพจนา
อายุขัยไม่ได้มาแบ่งเส้นเกณฑ์

อันผู้ใหญ่กล้วยไม้ใกล้ม้วยแล้ว (ข้าเจ้าแหละ)
ไร้ซึ่งแววสร้างสรรค์กันให้เด่น
เด็กสิดีมีสิ่งใหม่มาให้เน้น
แปลกใจเล่นเด็กวันนี้ดีจริงจริง

[รุ่งอรุณ]

..................................................


กลัว..กลัว..กลัว ตัวสั่นหวั่นวิตก

กลัวโดนหมกอกเอ๋ยไม่เคยเห็น

คนเขียนกลอนคิดไว้คงใจเย็น

ไหงกลับเป็นใจร้อนต้อนเข้ามุม



ขอช่องว่างทางหน่อยปล่อยอิสระ

วิวาทะกระทบขบขยุ้ม

จงอย่ามีบีฑาตาข่ายคลุม

กลัว..กลัว..กลัว..โดนอุ้ม..ทุ่มทะเล


.....................................................

[เมฆา...]

 

ท่องเว็บไซค์...หาอะไหล่...ใว้ซ่อมรถ....
               หาจนหมด...ทั่วทุกเว็ป...แทบมึนหัว...
               หาเท่าไร.....ก็ไม่เจอ...เบลอทั้งตัว... 
              ขอทิ้งเรื่อง...ที่ปวดหัว...ใว้แล้วกัน...
                          เห็นหน้าเว็ป...ของกลอนไทย...ชมรมคลับ
               พออ่านปั๊บ...ก็โดนใจ...ใช่เลยฉัน
               ได้อ่านกลอน...รวมเรื่องราว...ร้อยประพันธ์
               ขอขอบคุณ...ที่สร้างสรรค์...งานร้อยกรอง
                           จะขอเป็น...สมาชิก...คอยติดตาม
                เสวนา...หรือตอบถาม...ตามความเห็น
                ให้โอกาส...เมฆาหน่อย...ค่อยค่อยเป็น
                ให้ได้เห็น...ความงดงาม...แห่งกวี......
               
เมฆา...
07/ตุลาคม/2009   
อ้างอิงจาก    http://www.klonthaiclub.com/index.php?topic=8713.0



เปลี่ยนวิกฤติ..เป็นโอกาส...

๐ หนึ่งตัวอย่างแนวกลอนอักษรสร้าง
ที่ผมวางครั้งปฐม..บ่มสมัย
มาบัดนี้แตกต่างห่างกันไกล
เพราะวันวัยให้ผล..คนค้นคน
๐ รับน้ำใจไมตรี..จากพี่น้อง
ชี้บกพร่องท่องจำคำสับสน
ฝึกสัมผัสตามท่านอาจารย์ดล
และอ่านยลให้ถ้วนกระบวนความ
๐ บวกกับใจรักจริง..สิ่งเหล่านี้
คิดการดีเข้าว่า..ต้องกล้าถาม
ทุกปัญหา..หากเห็นเป็นนิยาม
แก้ได้ตามครรลอง..หมั่นตรองเพียร
๐ ถึงผมด้อย..ฝีมือหาดื้อไม่
คงฝักใฝ่อ่านหมดบทท่านเขียน
อันไหนดีชี้เด่น...เป็นบทเรียน
อันไหนเฮี้ยน..ก็ห่างปล่อยวางไป
๐ แต่ที่สุด สำคัญ..เป็นขวัญผม
คือได้ชม..งานจรด..บทสมัย
มีความสุข..ยามอ่าน..บ้านกลอนไทย
ที่ทุกท่านจารไว้..ให้ผมเรียน....


