ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วลีลักษณา]

~*~ ม่านบางขวางใจ ~*~

เมื่อเกิดแก่ใจแล้วหากแคล้วคลาด
ปล่อยภพชาติล่วงผ่านมิหาญหัก
ฤๅเพรงกรรมทำแต่งนั้นแรงนัก
จึงเก็บกักอาวรณ์จนรอนทรวง

ยอมกดข่มอาลัยอยู่ในอก
น้ำตาตกค่ำเช้าเพราะเฝ้าหวง
จินตภาพทาบจิตนิมิตลวง
ตรึงเป็นบ่วงบาศรั้งสุดยั้งทัน

หยาดน้ำตาคับแค้นเขียนแทนหมึก
ลงจารึกในทรวงกลางดวงขวัญ
คำที่เรียงลงประทับนับอนันต์
สูงถึงชั้นอินทร์พรหมเพราะตรมใจ

ดำรงอยู่เช่นนั้นแม้วันคล้อย
มีแต่รอยรำพันยามหวั่นไหว
สลักลึกล่วงกาลตราบนานไกล
ตราบปราณไร้ชีพร้างฤๅจางรอย

สายกาลพรากจากต้นสุดด้นกลับ
จนเลือนลับรูปนิมิตแม้คิดถอย
ก็สุดดึงวันวารย้อนการคอย
มาร่วมร้อยรวมชนม์ท่องบนทาง

บันทึกนั้นคงอยู่มิรู้จบ
อีกกี่ภพชาติพรากเพราะขวากขวาง
เวียนเกิดดับต้น-ปลายตราบวายวาง
จักไม่จางลายลักษณ์อักขรา

วนรอบวัฏฏ์บรรจบร่วมภพชาติ
กลับนิราศร้างรอยให้คอยหา
ยั่วหยอกเถิดกรองบทรจนา
ย้ำจนกว่าสาสมที่ตรมทรวง

ตราบก้าวล่วงม่านบางที่ขวางอยู่
แล้วจะรู้น้ำใจอันใหญ่หลวง
แอบเก็บงำหนึ่งใครแนบในดวง
ฤทัยล่วงพ้นวารแสนนานมา

เมื่อเกิดแก่ใจแล้วยากแคล้วคลาด
แม้อีกกี่ภพชาติปรารถนา
จะขึงใยข้ามผ่านกาลเวลา
รอจนกว่า..อีกมาน..พ้นม่านบัง

วลีลักษณา
๑๐ กรกฎาคม ๒๕๕๔

[บ้านริมโขง]

อะโห..อะหังการ์วาจาเจ้า
ที่วอนเว้าพรรณนาครารักหวัง
ยิ่งใหญ่นักรักหนึ่งซึ่งคงยัง
เฝ้าเวียนว่ายหมายดังตั้งปณิธาน

เฝ้าอ่านคำพรรณนามาหลายรอบ
ยากจะตอบใจตนค้นประสาน
ว่าเข้าใจถูกไหมในต้องการ
นางส่งสารสู่ถึงรักตรึงมาน

นางรักมั่นต่อใครในชาติภพ
แล้วก็จบรักพลาดสวาทหวาน
ไม่อาจครองรักไว้ได้ยืนนาน
อีกชาติกาลภพหน้ายังมาคอย

ยอมรับว่าเข้าใจยากจากบทร่ำ
จนระกำใจตนหม่นเศร้าหงอย
อยากรับรู้สู่เสียงสำเนียงกลอย
ได้แต่พลอย งี่เง่า ไม่เข้าใจ...

[วลีลักษณา]

เพราะอักษรร้อยเรียงหวังเพียงฝาก
กรองคำจากจินตนา..ลงอาศัย
ขอที่ว่างวางอักษรบ้านกลอนไทย
ซึ่งอาจแปลกออกไปแต่ใจความ-

ดั่งที่ท่านตีความก็ตามนั้น
คำที่สรร..ใช่ยอกดั่งตอกหนาม
อาจเขียนเชิง "อติพจน์" ไม่งดงาม
จึงเฝ้าเพียรพยามร้อยความเรียง

แม้ระคายระคางจนหมางจิต
มิได้คิดอหังการ์มาทุ่มเถียง
ต่างความคิด..ต่างคำ..ต่างสำเนียง
ที่ประเดียงเนื้อความออกตามจินต์

