กาลผ่านผัน วันนี้ ไม่มีแล้ว
ลมโชยแผ่ว แว่วเสียง เพรียงเพียงหา
สุดสวาด วาดฝัน ร่วมกันมา
เหตุใดฟ้า พรากพา เธอลาลับ
อนิจา เพียงคิด ชีวิตท้อ
เฝ้าตัดพ้อ ร้องขอ รอเธอกลับ
ยืนเดียวดาย สายแสงจันทร์ ทอทาบทับ
เงายึดจับ มองเห็น เป็นภาพลักษณ์
ภาพคืนย้อน ตอนเรา เคล้าหรรษา
ช่วงเวลา หอมกรุ่น เธอหนุนตัก
พะเน้าพะนอ อ้อล้อ ร้อยเลศนัก
ยืนชะงัก จมปลัก ภาพรักนีิ้
คิดโหยหา น้ำตา เริ่มรินไหล
เจ็บจี๊ดใจ ในคืนหนาว ดาวลิบรี่
ย้อนเงารัก เศร้าหนัก นักภาพนี้
ฟ้ายำยี พรากเธอหาย ตายจากกัน
........(เงารัตติกาล)........
เป็นแค่เพียง ความรู้สึก นึกว่าโกรธ
ถ้าหากโจทย์ ยอมจ่าย เป็นฝ่ายหัน
ดาวค้างฟ้า จดจำ ความสัมพันธ์
ถ้าแม้จันทร์ เป็นใจ ใยต้องลา
มิเคยลืม ไอนุ่น ที่หนุนตัก
เพลงฝากรัก เร้าร้อน ก่อนพรรษา
ตะวันรอน นอนพับ หลับเถียงนา
รอเธอมา คืนดี นาทีเดียว
รอจนเช้า เคล้าน้ำค้าง สองปรางเปียก
แว่วสำเหนียก เรียกหา ผืนนาเขียว
ลมกระชาก พรากฟ้า กล้าคอยเคียว
กลับมาเยียวยาใจ ไม่ไปจริง
รสรอยจูบ ดื่มด่ำ ยังจำติด
มั่นสถิต วันชิดใกล้ ก่อไฟผิง
เราคลอเคล้า ยอกเย้า เจ้าประวิง
คิดถึงยิ่ง ทุกสิ่ง ยังสำคัญ
แต่นวลน้อง หมายปอง ลองสิ่งอื่น
เขาหยิบยื่น ส่งเสริม เติมเต็มฝัน
ทิ้งพี่เหงา คอยเจ้า เฝ้านับวัน
เศร้าโศกศัลย์ น้องนั้นหนี ทิ้งพี่ไป
ถ้าทุกข์ทน สับสน ฝันจนอับ
จงหวลกลับ มายัง รังอาศัย
ผืนนาหญ้า ต้นกล้า ยังอาลัย
ยังห่วงใย ให้คมเคียว คอยเยียวยา