ข้างบนนั้นเป็นกลอนแรกสุดในชีวิตที่ผม(เมฆา..)เขียนขึ้นและรวบรวมความกล้าวางลงที่บอร์ดครั้งแรก
ซึ่งจะเห็นได้ชัดว่า ทุกสัมผัส ทุกวรรคตอน ทุกเสียงพยัญชนะเสียงสระ ที่ผิดเพี้ยน
ในบทนี้นั้น..มีครบถ้วนกระบวนเพี้ยน..แต่พอได้ศึกษาและอ่านกลอนทุกๆวันก็พอจะลึมหูลึมตาได้บ้างอย่างทุกวันนี้ครับ
สุดท้าย..ขอกราบขอบพระคุณ..คุณครู อาจารย์..พี่ๆน้องๆที่ผมเคารพทุกๆท่านที่ชี้แนะผมมาโดยตลอด
และขอขอบคุณทุกบทกลอนที่ลงบอร์ดทุกๆกระทู้..ทุกๆวัน..ที่ให้ผมได้อ่าน..และมีความสุขกับอักษราภาษาไทย..ขอบคุณครับ

ด้วยความเคารพอย่างสูงยิ่ง
เมฆา...
12/กรกฎาคม/2011
ปล.ยังยืนยันว่าจะขอเป็นกำลังใจให้กับทุกๆท่านเสมอ... 

[hort39]

โอ้วิกฤต  บ้านกลอนไทย  ผู้ใหญ่บุก
เด็กถูกรุก  ซ่อนเร้น   ไม่เห็นหัว
จากกลอนไทย  ใกล้บางแค  แน่ชัวร์ๆ
รวมเจ้าขรัว  ปู่ย่า  ทั้งตายยาย

เหล่าเด็กเล็ก  เด็กน้อย  พลอยเสียขวัญ
อะไรกัน  เล่านี่  จำหนีหาย
ขืนอยู่ไป  คงไม่รุ่ง  พุ่งกระจาย
ต้องหนีตาย  ไปดีกว่า  ข้าอ่อนเชิง

ด้วยไม่กล้า  ซกซน  กลัวบ่นดุ
เหลียวพลาดพลั้ง  มีรอยปรุ  ประทุเหลิง
ล้วนผู้รู้   ทั้งนั้น  ขวัญกระเจิง
จึงเตลิด  เปิดเปิง  หายหน้าไป

เหลือรุ่นใหญ่  ใกล้ฝั่ง  ทั้งกล้วยไม้
จึงวิกฤตมากมาย  กว่าครั้งไหน
ด้วยหนูๆ  นั้นปอด  และถอดใจ
จึงขาดคน  รุ่นใหม่  ที่ไฟแรง

เห็นท่าทาง  ไม่มี   ที่สืบทอด
จอดไม่แจว  แนวต่อยอด  ขอดแขนง
หรือจะถึง  กาลวิสัญญ์  อันเปลี่ยนแปลง
หวาดระแวง  อวสาน  นั้นกรายมา~~

ก็คงแค่ อยากเด่น เล่นกลอนหนัก
จึงทายทัก รุนแรง เหมือนแช่งว่า
บ้านกลอนไทย รอวัน อันโรยรา
ในไม่ช้า ล้มหาย ตายจากกัน

เหมือนมาแหย่ หนวดเสือ เพื่อหวังผล
ให้ทุกคน สนใจ ในกลอนฉัน
ต่อกระทู้ แก้ต่าง อย่างเมามัน
มองในแง่ สีสัน ก็มันส์ดี

แต่เรื่องจริง บ้านกลอนไทย ใครก็รู้
เรารวมอยู่ ผูกพัน ดังน้องพี่
คอยสอนเตือน ด้วยใจ มากไมตรี
ไม่เคยมี อย่างน้องว่า จนน่ากลัว

นี่ก็เผลอ มาต่อกลอน เพราะร้อนอก
หวาดวิตก คำเตือน เพื่อนหายหัว
มาแก้ต่าง แก้ไข ไม่แก้ตัว
บ้านกลอนไทย อบอุ่นทั่ว ทุกวัยกวี

 

[สมนึก นพ]

เมื่อแรกเริ่มผมมาประหม่าอยู่
กลอนประตูหน้าต่างด่างหลายสี
ผิดสัมผัสควบกล้ำซ้ำทวี
ไม่คิดหนีเขียนส่งลงบ้านกลอน

มีหลายท่านแนะนำชี้คำผิด
ดั่งใจคิดผู้รู้เป็นครูสอน
โอกาสเปิดแล้วหนาอย่ามัวนอน
เริ่มวรรคตอนยกร่างยามว่างมี