จึงหลากหลายรจนาวางปรากฏ
ต่างบริบทรสร้อยเป็นสร้อยศิลป์
ต่างคนต่างสร้างสรรค์วรรณกวิน
ที่หลั่งรินจากสมองเป็นกรองคำ

[เพรางาย]

เหมือนม่านบางขวางไว้เอื้อมไม่ถึง
เสียงรำพึงแผ่วผ่าวราวครวญคร่ำ
ไม่ได้คิดปล้นคร่ามาเก็บงำ
แต่รักทำเที่ยวเล่นเบนเบี่ยงทาง

เราต่างคนต่างมาเวลาไหน
ช่อเข็มร่วงรอยใครได้เหยียบย่าง
เก้าอี้อุ่นใครหนอมารอนาง
เรานั่งบ้างเช็ดป้ายสายน้ำตา

วันสุดท้ายให้กันพลันยุติ
รักเพิ่งผลิหักรายตายตรงหน้า
ไร้โอกาสพลาดหวังสั่งอำลา
จะถอนใจคืนมาอย่างไรทัน

[ดาว อาชาไนย]

~*~ ม่านบางขวางใจ ~*~

เมื่อเกิดแก่ใจแล้วหากแคล้วคลาด
ปล่อยภพชาติล่วงผ่านมิหาญหัก
ฤๅเพรงกรรมทำแต่งนั้นแรงนัก
จึงเก็บกักอาวรณ์จนรอนทรวง

ยอมกดข่มอาลัยอยู่ในอก
น้ำตาตกค่ำเช้าเพราะเฝ้าหวง
จินตภาพทาบจิตนิมิตลวง
ตรึงเป็นบ่วงบาศรั้งสุดยั้งทัน

หยาดน้ำตาคับแค้นเขียนแทนหมึก
ลงจารึกในทรวงกลางดวงขวัญ
คำที่เรียงลงประทับนับอนันต์
สูงถึงชั้นอินทร์พรหมเพราะตรมใจ

ดำรงอยู่เช่นนั้นแม้วันคล้อย
มีแต่รอยรำพันยามหวั่นไหว
สลักลึกล่วงกาลตราบนานไกล
ตราบปราณไร้ชีพร้างฤๅจางรอย

สายกาลพรากจากต้นสุดด้นกลับ
จนเลือนลับรูปนิมิตแม้คิดถอย
ก็สุดดึงวันวารย้อนการคอย
มาร่วมร้อยรวมชนม์ท่องบนทาง

บันทึกนั้นคงอยู่มิรู้จบ
อีกกี่ภพชาติพรากเพราะขวากขวาง
เวียนเกิดดับต้น-ปลายตราบวายวาง
จักไม่จางลายลักษณ์อักขรา

วนรอบวัฏฏ์บรรจบร่วมภพชาติ
กลับนิราศร้างรอยให้คอยหา
ยั่วหยอกเถิดกรองบทรจนา
ย้ำจนกว่าสาสมที่ตรมทรวง

ตราบก้าวล่วงม่านบางที่ขวางอยู่
แล้วจะรู้น้ำใจอันใหญ่หลวง
แอบเก็บงำหนึ่งใครแนบในดวง
ฤทัยล่วงพ้นวารแสนนานมา

เมื่อเกิดแก่ใจแล้วยากแคล้วคลาด
แม้อีกกี่ภพชาติปรารถนา
จะขึงใยข้ามผ่านกาลเวลา
รอจนกว่า..อีกมาน..พ้นม่านบัง

วลีลักษณา
๑๐ กรกฎาคม ๒๕๕๔


ฟันม่านขาดกระเด็นเป็นทางผ่าน
เห็นดวงมานพธูอยู่เบื้องหลัง
ใจคนยากฝากไว้เธอไม่ชัง
แนบใจยั่งยืนอยู่มิรู้คลาย

ข้ามภพชาติปรารถนาหาคลาดแคล้ว
รักเพริศแพร้วรออยู่ไม่รู้หน่าย
กาลเวลากี่กัปมิกลับกลาย
โยงใยสายสวาทคล้องชีพสองเรา

