ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ระนาดเอก]

..ขอบพระคุณ..ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ตครับ..



“เฮือกสุดท้าย..ของลมหายใจผู้เป็นแม่?”

๐

๐ ปืนจากมือมนุษย์สุดขี้ขลาด
พานท้ายพาดบรรจงตรงหัวไหล่
เล็งเป้านิ่งด้านหลัง!ก่อนรั้งไก-
“เปรี้ยง”ร่างบนคบไม้ไหวระรัว

๐ เหล่านกไพรแตกตื่นกับคลื่นเสียง
กระพือปีกหลบเลี่ยงฉาก,เฉียงทั่ว
เหลือแต่สัตว์เดรัจฉานนั้นหนึ่งตัว
ยึดกิ่งไม้ตามัว..เลือดทั่วกาย

๐ พยุงร่างส่งสารสัญญาณก้อง
โหยหวนร้องอนาถไม่ขาดสาย
คือเสียงลิงร่างทรุด..เฮือกสุดท้าย
หมดเรี่ยวแรงปีนป่ายกายสั่นเทา

๐ สัญญาณเสียงโหยไห้-ใจโหยหวน
กระตุ้นชวนพวกพ้องสนองเป้า
ทั้งจ่าฝูงลูกฝูงมุ่งเร่งเร้า
โจนปีนป่ายใกล้เข้า..เป้าถูกยิง

๐ ในอ้อมอกโชกเลือด-ลิ่ม,ทะลัก
มือหนึ่งยังปกปัก-ป้องทุกสิ่ง
กอดลูกซึ่งดูดนมปมเรื่องจริง
คือแม่ลิงลูกอ่อนนั่งป้อนนม

๐ ก่อนส่งร่างลูกยื่น,ขมขื่นนัก
ฝากญาติมิตรปกปักฟูมฟัก-บ่ม
น้ำตาหยดอาลัยกายทรุดซม
หมดแรงล้มร่วงตาย..ใต้ต้นรัง..

ระนาดเอก

 

[สล่าผิน]

น่าเศร้าหมองต้องตายวายชีวิต
เพียงแค่ฤทธิ์ความอยากมากความหวัง
มองว่าตนล้นฤทธิ์พิษพลัง
มิคิดยั้งสงสารผลาญชีวา

อยู่ที่ไพรในเขาเอากายซ่อน
ตามริดรอนล้มผึงถึงในป่า
มนุษย์หนอต่อไปให้เมตตา
สัตว์เกิดมารักชีวิตคิดเหมือนคน

หยุดเถิดหนอขอจงสงสารสัตว์
ท่านขจัดเขาไปได้หนึ่งหน
เกิดอีกชาติอาจถึงชะตาตน
กรรมเวียนวนครบรอบตอบกลับคืน

ควรเมตตาปรานีมีในจิต
ไม่เที่ยวคิดฆ่าเขาเราจงฝืน
เขาอยู่ป่าพากายหมายหยัดยืน
กลับถูกปืนเข่นฆ่าชีวาวาย

อุตส่าห์ กล่อมเกลี้ยงเลี้ยงลูกน้อย
กลับล่วงผรอยลงมาน่าใจหาย
บอกลูกยาว่าแม่ไม่อยากตาย
น่าเสียดายมนุษย์ไม่หยุดมือ

แม่จำใจไปก่อนจำจรจาก
แม่ขอฝากลูกยา ให้ป้าถือ
แม่จำพรากจากไปร้องไห้ฮือ
ความตายคือเครื่องพรากเราจากกัน

สล่าผิน

[ทอฝัน]

http://youtu.be/d7HAqOB4Iwg

"dream"

[ปุถุชน ฅนธรรมดา]

เฮือกสุดท้ายวายวางล้มร่างซบ
เลือดไหลกลบ-ลบกลายสลายหวัง
อุ้มลูกน้อยกลอยใจไม่จีรัง
แม่จะหลั่งเลือดนองเพื่อป้องภัย

กู่สุดเสียงเพียงเพรียกเฝ้าเรียกฝูง
กายพยุงหยัดยืนทนฝืนไหว
ส่งให้เจ้าเข้าถึงซึ่งทางไกล
แม่จำใจไปแล้วเจ้าแก้วตา

ตาดวงน้อยละห้อยไห้อาลัยแม่
ดังดวงแดดับดิ้นสิ้นสังขา
แม่ก็เพรียกเรียกคำร่ำวาจา
ว่าลูกจ๋าแม่พรากจะจากไกล

อาดูรเศร้าเร้าทรวงแสนห่วงนัก
สุดจะหักอาวรณ์ตอนโหยไห้
น้ำนมหยดลูกซดให้ชื่นใจ
เฮือกสุดท้ายแม่กลั้นกายสั่นเทา

เมื่อเจ้าอิ่มยิ้มฝืนกลืนน้ำเนตร
ส่งให้พ้นขอบเขตภัยคนเขลา
ปริ่มน้ำตาลาร่วงเขาช่วงเอา
ชีพแม่เจ้าจรพรากจาก-อกเอย


~* ปุถุชน ฅนธรรมดา *~

[...สียะตรา..]

......สองแขนโอบร่างเจ้า...................ดวงใจ

...ยอมเจ็บจากผองภัย.......................กรีดร้อง

...เหลือหยาดหนึ่งนมใส.....................ดูดดื่ม  เสียนา

...ทอดร่างหากอกก้อง.......................อยากย้อนชีพคืน

[สมนึก นพ]

เมื่อเดินป่าคราก่อนย้อนอดีต
แผนที่ขีดเส้นทางกลางป่าใหญ่
สิบเจ็ดคนดั้นด้นวกวนไป
เสียงนกไพรร้องดังระวังเตือน

บอกให้เพื่อนรู้ว่าเวลานี้
อันตรายมีมาใกล้หยุดกายเคลื่อน
อาคันตุกะแปลกหน้าเข้ามาเยือน
อย่าแชเชือนค่อยหลบหน้าหาซ่อนตัว

จนเหตุการณ์ผ่านเพลินเกินกำหนด
อาหารหมด ฮ.ไม่มาฟ้ามืดทั่ว
คงอีกนานสัปดาห์พาหมองมัว
เกิดฟ้ารั่วฝนซ้ำกระหน่ำลง

วันที่สี่ต้องพึ่งพาหาอาหาร
รับประทานเสริมกำลังดังประสงค์
แปดเจ็ด ปสบ.ศูนย์เล็งตรง
อย่างมั่นคงลั่นไกใส่ค่างดำ

มันถูกปืนยืนนิ่งเกาะกิ่งไม้
เลือดหยดไหลเนืองนองเฝ้าร้องร่ำ
มืออีกข้างเด็ดใบไม้ได้กระทำ
สองสามกำปิดแผลไว้คิดได้ไง

แล้วร่างร่วงลงมาชีวาดับ
ขอจบครับสะเทือนจิตคิดไม่ไหว
เหตุครั้งนั้นตรึงตราคาทรวงใน
ต้องร้องไห้ทุกครั้งความหลังเตือน.
.....................................
ปสบ.87 ปืนเล็กสั้นบรรจุเองแบบ87ขนาด
.30นิ้ว(คาร์บิน,คาร์ไบน์)ใช้ล่าสัตว์เล็กยังชีพ
เมื่อจำเป็น.

นพ
12 ก.ค.54