เขียนไปเรื่อยเมื่อยล้าก็มาอ่าน
คอยตรวจทานท่านสั่งทุกครั้งนี่
สัมผัสท้ายวรรคสองมองให้ดี
ต้องคอยหนีอักษรต่ำค้ำไม้โท

ไม้ไต่คู้อีกคำท่านย้ำนัก
แนะนำหลักสัมผัสคัดตามโผ
ทำอักษรอย่างไรให้ตัวโต
เล่นสีโชว์เด่นชัดนำจัดวาง

สิ่งเหล่านี้ผู้ใหญ่ท่านให้มา
ขอเราอย่าเสียขวัญพลันหนีห่าง
จะรับได้หรือไม่ในอีกทาง
เขาเปิดกว้างให้เราเก็บเอาไป

เห็นที่ผิดของเราเขาเตือนสั่ง
อย่าขึงขังถือโทษกริ้วโกรธใหญ่
มิลงทุนหนนี้มีกำไร
กอบโกยได้เท่าใดเอาไปเลย.

นพ
12 ก.ค.54

[พรายม่าน]

สงสารย่าป้าปู่เถอะผู้หลาน
ก็เหยาะแหยะเยอะยานแหละหลานเอ๋ย
อุตส่าห์เก๊กเด็กอาร์ตวางมาดเกย
อาจแกว่งเลยเผยข้อเกินพอดี

มีเฒ่าไหนใครหรือไปหือเข้า
ทำหมากเปรอะเลอะเงา เศร้าเสียศรี
หรือเงอะงะปะปนกับคนดี
หงุดหงิดจนใจกวี ไม่มีกลอน

หรือแกะ-กะ-ระรานเป็นพาลแก่
คอยยักแย่ยักยันเหมือนฝันหลอน
ทำลายรุ่นสุนทรีย์รวีจร
ขวางวิจินทินกรจะเก็บดาว

อย่าเดียดฉันท์พลันฉ้อนะพ่อนะ
เป็นกล้วยไม้ไหนจะระดะหาว
เดี๋ยวก็หย่อนย้อยลงเป็นธงราว
จะเด่นด้าวโด่งได้เท่าไรกัน

ก็รอดูดอกใหม่จะไหวก้าน
เทวดาฝ่าดานผ่านสวรรค์
ฉายฉัพพรรณอันศิริรังสิมันตุ์
เอาชนะผงะงันปั้นอัตตา ฯ

พรายม่าน
สันทราย
๑๒.๐๗.๕๔

[ทอฝัน]

...อุ่นในอกอวลไอสายใยรัก
ที่ทอถักเรียงร้อยเป็นสร้อยสอน
เริ่มเอ่อรื้นชื้นตาด้วยอาวรณ์
ในกลกลอนซ่อนคมผสมคำ...(895)


...จากต้นธารนานเนิ่นเดินกระทู้
ไหลเลียบสู่พงไพรไล้ดินฉ่ำ
อีกร้อยพันบรรจบพบลำนำ
รวมสายน้ำล่องลู่สู่ทะเล...(896)


...สำเภาทองเนืองนองด้วยผองมิตร
ร่วมลิขิตฝ่าแดดดื่นคลื่นหักเห
ผ่านพายุลมแรงแสร้งซัดเซ
เคยโลเลเริ่มตรงคงเส้นทาง...(897)


...ทอดสมอรอรักพักตรงนี้
ท้องนทีบ้านกลอนมิถอนห่าง
ประคองลำนำล่องป้องอัปปาง
ผืนน้ำกว้างพร่างพรายล้วนรายล้อม...(898)


...กระเซ็นสายกรายมาหวังพาชื่น
"ทอฝัน"ตื่นพร้อมฝนปนกลิ่นหอม
มะลิเผยเย้ยยวนชวนดมดอม
จึงเปิดคอมไล่กลอนมาอ้อนอิง.../ทอฝัน...(899)

.......................อ้างอิงจากกระทู้กลอนพันบท...โดย "Tingtong" ติดตามความอบอุ่นได้ที่นี่ค่ะ...

http://www.klonthaiclub.com/index.php?topic=11357.msg93253#msg93253