              ดาว อาชาไนย

[

[วลีลักษณา]

เหมือนม่านบางขวางไว้เอื้อมไม่ถึง
เสียงรำพึงแผ่วผ่าวราวครวญคร่ำ
ไม่ได้คิดปล้นคร่ามาเก็บงำ
แต่รักทำเที่ยวเล่นเบนเบี่ยงทาง

เราต่างคนต่างมาเวลาไหน
ช่อเข็มร่วงรอยใครได้เหยียบย่าง
เก้าอี้อุ่นใครหนอมารอนาง
เรานั่งบ้างเช็ดป้ายสายน้ำตา

วันสุดท้ายให้กันพลันยุติ
รักเพิ่งผลิหักรายตายตรงหน้า
ไร้โอกาสพลาดหวังสั่งอำลา
จะถอนใจคืนมาอย่างไรทัน

ยามผลิบานรวยรินทั้งกลิ่นสี
ภุมรีบินเร่อยู่เหหัน
ก่อนด่ำหวานพึงมีมาลีพรรณ
ยอมชีวันแม้สิ้นทั้งอินทรีย์

มิต่างรักยามเริ่มประเดิมหวาน
ครั้นเนิ่นนานผ่านวันก็ผันหนี
ลืมเลือนสิ้นเยื่อใยที่ใจมี
ดั่งมาลีไร้ค่าเมื่อลากัน

ปล่อยกลีบบางคว้างร่วงซบห้วงหล้า
รอเวลาเป็นดินสิ้นสีสัน
คือเศษปรักซากใจไร้ชีวัน
เป็นความรักแสนสั้นในฝันลวง

[วลีลักษณา]

ฟันม่านขาดกระเด็นเป็นทางผ่าน
เห็นดวงมานพธูอยู่เบื้องหลัง
ใจคนยากฝากไว้เธอไม่ชัง
แนบใจยั่งยืนอยู่มิรู้คลาย

ข้ามภพชาติปรารถนาหาคลาดแคล้ว
รักเพริศแพร้วรออยู่ไม่รู้หน่าย
กาลเวลากี่กัปมิกลับกลาย
โยงใยสายสวาทคล้องชีพสองเรา

              ดาว อาชาไนย

คงด้วยบาปเบื้องบรรพ์ตรึงสัญญา
ให้พลัดฟ้าพรากถิ่น..ไม่สิ้นเหงา
หลงแต่คำเย้ายั่วจนมัวเมา
คว้าได้เงามืดดำแอบอำทรวง

สายใยรักล่ามขึงห่างครึ่งฟ้า
เฝ้าคอยหาแลหายยังหมายหวง
ท่ามกลางความผันแปรหนึ่งแดดวง
ยังติดบ่างรักล่ามนิยามลม


สวัสดีค่ะพี่ดาว
ขออภัยอย่างสูงเลยนะคะที่ต่อช้า ไม่ได้เข้ามาซะนาน
พี่ดาวสบายดีนะคะ

[กังวาน]

อนิจจาอนิจจังฟังเรื่องม่าน
ที่พาดผ่านขวางใจกระไรหนอ
เหมือนอกหักเหมือนรักที่ต้องรอ
ข้ามรอยต่อภพชาติประหลาดจริง

เขาไม่รักไม่สนทนด้วยหรือ
ชีวิตคือการอยู่คุณผู้หญิง
เพราะว่าจิตหวงห่วงจึงท้วงติง
ปล่อยวางนิ่งเรื่องชาติหน้าเลิกปรารมภ์

ทำวันนี้ดีที่สุดหยุดแหวกม่าน
จงเบิกบานสดชื่นเลิกขื่นขม
สักวันหนึ่งชายในฝันอันอุดม
คงได้สมปรารถนาปรากฎเอย

[sitang]

มืดมิดปิดขวางบางแห่งห้วง
ทั้งดวงใจหายมิรู้เห็น
ร่ำร้อนวอนเขาเศร้ารำเค็ญ
ที่เป็นฉันรู้อยู่แค่ตน
บางทางอย่างที่เธอรับรู้
ตรองดูฉันบาปสาปส่งผล
ยื้อชัดถนัดแจ้งดวงกมล
ว่ายวนบนม่านพาลขวางใจ

[/color]